Δραση στο Ωραιοκαστρο: Το σύντομο καλοκαίρι της εργοδοσίας

Κυριακή 3 Ιουνίου 2018

Το σύντομο καλοκαίρι της εργοδοσίας

Βαγγέλης Ζέρβας3 Ιουνίου 20180

Όσο πλησιάζουμε προς την υποτιθέμενη “έξοδο” από το μνημόνιο, τόσο πληθαίνουν τα αντεργατικά χτυπήματα σε όλα τα επίπεδα. Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα μαζί με τους κρατικούς θεσμούς,διοικητικούς και κατασταλτικούς, έχουν επιδοθεί σε κυνήγι των εργατικών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσουν την δήθεν “έξοδο” από τα μνημόνια,,ακριβώς όπως έκαναν και με την “είσοδο”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ και τα αστικά κόμματα κρατάνε την μπαγκέτα σε αυτήν την μαύρη ορχήστρα και με κάλπικες αντιπαραθέσεις επιβεβαιώνουν την συμφωνία σε όλα τα αντεργατικά μέτρα (που έχουν ψηφίσει). Και τσακώνονται για το ποιός θα τα εφαρμόσει καλύτερα. Η παρουσία τους στην πρόσφατη συνέλευση του ΣΕΒ είναι αποκαλύπτικη. Άγρυπνοι φρουροί αυτού του πλαισίου είναι οι κρατικοί θεσμοί που είναι πάντα εκεί για να καταστείλουν και να παραμορφώσουν κάθε εργατική διεκδίκηση που θα τολμήσει να βγεί μπροστά. Απεργίες που βγαίνουν μόνιμα παράνομες, φιέστες “κοινωνικού εταιρισμού” μαζί με τους εργοδότες, εργατοπατέρες που εξαφανίζονται όταν χτυπιέται το δικαίωμα στην απεργία και εμφανίζονται μετά για να την ευτελίσουν, ΜΜΕ που θάβουν ή συκοφαντούν κάθε εργατική κινητοποιήση και στην θέση της βάζουν την πατριδοκαπηλία, την αποβλάκωση και την παραπληροφόρηση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι εργοδότες, αποθρασυμένοι από όλη αυτή την υποστήριξη, σπεύδουν να επιβάλλουν “από τα κάτω” όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις και να δημιουργήσουν και τις προυποθέσεις για ακόμα περισσότερες. Βλέπουν στην συζήτηση για την “έξοδο” μια μεγάλη ευκαιρία: Να κατοχυρωθούν-στο όνομα της “επιστροφής στην κανονικότητα” όλα τα αντεργατικά μέτρα και να επεκταθούν ακόμα περισσότερο. Έτσι το δούλεμα για δήθεν “αύξηση του κατώτατου μισθού” θα χρησιμοποιηθεί για να κατέβουν συνολικά οι μισθοί προς τα κάτω σε διάφορους κλάδους ενώ και στους χαμηλόμισθους θα δοθούν ενδεχομένως ψίχουλα που θα εξανεμιστούν με άλλους τρόπους. Η διαφημιζόμενη “αποκατάσταση των συμβάσεων” θα είναι στην πραγματικότητα η κλαδική “θεσμοποιήση” και διαιώνιση όλων των μνημονιακών ρυθμίσεων, με αντάλλαγμα το κόψιμο ότι θεσμικού εργατικού δικαιώματος είχε απομείνει κλπ.

Προυπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι το τσάκισμα του μοναδικού πραγματικού εμπόδιου που στέκεται απέναντι σε αυτά τα σχέδια για την “μετά-μνημονιακή’ εποχή: Του ταξικού εργατικού κινήματος. Για αυτό και τους τελευταίους μήνες έχει ξεκινήσει μια καταιγίδα αντεργατικής επίθεσης απέναντι στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα: Κυβερνητικό-εργοδοτικό χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας τον Γενάρη, ανανέωση της επαίσχυντης συμφωνίας για τα 586 μεικτά μηναίο μισθό από την ΓΣΕΕ τον Μάρτη, συνεχιζόμενες επιθέσεις στο απεργιακό δικαίωμα σε κλαδικό επίπεδο, ανοιχτή εργοδοτική τρομοκρατία σε επιχειρήσεις, στοχοποιήση και απολύσεις συνδικαλιστών, σύμπραξη εργατοπατέρων και εργοδοτών για να κατασκευαστούν “εκπρόσωποι” της εργατικής τάξης που θα υπογράφουν τις επερχόμενες κατάπτυστες συμφωνίες,κ.α.

