Σύμφωνα με τον τίτλο του άρθρου του Christopher R. Martin στο Jacobin, οι εργαζόμενοι σε μεγάλες επωνυμίες όπως τα Starbucks δεν είναι οι μόνοι που συνδικαλίζονται.
Φωτό: Καλλιτέχνες στην εταιρεία Medieval Times στο Buena Park, Καλιφόρνια, πριν από την ψηφοφορία του συνδικάτου τους στις 15 Ιουλίου 2022. (Medieval Times Performers United / Facbook)
Τα καλά νέα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν φτάσει στ’ αυτιά μας μέσα από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μονοπώλια όπως η Amazon και τα Starbucks. Σύμφωνα όμως με τον τίτλο του άρθρου του Christopher R. Martin στο Jacobin, οι εργαζόμενοι σε μεγάλες επωνυμίες όπως τα Starbucks δεν είναι οι μόνοι που συνδικαλίζονται.
Το άρθρο επισημαίνει εισαγωγικά ότι “η άνοδος της οργάνωσης των συνδικάτων σε επωνυμίες όπως η Amazon και τα Starbucks δικαίως έχει τραβήξει την προσοχή από τα κύρια μέσα ενημέρωσης. Αλλά η οργάνωση εργαζομένων βρίσκεται σε εξέλιξη σε εταιρείες για τις οποίες δεν έχετε ακούσει ποτέ – και δεν τραβάνε την προσοχή από μέσα όπως οι New York Times.”
Ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει γιατί οι New York Times προβάλλουν κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις και δίνει παραδείγματα από κινητοποιήσεις που δεν κέρδισαν τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως σε όλη αυτήν την αρθρογραφία, αλλά και στο περιεχόμενο αυτής της συνδικαλιστικής οργάνωσης, η εκμετάλλευση γίνεται άμεσα ή έμμεσα αντιληπτή σαν κάτι εξωγενές της μισθωτής εργασίας, σαν κάτι που οφείλεται στην απληστία του αφεντικού και όχι απλώς στην ύπαρξη των μισθωτών σχέσεων εργασίας. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι ξεκάθαρη η ανάταση του συνδικαλιστικού κινήματος στις ΗΠΑ και το άρθρο βοηθάει στην ανάδειξη αυτού του γεγονότος.
Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής.
Είναι μεγάλα νέα για το εργατικό κίνημα: εκατοντάδες και χιλιάδες εργάτες οργανώνονται, υποβάλλουν αίτηση για τη διεξαγωγή συνδικαλιστικών εκλογών σε τοποθεσίες σε όλη τη χώρα, όπως η Νέα Υόρκη, η Φλόριντα, το Οχάιο, το Μίσιγκαν, η Μινεσότα, το Τέξας, η Καλιφόρνια και το Όρεγκον. Οι εργάτες είναι εγγεγραμμένοι νοσοκόμοι/ες, υπάλληλοι συντήρησης, βοηθοί οικιακής φροντίδας, σύμβουλοι, μάγειρες, διαχειριστές υποθέσεων και αξιωματικοί ασφαλείας που εργάζονται στον κλάδο της υγειονομικής περίθαλψης.
Αλλά δεν ακούσατε για αυτήν την άνοδο στην οργάνωση στην υγειονομική περίθαλψη, τουλάχιστον όχι στους New York Times και στα περισσότερα άλλα κύρια μέσα ενημέρωσης.
Αυτό που πιθανότατα ακούσατε τους τελευταίους μήνες είναι ότι εργαζόμενοι κάνουν το ίδιο πράγμα σε εταιρείες με γνωστά ονόματα όπως Amazon, Starbucks, REI, Chipotle, Apple και Trader Joe’s. Αυτές οι προσπάθειες έδωσαν μια πολύ αναγκαία σπίθα για την οργάνωση των εργαζομένων σε όλη τη χώρα και είναι το έργο ενός συνονθυλεύματος εργατικών συνδικάτων. Η εξέλιξη είναι αργή, ωστόσο, και απαιτούνται πολλά περισσότερα για να σημειωθεί αξιόλογη άνοδος στο θλιβερό ποσοστό συνδικαλισμού της χώρας.
