Δεν θα λείψει

 

Ενας παλιός «γνώριμος», ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ, ανακοινώθηκε πως αναλαμβάνει και επίσημα υφυπουργός των ΗΠΑ για θέματα ενεργειακών πόρων. Από τους πρώτους που τον συνεχάρησαν, μάλιστα, ήταν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σημειώνοντας ότι «η Ελλάδα προσβλέπει στη συνέχιση της συνεργασίας μας με έμφαση στα ενεργειακά θέματα». Η υπουργοποίηση του Πάιατ δεν εκπλήσσει, ούτε το πόστο που αναλαμβάνει. Η θητεία του στην Ουκρανία, όπου «έσπρωχνε» μαζί με την Νούλαντ την «Πορτοκαλί Επανάσταση», είναι διαβατήριο καριέρας. Αλλά και στην Ελλάδα, όπου βρέθηκε αμέσως μετά, ξεδίπλωσε όλα τα «ταλέντα» του στο να προωθεί τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα, παράλληλα με την παραπέρα εμπλοκή της χώρας στον επικίνδυνο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, χέρι χέρι με τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Αλεξανδρούπολη, όπου οι στρατιωτικές και οικονομικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή «συναντιούνται» με τα συμφέροντα ισχυρών τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης, που έχουν όφελος από την αναβάθμιση της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο προς τα Βαλκάνια και τη ΝΑ Ευρώπη. Είναι βέβαιο επομένως ότι με τον νέο του ρόλο, ο Πάιατ δεν θα ...λείψει από την περιοχή ούτε από τη χώρα μας, όπου ο ευρωατλαντικός σχεδιασμός ρίχνει βαριά τη σκιά του στα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου, με «όχημα» και τα Ενεργειακά. Ειδικά τώρα που οι πόροι της Ανατ. Μεσογείου και το αμερικανικό LNG βρίσκονται στην κορυφή του ενδιαφέροντος για την «απεξάρτηση» της ΕΕ από το ρωσικό αέριο, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών που οξύνονται ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία.

Η «λαϊκή βούληση»...

Με ένα μονοστηλάκι «ξεπέταξε» η «Αυγή» της Παρασκευής την υπερψήφιση από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ του πρωτοκόλλου διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, με την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας. Αυτό που ξεχώρισε για άλλη μια φορά στη συζήτηση στη Βουλή ήταν τα «επιχειρήματα» με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τη διεύρυνση της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, που ευθύνεται για το αιματοκύλισμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, για επεμβάσεις, πολέμους και προσφυγιά. Είπε λοιπόν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μπουρνούς ότι «η λαϊκή βούληση, ιδίως σε χώρες προηγμένες δημοκρατικά, πρέπει να γίνεται σεβαστή» και ότι «η επιθετική, αναθεωρητική και ρεβανσιστική ρητορική της ρωσικής ηγεσίας φοβίζει γνήσια τους γειτονικούς λαούς». Τέτοια «επιχειρήματα» θα τα ζήλευε και ο Στόλτενμπεργκ!

... και ο φερετζές

Βέβαια, το να επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ τον σεβασμό στη «λαϊκή βούληση» μόνο γέλια προκαλεί, αφού τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις τη διαχειρίζονται πάντα καταπώς τους βολεύει. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα απανωτά δημοψηφίσματα σε χώρες της ΕΕ, μέχρι να επικρατήσει το «ναι» σε συνθήκες της Ευρωένωσης; 'Η το «όχι» που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015; Ανεξάρτητα πάντως από το πώς αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ τη «λαϊκή βούληση», το πώς αυτή διαμορφώνεται, «μετριέται» και εκφράζεται, στην Ελλάδα η συζήτηση δεν αφορά το τι σκέφτονται οι Σουηδοί και οι Φινλανδοί στη χώρα τους, αλλά αν η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι ωφέλιμη για τους λαούς ή όχι. Αν το ΝΑΤΟ, και η δολοφονική του δράση ως ιμπεριαλιστικής συμμορίας, είναι προς το συμφέρον των λαών ή τους χαντακώνει. Αυτό είναι το ερώτημα, επομένως και το κριτήριο της ψήφου για την ένταξη κάθε νέου μέλους. Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη ψηφοφορία να χρησιμοποίησε τη ...λαϊκή βούληση ως «φερετζέ», δεν χρειαζόταν όμως η ψήφος του στη Βουλή για να πείσει ότι είναι «ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών». Το έχει διαφημίσει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, στηρίζοντας την πολιτική εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, με αποκορύφωμα τη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ και την υπογραφή της ΝΑΤΟικής Συμφωνίας των Πρεσπών.

Ο κανόνας

Το 2014, μια εργαζόμενη σε επισιτιστική επιχείρηση της Ρόδου διεκδίκησε τα δεδουλευμένα της και σύμφωνα με όσα καταγγέλλει, δέχτηκε επίθεση από τον εργοδότη της. Εκτοτε χρειάστηκαν 8 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί η δίκη και να της επιδικάσει το δικαστήριο το ...αστρονομικό ποσό των 600 ευρώ ως «αποζημίωση» συν τους τόκους! Υποθέτουμε ότι τα χρήματα που ξόδεψε η εργαζόμενη όλα αυτά τα χρόνια ως δικαστικά έξοδα ήταν πολλαπλάσια, πράγμα που κάνει ακόμα πιο αστείο το ποσό της «αποζημίωσης». Οσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται, το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι συνέπεια μιας «δυσλειτουργίας» της αστικής Δικαιοσύνης, που καθυστερεί γενικά στην εκδίκαση υποθέσεων. Είναι ο κανόνας με τον οποίο η ταξική Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, στηρίζοντας και θωρακίζοντας επί της ουσίας το «δίκιο» του εργοδότη. Ποιος μεροκαματιάρης θα στραφεί δικαστικά ενάντια στον εργοδότη του, όταν ξέρει ότι για να βγει μια απόφαση θα χρειαστούν χρόνια, με ισχυρό το ενδεχόμενο να βρεθεί και χρεωμένος; Οταν όμως τα αφεντικά «καίγονται» για μια απόφαση ενάντια σε απεργία, τότε τα δικαστήρια συνεδριάζουν ακόμα και νύχτα για να τη βγάλουν «παράνομη και καταχρηστική». «Ασπίδα» για τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία και στο κράτος της είναι η οργάνωση στα συνδικάτα, ο μαζικός ταξικός αγώνας για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για σύγχρονους όρους δουλειάς. Αυτό φοβάται πραγματικά η εργοδοσία, και εκεί πρέπει να χτυπάνε όλα τα σφυριά, μπροστά και στην απεργία.

Ριζοσπάστης