Σταυροδρόμι

 

«Ολοι οι νέοι ενεργειακοί δρόμοι οδηγούν στα Βαλκάνια», έγραφε προχτές η γερμανική «Ντόιτσε Βέλε» σχετικά με τη νέα μάζωξη της λεγόμενης «Διαδικασίας του Βερολίνου», στην οποία συμμετείχε και η ελληνική κυβέρνηση, διεκδικώντας για την αστική τάξη ένα γερό κομμάτι από τη «λεία» της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» της περιοχής. Στο μεταξύ, στα Βαλκάνια, εκεί δηλαδή όπου διασταυρώνονται οι «δρόμοι» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών με τα ανταγωνιστικά κεφάλαια Ρωσίας και Κίνας, η εικόνα θυμίζει κάτι από τον... «εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες»: Η Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι στα όρια της διάλυσης. Η Σερβία, που οι σχέσεις της με το προτεκτοράτο του Κοσόβου είναι στο όριο, καταγγέλλει απειλές σε βάρος της και δέχεται «προειδοποιήσεις» να διαλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο πάραυτα. Η απόφαση της μόλις σχηματισμένης κυβέρνησης της Βουλγαρίας να στείλει όπλα στην Ουκρανία τροφοδοτεί παραπέρα τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Και, βέβαια, δεκάδες χιλιάδες ΑμερικανοΝΑΤΟικοί στη Ρουμανία κάνουν «πρόβες πολέμου», δηλώνοντας έτοιμοι «να περάσουν τα σύνορα» αν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος γενικευτεί. Αυτοί είναι οι «δρόμοι» που χαράσσουν οι σχεδιασμοί και οι αντιθέσεις του κεφαλαίου, για να κερδίζουν μια χούφτα καπιταλιστές. Ο λαός όμως έχει τον δικό του δρόμο να βαδίσει: Αυτόν της σύγκρουσης με την πολιτική της εμπλοκής, τον δρόμο της κοινής πάλης με τους γείτονες λαούς, ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης και στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της.

Μονιμότητα

«Μονιμοκρίση». Αυτή είναι σύμφωνα με το αγγλικό λεξικό Collins η - νέα - λέξη της χρονιάς που πέρασε, έτσι όπως τουλάχιστον αποδίδεται στα Ελληνικά. Με δυο λόγια, το μόνο «νέο» που έχει να προσφέρει το σάπιο σύστημα, είναι κάποιες νέες λέξεις που να αποδίδουν τις μόνιμες, διαδοχικές κρίσεις του, τις «λύσεις» που οδηγούν σε νέα αδιέξοδα κάτω από όλες τις συνθήκες: Είτε πρόκειται για την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας στα εμπορευματοποιημένα συστήματα Υγείας, είτε για τη νέα καπιταλιστική κρίση που πλησιάζει πριν καλά καλά ξεπεραστεί η προηγούμενη, με τον λογαριασμό να πολλαπλασιάζεται για τους λαούς, είτε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το σκοτάδι και τη φτώχεια που απλώνονται στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Οσες λέξεις κι αν εφεύρουν οι κάθε λογής κυβερνητικοί «σωτήρες» για να «εξανθρωπίσουν» στα λόγια τον απάνθρωπο καπιταλισμό, όσο κι αν καμώνονται ότι θα το «γιατρέψουν» από τις αντιφάσεις του, το σύστημα δεν παίρνει καμιά γιατρειά. Για τον λαό δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και μάταιη αναμονή. Στην πάλη, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ βρίσκεται η ελπίδα για να ανοίξει ο δρόμος μιας πραγματικά νέας κοινωνίας, της σοσιαλιστικής, που θα βάλει στο επίκεντρο τις δικές του ανάγκες, απαλλάσσοντάς τον μια και καλή από τις κρίσεις.

Παρηγοριά

Λίγο έλειψε να βάλει τα κλάματα για το ...«δράμα» των παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας ο βουλευτής της ΝΔ, Δ. Καιρίδης, λέγοντας σε τηλεοπτική εκπομπή πως από την 1η Ιούλη που εφαρμόζεται το σύστημα των κρατικών επιδοτήσεων, «υπήρξε μήνας όπου η τιμή των παρόχων ήταν χαμηλότερη και άρα "μπήκαν μέσα", είχανε ζημιά έναν μήνα»! Πραγματικά αξιομνημόνευτη η αγωνία του βουλευτή για τα οικονομικά αποτελέσματα των εταιρειών που κάθε μήνα μοιράζουν εγκεφαλικά στον λαό με τα τιμολόγια του ρεύματος, όταν με το άλλο χέρι κλέβουν από την τσέπη του κοντά 2 δισ., όση είναι δηλαδή η λεγόμενη «επιδότηση ακρίβειας» που δίνει όλο και πιο «στοχευμένα» η κυβέρνηση. Ανεξάρτητα από το αν τα στοιχεία αντανακλούν την πραγματική εικόνα, ή τη θολώνουν ακόμα περισσότερο, μιας και δεν είναι πρωτότυπο επιχειρηματικοί όμιλοι να εμφανίζουν ζημιές ακόμα και σε συνθήκες μεγάλης ανάπτυξης, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ο καημός του κράτους και της κυβέρνησης να θωρακίσει την κερδοφορία τους κάτω από όλες τις συνθήκες. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, πέρα από το να φορτώσει το κόστος της πανάκριβης Ενέργειας στον λαό, τον οποίο καλεί «ή να προσαρμοστεί ή να πεθάνει». Παρεμπιπτόντως, αναμένουμε από τα κυβερνητικά στελέχη που γυροφέρνουν τα κανάλια, με την ίδια ευαισθησία να ...παρηγορήσουν και τους μεγάλους ενεργειακούς ομίλους, που έχουν βαρυστομαχιάσει από τα πρωτοφανέρωτα κέρδη, όταν ο λαός μετράει και το τελευταίο σεντ για να βάλει βενζίνη ή πετρέλαιο θέρμανσης.

Κλωθογυρίζει

«Είν' η εξουσία κάτι σαν τ' αγέρι / που κλωθογυρίζει σαν κακό στοιχειό. / Ολοι τη γνωρίζουν μα κανείς δεν ξέρει / τίνος είναι δούλος τέτοιο αφεντικό». Αυτός ο στίχος του Φώντα Λάδη, από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης», που βγήκε προ ημερών, μας ήρθε στον νου διαβάζοντας τις μέρες αυτές τις κυβερνητικές και άλλες «αναλύσεις» με αφορμή τα απανωτά περιστατικά κακοποίησης παιδιών. Οι ευθύνες «κλωθογυρίζουν» σαν «κακιά στοιχειά» κάπου ανάμεσα στους «ανενημέρωτους γονείς» και στην «ευθύνη όλης της κοινωνίας». Τσουβαλιάζονται όπως όπως με τα υπόλοιπα θέματα του αστυνομικού δελτίου και με τα κυβερνητικά παραμύθια περί «βίας και ανομίας» που ενδημεί σε πανεπιστήμια και ΕΠΑΛ, έτσι που να χάνονται τα πραγματικά «ίχνη» των εγκλημάτων, που οδηγούν ξανά και ξανά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος για τη φτώχεια, τις στερήσεις, τα αδιέξοδα που οδηγούν ανήλικα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο, να δουλεύουν από δέκα χρονών, να είναι «έρμαια» σε όποιο οικογενειακό περιβάλλον και στις ορέξεις κάθε είδους κυκλωμάτων. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος και για την πλήρη απουσία των κρατικών και άλλων δομών που θα μπορούσαν να αποτελούν δίχτυ προστασίας για όλα τα παιδιά. Αυτός και ο πραγματικός ένοχος της εξαχρείωσης, των σάπιων «αξιών» και της αποθέωσης του ατομισμού, με τον παραμορφωτικό φακό του κέρδους να στρεβλώνει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Ολόδική τους λοιπόν η μπόχα. Και μόνη ανάσα οι αγώνες του λαϊκού κινήματος, η λαϊκή αλληλεγγύη που απλώνει δίχτυ προστασίας, ώσπου το λαϊκό αγέρι να τους σαρώσει μια και καλή, για να ανασάνει ο λαός.

Ριζοσπάστης