Αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ, σε εκδήλωση της ΤΟ Κεντρικής Ευρώπης του ΚΚΕ, στο Βερολίνο
Κάνοντας μια αναδρομή στην υπερεκατοντάχρονη Ιστορία του Κόμματος, ο Γ. Μαρίνος στάθηκε στους ισχυρούς δεσμούς που το δένουν με τους μετανάστες. Είπε μεταξύ άλλων:
«Το ΚΚΕ είναι κοντά τους, για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενοι στη Γερμανία, για τα δίκαια αιτήματά τους, το δικαίωμα της ψήφου, την ελληνόγλωσση εκπαίδευση. Οι κομμουνιστές στηρίζουν τις Επιτροπές Αγώνα και τη δράση τους, μαζί με άλλους εργαζόμενους στη Γερμανία. Παίρνουν πρωτοβουλίες για τα προβλήματα της ανεργίας, το σκλαβοπάζαρο των ενοικιαζόμενων εργατών, τα υψηλά ενοίκια, την έλλειψη θέσεων σε παιδικούς σταθμούς και άλλα.
Σημειώνουμε ιδιαίτερα τη σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της κοινής πάλης με τους Γερμανούς, τους Τούρκους και τους άλλους εργαζόμενους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην εκμετάλλευση, στον αντικομμουνισμό και την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων, στις φασιστικές συμμορίες, την προσπάθεια να αναπτυχθεί η ταξική πάλη στους χώρους δουλειάς, να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος».
«Στην πορεία του χρόνου έχουν δοκιμαστεί όλοι οι τρόποι διαχείρισης του καπιταλισμού, περιοριστική ή επεκτατική πολιτική και διάφορα συνδυαστικά μείγματα. Οι αστικές κυβερνήσεις, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές ή συμμαχικών σχημάτων, εναλλάσσονται, αλλά κοινός παρονομαστής είναι η πολύμορφη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, η χρηματοδότησή του με δισεκατομμύρια ευρώ, η νομοθεσία που εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, το στύψιμο των μεσαίων στρωμάτων στις μυλόπετρες των μονοπωλίων.
Εδώ στη Γερμανία έχετε πείρα από τις διάφορες συμμαχίες των κομμάτων του κεφαλαίου σε όλες τις αποχρώσεις και την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν. Το παράδειγμα της κυβέρνησης του Βερολίνου (Σοσιαλδημοκράτες, Linke, Πράσινοι) είναι μια πρόσθετη απόδειξη.
Στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι ποτέ δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη για όλους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δεν υπάρχει δίκαιος καπιταλισμός.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να αφοπλίσουν τις παγίδες που στήνει το σύστημα, να απαντήσουν με τον αγώνα τους στη λεγόμενη κανονικότητα και στις ψεύτικες προσδοκίες που προβάλλει η κυβέρνηση της ΝΔ, να συγκρουστούν με το λεγόμενο μικρότερο κακό, το αντιδεξιό μέτωπο, τα περί προοδευτικής κυβέρνησης που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ για να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους, να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίησή τους.
Κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να διαγράψει από τη σκέψη του τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε στην κυβερνητική του θητεία, τις ευθύνες του για τη στήριξη νομοσχεδίων της ΝΔ που έπληξαν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Το αποπροσανατολιστικό πυροτέχνημα ότι "τώρα δεν υπάρχουν μνημόνια και θα ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική" δεν θα περάσει. Κι αυτός, όπως η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και το ΜέΡΑ25, είναι δεσμευμένος στη στήριξη της στρατηγικής του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτή είναι η βάση της στρατηγικής τους σύμπλευσης.
