Κοινές αξίες

Εχει βουίξει πια ο τόπος για τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά», με τα οποία οι ιμπεριαλιστές, οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα μετράνε τις επεμβάσεις και τους πολέμους, με στόχο να στρατεύσουν τον λαό σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Η υποκρισία τους βγάζει μάτι και για να το διαπιστώσει κανείς, δεν χρειάζεται να πάει πίσω στο «μακρινό» 1999 και την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, ή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ λίγα χρόνια μετά, ή στις προ δεκαετίας επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία. Μπορεί απλά να πάει λίγες βδομάδες πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο ανατολικά. Συγκεκριμένα, στο Καζακστάν. Τότε που στις αρχές Γενάρη, η Ρωσία έστελνε ειδικές δυνάμεις στο πλευρό του Προέδρου Τοκάεφ, για την αντιμετώπιση της λαϊκής εξέγερσης σε μεγάλα αστικά κέντρα, που ξέσπασε με αφορμή τις αυξήσεις στην Ενέργεια και άλλες εργατικές διεκδικήσεις. Αποτέλεσμα; Δεκάδες νεκροί, αλλά και «εξαφανισμένοι» συνδικαλιστές, πάνω από 10.000 συλληφθέντες. Αν εξαιρέσει κανείς μια προσωρινή ανησυχία για το τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τους ενεργειακούς και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους των ΗΠΑ και της ΕΕ, που απομυζούν από κοινού με ρωσικά και κινεζικά μονοπώλια τον πλούτο του Καζακστάν, τίποτα απ' όλα αυτά δεν «τάραξε» την ηρεμία, ούτε της κυβέρνησης, ούτε των ΜΜΕ. Ούτε 24ωρες ζωντανές συνδέσεις είχαμε, ούτε «κατεβατά» για τη «φιλελεύθερη δημοκρατία» που συγκρούεται με τον «αυταρχισμό». Αλλωστε, εκεί από κοινού υπερασπίζονταν οι «Δυτικοί» με τον «δικτάτορα Πούτιν» τις ίδιες «αξίες», τις μόνες που έχουν παντού και πάντα οι καπιταλιστές: Τις αξίες των μετοχών τους και του πλούτου που αρπάζουν από τους λαούς.

«Εθνικοί»...

Σήμερα που ο πόλεμος ρίχνει βαριά τη σκιά του, τα αστικά επιτελεία σ' όλους τους τόνους υπογραμμίζουν πως τώρα «δεν χωράνε δεύτερες κουβέντες και αποκλίσεις» από την «εθνική» γραμμή της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και «κουνάνε το δάχτυλο» πως ο λαός πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο ληστών. Ο λαός μας, όμως, έχει πραγματικά «χορτάσει» από «εθνικούς» στόχους όλα αυτά τα χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια, πότε με το μαστίγιο και πότε με το «καρότο», διαδοχικά οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, του ζήτησαν «να κρατήσει την ανάσα του», πρώτα «για να ξεμπερδέψουμε απ' τα μνημόνια», μετά για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» την πανδημία και τις βαριές της συνέπειες, κι αμέσως μετά για να «πάρει μπρος» η καπιταλιστική ανάπτυξη. Την επόμενη μέρα, κάθε ένας από τους στόχους αυτούς, έβρισκε τον λαό ακόμα πιο φτωχό, με ακόμη μεγαλύτερη την ψαλίδα ανάμεσα στη χαμοζωή και τις πραγματικές ανάγκες του, μπλεγμένο ακόμα περισσότερο στο «δίχτυ» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

... στόχοι

Δεν έτυχε βέβαια... Ακόμα κι αν αλλάζει κάθε φορά η «προμετωπίδα», το νήμα που συνδέει όλα αυτά είναι πάντα το ίδιο: Το ψέμα ότι η λαϊκή ευημερία θα προκύψει μέσα από την υλοποίηση των σχεδιασμών του μεγάλου κεφαλαίου. Ο μύθος ότι μπορούν να ταιριάξουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και του λαού. Το μόνιμο «ηθικό δίδαγμα» ότι ο λαός θα πρέπει να πετσοκόψει τις ανάγκες του, να προσαρμοστεί στα ελάχιστα των «αντοχών της οικονομίας», που γίνονται όλο και λιγότερα. Και από κοντά, οι ψεύτικες ελπίδες για «λύσεις από τα πάνω», ότι με έναν άλλο διαχειριστή η εκμετάλλευση μπορεί να γίνει λιγότερο βάρβαρη και η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια να είναι και πιο... light, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με αυτήν την πείρα, όμως, υπάρχει και η άλλη, από τους αγώνες όλων αυτών των χρόνων. Αυτή που αποδεικνύει ότι μόνη ελπίδα είναι η πάλη του λαού, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, το αστικό κράτος και τους «εθνικούς» τους στόχους.

Κρίση «ειλικρίνειας»

«Ουσιαστικά, η νεοολιγαρχική μετακομμουνιστική ηγεσία της Ρωσίας επιχειρεί, μέσω της ουκρανικής εκστρατείας, διά της βίας και των όπλων, να σβήσει την Ιστορία, να διαγράψει τις ισορροπίες των τελευταίων τριάντα χρόνων, να αναιρέσει τα αποτελέσματα της ιστορικής αλλαγής του 1991. Εναντι τέτοιων σκοπών και επιδιώξεων (...) δεν χωρούν επιφυλάξεις». Αυτά έγραφε την περασμένη βδομάδα στο κύριο άρθρο του το «Βήμα», σε μια «κρίση ειλικρίνειας» για το γεγονός ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν γίνεται ούτε γιατί συγκρούονται το «σκοτάδι» με το «φως», η «δημοκρατία» με τον «αυταρχισμό», αλλά επειδή οι συσχετισμοί στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλάζουν και οδηγούν στην αμφισβήτηση των μέχρι χτες «ισορροπιών», πάντα για το μοίρασμα των αγορών, των σφαιρών επιρροής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί και όχι τα προσχήματα που επιστρατεύουν κάθε φορά οι καπιταλιστές, από τη μια ή την άλλη πλευρά, οδηγούν ξανά και ξανά στους πολέμους, «τροφοδοτούν» τον αναθεωρητισμό, κάνοντας «κουρέλι» από καιρού εις καιρόν και τους όποιους προσωρινούς και εύθραυστους συμβιβασμούς. Γι' αυτό οι λαοί δεν έχουν καμία δουλειά να διαλέγουν στρατόπεδο ληστών, ούτε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ούτε στις περιόδους της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης». Χωρίς επιφυλάξεις, να χαράξουν τη δική τους αυτοτελή γραμμή πάλης, απέναντι στους καπιταλιστές, στις κυβερνήσεις και τις συμμαχίες τους.

Ριζοσπάστης