Κάθε Starbucks, για παράδειγμα, έχει κατά μέσο όρο περίπου είκοσι πέντε υπαλλήλους (η Starbucks τους αποκαλεί «συνεργάτες») ανά κατάστημα, γεγονός που τους κάνει πιο εύκολο να οργανωθούν αλλά πιο δύσκολο για τους αριθμούς να αθροιστούν. Η αποθήκη της Amazon στο Staten Island, αντίθετα, έχει ογδόντα τρεις κατοστάδες [ΣτΜ: 8300] υπαλλήλους, αλλά η οργάνωση μεγάλων αποθηκών είναι πιο βαρύ φορτίο (όπως είδαμε στην αποτυχημένη κίνηση του συνδικάτου στις εγκαταστάσεις LDJ5 της Amazon). Ωστόσο, υπάρχουν τουλάχιστον 1,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι διαθέσιμοι για οργάνωση σε αυτές τις αποθήκες και τοποθεσίες λιανικής.
Τα μέσα ενημέρωσης έχουν πάρει το μήνυμα. Οι New York Times δημοσίευσαν μια σειρά από ιστορίες το καλοκαίρι σχετικά με αυτές τις κινήσεις, συνδέοντας επανειλημμένα τις νίκες σε αυτούς τους συγκεκριμένους χώρους εργασίας ως μια αυξανόμενη τάση στην εργασία στις ΗΠΑ. Μια αναφορά της 12ης Αυγούστου σημείωσε ότι η νίκη ενός συνδικάτου του Trader Joe στη Μασαχουσέτη ήταν «μέρος μιας τάσης πρόσφατων νικών σε συνδικάτα που αφορούσαν εργαζόμενους σε εταιρείες όπως τα Starbucks, η Apple και η Amazon».
Από τη μία πλευρά, είναι αναζωογονητικό το γεγονός ότι οι Times καλύπτουν το εργατικό κίνημα και πού αυτό επεκτείνεται. Και οι Times είναι εδώ και πολύ καιρό ένα από τα λίγα μεγάλα εθνικά μέσα ενημέρωσης που απασχολούν σταθερά έναν δημοσιογράφο για τα εργασιακά. Από την άλλη, η κάλυψη της εφημερίδας αφορά σχεδόν εξ ολοκλήρου εταιρείες με επωνυμίες που είναι εξοικειωμένες με το πολυτελές αναγνωστικό κοινό της: Amazon, Starbucks, REI, Chipotle, Apple και Trader Joe ακούγονται είτε σαν μια λίστα αγορών τρόπου ζωής είτε σαν μια λίστα επενδύσεων που διαφημίζεται για τους αναγνώστες των New York Times. (Αυτοί οι αναγνώστες είναι “περίεργα μυαλά, αφοσιωμένοι στοχαστές, παγκόσμιοι C-suite [ΣτΜ: ηγέτες, διευθυντές. C από το chief, αρχηγός. πχ CEO, CFO, CIO κλπ] ή αναδυόμενοι ηγέτες”, σημειώνουν οι Times στο διαφημιστικό υλικό τους για διαφημιστές.)
Η Apple (#1), η Amazon (#2) και η Starbucks (#8) είναι οι ηγέτες στη λίστα του Fortune με τις πιο θαυμαστές εταιρείες στον κόσμο για το 2022. Η Chipotle βρίσκεται επίσης πιο κάτω στη λίστα, ως ένας από τους ηγέτες στον κλάδο της.
Όπως έχω γράψει στο Δεν είναι πια άξιο αναφοράς στα νέα: Πώς τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εγκατέληψαν την εργατική τάξη (No Longer Newsworthy: How the Mainstream Media Abandoned the Working Class), τα κύρια μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό σε πολυτελή καταναλωτικά κοινά. Έτσι, αυτή η εξαιρετική κάλυψη οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι τα εργατικά συνδικάτα οργανώνονται σε εταιρείες που τυχαίνει να βρίσκονται ήδη στα ραντάρ των Times και των αναγνωστών τους. Η οργάνωση των εργαζομένων έχει φτάσει ακριβώς εκεί που το κοινό των Times και άλλων πολυτελών κυρίαρχων μέσων τρώει, πίνει, ψωνίζει και επενδύει.