Ολοι τους είναι δεσμευμένοι με τις προϋποθέσεις του υπερμνημονίου, δηλαδή του γνωστού Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, που δημιουργείται από την αβάσταχτη φορολογία των λαών, διαθέτει δισ. ευρώ για τους οικονομικούς ομίλους και εισάγει νέα προαπαιτούμενα για σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Στη Γερμανία αυτό εκφράζεται ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες και τη σοσιαλδημοκρατία, με τη συμμετοχή των Πρασίνων, των Φιλελεύθερων και της Linke που καλλιεργεί αυταπάτες περί "ανθρώπινου καπιταλισμού", στηρίζει τη στρατηγική της ΕΕ και χρησιμοποιεί τον αντικομμουνισμό, ισχυριζόμενη προκλητικά ότι η ΓΛΔ αποτελούσε "κράτος αδίκου". Η σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία δεν μπορεί να ξεπλυθεί, έχει πολλές ιστορικές αμαρτίες, ευθύνεται για αντεργατικά τερατουργήματα, ήταν σε συγκυβέρνηση με την Μέρκελ πολλά χρόνια.
Παντού, τεκμηριώνεται το εξής αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα που τονίζει την ενοχή του καπιταλισμού: Ενώ η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπουν να ζήσουν οι άνθρωποι της δουλειάς καλύτερα, μεγαλώνει το χάσμα πλούτου - φτώχειας, το χάσμα ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Οι νέες γενιές αναγκάζονται να ζουν χειρότερα από τους γονείς τους».
«Ο καπιταλισμός είναι εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη, είναι ο ένοχος για τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αυτή η μεγάλη αλήθεια δείχνει την κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για τον σοσιαλισμό, που είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα», είπε σε άλλο σημείο ο Γ. Μαρίνος και συνέχισε:
«Ο σοσιαλισμός ταυτίζεται με την κοινωνική πρόοδο, γιατί στη θέση του κριτηρίου του κέρδους των λίγων μπαίνει η ικανοποίηση των αναγκών των πολλών. Η εξουσία περνάει στα χέρια της εργατικής τάξης και ασκείται με τη συμμετοχή του λαού, που παίρνει ενεργά μέρος στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων, στον έλεγχο όλων των κρίκων της εξουσίας.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του σοσιαλισμού, το πραγματικά νέο, είναι η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να θέσει και να πετύχει επιστημονικά καθορισμένους κοινωνικούς στόχους στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που επιτρέπει να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της εργασίας για όλους, να αναβαθμιστούν όλα τα δικαιώματα, με κριτήριο τις απαιτήσεις του 21ου αιώνα, να μπουν οι βάσεις για την οικοδόμηση αμοιβαία επωφελών σχέσεων, να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά.
Υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και τα άλλα κράτη του σοσιαλισμού. Δεν μας τρομάζει η κριτική εξέταση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, των λαθών και των παραλείψεων, των οπορτουνιστικών αποκλίσεων που τροφοδότησαν την αντεπανάσταση και την ανατροπή της.
Διδασκόμαστε! Η εξέταση των αιτιών της αντεπανάστασης έδωσε δύναμη στο ΚΚΕ, το βοήθησε να εμπλουτίσει τις θέσεις του για τον σοσιαλισμό που θα οικοδομηθεί στο έδαφος των νέων δυνατοτήτων της επιστήμης και της τεχνολογίας».
«Τα ζητήματα αυτά απασχολούν το κομμουνιστικό κίνημα», παρατήρησε στη συνέχεια ο Γ. Μαρίνος και εξήγησε: «Γίνεται διαπάλη και η συζήτηση χρειάζεται να ανοίξει ακόμα περισσότερο, για να αντιμετωπιστούν ιδεολογικά - πολιτικά προβλήματα και να ανασυγκροτηθεί σε επαναστατικές βάσεις, να συγκρουστεί αποφασιστικά με την αστική τάξη, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, με τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Κρίσιμο ζήτημα είναι η υπεράσπιση των αρχών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού. Χωρίς αυτές δεν οικοδομείται σοσιαλισμός, αλλά καρικατούρα του, διατηρείται ο καπιταλισμός, το κριτήριο του κέρδους, η εργατική δύναμη παραμένει εμπόρευμα.
Το κομμουνιστικό κίνημα καλείται να ξεπεράσει πολλές παγίδες που συσκοτίζουν τον επιστημονικό σοσιαλισμό και τις αρχές του.
