Ως και οι πέτρες

 

Δυο γάιδαροι μαλώνανε στον ...ΝΑΤΟικό προμαχώνα. Αυτήν την παραφρασμένη παροιμία μάς θυμίζει το «καβγαδάκι» του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ σχετικά με όσα είπε ο υφυπουργός της κυβέρνησης και διεθνολόγος Αγγ. Συρίγος, ότι «θέλουμε η Τουρκία να πάρει F-16... διότι είναι προς το συμφέρον μας». Γιατί, βέβαια, ούτε η κυβέρνηση που προσπαθεί να «παρκάρει» την λίγο - πολύ προειλημμένη απόφαση για τα F-16 στην Τουρκία, μετά από ένα κρεσέντο επικίνδυνου εφησυχασμού, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνει ότι βγαίνει στα «κεραμίδια», γιατί η κυβέρνηση δεν παζαρεύει τάχα περισσότερα ανταλλάγματα, λένε κάτι διαφορετικό. Την ίδια επικίνδυνη αυταπάτη καλλιεργούν στον λαό, ότι έχει κάτι καλό να περιμένει στα Ελληνοτουρκικά από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα σχέδια του ΝΑΤΟ. Μήπως διαφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την ενίσχυση της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, προϋπόθεση της οποίας είναι να παραμείνει η Τουρκία αγκιστρωμένη στη Δύση, με τα ανάλογα βέβαια ανταλλάγματα και διευθετήσεις που «ακουμπούν» τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου; Σίγουρα όχι και το αποδεικνύει με την πολιτική του, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Από την άλλη, ακόμα και οι πέτρες ξέρουν ότι οι προσχηματικοί όροι για την απόκτηση των F-16 από την Τουρκία εντάσσονται στο παζάρι με τις ΗΠΑ, για τον μελλοντικό της ρόλο στην περιοχή. Ούτε «σπιθαμή» λοιπόν δεν πρέπει να βρίσκουν έδαφος τα αμερικανοΝΑΤΟικά παραμύθια και των δύο, που ανοίγουν νέους επικίνδυνους «λογαριασμούς» για τον λαό.

Τζάμπα

Την ώρα που χιλιάδες νοικοκυριά βλέπουν μπροστά τους ένα «βουνό» από την αύξηση των επιτοκίων και αγωνιούν για το πώς θα πληρώσουν τις δόσεις του στεγαστικού τους δανείου, στα γραφεία των μεγάλων επιχειρήσεων ...ανοίγουν σαμπάνιες για το χρήμα που ρέει άφθονο και φτηνό από το Ταμείο Ανάκαμψης για τις επενδύσεις στην «πράσινη» οικονομία. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το 2022 «έκλεισε» με 68 δανειακές συμβάσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης, που αντιστοιχούν σε επενδυτικά σχέδια 3,22 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 1,2 δισ. θα δοθούν από δάνεια του ταμείου, τα 1,28 δισ. από εμπορικές τράπεζες και τα υπόλοιπα 741 εκατ. ευρώ από ίδια κεφάλαια. Οι συμβάσεις αφορούν μόνο στο δανειακό σκέλος του Ταμείου Ανάκαμψης (όχι των επιδοτήσεων) και τα επιτόκια διαμορφώνονται μεσοσταθμικά σε 1,2%, με μέση διάρκεια αποπληρωμής τα 11 χρόνια. Από την άλλη, ο λαός που δανείζεται με πολλαπλάσια επιτόκια για μια ολόκληρη ζωή προκειμένου να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, δεν νιώθει μόνο «ασφυξία» από την υπερχρέωση στις τράπεζες, αλλά θα πληρώσει από την τσέπη του και τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, για να έχει φτηνό δανεισμό το κεφάλαιο. Μετά κι απ' αυτά, έχουν το θράσος να παρουσιάζουν ως «επιτυχία» και «ανακούφιση» τη συμφωνία κυβέρνησης - τραπεζών να χρηματοδοτήσουν οι τελευταίες ένα μέρος από την αύξηση των επιτοκίων, μόνο για τα νοικοκυριά που βουλιάζουν στη φτώχεια.

Βαρβαρότητα...

«Η λειτουργία της αγοράς πρέπει να είναι μπολιασμένη από μια κοινωνική ευαισθησία». Τάδε έφη ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Σκουρλέτης, μιλώντας για τις αυξήσεις στο ρεύμα, την ακρίβεια, τις ελλείψεις φαρμάκων κ.ο.κ., λίγες μέρες αφότου ένας άλλος πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ξανθός, με αφορμή τις ελλείψεις στα φάρμακα, έλεγε πως «η αγορά δεν λειτουργεί σε συνθήκες κρίσης» και γι' αυτό χρειάζεται η κρατική παρέμβαση. Μ' αυτά και με τα άλλα δεν θέλει και πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς τι αφορούν οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για μια δήθεν «ευαίσθητη» εκδοχή της αντιλαϊκής πολιτικής, ώστε η στρατηγική του κεφαλαίου να προχωρά με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις, την ώρα που κατά τ' άλλα θα τσακίζει τις λαϊκές ανάγκες. Αλλά και το αστικό κράτος να «ξαναμοιράζει» την τράπουλα για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ξελασπώνοντας σε συνθήκες κρίσης το κεφάλαιο και φορτώνοντας τα σπασμένα στον λαό.

... με «ευαισθησίες»

Αυτό αφορούν και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η «επανακρατικοποίηση» της ΔΕΗ και οι «μηχανισμοί ελέγχου» στην αγορά Ενέργειας, στο Φάρμακο και σε άλλα βασικά αγαθά, χωρίς να θίγονται τα «ιερά και όσια» της καπιταλιστικής αγοράς, που τα καθιστά κερδοφόρο εμπόρευμα για τους ομίλους. Το ακριβώς αντίθετο χρειάζεται όμως ο λαός και αυτό επιβεβαιώνει η παλιότερη και πιο πρόσφατη πείρα: Για να πάρει ακόμα και τις ελάχιστες ανάσες, απαιτείται σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία, με το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν. Γι' αυτό χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ, εγγύηση σ' αυτόν τον δρόμο.

 

Ριζοσπάστης