Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Χιροσίμα-Ναγκασάκι: Να τι σημαίνει Ιμπεριαλισμός!

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Τον περασμένο Μάη, στο πλαίσιο επίσημου ταξιδιού του στην Ιαπωνία ο αμερικανός πρόεδρος Μπ. Ομπάμα βρέθηκε στη Χιροσίμα. Στη μαρτυρική αυτή πόλη που, πριν 71 χρόνια, έζησε τον πυρηνικό όλεθρο. Όσοι πίστευαν ότι ο Ομπάμα θα γινόταν ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που θα ζητούσε δημοσίως συγνώμη για το φρικτό έγκλημα του 1945 διαψεύστηκαν. Ασφαλώς, μια συγνώμη εκ μέρους του αμερικανού προέδρου δεν θα ήταν αρκετή εάν δεν συνοδεύονταν από μια εξήγηση για τους πραγματικούς λόγους που οδηγήσαν στη ρήψη της ατομικής βόμβας. Θα μπορούσε όμως ο αμερικανός πρόεδρος να πει την αλήθεια;

Η επίσημη αμερικανική εκδοχή για τη ρήψη της ατομικής βόμβας είναι πως η πράξη αυτή «έσωσε ζωές» και οδήγησε στον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για μια αφήγηση άκρως βολική για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε μια προσπάθεια ξεπλύματος των εγκλημάτων του. Σε παρόμοια αφηγήματα και εξηγήσεις, άλλωστε, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους έχουν βασίσει τον «καθαγιασμό» μεταγενέστερων σφαγείων: Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία κλπ.

Όταν το πρωϊ της 6ης Αυγούστου 1945 η ατομική βόμβα τύπου ουρανίου-235 με την ονομασία “Little Boy” ισοπέδωνε τη Χιροσίμα, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε ήδη τελειώσει. Η Ιαπωνία, απομονωμένη πλέον και με τον κύριο σύμμαχο της (ναζιστική Γερμανία) να έχει παραδοθεί λίγους μήνες πριν, δεν αποτελούσε απειλή για τις ΗΠΑ από στρατιωτικής άποψης. Ωστόσο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ – που από τις 16 Ιουλίου είχε πραγματοποιήσει στο Νέο Μεξικό την πρώτη πετυχημένη δοκιμαστική πυρηνική έκρηξη- είχε άλλα σχέδια.
Στις 9 Αυγούστου 1945- αφότου οι ΗΠΑ είχαν ρίξει και τη δεύτερη βόμβα στο Ναγκασάκι- σε ένα ρεσιτάλ κυνικότητας ο πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν έλεγε τα εξής σε ραδιοφωνικό του μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό: «Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν εναντίον εκείνων, οι οποίοι μας επετέθησαν προδοτικώς στο Περλ Χάρμπορ, οι οποίοι εβασάνισαν τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι παρεβίασαν όλους τους νόμους του διεθνούς δικαίου… Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν διά να συντομεύσωμεν τον πόλεμον… Θα τη χρησιμοιήσωμεν και πάλιν. Μόνο η συνθηκολόγησις της Ιαπωνίας θα μας σταματήση. Τους ώμους μας βαραίνει τεραστία ευθύνη. Ευχαριστούμεν τον θεόν, διότι είμεθα εμείς, και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν. Και παρακαλούμεν τον θεόν, να μας φωτίση εις τη χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τας βουλήσεις του» [1].

Ο εγκληματίας Τρούμαν όχι μόνο έλεγε συνειδητά ψέματα για τους λόγους που αποφασίστηκε η ρήψη της ατομικής βόμβας αλλά, ούτε λίγο, ούτε πολύ, επιχειρούσε να δώσει και… θεολογική διάσταση στο άνευ προηγουμένου έγκλημα της κυβέρνησης του. Στην κυνικότητα των λόγων του αμερικανού προέδρου διαφαίνονταν η ευθεία απειλή των ΗΠΑ – όχι, ασφαλώς, ενάντια στην ήδη ηττημένη Ιαπωνία, αλλά- απέναντι στο αντίπαλο δέος του καπιταλιστικού κόσμου, την Σοβιετική Ένωση.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ

Το κολοσσαίο, υποκριτικό ψέμα της κυβέρνησης Τρούμαν για τη δικαιολόγηση του πυρηνικού ολοκαυτώματος σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι αποκαλύπτεται μέσα από μια σειρά μαρτυρίες αμερικανών αξιωματούχων. Είναι χαρακτηριστικό το πόρισμα (Ιούλιος 1946) της Έκθεσης Στρατηγικής Έρευνας Βομβαρδισμών που συστάθηκε από την κυβέρνηση Τρούμαν για τη μελέτη των αεροπορικών επιθέσεων των ΗΠΑ στην Ιαπωνία: «Βασιζόμενη σε μια εκτενή έρευνα όλων των γεγονότων και υποστηριζόμενη από καταθέσεις των επιζόντων γιαπωνέζων ηγετών που μετείχαν στον πόλεμο, η άποψη της Επιτροπής είναι ότι, σίγουρα πριν τις 31 Δεκέμβρη 1945 και κατά πάσα πιθανότητα πριν τις 1 Νοέμβρη 1945, η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί ακόμη και αν δεν είχαν ριχτεί οι ατομικές βόμβες, ακόμη και αν η Ρωσία δεν έμπαινε στον πόλεμο, ακόμη και αν δεν είχε σχεδιαστεί εισβολή». [2].

Πολλά χρόνια μετά το πυρηνικό έγκλημα, ο άνθρωπος που διαδέχθηκε τον Τρούμαν στην προεδρία των ΗΠΑ – ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο- Ντουάιτ Άϊζενχάουερ, θα δήλωνε: «Οι γιαπωνέζοι ήταν έτοιμοι να παραδωθούν και δεν ήταν αναγκαίο να τους χτυπήσουμε με αυτό το απαίσιο πράγμα (σ.σ. ατομική βόμβα)» (Newsweek, 11/11/1963). Στο βιβλίο του “Mandate for Change”, ο Άϊζενχάουερ αναφέρει πως ο ίδιος εξέφρασε επιφυλάξεις όταν ενημερώθηκε στο Βερολίνο για την απόφαση της Ουάσινγκτον να ρίξει τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία.

Γράφει, μεταξύ άλλων: «Τον Ιούλιο του 1945, επισκεπτόμενος το γραφείο μου στη Γερμανία, ο υπουργός πολέμου Στίμσον με ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση μας ετοιμάζονταν να ρίξει ατομική βόμβα στην Ιαπωνία […] Του εξέφρασα τις έντονες επιφυλάξεις μου, στη βάση της εκτίμησης ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και πως η βόμβα ήταν εντελώς αχρείαστη [..] Ήταν πεποίθηση μου ότι η Ιαπωνία, εκείνη την στιγμή, έψαχνε κάποιο τρόπο να παραδοθεί…» [3].

Ένα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος της ιμπεριαλιστικής μηχανής των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Πολέμου, ο ναύαρχος Γουίλιαμ Λέχι έγραψε: «Άποψη μου είναι ότι η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν είχε καμία υλική βοήθεια στον πόλεμο μας ενάντια στην Ιαπωνία. Οι γιαπωνέζοι είχαν ήδη ηττηθεί και ήταν έτοιμοι να παραδοθούν…» [4]. Στην ίδια γραμμή κινείται και η μαρτυρία του βοηθού υπουργού Πολέμου των ΗΠΑ Τζον Μακλόϊ: «Πιστεύω ότι χάσαμε την ευκαιρία να πετύχουμε μια συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, πλήρως ικανοποιητική για μας, χωρίς τη χρήση της βόμβας». [5].