Το σημειώνουμε αυτό παίρνοντας υπόψη τη συζήτηση που γίνεται για την Κίνα και τις προσδοκίες που καλλιεργούνται για τον λεγόμενο σοσιαλισμό με "κινέζικα χαρακτηριστικά". Στεκόμαστε στα πραγματικά γεγονότα.
Στην Κίνα έχουν κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής πριν από πολλά χρόνια, έχουν δημιουργηθεί μονοπώλια, το 60% και πάνω του ΑΕΠ δημιουργείται από τις μεγάλες επιχειρήσεις, εξάγονται τρισεκατομμύρια δολάρια, κεφάλαια σε άλλα κράτη και η διείσδυση επιταχύνεται με τον "νέο δρόμο του μεταξιού". Ενισχύεται η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης στο εσωτερικό της χώρας και στις χώρες όπου επενδύεται το κεφάλαιο. Στην Κίνα υπάρχουν περίπου 1.000 δισεκατομμυριούχοι που μπορούν να είναι μέλη του κόμματος και της ηγεσίας του, της Εθνοσυνέλευσης.
Συνεπώς δεν υπάρχει βάση για σύγκριση με τη ΝΕΠ στη μετεπαναστατική Ρωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, που έκανε τα πρώτα βήματα για να δημιουργήσει τις σοσιαλιστικές βάσεις και αναγκάστηκε να κάνει προσωρινές υποχωρήσεις για να επιζήσει η εργατική εξουσία, για να κερδίσει χρόνο στη σύγκρουση με την αστική τάξη και την αντεπανάσταση, να αντεπιτεθεί.
Το ΚΚ Κίνας μιλά για "καθολική ευημερία", αλλά ευημερούν τα μονοπώλια και τα κέρδη τους. Η εργατική τάξη ως εκμεταλλευόμενη τάξη ζει με χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, χωρίς δωρεάν υπηρεσίες στην Υγεία, στη μόρφωση, με χαμηλού επιπέδου κοινωνικά δικαιώματα, με ανεργία. Το κριτήριο ότι μειώθηκε η απόλυτη φτώχεια στην Κίνα που υπολογίζεται με ελάχιστα δολάρια τη μέρα, δεν είναι απόδειξη ότι οικοδομείται σοσιαλισμός. Το βασικό ζήτημα είναι γιατί υπάρχει μαζική φτώχεια για τον λαό και μεγάλος πλούτος για το μεγάλο κεφάλαιο.
Η Κίνα έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Εισόδημα (ΑΕΠ) περίπου 14,4 τρισ. δολάρια με στοιχεία του 2019, διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα από τις ΗΠΑ, με κινητήρια δύναμη την αστική τάξη και τα κέρδη της, έχει υψηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και δεν μπορεί να σταθεί η θέση περί "αναπτυσσόμενης χώρας".
Σοσιαλισμός με μονοπώλια, με καπιταλιστές και εκμετάλλευση δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι εκμεταλλευτικές σχέσεις θα αναπαράγονται και θα διαψεύδονται οι θέσεις περί οικοδόμησης μιας σύγχρονης και ισχυρής σοσιαλιστικής χώρας τη 2η εκατονταετία, όπως υποστηρίζει το ΚΚ Κίνας.
Η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η οικονομία της αγοράς είναι αντίθετες έννοιες και αυτό δεν γεφυρώνεται με την αποκαλούμενη "σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς", ένα ιδεολόγημα που παράγει συγχύσεις και αυταπάτες.
Αν το κομμουνιστικό κίνημα αποδεχτεί τον καπιταλισμό ως σοσιαλισμό, η κρίση θα γίνει βαθύτερη και ο δρόμος για την ανασυγκρότηση ακόμα πιο ανηφορικός.
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να μπει κάτω από τη σημαία κανενός καπιταλιστικού κέντρου, δεν επιλέγει μονοπώλια ανάλογα με την προέλευσή τους. Αντιπαλεύει συνολικά την εκμεταλλευτική τους φύση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου