Σταθερότητα

 

Η συνεχής επίκληση της «σταθερότητας» από την κυβέρνηση δεν γίνεται τυχαία, σε συνθήκες αβεβαιότητας για την οικονομία, κλιμάκωσης των ανταγωνισμών για την Ενέργεια και γενικευμένης ακρίβειας, που τροφοδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προκαλούν ήδη αναταραχή σε άλλες χώρες. Δείχνοντας αυτές ως παράδειγμα, η ΝΔ προβάλλεται ως «δύναμη σταθερότητας», για «να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες». Το ίδιο ισχύει όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι προκαλεί «αστάθεια» με την οικονομική της πολιτική και τον τρόπο που διαχειρίζεται το ζήτημα των υποκλοπών και διαφημίζουν τον εαυτό τους ως «εγγυητές» της «πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας». Για ποια «σταθερότητα» μιλάνε όλοι; Γι' αυτήν που διασφαλίζει την ανεμπόδιστη εφαρμογή της κοινής αντιλαϊκής στρατηγικής τους και εκτείνεται από τη συμφωνία τους στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και την εμπλοκή της χώρας σε αυτόν, μέχρι το Ταμείο Ανάκαμψης, το πρόγραμμα δηλαδή που θα εφαρμόσει οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Αυτή η «σταθερότητα» είναι που βουλιάζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια και στην ανέχεια, τον βάζει σε «περιπέτειες» στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και της «πράσινης» κερδοφορίας τους. Γι' αυτήν τη «σταθερότητα» ανταγωνίζονται τα αστικά κόμματα, αλλά την ίδια ώρα δηλώνουν έτοιμα να συμπράξουν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς για να τη διασφαλίσουν. Οπως έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του γνωστό κυβερνητικό στέλεχος, «σε περίπτωση κρίσης και δη εθνικής, θεωρώ βέβαιο πως όλα τα κόμματα» πλην ΚΚΕ «θα μπορούσαν να βρουν συναινέσεις ανά δυάδες, τριάδες ή και τετράδες». Τόσο ...χάος απύθμενο χωρίζει τους οπαδούς της αντιλαϊκής «σταθερότητας».

Μονά χάνεις...

Τώρα που τα αστικά επιτελεία αναλύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τα σενάρια της ΕΕ για να «ελεγχθεί» τάχα το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και ακούγονται διάφορα για το τι «συμφέρει» περισσότερο, μια αποστροφή της προέδρου της Κομισιόν ρίχνει και το τελευταίο «φύλλο συκής». Προαναγγέλλοντας τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παρουσίασε ως «ύψιστη προτεραιότητα» την εξοικονόμηση Ενέργειας. Μίλησε επίσης για πλαφόν στην τιμή του εισαγόμενου ρωσικού αερίου και πρόσθεσε πως «θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε μέρος των υπερβολικών κερδών που αποκομίζουν σήμερα οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας - τα οποία δεν περίμεναν ποτέ και τα οποία δεν μπορούν να επανεπενδύσουν τόσο γρήγορα - προκειμένου να στοχεύσουμε τη στήριξή μας προς τους χαμηλόμισθους και τις ευάλωτες επιχειρήσεις σε αυτούς τους καιρούς της ακριβής ηλεκτρικής ενέργειας». Η «δέσμη μέτρων» που ετοιμάζει η ΕΕ, στέλνει κατευθείαν τον λογαριασμό στον λαό. Το ποιον αφορά η «εξοικονόμηση Ενέργειας» το δείχνει ήδη το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου οι «συστάσεις» για περιορισμό της κατανάλωσης οδηγούν σε σπίτια - ψυγεία και επιχειρήσεις - μπούζι για τους εργαζόμενους. Οσο για το πλαφόν, η Ρωσία απάντησε χτες με προληπτική διακοπή της ροής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, οδηγώντας σε πολύ ακριβότερες εισαγωγές από άλλες πηγές.

... ζυγά κερδίζω

Σε ό,τι αφορά τη φορολόγηση των λεγόμενων «υπερβολικών κερδών», πέρα από το γεγονός ότι θα πρέπει πρώτα να τα ...εντοπίσουν, η Φον Ντερ Λάιεν αποκαλύπτει και τον πραγματικό στόχο μιας τέτοιας απόφασης: Να αξιοποιηθεί ένα μέρος της κερδοφορίας των μονοπωλίων για στοχευμένες παρεμβάσεις στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, προκειμένου να μη διακινδυνεύσει η «κοινωνική συνοχή» από τις κλιμακούμενες αντιδράσεις για το πανάκριβο ρεύμα, που ούτως ή άλλως θα συνεχίσει να πληρώνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Καθησυχάζουν μάλιστα τους παραγωγούς Ενέργειας ότι τα χρήματα αυτά είναι κάτι σαν ...δάνειο από κέρδη που δεν μπορούν να επανεπενδυθούν άμεσα, χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η τεράστια κερδοφορία τους, αφού με την πρώτη ευκαιρία θα τα πάρουν πίσω πολλαπλάσια, από την άλλη τσέπη του λαού, με ακόμα καλύτερους όρους και μεγαλύτερη κρατική στήριξη για τις επενδύσεις τους. Μονά - ζυγά δηλαδή κερδισμένα τα μονοπώλια, με τους εργαζόμενους να πληρώνουν τη λυπητερή των κερδών και των ανταγωνισμών τους κάτω απ' όλες τις συνθήκες.

Τείχη

Σιγά μην έλειπε ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από το στασίδι όσων έσπευσαν να υποβάλουν τα «σέβη» τους στον «ηγέτη» της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, Μ. Γκορμπατσόφ. Καμία έκπληξη βέβαια για το τι ενώνει τους ΣΥΡΙΖΑίους με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και όλους τους υπόλοιπους, που υμνολόγησαν τα «έργα και τις ημέρες» του Γκορμπατσόφ, ως εκφραστή των κοινωνικών δυνάμεων που είχαν υλικό συμφέρον για την ανατροπή του σοσιαλισμού «από τα μέσα κι απ' τα πάνω», της αστικής τάξης που ξεπήδησε με ορμή, λεηλατώντας τον πλούτο της Σοβιετικής Ενωσης. Καμία εντύπωση και από τα περί «δικτατορικής αντίληψης» στην ΕΣΣΔ και άλλα τέτοια που αναφέρει ο Τσίπρας. Ο ίδιος άλλωστε ως πρωθυπουργός έφτασε να υπογράφει τις διακηρύξεις της ΕΕ περί «Σιδηρού παραπετάσματος» και για την ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού! Εξάλλου, οι ύμνοι στον Γκορμπατσόφ είναι εμμέσως πλην σαφώς ύμνοι στον καπιταλισμό. Απλά δεν καταλάβαμε την «έκπληξή» του για το γεγονός ότι «ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά από αυτό, όπως πολλοί περίμεναν, ανακοινώνοντας το τέλος της Ιστορίας. Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, αλλά νέα τείχη υψώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο μας». Προς τι τα «δάκρυα»; Μα γιατί γκρεμίστηκαν ακόμα μια φορά οι αυταπάτες ότι «θα ανθρωπέψουν» τάχα το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.

Ριζοσπάστης