Οικογενειακές ιστορίες

Την αναπληρώτρια γγ του ΝΑΤΟ Γκοτμούλερ ενημέρωσε χτες, μετά τους Ευρωπαίους «εταίρους», ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, για την υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Τουρκία. Η κίνηση αυτή, μάλιστα, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση (και περίπου αναγνωρίστηκε από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα) ως «διεθνοποίηση του προβλήματος» που συμβάλλει στην επίλυσή του. Πρόκειται τουλάχιστον για κακόγουστα αστεία, αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις την περασμένη Παρασκευή, από το βήμα της ΝΑΤΟικής φιέστας που στήθηκε στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, μιλώντας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, η ίδια μας καλούσε να σκεφτούμε το ΝΑΤΟ σαν μια «μεγάλη οικογένεια», «όπου λογικό είναι να υπάρχουν διαφορές, όπως σε κάθε οικογένεια» και γι' αυτό «πρέπει να συζητάμε μεταξύ μας για να τις λύσουμε (...) Αυτό άλλωστε είναι η γραμμή από τα κεντρικά της συμμαχίας (...) να προχωράμε με συναίνεση για να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα που προτάσσει το ΝΑΤΟ». Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις δεν αποτελούν εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ασφάλεια και την ειρήνη. Αντίθετα, είναι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου και γι' αυτό πηγή κινδύνων για τους λαούς και «γκριζαρισμάτων» σε κάθε επίπεδο. Η «συναίνεση» και οι συμβιβασμοί στο πλαίσιο αυτών των «οικογενειών» είναι μόνο προσωρινοί, μέχρι να βγουν τα μαχαίρια για να μοιραστεί η «κληρονομιά».

Διάλογος

 

Τον «κοινωνικό διάλογο» ξαναζεσταίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ήδη η υπουργός Εργασίας είχε την πρώτη της συνάντηση με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν συναντήσεις με τις εργοδοτικές οργανώσεις (ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ), τους «εθνικούς κοινωνικούς εταίρους», όπως τους αποκαλεί το υπουργείο Εργασίας. Παρά την προσπάθεια του υπουργείου να παραπλανήσει τους εργαζόμενους ότι ο νέος «κύκλος κοινωνικού διαλόγου» γίνεται τάχα για το καλό τους, προβάλλοντας τους γνωστούς παραπλανητικούς ισχυρισμούς για «επεκτασιμότητα των Συμβάσεων Εργασίας, που θα ισχύσει από τον Αύγουστο του 2018...», η εργατική τάξη έχει πικρή πείρα από την κατάληξη όλων προηγούμενων «κοινωνικών διαλόγων» στο Ασφαλιστικό και στα Εργασιακά, καθώς λειτούργησαν ως το «γράσο» στον μηχανισμό επέκτασης των ανατροπών. Εξάλλου, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι εργοδοτικοί φορείς έχουν από κοινού θέσει το αντεργατικό πλαίσιο στο οποίο θα πορευτούν και για τις ΣΣΕ, που δεν είναι άλλο από την «Κοινή Δήλωση για το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο», στο πλαίσιο της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ). Μια συμφωνία που κάτω από τα τροπάρια για «εθνική συναίνεση» επιχειρεί να στρατεύσει την εργατική τάξη στους «αναπτυξιακούς» στόχους του κεφαλαίου, ώστε να υπηρετηθεί χωρίς αντιδράσεις ο στόχος της ανταγωνιστικότητας, που απαιτεί νέες απώλειες για τους εργαζόμενους και στη «μεταμνημονιακή» εποχή.

Αθλιο τροπάρι

 

Κάθε φορά που στριμώχνεται από τις κινητοποιήσεις και τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, η κυβέρνηση παπαγαλίζει το γνωστό, άθλιο τροπάρι, ότι το ΚΚΕ πρωτοστατεί, για να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και οι εργατικές διεκδικήσεις απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έκανε τα ίδια με τους προηγούμενους. Αυτήν τη φορά, αφορμή στάθηκαν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο νοσοκομείο ΠΑΓΝΗ, ενάντια στην απληρωσιά και με αίτημα τη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Εμφανώς ενοχλημένος, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση κάνει «αγώνα χαρακωμάτων ενάντια στη διαπλοκή» και ότι οι εργαζόμενοι και το ΚΚΕ κάνουν «επιλεκτικές κινητοποιήσεις». «Στα μαύρα χρόνια (...) δεν κάνατε τίποτα» και «τώρα που αυτή η κυβέρνηση κάνει κάτι φιλεργατικό, θέλετε το μέγιστο», είπε ο Π. Πολάκης, απαντώντας σε σχετική Ερώτηση του ΚΚΕ.

Καλό θα ήταν ο Πολάκης και οι άλλοι της κυβέρνησης, πριν ανοίξουν το στόμα τους, να ανατρέξουν στις εκατοντάδες κινητοποιήσεις όπου πρωτοστάτησαν τα ταξικά συνδικάτα και οι Λαϊκές Επιτροπές, με αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες του λαού και όχι των επιχειρηματικών ομίλων, τους οποίους με θέρμη υπηρετούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Τα ξέρει αυτά ο Πολάκης, αλλά προσπαθεί να κάνει αντιπερισπασμό με ψέματα και προβοκάτσιες, νομίζοντας ότι έτσι θα μπερδέψει και θα κάμψει την αγανάκτηση των εργαζομένων, στους οποίους η κυβέρνηση τάζει «δίκαιη ανάπτυξη» κι αυτοί αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερο ότι μόνο τέτοια δεν είναι.

Αναγνώσεις

 

Πολλές πλευρές και «αναγνώσεις» έχει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, αν και πολλά μένουν να ξεκαθαριστούν. Πάντως, αν κάτι έρχεται με ορμή στην επιφάνεια, είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που όχι μόνο δεν κοπάζουν στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά ακουμπάνε τον πυρήνα της, τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη που τη συγκροτούν. Δηλώνει, για παράδειγμα, ο Μ. Σαλβίνι, της «Λέγκας του Βορρά», ως ο «κερδισμένος» των εκλογών: «Θα εργαστώ για να τροποποιήσω και να εξαλείψω ορισμένες ευρωπαϊκές παραμέτρους. Παραμένω πεπεισμένος ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα καταδικασμένο να τελειώσει, όχι γιατί το θέλω εγώ, αλλά γιατί το λένε τα γεγονότα, η κοινή αίσθηση, η πραγματική οικονομία». Φανερώνεται, επομένως, το παζάρι που γίνεται στο παρασκήνιο και οι «δεύτερες σκέψεις» που κάνουν ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, στην προσπάθεια να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους και ενώ η καπιταλιστική κρίση - σε συνδυασμό με το μεγάλο κρατικό χρέος - άφησε την Ιταλία ακόμα πιο πίσω από τους ανταγωνιστές της στον πυρήνα της ένωσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι αλλαγές που συζητιούνται σε επίπεδο ΕΕ (Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, «εμβάθυνση της ΟΝΕ» κ.ο.κ.), ως αντίδοτο σε μελλοντικούς κλυδωνισμούς, όχι μόνο δεν επιλύουν τις σφοδρές αντιθέσεις, αλλά δίνουν το έναυσμα για να οξυνθούν ακόμα περισσότερο οι τριβές στην ιμπεριαλιστική ευρωένωση.

Ριζοσπάστης