Κάτι ξέρουν

 

«Δεν πρόκειται για διακρατική συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Οι εργασίες ανατίθενται στην "Total" (...) και η όποια πληρωμή συμφωνηθεί, θα γίνει απευθείας από την εταιρεία προς το Ισραήλ, οψέποτε προκύψουν έσοδα». Κάπως έτσι αναλύεται σε μερίδα του Τύπου η Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ για τη μεταξύ τους οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, που διευκολύνει τη συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή. Η Συμφωνία είναι εξ ορισμού μια «διευθέτηση» με εποπτεία ΗΠΑ, με κριτήριο όχι γενικά και αόριστα το «Διεθνές Δίκαιο», αλλά το «δίκαιο» των μονοπωλίων της Ενέργειας. Αυτών δηλαδή που απαιτούν εδώ και τώρα την εξόρυξη των αποθεμάτων φυσικού αερίου από την Ανατ. Μεσόγειο, σε μια περίοδο που η ζήτηση από πηγές εκτός Ρωσίας ανεβαίνει δραματικά. Γι' αυτό, άλλωστε, εκτός από τις ΗΠΑ, μεσάζοντας και εγγυητής της Συμφωνίας είναι και η γαλλική «Total», που θα εκμεταλλευτεί το κοίτασμα στην ΑΟΖ του Λιβάνου. Τα στοιχεία αυτά της Συμφωνίας είναι που την καθιστούν «πρότυπο» και για άλλες παρόμοιες διευθετήσεις στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο Μπάιντεν, αλλά να υποστηρίξει και η κυβέρνηση της ΝΔ στη χώρα μας. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν αυτοί από τις συζητήσεις και τα παζάρια που γίνονται μεταξύ τους και με την Τουρκία στα ΝΑΤΟικά και ευρωπαϊκά φόρα. Αλλωστε, όπως επίσης γράφτηκε στον Τύπο, «κακές λέξεις όπως "συνεκμετάλλευση" δεν αναφέρονται στη συμφωνία (Λιβάνου - Ισραήλ). Στην πραγματικότητα, βέβαια, περί αυτού πρόκειται...».

Λεπτομέρειες

Αξίζει στο μεταξύ να θυμίσουμε και μια μικρή λεπτομέρεια για τον Αμερικανό διαμεσολαβητή Χοκστάιν, που «πήρε πάνω του» την επίτευξη της Συμφωνίας Λιβάνου - Ισραήλ. Ηταν εκείνος που τον περασμένο Γενάρη, αναφερόμενος στα Ενεργειακά της Ανατ. Μεσογείου, έλεγε ότι «μπορείς να έχεις έναν αγωγό πολύ πιο φτηνά να πάει από το Ισραήλ μέσω Κύπρου στην Τουρκία», η οποία «είναι ήδη συνδεδεμένη με την Ευρώπη και όλους τους γείτονές της κι επομένως έχει νόημα». Πρόσθετε μάλιστα πως το Φόρουμ της Ανατολικής Μεσογείου μπορεί να διευρύνει το αντικείμενό του ως «Φόρουμ συνολικά για την Ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο» και ότι «η Τουρκία και ο Λίβανος θα έπρεπε να συμμετάσχουν, αλλά την κατάλληλη στιγμή», χαρακτηρίζοντας «την ενίσχυση της διασύνδεσης και της ολοκλήρωσης στην περιοχή» έναν «μελλοντικό στόχο» και ένα σημείο στο οποίο «η Ενέργεια και η γεωπολιτική της περιοχής διαπλέκονται». Κάτι μας λέει ότι τώρα που «η Ενέργεια και η γεωπολιτική διαπλέκονται» πιο στενά από ποτέ, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία να κλιμακώνεται, όλο και κοντοζυγώνει αυτή η «κατάλληλη στιγμή» για επικίνδυνες διευθετήσεις, που στο «μενού» θα έχουν τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.

Καινοτομία

Αλλη μια «πιλοτική 4ήμερη εργάσιμη βδομάδα» διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη φορά σε μεγάλη τράπεζα της Ιταλίας, με χιλιάδες εργαζόμενους. Διαβάζοντας βέβαια πιο προσεκτικά τα ρεπορτάζ, γίνονται φανερές οι προθέσεις της συγκεκριμένης ρύθμισης, αλλά και οι επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ: Η «4ήμερη εργασία» στην ιταλική τράπεζα προβλέπει 36ωρο, δηλαδή 9 ώρες δουλειάς τη μέρα (!), με τις ίδιες αποδοχές. Με άλλα λόγια, και «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου και απλήρωτες υπερωρίες! Αυτά σε «απλά Ελληνικά» λέγονται «νόμος - έκτρωμα Χατζηδάκη», που ψηφίστηκε πέρυσι, με τη συνδρομή και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξαν πάνω από τα μισά του άρθρα. Οπως και να 'χει, οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτά τα «πειράματα», που πολλαπλασιάζονται διεθνώς, με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας και τη μείωση των λειτουργικών εξόδων των ομίλων, «χωνεύουν» στα εργοδοτικά συμφέροντα το δίκαιο και αναγκαίο αίτημα των εργαζομένων για πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση των αποδοχών. Φανερώνουν ταυτόχρονα πόση αξία έχουν οι «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη, αφού στην πραγματικότητα «δεσμεύεται» να εφαρμόσει τον πυρήνα του, που είναι η απλήρωτη δουλειά. Το πιο προκλητικό είναι ότι αυτό το βαφτίζουν «καινοτομία», ενώ πρόκειται για την επιτομή των ωραρίων - λάστιχο και της δουλειάς μέχρι τελικής πτώσης. «Καινοτομία» είναι, πράγματι, αλλά για το ξεχείλωμα της εκμετάλλευσης, με «χορηγούς» τις κυβερνήσεις και την ΕΕ.

Σαπίλα

Η επίσκεψη της Αλέιδα Γκεβάρα στην Ελλάδα, με αφορμή τα 55 χρόνια από την εκτέλεση του Τσε, έδωσε σε πολλούς, κυρίως σε νέους, την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τα φλογερά οράματα των Κουβανών επαναστατών, που τα 'βαλαν με το θηρίο του ιμπεριαλισμού και νίκησαν. Αλλά και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ο κουβανικός λαός, περικυκλωμένος και «στραγγαλισμένος» από το κατάπτυστο αμερικανικό εμπάργκο. Ειδικά η επαφή της κόρης του Τσε με τις μικρότερες ηλικίες, που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τις διηγήσεις της και να συζητήσουν μαζί της, πρόσφερε ανεπανάληπτες στιγμές, που θα τους συντροφεύουν σίγουρα για χρόνια. Τι είδε όμως απ' όλα αυτά ο γνωστός «οσφυοκάμπτης» των «Νέων», Ηλ. Κανέλλης; «Την εκπρόσωπο ενός αποτυχημένου συστήματος μεν, αλλά και κληρονόμο του brand name που είναι κάτι σαν η κόκα κόλα της κομμουνιστικής αριστεράς». Δεν εκπλήσσει η εμπάθεια, ούτε το ανεξάντλητο απόθεμα χυδαιολογίας που διαθέτει για να ξερνάει αντικομμουνισμό. Ποτισμένος με τη σαπίλα του κόσμου που «λιβανίζει» νυχθημερόν, είναι αναμενόμενο να βλέπει παντού «κληρονόμους», «brand names» και ...«κόκα κόλα». Πού να πάει το μυαλό του σε ιδανικά, αξίες, αξιοπρέπεια, αγωνιστική στάση ζωής, αλληλεγγύη και όσα άλλα ενσαρκώνει ανεξίτηλα η μορφή του κομμουνιστή επαναστάτη Τσε.

Ριζοσπάστης