Αμνησίες...

Φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 19 Μάρτη του 1983 με το σώμα του άτυχου ναυτεργάτη στο διάδρομο του υπουργείου Ναυτιλίας

Ούτε η πρώτη είναι ούτε ασφαλώς θα είναι και η τελευταία φορά που εργάτες μπαίνουν σ' ένα υπουργείο και διαμαρτύρονται έντονα για την αντεργατική πολιτική μιας κυβέρνησης. Το παράξενο θα ήταν να μη συμβαίνει αυτό. Και ασφαλώς, είναι άλλο πράγμα να εκτιμάς ότι χρειάζεται μαζική οργανωμένη πολιτική πάλη για να ανατραπεί πράγματι η πολιτική του κεφαλαίου κι άλλο πράγμα να ζητάς να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή, επειδή μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων έδωσε ψήφο σ' αυτήν ή την άλλη αντεργατική κυβέρνηση. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια τα διάφορα στελέχη της κυβέρνησης που βγήκαν χτες να δηλώνουν πονηρά πονηρά ότι οι δυναμικές παρεμβάσεις των εργατών δεν ταιριάζουν δήθεν στην πολιτική του ΚΚΕ. `Η, ότι παρεμβάσεις σαν κι αυτή στο γραφείο της υπουργού Εργασίας δεν συνέβησαν στα γραφεία υπουργών προηγούμενων κυβερνήσεων.

 

Να τους θυμίσουμε μερικά; 4 Οκτώβρη του 2012, απεργοί από το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά μπούκαραν κυριολεκτικά όχι όπου κι όπου, αλλά στο γραφείο του υπουργού Αμυνας, μέσα στο ίδιο το Πεντάγωνο. Πιο πίσω; 6 Μάη του 2011, υγειονομικοί μπαίνουν στο γραφείο του υπουργού Υγείας. Πιο πίσω; 30 Απρίλη 2005, δυναμική παρέμβαση στο υπουργείο Οικονομικών για την Κοινωνική Ασφάλιση. `Η, όταν στις 23 Μάη του 1996 οι συνταξιούχοι κατέλαβαν το γραφείο του υπουργού Οικονομικών, Αλ. Παπαδόπουλου. Και να 'ταν μόνο οι υπουργοί; 30 Δεκέμβρη του 2005 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ κρέμασαν κοτόπουλα έξω από τα γραφεία του ΣΕΒ, ενώ στις 26 Απρίλη του ίδιου χρόνου είχαν αναγκάσει τις ηγεσίες του ΣΕΒ και της κυβέρνησης να τρέχουν να κρυφτούν στο κτίριο της Σταδίου, ενώ είχαν ορίσει συνάντηση στο κτίριο της οδού Πειραιώς.

Αφήνουμε στην άκρη τις μεγάλες κεντρικές παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ, με τα γιγαντοπανό στις προσόψεις των υπουργείων επί όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Κρατάμε ως ξεχωριστή την παρέμβαση στο γραφείο του Βρούτση στις 30 Γενάρη του 2013, γιατί μας την θύμισε χτες ο γενικός γραμματέας του ίδιου υπουργείου, Α. Νεφελούδης, που χρησιμοποίησε τις ίδιες ακριβώς λέξεις με τον Βρούτση. Από την εποχή του Λάσκαρη το 1976 που ήθελε να καταργήσει με τον ν. 330 την πάλη των τάξεων, έως την εποχή του Αρσένη, που ήθελε επίσης με το άρθρο 4 να απαγορέψει την απεργία, οι δυναμικές παρεμβάσεις δεν έπαψαν. Κι ανάλογα με τη στιγμή, εκφράζονταν με τρόπους που γέμιζαν τρόμο τα πρόσωπα των αντίστοιχων υπουργών.

Ομως, επειδή έτερος υπουργός της κυβέρνησης, ο Γιάννης Μπαλάφας, γελοιωδέστατα δήλωσε ότι σε άλλες εποχές η καθοδήγηση του ΚΚΕ χαρακτήριζε τέτοιες πράξεις «τυχοδιωκτισμούς», μάλλον έχει επιλεκτική μνήμη. Μάλλον δεν θέλει να θυμάται τις μεγάλες συγκρούσεις των οικοδόμων τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 με τις δυνάμεις καταστολής. Ούτε τις απεργιακές φρουρές των συνδικάτων έξω από εργοστάσια - κάτεργα και τις αντιπαραθέσεις με ΜΑΤ και μηχανισμούς της εργοδοσίας. Και δεν τον βολεύει να θυμάται ότι όταν η εργατική αγανάκτηση ξεχείλιζε, έπαιρνε δυναμικές και αποφασιστικές μορφές, όπως αυτή που οι ναυτεργάτες πήραν τον νεκρό κομμουνιστή ναύτη Γιώργο Ζαρέντη και τον πήγαν στο γραφείο του τότε υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Γ. Κατσιφάρα (18 Μάρτη 1983) διαμαρτυρόμενοι για τους θανάτους εργατών στο βωμό του εφοπλιστικού κέρδους. Ολα αυτά, ούτε «ακτιβισμοί» ήταν ούτε βεβαίως τυχοδιωκτισμοί. Ηταν παρεμβάσεις του οργανωμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και ως τέτοιες ακριβώς ενοχλούσαν την εκάστοτε κυβέρνηση και τα αφεντικά της. Επειδή η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους. Κι αυτή η πάλη θα συνεχίζεται αταλάντευτα, με κάθε πρόσφορο μέσο που αποφασίζουν κάθε φορά οργανωμένα και συλλογικά οι εργαζόμενοι, μέχρι την τελική της έκβαση...

 

Ριζοσπάστης