Καθώς μπαίνουμε στο καλοκαίρι και πλησιάζουμε προς τις “ανακοινώσεις” της εξόδου, η επίθεση κλιμακώνεται. Το παράδειγμα της προσπάθειας χτυπήματος των εργατών της “Cosco” με την δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού από φασίστες τραμπούκους, ή δημοσιοποιήση πρότασης σύμβασης από την ένωση των εργοδοτών στο φάρμακο (ΣΦΕΕ) που δεν έχει καμία αναφορά σε μισθούς (!!) και παραπέμπει κατευθείαν στην συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ για τα 586 μεικτά (511 για τους νέους εργαζόμενους) με παράλληλη κατάργηση του πενθημέρου και μετατροπής του σε εξαήμερο, η προσπάθεια κατάργησης του ωραρίου εμπορουπαλλήλων στην Λάρισα, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα και μόνο τις τελευταίες μέρες. Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον συνεχιζόμενων απολύσεων, γενικευμένη επίθεσης στο λαικό εισόδημα (φοροληστεία, πλειστηριασμοί κλπ) και εντατικοποιήσης της εργασίας, που μετατρέπει τα εργατικά ατυχήματα, ιδιαίτερα σε ορισμένους κλάδους, σε μόνιμο φαινόμενο.

Είναι φανερό λοιπόν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε συνθήκες κλιμάκωσης της επίθεσης κυβέρνησης (και όλων των αστικών κομμάτων) και εργοδοτών που προσπαθούν, μέσα και από τους ανταγωνισμούς τους, να διαπραγματευτούν-με κάυσιμη ύλη τους εργαζόμενους και τα εργατικά δικαιώματα-καλύτερους όρους στο τραπέζι της δήθεν “μεταμνημονιακής” εποχής. Θέλουν ένα “σύντομο καλοκαίρι” (ή και φθινόπωρο) “σαρώματος” κάθε ταξικής φωνής και ότι εργατικού δικαιώματος έχει απομείνει για να το αξιοποιήσουν μπροστά και στα νέα αντεργατικά μέτρα που ετοιμάζουν.

Απέναντι τους στέκονται οι ταξικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος, το ΠΆΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα και οι Ομοσπονδίες, που δίνουν, όλο αυτό το διάστημα, μια μάχη σε πολύ δύσκολες συνθήκες για να ανατραπούν αυτά τα σχέδια. Είναι αυτές οι ταξικές οργανώσεις που βγήκαν μπροστά και τις δύο φορές που επιχείρησαν να χτυπήσουν την απεργία, τον Γενάρη και στις 30 Μάη με την φιέστα της ΓΣΕΕ και των εργοδοτών, ακυρώνοντας στην πράξη την προσπάθεια να εκχωρηθούν τα εργατικά δικαιώματα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Είναι αυτές οι ταξικές οργανώσεις,που, με όλες τις δυσκολίες του γενικότερου συσχετισμού δίνουν μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών δικαιώμάτων. Και είναι αυτές οι δυνάμεις που καλούν σε κλιμάκωση του αγώνα και συστράτευση, μπροστά και στο κρίσιμο διάστημα που έχουμε μπροστά μας.

Δεν υπάρχει άλλο τρόπος όχι μόνο για να απαντήσουμε στην αντεργατική επίθεση αλλά και για να ανακτήσουμε όλα αυτά που χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης, παρά μόνο ο μαζικός ταξικός αγώνας, με ισχυρά συνδικάτα, με κοινή δράση και συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τίποτα ποτέ δεν χαρίστηκε, όλα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και θυσίες. Μόνο η αποφασισμένη και οργανωμένη εργατική τάξη έχει την δύναμη να τα ξαναεπιβάλει σε κράτος και εργοδοσία. Και σε αυτήν την μάχη, που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δηλώσουμε παρών.