Κατανοώντας αυτόν τον πολυτελή προσανατολισμό, μπορεί κανείς να δει πώς οι Times προσελκύονται από αυτές τις συγκεκριμένες ιστορίες, καθώς σημειώνουν εταιρείες όπως η REI, τα Starbucks και η Amazon «απευθύνονται σε εύπορους και καλά μορφωμένους καταναλωτές» και βρίσκουν αυτούς τους εργαζομένους σε ανειδίκευτες θέσεις ως σχετιζόμενους [ΣτΜ: με το αναγνωστικό κοινό] επειδή έχουν εκπαίδευση κολεγίου και μάλιστα, στην περίπτωση ενός οργανωτή των Starbucks, υποτροφία Rhodes.
Αν και οι άνθρωποι της εργατικής τάξης μπορούν να ψωνίσουν στο Amazon, να τρώνε στο Chipotle και να πάρουν καφέ στα Starbucks, αυτές είναι ακόμα φιλόδοξες μάρκες που δηλώνουν την επιθυμία να μεταμορφώσουν τη ζωή των καταναλωτών ως μέρος του μάρκετινγκ τους. H Chipotle χρησιμοποιεί βιολογικά και τοπικά τρόφιμα και διακηρύσσει: «Πιστεύουμε ότι το φαγητό έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο». Τα Starbucks προωθούν επίσης τις υποτιθέμενες οικολογικές αξίες τους και προσθέτουν: «Είμαστε δεσμευμένοι να υποστηρίζουμε μια κουλτούρα όπου η ένταξη, η διαφορετικότητα, η ισότητα και η προσβασιμότητα εκτιμώνται και γίνονται σεβαστές». Η Amazon εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι «προσπαθεί να είναι η πιο πελατοκεντρική εταιρεία της Γης, ο καλύτερος εργοδότης της Γης και το ασφαλέστερο μέρος για εργασία στη Γη». Οι Trader Joe’s, REI και Apple δηλώνουν παρόμοιες αξίες.
Έτσι, αν διαβάζατε τους Times, θα νομίζατε ότι αυτά είναι τα μόνα μέρη όπου οργανώνονται οι εργαζόμενοι αυτές τις μέρες, ή τουλάχιστον τα μόνα μέρη που μετράνε. Αλλά αποδεικνύεται ότι πολλοί άλλοι εργαζόμενοι οργανώνονται αυτή τη στιγμή, σε εργοδότες που δεν είναι γνωστές επωνυμίες.
Για παράδειγμα, από τις αρχές του 2022 έως τα τέλη Αυγούστου, 325 καταστήματα Starbucks είχαν υποβάλει αίτηση για εκλογές και 230 είχαν κερδίσει ένα συνδικάτο, σύμφωνα με την Starbucks Workers United. Αυτό ανέρχεται σε λίγο περισσότερα από 5.000 νέα μέλη του συνδικάτου. Αλλά οι Times έχασαν τη μεγάλη ιστορία σχετικά με τη συνδικαλιστική οργάνωση στην υγειονομική περίθαλψη. Σε έναν έλεγχο των αρχείων του Εθνικού Συμβουλίου Εργασιακών Σχέσεων σχετικά με τις αιτήσεις για εκλογές εκπροσώπησης φέτος έως τα τέλη Αυγούστου, οι εκλογικές νίκες των εργαζομένων στον τομέα της υγείας σε κλινικές, νοσοκομεία και άλλες εγκαταστάσεις περίθαλψης ανήλθαν συνολικά σε περίπου 10.700 υπαλλήλους — διπλάσιο από τα Starbucks.
Αλλού στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργαζόμενοι οργανώνονται σε μέρη που δεν είναι πολυτελή ή μοντέρνα, αλλά δείχνουν την επιθυμία για συλλογικές διαπραγματεύσεις, ακόμη και σε μέρη με βαθύ πολιτικό συντηρητισμό. Όπως αποδεικνύεται, οι εργαζόμενοι μπορούν να φτάσουν στο μη παρέκει σε οποιοδήποτε πολιτικό περιβάλλον και ο συνδικαλισμός είναι ένας τρόπος για να αποκτήσει κανείς τον έλεγχο της επαγγελματικής του ζωής.
Αυτές οι περιπτώσεις περιλαμβάνουν 725 υπαλλήλους παραγωγής και συντήρησης που κατασκευάζουν μηχανοκίνητα οχήματα και εξοπλισμό Bobcat στο Bismark της Βόρειας Ντακότα· 238 εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Red Wing Shoe Company στο Ποτόσι του Μιζούρι· 170 εργαζόμενους στις εγκαταστάσεις Conagra Brands στο Saint Elmo του Ιλινόις, όπου φτιάχνουν σάλτσες για σαλάτες και σιρόπι τηγανίτας Log Cabin· και δεκαοκτώ φύλακες ζωολογικού κήπου στον ζωολογικό κήπο Rolling Hills στη Salina του Κάνσας.
