Τελική πτώση

 

«Να τα κάνουν όλα και να συμφέρουν»... Με αυτήν τη λογική για τους εργαζόμενους σε μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει με νομοσχέδιο την κατάργηση της άδειας ως προϋπόθεση για να χειρίζεται κάποιος κλαρκ. Δίνει έτσι τη δυνατότητα στην εργοδοσία να εξαναγκάζει οποιονδήποτε εργαζόμενο να χειρίζεται ανυψωτικό μηχάνημα μέχρι 2,5 τόνων κι ας μην έχει ειδικότητα ή εκπαίδευση χειριστή! Η συγκεκριμένη διάταξη προωθείται λίγες μόλις μέρες μετά τα νέα θανατηφόρα ατυχήματα σε μεγάλους χώρους δουλειάς, κι ενώ από την αρχή του χρόνου χάνουν τη ζωή τους σε εργατικά «ατυχήματα» σχεδόν 5 εργαζόμενοι τον μήνα. Οπως αποδεικνύεται όμως, μόνο «ατυχήματα» δεν είναι. Πρόκειται για πραγματικά εγκλήματα, με τη σφραγίδα των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας και του νομικού «πλούτου» που έχουν στη διάθεσή τους οι επιχειρήσεις, προκειμένου να αναθέτουν στους εργαζόμενους κάθε είδους καθήκοντα, κι ας παίζουν τη ζωή τους «κορόνα - γράμματα». Σε συνδυασμό με το μεθοδικό από όλες τις κυβερνήσεις «ξεδόντιασμα» της Επιθεώρησης Εργασίας, τα ωράρια - λάστιχο και την εργοδοτική τρομοκρατία, όλα αυτά στρώνουν το έδαφος για να σακατεύονται εργαζόμενοι, οικογένειες να χάνουν τους ανθρώπους τους. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους μεταφράζονται σε «πόντους ανταγωνιστικότητας» και μεγαλύτερα ποσοστά κερδοφορίας. Για την εργατική τάξη, σε εκμετάλλευση μέχρι τελικής πτώσης...

Τι είχες Γιάννη...

Την κερδισμένη από τη Σύνοδο της Πράγας παριστάνει η κυβέρνηση σε ότι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, διαρρέοντας τα περί «πιέσεων» και επικείμενων «κυρώσεων» στην Τουρκία για τις σχέσεις που αναπτύσσει με τη Ρωσία. «Πάσα» σε αυτό το παιχνίδι δίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «κάνει με μεγάλη προθυμία παραχωρήσεις χωρίς να παίρνει τις ανάλογες εγγυήσεις για τα εθνικά συμφέροντα», παρουσιάζοντας ως τέτοιες κάποια «συγκεκριμένη αναφορά του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας εφόσον συνεχίσει να περιφρονεί τη διεθνή νομιμότητα» και την «αξιοποίηση της τελωνειακής σύνδεσης ΕΕ - Τουρκίας». Τι «ξέχασαν» να πουν; Οτι τόσο η πρόσκληση της Τουρκίας στην Πολιτική Ενωση, από το βήμα της οποίας ακούστηκαν αναβαθμισμένες οι τουρκικές απαιτήσεις, όσο και οι - όποιες - πιέσεις από την ιμπεριαλιστική ένωση, αφορούν ακριβώς το πώς και με τι ανταλλάγματα θα παραμείνει η Τουρκία ενταγμένη στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.

... τι είχα πάντα

Είτε με «μαστίγιο» είτε με «καρότο», ο στόχος αυτός βάζει πάνω στο τραπέζι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, στο πλαίσιο του «μεγάλου παζαριού» που στήνεται στην περιοχή, και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τους λαούς, με τη μία ή την άλλη κατάληξη. Αυτό επιβεβαιώνεται και απ' όλη την προϊστορία των περιβόητων ευρωπαϊκών κυρώσεων, ήδη από το 2020, για την τότε παραβίαση της ελληνικής ΑΟΖ από την Τουρκία: Τα γνωστά ευχολόγια περί «σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου», το οποίο όλοι μαζί κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους, αποτελούν την άλλη όψη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και παζαριών. Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν να μη δείξει ο λαός στις κυβερνήσεις, στα αστικά κόμματα, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις: Μόνο ο αγώνας για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια μπορεί να ανοίξει δρόμο για πραγματική ειρήνη και ασφάλεια για τον λαό.

Ιβηρικά παραμύθια

«Στο τραπέζι των διαβουλεύσεων βρίσκεται επί της ουσίας μία πρόταση που προσιδιάζει στο ειδικό μοντέλο, δηλαδή το μοντέλο που εφαρμόζεται από την άνοιξη σε Ισπανία και Πορτογαλία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα πρέπει, όπως ανέφερε ο υπουργός Ενέργειας, να επιδοτηθούν ηλεκτροπαραγωγοί. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα χρηματοδοτικό εργαλείο από την ΕΕ με σκοπό να βοηθήσει τα κράτη - μέλη». Αυτά έγραφε στο ρεπορτάζ της για την άτυπη σύνοδο της ΕΕ η «Αυγή» την περασμένη Κυριακή, ομολογώντας λίγο - πολύ ότι το περιβόητο «ιβηρικό μοντέλο», που λιβανίζει ολημερίς ο ΣΥΡΙΖΑ και που τώρα συζητάει η ΕΕ... επιδοτεί τους ηλεκτροπαραγωγούς. Κι ενώ ο κόσμος το είχε τούμπανο, εκείνοι έγραφαν από τον περασμένο Απρίλη: «Η ιβηρική εξαίρεση, που δεν έχει δημοσιονομικό αποτύπωμα, αναμένεται να ελαφρύνει τους λογαριασμούς των καταναλωτών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας κατά τουλάχιστον 40% για 12 μήνες». Τι επιβεβαιώνεται; Οτι όλες οι «λύσεις» που πέφτουν στο τραπέζι για την ελάφρυνση τάχα του λαού, τον «ξαφρίζουν» από την άλλη τσέπη, επειδή παραμένουν άθικτα και ενισχύονται η «απελευθερωμένη» αγορά Ενέργειας, οι «πράσινες» μπίζνες, η συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις κυρώσεις. Ο λαός πληρώνει είτε με τα κρατικά χρέη που αυξάνονται είτε με τα «χρηματοδοτικά εργαλεία» για να θωρακίζεται η κερδοφορία των ομίλων. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια. Ο λαός μας έχει χορτάσει από κυβερνητικούς «σωτήρες» και υποτιθέμενες «λύσεις» εντός των τειχών της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των «αντοχών της οικονομίας». Τώρα είναι η ώρα να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ριζοσπάστης