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι δύο μόνο γεγονότα ήταν απολύτως αρκετά για να οδηγήσουν την Ιαπωνία στην συνθηκολόγηση. Το πρώτο, ήταν η αναμενόμενη κήρυξη πολέμου της ΕΣΣΔ ενάντια στην Ιαπωνία, δεδομένου ότι οι γιαπωνέζικες δυνάμεις κατοχής στη Μαντζουρία δεν είχαν καμία ελπίδα απέναντι στον Κόκκινο Στρατό. Το δεύτερο ήταν η διαβεβαίωση των ΗΠΑ ότι ο αυτοκράτορας Χιροχίτο και η βασιλική οικογένεια της Ιαπωνίας δεν θα αντιμετωπίζονταν ως εγκληματίες πολέμου.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει ένας κορυφαίος εκπρόσωπος του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας κρίθηκε από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήταν βέβαιη πριν ριφθή η πρώτη βόμβα». [6] Άλλωστε, ο κύριος λόγος πίσω απ’ την ρίψη της ατομικής βόμβας ήταν η αλλαγή των συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο προς όφελος του καπιταλιστικού στρατοπέδου. Ήταν, με λίγα λόγια, μια προειδοποίηση προς την Σοβιετική Ένωση και, ταυτόχρονα, ένα απειλητικό μήνυμα προς τους λαούς που πάλευαν για τη λευτεριά τους από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Για την κυβέρνηση Τρούμαν ήταν αναγκαίο να φανεί ποιός έχει το μονοπώλιο της πυρηνικής ισχύος. «Το να εντυπωσιάσει τη Ρωσία ήταν πιο σημαντικό απ’ το τέλος του πολέμου με την Ιαπωνία» αναφέρει ο αμερικανός ιστορικός Μαρκ Σέλντεν. Σύμφωνα με τον Πήτερ Κούζνικ, διευθυντή του Ινστιτούτου Πυρηνικών Σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι «δεν ήταν απλά ένα έγκλημα πολέμου- ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» [7].

Όπως αναφέρει ο Κούζνικ, νέες μελέτες πάνω σε αμερικανικά, γιαπωνέζικα και σοβιετικά διπλωματικά αρχεία αποδεικνύουν ότι κύριος σκοπός του Τρούμαν ήταν ο περιορισμός της σοβιετικής επιρροής στην Ασία. Ο ίδιος ο Τρούμαν είχε δεχθεί εισηγήσεις από στρατηγούς των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων (Μακ Άρθουρ, Άϊζενχάουερ κλπ.) στις οποίες αναφέρονταν η μη αναγκαιότητα χρήσης της ατομικής βόμβας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Το πυρηνικό ολοκαύτωμα στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, 71 χρόνια πριν, αποτέλεσε ουσιαστικά την κήρυξη του «Ψυχρού Πολέμου» των ΗΠΑ ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το φριχτό αυτό εγκλημα εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της πολεμικής του («δημοκρατικού-συμμαχικού») καπιταλιστικού στρατοπέδου ενάντια στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, την Σοβιετική Ένωση. Στόχευε στην τρομοκράτηση του σοβιετικού λαού και των εργατικών-λαϊκών κινημάτων που αναδύθηκαν από την αντιφασιστική πάλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αν είναι κάτι που μας διδάσκει η περίπτωση της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, αυτό είναι η φρικαλεότητα και η αδίστακτη φύση του Ιμπεριαλισμού. Ενός Ιμπεριαλισμού που δείχνει πλήρη περιφρόνηση απέναντι στις πλέον στοιχειώδεις αρχές του ανθρωπισμού και που κουρελιάζει το «διεθνές δίκαιο» κατά το δοκούν. Πρόκειται για τον ίδιο απάνθρωπο και κτηνώδη Ιμπεριαλισμό που αιματοκύλλησε ολόκληρες χώρες τον περασμένο αιώνα (απ’ την Κορέα και το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία) και που απειλεί και σήμερα, μέσα από τους νέους πολεμικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, την ύπαρξη της ίδιας της ανθρωπότητας.

[1] Radio Report to the American People on the Potsdam Conference, 9 Αυγούστου 1945: http://www.presidency.ucsb.edu/ws/?pid=12165.

[2] Barton J. Bernstein, The Atomic Bomb: the critical issues, Little, Brown, 1976, σελ. 52-56.

[3] Dwight Eisenhower, Mandate for Change, 1953-1956, Doubleday, 1962, σελ. 380.

[4] William D. Leahy, I Was There, Ayer Co, 1979, σελ. 441.

[5] Από το βιβλίο “Deadline: A Memoir” (1991) του δημοσιογράφου των New York Times Τζέϊμς Ρέστον.

[6] Από το βιβλίο “Atomic Diplomacy: Hiroshima and Potsdam” (1965) του Gar Alperowitz.

[7] Hiroshima bomb may have carried hidden agenda, New Scientist,

21/6/2005: https://www.newscientist.com/article/dn7706-hiroshima-bomb-may-have-carried-hidden-agenda.

Δες ακόμα

Επειδή ξεχνούμε. Αυτή είναι η Χιροσίμα