Οι εργαζόμενοι με όπλο την πείρα τους να περάσουν στην αντεπίθεση

Ολα τους τα όπλα αξιοποιούν κυβέρνηση και κεφάλαιο για να πείσουν τους εργαζόμενους να αποδεχθούν άλλο ένα πακέτο βαριών αντιλαϊκών μέτρων, με τα δεκάδες προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης» και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο που έφερε η κυβέρνηση και που προστίθενται στα τρία μνημόνια, επιβεβαιώνοντας ότι η «επιστροφή στην κανονικότητα» θα είναι φορτωμένη με θυσίες διαρκείας από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιούνται τόσο οι αυταπάτες όσο και η κατά μέτωπο επίθεση, ο αυταρχισμός, η συκοφαντία για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Οι βιομήχανοι διατάζουν, η κυβέρνηση εκτελεί

 

Τα σουλάτσα του πρωθυπουργού στα συνέδρια βιομηχάνων, εφοπλιστών και μεγαλοξενοδόχων μέσα σε μόλις μια βδομάδα και οι σαφείς δεσμεύσεις που ανέλαβε ενώπιόν τους πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο για τους εργαζόμενους σε σχέση με την πολιτική της κυβέρνησης. Κάθε του ομιλία μπροστά στους κυριότερους εκπροσώπους του ελληνικού κεφαλαίου επιβεβαίωνε ότι ...αυτοί παραγγέλνουν τα αντιλαϊκά μέτρα και τις ενισχύσεις τους και η κυβέρνηση τα εκτελεί. Από τη μία, υποσχέσεις για πακτωλό φθηνού χρήματος κάθε μορφής στους μονοπωλιακούς ομίλους (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, πακέτα χρηματοδότησης κ.λπ.) και, από την άλλη, δέσμευση για μη επαναφορά των ξηλωμένων κατακτήσεων των εργαζομένων των τελευταίων χρόνων, οι οποίες χαρακτηρίζονται «παθογένειες», ακόμα και «αιτίες της κρίσης». Αυτοί, άλλωστε, είναι οι όροι για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, την κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Οπως είπε ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στους εργαζόμενους, η έξοδος από τα μνημόνια «δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και θεαματικά»...


Και επειδή μπροστά στο κεφάλαιο οι κυβερνήσεις δεν μασάνε τα λόγια τους, ο Αλ. Τσίπρας φρόντισε να κάνει σαφές ότι εκτός από τη βάρβαρη επίθεση στους εργαζόμενους, δίνει τη μάχη και για τη λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», που θα καταστήσει την Ελλάδα «κόμβο» διαμετακόμισης, με απαραίτητο συμπλήρωμα πάντα τη βαθύτερη εμπλοκή στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Σε αυτό το φόντο, άλλωστε, ο υπουργός Αμυνας έκανε λόγο για «Ελλάδα που μεγαλώνει» και για εξασφάλιση «σταθερότητας» και «ασφάλειας», μέσω των Ενόπλων Δυνάμεων, εννοώντας τη θωράκιση των πρότζεκτ των επιχειρηματικών ομίλων σε Ενέργεια, Μεταφορές κ.α.

Η κυβέρνηση, προκειμένου να συντηρήσει κάλπικες προσδοκίες, επαναφέρει στην προπαγάνδα της τα λεγόμενα «αντίμετρα», ρίχνοντας στο λαό το δηλητήριο ότι τάχα έχει να ωφεληθεί από την καπιταλιστική ανάκαμψη. Βεβαίως, τα περί ανάκτησης απωλειών αποδεικνύονται τελικά στην πράξη αέρας κοπανιστός. Ζωντανό παράδειγμα αποτελεί η συζήτηση την Παρασκευή στη Βουλή, όπου για ακόμα μια φορά η κυβέρνηση αρνήθηκε να συζητήσει την πρόταση νόμου 513 συνδικαλιστικών οργανώσεων που έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή για επαναφορά ΣΣΕ κ.λπ. Στην πραγματικότητα, με τον όρο «αντίμετρα» αναφέρεται σε ένα πλέγμα μέτρων ανακύκλωσης της ανεργίας και μοιράσματος της φτώχειας, απαραίτητο συνοδευτικό της έντασης της αντεργατικής επίθεσης.

Χρεοκοπημένες αυταπάτες

 

Στο ίδιο φόντο, της θολούρας που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, της διάχυσης αυταπατών, της εναλλαγής «του καρότου με το μαστίγιο», αξιοποιεί και τις εξελίξεις σε χώρες της ΕΕ, προκειμένου είτε να ισχυριστεί ότι «η Ευρώπη αλλάζει» είτε ότι «πρέπει γρήγορα να κλείσει η αξιολόγηση», γιατί μπορεί οι εξελίξεις να δημιουργήσουν νέα δεδομένα. Οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη, οι διεργασίες που ξεδιπλώνονται και αντανακλούν ευρύτερες αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, ανησυχίες για το μέλλον του ευρώ κ.λπ., δεν πρέπει να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Αν κάτι επιβεβαιώνεται είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις γίνονται όλο και πιο αντιδραστικές, πιο επιθετικές απέναντι στους λαούς και από αυτήν τη σκοπιά επιβάλλεται να απορρίψουν την προπαγάνδα της κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. αξιοποιεί τις εξελίξεις στην Ισπανία μετά την απομάκρυνση Ραχόι και την αλλαγή κυβέρνησης για να πείσει ότι κάτι (ξανα)αλλάζει στην ΕΕ. Τα ίδια βέβαια έλεγε και όταν εκλεγόταν ο Ολάντ στη Γαλλία ή ο Ρέντσι στην Ιταλία.

Μόνο που οι λαοί ξέρουν από πρώτο χέρι ότι οι «αλλαγές» αυτές έφεραν τελικά ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα. Ειδικά η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας έχει δώσει εδώ και δεκαετίες τα διαπιστευτήριά της στο κεφάλαιο, ενώ αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων της ξεκαθάρισε ότι θα συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό δρόμο του προκατόχου της υπό τον Μ. Ραχόι. Την ίδια στιγμή, άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έστελναν απειλητικά μηνύματα στους εργαζόμενους, λέγοντας ότι οι εξελίξεις στην Ιταλία, η πιθανότητα αστάθειας κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό το γρήγορο κλείσιμο της «αξιολόγησης», το να αποδεχτεί ο λαός τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και προφανώς να μην αμφισβητήσει όσα έχουν μέχρι σήμερα νομοθετηθεί.

Την ίδια στιγμή που κλιμακώνεται η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα για την εξασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και νέων πεδίων δράσης των μονοπωλίων στο εσωτερικό της χώρας, η κυβέρνηση ξεσαλώνει και στο βάθεμα της εμπλοκής της Ελλάδας στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή μας. Οι εξελίξεις στο ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, που όπως φαίνεται μπαίνουν στην τελική ευθεία, η πρεμούρα που έχουν η κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί για τη διευθέτηση του προβλήματος, δείχνουν ότι «οδηγός» τους είναι η ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, με το βλέμμα στραμμένο στην ανάσχεση της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή. Η κάλπικη αντιπαράθεση ανάμεσα στις εθνικιστικές και σκοταδιστικές κραυγές, από τη μία, όπως έγινε στις συγκεντρώσεις με τέτοιο περιεχόμενο ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» και στην κοσμοπολίτικη αντίληψη, από την άλλη, που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρύψει τη σύμπνοια γύρω από τους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια. Κάτι που πέρα από την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα διακηρύχτηκε και από το βήμα των «συλλαλητηρίων» από διάφορους παράγοντες. Σχεδιασμοί που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, όπως φαίνεται και από τη Σύνοδο Υπουργών Αμυνας του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, παραπέμποντας σε πολεμικές προετοιμασίες.

Το εργατικό κίνημα με το δικό του σχεδιασμό να περάσει στην αντεπίθεση

Απέναντι σε αυτόν το σχεδιασμό της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης - κεφαλαίου, η εργατική τάξη πρέπει να αντιτάξει το δικό της σχεδιασμό, αξιοποιώντας την πείρα της από τις πρόσφατες μάχες και ειδικά από την πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Οι αγώνες που ξεδιπλώνονται σε μια σειρά χώρων δουλειάς και κλάδων, οι αγωνιστικές εστίες που αναπτύσσονται, με επίκεντρο τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς, πρέπει να μεταφερθούν και σε άλλους χώρους. Η παλικαρίσια μάχη που έδωσαν οι εργάτες στο λιμάνι του Πειραιά, η αντιμετώπισή της από το κράτος και την εργοδοσία με τη «βιομηχανία» μηνύσεων, αλλά και το ελπιδοφόρο αποτέλεσμά της, δείχνουν το δρόμο που έχει να βαδίσει η εργατική τάξη: Οργάνωση και διεκδίκηση κόντρα στους στόχους του κεφαλαίου, αλληλεγγύη, ενίσχυση των σωματείων, κοινή δράση με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού. Διαζύγιο με τη μοιρολατρία, με το «τίποτα δεν αλλάζει», αλλαγή των συσχετισμών και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ώστε να περάσει στην αντεπίθεση διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να δοθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η μάχη για την επιτυχία του συλλαλητηρίου που οργανώνει το ΠΑΜΕ στις 14 Ιούνη ενάντια στο νέο πολυνομοσχέδιο με τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης».

Ριζοσπάστης  Σάββατο 9 Ιούνη 2018 - Κυριακή 10 Ιούνη 2018 - 2η έκδοση