Οι Times εντόπισαν μια τάση πολυτελών επιχειρήσεων όπου οι εργαζόμενοι συνδικαλίζονται. Υπάρχει όμως ένα ευρύτερο φαινόμενο που εξηγεί και ενώνει την ευρύτερη οργάνωση των baristas, των εγγεγραμμένων νοσοκόμων, των βοηθών οικοκυρικής και των κατασκευαστών παπουτσιών: οι συνεχείς επιπτώσεις της πανδημίας COVID-19, που προκάλεσε τεράστια αναταραχή στην απασχόληση και μια σημαντική επαναξιολόγηση από τους εργαζόμενους της ανάγκης οργάνωσης μετά από δεκαετίες χαμηλών μισθών, πενιχρών επιδομάτων και του αυξανόμενου κόστους ζωής για βασικά αγαθά όπως το ενοίκιο και η υγειονομική περίθαλψη.
Αυτοί οι πιο θεμελιώδεις λόγοι για την άνοδο της οργάνωσης ήταν ακριβώς εκεί στους ίδιους τους Times, σε ένα απόσπασμα από μια ιστορία νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι σχετικά με εργάτες σε ένα Trader Joe’s στο Hadley της Μασαχουσέτης, οι οποίοι ψήφισαν υπέρ της σύστασης συνδικάτων: «Εξηγώντας την απόφασή τους, η κ. Yosef και τέσσερις συνάδελφοι, οι οποίοι ήταν όλοι στην εταιρεία για τουλάχιστον οκτώ χρόνια, ανέφεραν αλλαγές που είχαν κάνει τα οφέλη τους λιγότερο γενναιόδωρα με την πάροδο του χρόνου, καθώς και ανησυχίες για την υγεία και την ασφάλεια, πολλές από τις οποίες μεγεθύνθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας».
Και παρόλο που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της ηπείρου από το Hadley Trader Joe’s και σε μια σειρά εργασιών εντελώς διαφορετική από τη διατήρηση μιας «περιπέτειας» για τους αγοραστές παντοπωλείου, οι ανησυχίες των πενήντα εργαζομένων που οργανώθηκαν στην εταιρεία Medieval Times στο Buena Park της Καλιφόρνια ήταν εντυπωσιακά παρόμοιες.
«Το αυστηρό μας πρόγραμμα παραστάσεων …βαραίνει σε μεγάλο βαθμό μια ομάδα που είναι σοβαρά υποστελεχωμένη από τότε που ανοίξαμε ξανά μετά την πανδημία», έγραψε η οργανωτική επιτροπή στο Instagram. «Μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις, μπορούμε να κλείσουμε το χάσμα και να διασφαλίσουμε ότι όλοι οι ερμηνευτές είναι ασφαλείς από τραυματισμούς».
Αν ακούσετε τους εργάτες, θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο στο να χτυπάει κανείς κάρτα σε αυτές τις επωνυμίες. Καμιά από αυτές δεν μπορεί να είναι «ο καλύτερος εργοδότης της Γης». Ούτε θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι με κολεγιακή εκπαίδευση γίνονται μέλη των συνδικάτων – οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση και την ιατρική γίνονται μέλη σε συνδικάτα εδώ και δεκαετίες, και είναι σαφές ότι τα πτυχία κολεγίου δεν είναι εμβολιασμοί κατά της οικονομικής ανισότητας και της κακομεταχείρισης στο χώρο εργασίας.
Οι Times βλέπουν ένα γνώριμο τμήμα της οργανωτικής ανόδου και φαντάζονται ότι είναι το σύνολο. Αλλά είναι παντού: η πανδημία, οι δεκαετίες λιτότητας και η ασυδοσία της καπιταλιστικής τάξης έχουν αφήσει όλους τους εργαζόμενους να φτάσουν στα όρια τους. Η εφημερίδα θα πρέπει να συνεχίσει να καλύπτει την οργάνωση που εμπνέει που συμβαίνει σε εταιρείες όπως τα Starbucks και η Amazon — αλλά θα πρέπει επίσης να ανοίξει τα μάτια της για το πού και γιατί αυτή η οργάνωση συμβαίνει αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου