Η επικοινωνιακή πολιτική της αριστεράς και όχι μόνο μέσα από το θολωμένο μυαλό ενός εργάτη.

Όποιος αποφασίσει να διαβάσει το παρακάτω κείμενο  ας έχει λίγο υπομονή και κατανόηση. Το γράψιμο δεν ήταν ποτέ ένα σπορ που είχα καλές επιδόσεις .

Ακούγοντας τις τελευταίες μέρες  αυτά για μνημονιακή - αντιμνημονιακή ψήφο και για την ευκαιρία της αριστεράς να κάνει κυβέρνηση, μπήκα στον πειρασμό να εκφράσω κάποιες  σκέψεις .

Από το 1974 και μετά δεν θυμάμαι ποτέ την ψήφο μου και την ψήφο όλων μας , να μην της είχαν δώσει κάποιο χαρακτηρισμό και να μην έπρεπε να απαντήσει σε κάποιο δίλημμα.

Το 1977 το δίλλημα ήταν Καραμανλής ή τανκς , μετά για την αλλαγή, μετά για να μην έρθει η δεξιά , μετά για το όραμα της ισχυρής Ελλάδας μέσω ΟΝΕ , μετά ήταν ότι λεφτά υπάρχουν και τώρα το δίλλημα είναι  μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών  πάντα ερμηνεύονταν από τους εκάστοτε ειδικούς όπως τους βόλευε την κάθε φορά. (Η κάλπη είναι σαν εκείνα τα σώβρακα με τις παραπλανητικές κωλοτρυπίδες που ποτέ δεν βρίσκεις τη σωστή).

Τώρα μαγειρεύεται ο επόμενος εγκλωβισμός του κόσμου σε διλήμματα που στην ουσία δεν θα δίνουν καμία απάντηση στα πραγματικά προβλήματα .

Τις τελευταίες μέρες έγινε πολύς λόγος για την αριστερά και την ευκαιρία που  έχασε να κυβερνήσει. Μέσα από συζητήσεις  με αρκετό κόσμο διαπίστωσα ότι για πολλούς η αριστερά σήμερα είναι κάτι σαν παυσίπονο και όχι σαν θεραπεία. Σε όλα αυτά περί αριστεράς δεν γίνεται λόγος για ποια αριστερά μιλάμε.

Μιλάμε για αυτή την αριστερά που θα στηρίζεται και θα καθοδηγείται από το λαό και τους αγώνες του , ή για την αριστερά  που θα είναι σαν μια ομάδα  που πάει να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό της με σύστημα “μπουλούκι “;

Μιλάμε για την αριστερά που θα είναι μπροστάρης σε όλους τους λαϊκούς αγώνες  όπως σε άλλα χρόνια, χωρίς ταλαντεύσεις  και να μην αλληθωρίζει προς την κάλπη; Εδώ υπάρχει μια ανακολουθία λόγου και πράξης.  Δεν είναι σωστό  από τη μια να λες στο λαό ότι οι εκλογές δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα και της ανάγκες του , ότι μόνο με τους αγώνες θα αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του, και από την άλλη όταν έρθουν οι εκλογές να τις αναγάγεις σε κυρίαρχο ζήτημα αναστέλλοντας κάθε τι άλλο με την δικαιολογία “δεν προλαβαίνουμε, έχουμε εκλογές”.

Τελικά για ποια αριστερά γίνεται ο λόγος;  Για αυτήν που θα είναι ο αντίπαλος αυτού του βρόμικου συστήματος, που θα είναι αρωγός των αγώνων του καταπιεσμένου λαού και μέσα από εκεί να γίνει ένα με το λαό; Η μιλάμε για κάποια αριστερά κόμματα που θα λειτουργούν με τους κανόνες που τους έχει επιβάλει το αστικό πολιτικό σύστημα παίρνοντας τη θέση του δεύτερου παίκτη στο πολιτικό γήπεδο για να μπορέσει να γίνει παιχνίδι (με έναν δεν γίνεται), εγκλωβίζοντας έτσι το λαό σε μια αυταπάτη που τελικά δεν του προσφέρει καμία διέξοδο;

Πολύς λόγος έγινε επίσης  και για το ποιος από τους αριστερούς έχει την καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική απέναντι στο λαό - ψηφοφόρους . Αυτή η επικοινωνιακή πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόχη αλίευσης ψήφων και απευθύνεται μόνο στο εκλογικό σώμα, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι του λαού δεν το αγγίζει. Πιστεύει κανείς ότι η αληθινή αριστερά έχει ανάγκη από  μία  μιντιακή εικόνα  που άλλα  λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί, με μόνο σκοπό να γίνεται αρεστή σε μερίδα ψηφοφόρων  μεγάλη ή μικρή;

Η αληθινή αριστερά δεν μπορεί να τρέφεται από τέτοιες αυταπάτες ούτε και να τις καλλιεργεί.  Λέγεται ότι αυτή η αριστερά είναι σενάριο φαντασίας και ουτοπία. Μπορεί και να είναι έτσι.  Για να το μάθουμε όμως πρέπει να το δοκιμάσουμε. Έτσι μόνο θα ξέρουμε, και όχι γιατί κάποιοι μας το είπαν.        

Τα παραπάνω είναι μερικά από αυτά που κάνουν βόλτες στο θολωμένο μου μυαλό, με αφορμή όλα αυτά που ακούγονται τις μετεκλογικές μέρες. Βλέπω για μια ακόμα φορά ότι τσιμπάμε το δόλωμα αρχίζοντας μια αντιπαράθεση για το ποιος είναι καλύτερος αριστερός, παραμερίζοντας, έστω και άθελα, όλα αυτά που μας ενώνουν αφήνοντας τους όλο χρόνο και τον χώρο να ετοιμάσουν την διάδοχη κατάσταση  Έχω την αίσθηση ότι πάλι ψάχνοντας το δέντρο χάσαμε το δάσος .

Σιμ. Για το ξεθόλωμα κάθε βοήθεια δεκτή .        

Υ Γ. Ότι σπέρνεις εκείνο θερίζεις, όταν το κάνεις ο ίδιος. Όταν δώσεις εργολαβία τη σπορά, τότε θερίζεις αγριάδα.