Γράφει ο Cogito ergo sum απο Ατέχνως
Κατ’ αρχάς, να σας συστήσω τον Παύλο Μυλωνά: οικονομολόγος, εργασθείς στο ΔΝΤ (1987-1995), στον ΟΟΣΑ (1995-2000) και στην Εθνική Τράπεζα, όπου μπήκε το 2000 κι έφτασε μέχρι αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος. Πριν τρία χρόνια, όντας Γενικός Διευθυντής Στρατηγικής Διακυβέρνησης της Εθνικής, ο Μυλωνάς συνέταξε μια έκθεση για τις επιπτώσεις που θα είχε πιθανή έξοδος της χώρας μας από το ευρώ. Λόγω των ημερών που διανύουμε, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά σημεία εκείνης της έκθεσης:
(α) Μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη, αφού θα μειωνόταν το κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 55%, πλήττοντας περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους.
(β) Θα υπετιμάτο το νέο νόμισμα κατά 65%, όπερ σημαίνει αλματώδη αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών.
(γ) Θα βαθύνει η ύφεση κατά 22%, ποσοστό το οποίο θα πρέπει να προστεθεί στην ήδη σημειωμένη συρρίκνωση 14% της περιόδου 2009-2011.
(δ) Θα εκτιναχτεί η ανεργία στο 34%.
(ε) Για να μπορέσει το κράτος να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του, θα υποχρεωνόταν να «κόψει» φρέσκο χρήμα, γεγονός που θα οδηγούσε σε εκρηκτική άνοδο του πληθωρισμού, αρχικά σε ποσοστά άνω του 30% και με ισχυρές ανοδικές τάσεις στην συνέχεια. Αυτή η πληθωριστική έκρηξη θα εξανέμιζε σύντομα όλα τα οφέλη που θα είχαν προκύψει από την υποτίμηση.
(στ) Εξ αιτίας της δυσκολίας πρόσβασης σε συνάλλαγμα, η χώρα θα αθετούσε το μεγαλύτερο τμήμα των υποχρεώσεων προς τους δανειστές της από το εξωτερικό, με προφανείς δυσμενείς επιδράσεις σε διακρατικό επίπεδο και στις συναλλαγές των ελληνικών επιχειρήσεων με το εξωτερικό. Όλα αυτά θα οδηγούσαν σε σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου και σε δυσκολία πρόσβασης σε βασικά αγαθά και ειδικά σε καύσιμα, φάρμακα και αναγκαίες πρώτες ύλες. Οι προαναφερόμενες επιπτώσεις θα ήταν πολύ πιο δυσμενείς υπό ένα σενάριο μίας μη ομαλής μετάβασης στο νέο νόμισμα.
Όπως κάθε σοβαρός άνθρωπος, ανησύχησα καθώς ξαναδιάβαζα όλα τούτα. Σκέφτηκα πως, αν τα πράγματα ήσαν τόσο άσχημα προ τριετίας, σήμερα θα ήταν απόλυτη καταστροφή μια έξοδός μας από το ευρώ. Νοιώθοντας την ανησυχία μου να φουντώνει, πήρα τηλέφωνο τον κουμπάρο μου τον Ανάργυρο να κουβεντιάσουμε το θέμα, μήπως και ηρεμήσω λίγο. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ο Ανάργυρος όχι απλώς δεν συγκινήθηκε αλλά έβαλε και τα γέλια από πάνω!
Πρώτα-πρώτα, ο Ανάργυρος είπε πως χέστηκε (έτσι ακριβώς το είπε!) για την μείωση του εισοδήματος κατά 55%, αφού το διαθέσιμο εισόδημά του έχει ήδη μειωθεί πάνω από 60% στην πενταετία των μνημονίων. Κατόπιν, είπε πως η αύξηση στις τιμές των εισαγόμενων αγαθών τον αφήνει αδιάφορο, αφού όλα αυτά τα αγαθά είτε είναι κακίστης ποιότητος είτε είναι ήδη πανάκριβα (σημειωτέον ότι ο Ανάργυρος ποτέ δεν νοιάστηκε να αποκτήσει Πόρσε Καγιέν, λαμπάτο προενισχυτή, άιφον ή κουρμπαριστή τηλεόραση). Κι όταν παρατήρησα πως οι αυξήσεις σε φάρμακα και καύσιμα δεν μπορεί να τον αφήνουν αδιάφορο, ξεκαρδίστηκε στα γέλια και μου θύμισε ότι ήδη φάρμακα και καύσιμα είναι τόσο ακριβά ώστε πάμπολλοι έλληνες έχουν εγκαταλείψει τις φαρμακευτικές τους αγωγές ενώ ακόμη περισσότεροι ξεπαγιάζουν τον χειμώνα έχοντας σβηστά τα καλοριφέρ τους εδώ και χρόνια.
Είπε κι άλλα ο Ανάργυρος. Για παράδειγμα, μου θύμισε ότι η ύφεση ήταν 14% το 2011 αλλά ήδη έχει ξεπεράσει το 25% παρ’ ότι είμαστε μέσα στο ευρώ και μου σύστησε να μη φοβάμαι τόσο τις υφέσεις, αφού ύφεση και ανάπτυξη αφορούν τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, όχι τους μεροκαματιάρηδες, τους άνεργους ή τους αγρότες. Επίσης, παρατήρησε ότι η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το 34%, αν υπολογίσουμε όλους εκείνους που -παριστάνουν πως- δουλεύουν 3-4 ώρες την ημέρα ή 5-10 μέρες τον μήνα για 2-3 κατοστάρικα. Και αυτά τα περί πληθωρισμού τού θυμίζουν -λέει- την περίοδο της χούντας, που τα καταφέρναμε κι ας είχαμε πληθωρισμό 25%-30%.
Ακούγοντας τον Ανάργυρο να γελάει, προτίμησα να μη πω κουβέντα για τον κίνδυνο να μη μπορούμε, ως χώρα, να πληρώσουμε τα χρέη μας στους ξένους δανειστές. Κάποτε που του είπα κάτι τέτοιο καθώς κάναμε την βόλτα μας, σήκωσε το δεξί του χέρι ψηλά στον αέρα και το κατέβασε τεντωμένο ανάμεσα στα σκέλια του λέγοντας: «πες τους να “ρθουν να τα πάρουν από μένα».
Κάτι άλλο πρόσθεσε ο Ανάργυρος αλλά δεν τον άκουγα πια. Είχα ήδη μετανοιώσει που τον πήρα τηλέφωνο, λες και δεν ήξερα ότι ο Ανάργυρος ήταν κολλημένος κομμουνιστής. Λες και δεν ήξερα ότι πίστευε πως τα μόνα εργαλεία που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο προς το καλύτερο είναι το σφυρί και το δρεπάνι. Ή λες και δεν τον είχα ακούσει αμέτρητες φορές να υποστηρίζει ότι, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ, η εργατιά κι η φτωχολογιά δεν πρόκειται να δουν καλύτερες μέρες αν δεν πάρουν στα χέρια τους την διαχείριση του πλούτου που παράγουν.
Κάπου εκεί, έκλεισα το τηλέφωνο θλιμμένος. Θλιμμένος και προβληματισμένος. Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, όταν ο κάθε τυχάρπαστος Ανάργυρος αδιαφορεί για τις τεκμηριωμένες απόψεις εκλεκτών στελεχών της κοινωνίας μας σαν τον κύριο Μυλωνά; Πώς να επιβιώσουμε όταν υπάρχουν Ανάργυροι, οι οποίοι ονειρεύονται λαϊκές εξουσίες και δεν καταλαβαίνουν πως πρέπει να δώσουμε «γην και ύδωρ» για να μη βγούμε από το ευρώ και καταστραφούμε;
Ο κουμπάρος μου ο Ανάργυρος και η έξοδος από το ευρώ
Επειδή, ως γνωστόν, «αργία μήτηρ πάσης κακίας», προχτές Κυριακή ξεφύλλιζα το διαδίκτυο κι έπεσα πάνω σε μια κάπως μπαγιάτικη είδηση: στα τέλη του περασμένου Απρίλη ανέλαβε πρόεδρος του Αστέρα της Βουλιαγμένης ο Παύλος Μυλωνάς. Κάτι που το όνομα δεν μου ήταν άγνωστο, κάτι που είδα πως στο συμβούλιο συμμετέχει ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντιπαθητικώτατος Κωνσταντίνος Μίχαλος, κάτι που ο Αστέρας έχει βγει για ξεπούλημα και κάτι που είναι γνωστό τι κάνει ο διάολος όταν δεν έχει δουλειά, άρχισα να ψάχνω το αρχείο μου. Και, πράγματι, κάτι βρήκα!Κατ’ αρχάς, να σας συστήσω τον Παύλο Μυλωνά: οικονομολόγος, εργασθείς στο ΔΝΤ (1987-1995), στον ΟΟΣΑ (1995-2000) και στην Εθνική Τράπεζα, όπου μπήκε το 2000 κι έφτασε μέχρι αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος. Πριν τρία χρόνια, όντας Γενικός Διευθυντής Στρατηγικής Διακυβέρνησης της Εθνικής, ο Μυλωνάς συνέταξε μια έκθεση για τις επιπτώσεις που θα είχε πιθανή έξοδος της χώρας μας από το ευρώ. Λόγω των ημερών που διανύουμε, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά σημεία εκείνης της έκθεσης:
(α) Μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη, αφού θα μειωνόταν το κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 55%, πλήττοντας περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους.
(β) Θα υπετιμάτο το νέο νόμισμα κατά 65%, όπερ σημαίνει αλματώδη αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών.
(γ) Θα βαθύνει η ύφεση κατά 22%, ποσοστό το οποίο θα πρέπει να προστεθεί στην ήδη σημειωμένη συρρίκνωση 14% της περιόδου 2009-2011.
(δ) Θα εκτιναχτεί η ανεργία στο 34%.
(ε) Για να μπορέσει το κράτος να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του, θα υποχρεωνόταν να «κόψει» φρέσκο χρήμα, γεγονός που θα οδηγούσε σε εκρηκτική άνοδο του πληθωρισμού, αρχικά σε ποσοστά άνω του 30% και με ισχυρές ανοδικές τάσεις στην συνέχεια. Αυτή η πληθωριστική έκρηξη θα εξανέμιζε σύντομα όλα τα οφέλη που θα είχαν προκύψει από την υποτίμηση.
(στ) Εξ αιτίας της δυσκολίας πρόσβασης σε συνάλλαγμα, η χώρα θα αθετούσε το μεγαλύτερο τμήμα των υποχρεώσεων προς τους δανειστές της από το εξωτερικό, με προφανείς δυσμενείς επιδράσεις σε διακρατικό επίπεδο και στις συναλλαγές των ελληνικών επιχειρήσεων με το εξωτερικό. Όλα αυτά θα οδηγούσαν σε σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου και σε δυσκολία πρόσβασης σε βασικά αγαθά και ειδικά σε καύσιμα, φάρμακα και αναγκαίες πρώτες ύλες. Οι προαναφερόμενες επιπτώσεις θα ήταν πολύ πιο δυσμενείς υπό ένα σενάριο μίας μη ομαλής μετάβασης στο νέο νόμισμα.
Όπως κάθε σοβαρός άνθρωπος, ανησύχησα καθώς ξαναδιάβαζα όλα τούτα. Σκέφτηκα πως, αν τα πράγματα ήσαν τόσο άσχημα προ τριετίας, σήμερα θα ήταν απόλυτη καταστροφή μια έξοδός μας από το ευρώ. Νοιώθοντας την ανησυχία μου να φουντώνει, πήρα τηλέφωνο τον κουμπάρο μου τον Ανάργυρο να κουβεντιάσουμε το θέμα, μήπως και ηρεμήσω λίγο. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ο Ανάργυρος όχι απλώς δεν συγκινήθηκε αλλά έβαλε και τα γέλια από πάνω!
Πρώτα-πρώτα, ο Ανάργυρος είπε πως χέστηκε (έτσι ακριβώς το είπε!) για την μείωση του εισοδήματος κατά 55%, αφού το διαθέσιμο εισόδημά του έχει ήδη μειωθεί πάνω από 60% στην πενταετία των μνημονίων. Κατόπιν, είπε πως η αύξηση στις τιμές των εισαγόμενων αγαθών τον αφήνει αδιάφορο, αφού όλα αυτά τα αγαθά είτε είναι κακίστης ποιότητος είτε είναι ήδη πανάκριβα (σημειωτέον ότι ο Ανάργυρος ποτέ δεν νοιάστηκε να αποκτήσει Πόρσε Καγιέν, λαμπάτο προενισχυτή, άιφον ή κουρμπαριστή τηλεόραση). Κι όταν παρατήρησα πως οι αυξήσεις σε φάρμακα και καύσιμα δεν μπορεί να τον αφήνουν αδιάφορο, ξεκαρδίστηκε στα γέλια και μου θύμισε ότι ήδη φάρμακα και καύσιμα είναι τόσο ακριβά ώστε πάμπολλοι έλληνες έχουν εγκαταλείψει τις φαρμακευτικές τους αγωγές ενώ ακόμη περισσότεροι ξεπαγιάζουν τον χειμώνα έχοντας σβηστά τα καλοριφέρ τους εδώ και χρόνια.
Είπε κι άλλα ο Ανάργυρος. Για παράδειγμα, μου θύμισε ότι η ύφεση ήταν 14% το 2011 αλλά ήδη έχει ξεπεράσει το 25% παρ’ ότι είμαστε μέσα στο ευρώ και μου σύστησε να μη φοβάμαι τόσο τις υφέσεις, αφού ύφεση και ανάπτυξη αφορούν τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, όχι τους μεροκαματιάρηδες, τους άνεργους ή τους αγρότες. Επίσης, παρατήρησε ότι η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το 34%, αν υπολογίσουμε όλους εκείνους που -παριστάνουν πως- δουλεύουν 3-4 ώρες την ημέρα ή 5-10 μέρες τον μήνα για 2-3 κατοστάρικα. Και αυτά τα περί πληθωρισμού τού θυμίζουν -λέει- την περίοδο της χούντας, που τα καταφέρναμε κι ας είχαμε πληθωρισμό 25%-30%.
Ακούγοντας τον Ανάργυρο να γελάει, προτίμησα να μη πω κουβέντα για τον κίνδυνο να μη μπορούμε, ως χώρα, να πληρώσουμε τα χρέη μας στους ξένους δανειστές. Κάποτε που του είπα κάτι τέτοιο καθώς κάναμε την βόλτα μας, σήκωσε το δεξί του χέρι ψηλά στον αέρα και το κατέβασε τεντωμένο ανάμεσα στα σκέλια του λέγοντας: «πες τους να “ρθουν να τα πάρουν από μένα».
Κάτι άλλο πρόσθεσε ο Ανάργυρος αλλά δεν τον άκουγα πια. Είχα ήδη μετανοιώσει που τον πήρα τηλέφωνο, λες και δεν ήξερα ότι ο Ανάργυρος ήταν κολλημένος κομμουνιστής. Λες και δεν ήξερα ότι πίστευε πως τα μόνα εργαλεία που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο προς το καλύτερο είναι το σφυρί και το δρεπάνι. Ή λες και δεν τον είχα ακούσει αμέτρητες φορές να υποστηρίζει ότι, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ, η εργατιά κι η φτωχολογιά δεν πρόκειται να δουν καλύτερες μέρες αν δεν πάρουν στα χέρια τους την διαχείριση του πλούτου που παράγουν.
Κάπου εκεί, έκλεισα το τηλέφωνο θλιμμένος. Θλιμμένος και προβληματισμένος. Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, όταν ο κάθε τυχάρπαστος Ανάργυρος αδιαφορεί για τις τεκμηριωμένες απόψεις εκλεκτών στελεχών της κοινωνίας μας σαν τον κύριο Μυλωνά; Πώς να επιβιώσουμε όταν υπάρχουν Ανάργυροι, οι οποίοι ονειρεύονται λαϊκές εξουσίες και δεν καταλαβαίνουν πως πρέπει να δώσουμε «γην και ύδωρ» για να μη βγούμε από το ευρώ και καταστραφούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου