Είναι
προφανές ότι η κόντρα ΕΕ - ΔΝΤ, με αφορμή τη διαπραγμάτευση για τη
δεύτερη «αξιολόγηση», δεν αφορά - κυρίως - αυτή καθαυτή τη δεύτερη
«αξιολόγηση» του ελληνικού προγράμματος (αναλυτικά βλέπε στήλη
«ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ» σελ. 24). Ομως, έχει μια σημασία να δούμε ένα από τα
επιχειρήματα που χρησιμοποιεί τμήμα των δανειστών, που λέει: «Το
αφορολόγητο στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλό και εξαιρεί τους μισούς Ελληνες
από τη φορολογία» και ότι «οι συντάξεις είναι πολύ υψηλές...», ζητώντας
δηλαδή μείωση του αφορολόγητου ορίου και μείωση των συντάξεων. Ενώ άλλο
τμήμα των δανειστών αντιπροτείνει πως χρειάζονται άλλες μεταρρυθμίσεις,
όπως για παράδειγμα όσα προβλέπονται για τα Εργασιακά κ.λπ. Και στη μία
και στην άλλη περίπτωση, η όποια επιλογή προτείνουν είναι σε αντιλαϊκή
κατεύθυνση και χτυπά αλύπητα τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά. Γι' αυτό
και ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσει» και να θεωρήσει ότι μία από τις δύο
πλευρές αυτής της κόντρας προτείνει λιγότερο αντιλαϊκά μέτρα. Ολες οι
πλευρές, και η ΕΕ και το ΔΝΤ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που η κόντρα
τους κρύβει πολύ περισσότερα από το αφορολόγητο ή τα Εργασιακά,
συγκλίνουν στο τσάκισμα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, πολύ απλά γιατί
αυτό απαιτεί ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Οι προηγούμενοι το έλεγαν «success story». Ετούτοι το λένε «true story». Και η υπόθεση έχει από καιρό εξελιχτεί σε σάχλα τύπου «fame story».
Τουτέστιν «the same story».
Η ίδια ιστορία, δηλαδή. Ξαναπαίχτηκε το Σάββατο στη Βουλή. Βαρεμάρα.
Πλήξη. Σενάριο σούπα. Ταρτουφισμοί και εξυπνακισμοί που υποδύθηκαν την
ευφυΐα. Αναμηρυκασμοί του τίποτα. Ατάκες γνωστές. Παρηκμασμένες. Ένα
έργο «λιωμένο». Ξεφτισμένο. Που το έχουν σιχαθεί όλοι.
Οι μόνοι
που επιμένουν είναι οι θλιβεροί πρωταγωνιστές του. Κάτι εκπρόσωποι της
«νιότης» που αναπαράγουν την παλιατζούρα του θεάματος της φτήνιας. Και
της παρακμής. Σε ρόλους εναλλασσόμενους. Πότε – πότε εμφανίζεται και
κανένας «gest» για να ριχτεί λίγο αλατοπίπερο στη μπομπότα. Όπως ο
Τσακαλώτος. Με τα ελληνικά του. Που δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα με
την εκφορά τους αν δεν μας θύμιζαν ότι όσο ελληνικά είναι τα ελληνικά του, τόσο αριστερή είναι και η αριστερά του. Ο καθένας ό,τι έχει…
Έπαιξαν,
λοιπόν, την παραστασούλα τους. Και στο τέλος μας προέκυψε ο
προϋπολογισμός του 2017. Ένας ακόμα προϋπολογισμός ενός ακόμα Μνημονίου,
που μαζί το ψήφιζαν, μαζί το… καταδικάζουν και μαζί το εφαρμόζουν!
Πάμε, τώρα, να δούμε το… πραγματικό «true story» πίσω από τον υποκριτικό τραγέλαφο των Ταρτούφων: