Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη σημερινή πρώτη μέρα του εορτασμού της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, ήταν αυτό το σημείωμα στην Πύλη του Πολυτεχνείου, που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός του Γιάννη Κέμμου.
Φωτογραφία: Γιάννης Κέμμος
“Εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, φέραμε τη 12ωρη εργασία των 400 ευρώ. Συγγνώμη”
έλεγε το μήνυμα που άφησε μισό αιώνα μετά, πιθανότατα κάποιος από τους βετεράνους αγωνιστές. Και είναι σχεδόν συγκινητικό, γιατί είναι ειλικρινές. Γιατί αποτυπώνει τις ενοχές κάποιου ή κάποιας που πάλεψε για να γκρεμίσει τη χούντα, ονειρεύτηκε να αλλάξει τον κόσμο και τώρα βλέπει πως τον παραδίδει χειρότερο στους νέους, πως οι επόμενες γενιές καλούνται πλέον να ζήσουν χειρότερα από ό,τι οι γονείς τους.
Μόνο που το περιεχόμενο σηκώνει πολλή κουβέντα και αυτό δεν αφορά τις προθέσεις αυτού που το έγραψε. Γιατί η “γενιά του Πολυτεχνείου” δεν ήταν ποτέ κάτι ενιαίο, ως γενιά, ούτε καν κατά τη διάρκεια της εξέγερσής του. Δίπλα σε αυτούς που αγωνίστηκαν, ήταν και αυτοί που λούφαξαν σπίτι τους, δίπλα στο “ψαράκι της γυάλας”, να δουν εκ του ασφαλούς τι θα γίνει και προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Μα και από όσους αγωνίστηκαν, δεν είχαν όλοι την ίδια πορεία. Κάποιοι εξαργύρωσαν την πορεία τους, για να κάνουν πολιτική καριέρα. Και άλλοι δεν πρόδωσαν ποτέ το μετερίζι του αγώνα, έμειναν πάντα εκεί να παλεύουν, να θυμίζουν πόσο επίκαιρο είναι το “ψωμί-παιδεία-ελευθερία”, το πνεύμα της εξέγερσης και του αγώνα.
Η πορεία μας και η ένταξή μας δεν κρίνεται από την ηλικία μας. Η κοινωνία αυτή χωρίζεται σε τάξεις, όχι σε ηλικιακές ομάδες. Δεν ευθύνεται η Γενιά του Πολυτεχνείου, όλη μαζί ως σύνολο, για όσα δεινά συμβαίνουν στον τόπο μας -όπως νομίζουν πολλοί ακροδεξιοί. Ούτε “όλοι μαζί τα φάγαμε”, ούτε βολευτήκαμε “όλοι μαζί”. Παιδιά του Πολυτεχνείου είναι αυτά που δεν αγάπησαν ποτέ το κατεστημένο και συνέχισαν να παλεύουν. Αν κάποιος ανήκει σε αυτά τα “παιδιά”, μένει πάντα παιδί και εκπροσωπεί τη νιότη του κόσμου.
Φίλε βετεράνε, αν συνεχίζεις ακόμα να παλεύεις, δεν έχεις τίποτα κοινό με τον Λαλιώτη, τη Δαμανάκη, με όσους βολεύτηκαν, έκαναν καριέρα πατώντας πάνω στο παρελθόν τους, με όσους τσάκισαν όλες τις γενιές με νόμους και μέτρα που θα ζήλευε η Χούντα των συνταγματαρχών. Κάνε, λοιπόν, τη “συγγνώμη” σου οργή και βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου