Δεν είναι συμπτώσεις...

Τι πιο φυσιολογικό από την ανάγκη να είναι ασφαλής η εργατική - λαϊκή οικογένεια μέσα στο ίδιο της το σπίτι; Από το να μην κινδυνεύει ο εργαζόμενος στη δουλειά του από κάθε είδους «αναποδιά» που μπορεί να αποβεί μοιραία; Πόσο στοιχειώδες φαντάζει εν έτει 2017 να υπάρχει μέριμνα από αρμόδιους φορείς που θα παίρνει υπόψη τις φυσικές και άλλες πιθανές καταστροφές, ώστε να ελαχιστοποιεί τις συνέπειές τους στις ανθρώπινες ζωές και στο περιβάλλον;
Κι όμως, τις τελευταίες μέρες αυτά τα «φυσιολογικά» και «στοιχειώδη» φαντάζουν απραγματοποίητα. Ο σεισμός στη Λέσβο, η κατολίσθηση στο Αμύνταιο, η πυρκαγιά στο πολυώροφο συγκρότημα κατοικιών του Λονδίνου αποτελούν συνέχεια παρόμοιων τραγωδιών που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ως συνέπεια ενός «ακήρυχτου πολέμου» από το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Κι αυτό, γιατί κοινός παρονομαστής όλων αυτών των περιστατικών δεν είναι άλλος από το κίνητρο της παραγωγής στον καπιταλισμό, δηλαδή το κυνήγι του κέρδους. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά, μετά από μια μικρή ή μεγάλη καταστροφή, αποκαλύπτεται ότι υπήρχαν όλες οι ενδείξεις για να ληφθούν μέτρα αποτροπής ή έστω αντιμετώπισης των συνεπειών, τα οποία όμως δεν ελήφθησαν. Θυμίζουμε ενδεικτικά την κατάρρευση της «Ρικομέξ» και της «Φαράν» στο σεισμό της Αθήνας του 1999, τα κάθε λογής εργατικά «ατυχήματα» σε βιομηχανικές μονάδες, εργοτάξια κ.α., τα ναυάγια πλοίων με εκατοντάδες επιβάτες κ.λπ.

***

 

Η υπόθεση της αντισεισμικής θωράκισης στην Ελλάδα είναι αρκετά χαρακτηριστική. Μια χώρα με έντονη σεισμική δραστηριότητα και την πλειοψηφία των κτιρίων της να έχει κατασκευαστεί πριν το 1985 θα έπρεπε να έχει εδώ και χρόνια στην προμετωπίδα της έρευνας και της παραγωγής της την πρόβλεψη για προστασία από τον Εγκέλαδο. Τι φταίει που αυτό δεν συμβαίνει; Το γεγονός ότι τέτοια έργα δεν χρηματοδοτούνται από «επενδυτικά προγράμματα», ΕΣΠΑ και άλλες μορφές χρηματοδότησης, αφού σε σχέση με άλλα δεν αποφέρουν ανάλογα κέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Κι όμως: Την ίδια στιγμή που απαιτούνται έργα αντισεισμικής θωράκισης για εκατομμύρια κτίρια στην Ελλάδα (ανάμεσά τους χιλιάδες σχολεία, νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες), όπου θα μπορούσαν να εργαστούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από τον κλάδο των κατασκευών, ούτε έγιναν, ούτε και φαίνεται να γίνονται στο μέλλον τέτοιες παρεμβάσεις. Αντίθετα, έργα που μπορούν να αποφέρουν κέρδη στους κατασκευαστικούς ομίλους για πολλές δεκαετίες μπροστά (π.χ. αυτοκινητόδρομοι με διόδια), ακόμα και σε συνθήκες κρίσης προχωρούν παρά τις όποιες καθυστερήσεις.

Το παράδειγμα του Αμύνταιου και οι χειρισμοί από το κράτος και την επιχείρηση ΔΕΗ ΑΕ επιβεβαιώνουν με τη σειρά τους ότι «φυσιολογικό» στον καπιταλισμό είναι η με κάθε μέσο μεγιστοποίηση των κερδών και μάλιστα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν κάτι από αυτή τη μεγιστοποίηση, αλλά το αντίθετο. Δηλαδή τη χειροτέρευση της ζωής τους, ενώ ο πλούτος που παράγουν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να ζουν πολύ καλύτερα. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ότι η μετεγκατάσταση του οικισμού των Αγίων Αναργύρων, που έπαθε μεγάλες ζημιές από την κατολίσθηση στο Αμύνταιο, εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια; Οτι έπρεπε να συμβεί η κατολίσθηση για να επιβεβαιωθούν οι προειδοποιήσεις των κατοίκων εδώ και πολλούς μήνες;

Η πολύνεκρη τραγωδία στον ουρανοξύστη του Λονδίνου αποτελεί άλλη μια επιβεβαίωση ότι δεν φταίει το «κακό ριζικό» της εργατικής τάξης, ότι δεν είναι η μοίρα της να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά της σε βραδυφλεγείς βόμβες, αλλά είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Μιας πολιτικής που έχει τα ίδια αποτελέσματα σε όποιο κράτος κι αν εφαρμόζεται, σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Οι εκατοντάδες ένοικοι της πολυώροφης πολυκατοικίας είχαν προβεί σε καταγγελίες για την εταιρεία που λειτουργούσε τον πύργο, προειδοποιώντας ουσιαστικά ότι «παίζει με τη φωτιά»... Η αποκάλυψη ότι η εταιρεία αυτή είχε δαπανήσει πριν από λίγους μήνες 11 εκατ. δολάρια για παρεμβάσεις που αφορούσαν την εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου, το σύστημα θέρμανσης, την αλλαγή παραθύρων και πορτών αλλά όχι μέτρα αντιπυρικής προστασίας είναι χαρακτηριστική.

***

 

Μετά τα παραπάνω παραδείγματα, προκύπτουν τα ερωτήματα: «Θεραπεύεται» αυτή η κατάσταση; Γίνεται να αποκλειστούν στο μέλλον παρόμοιες τραγωδίες όσο συνεχίζει να αποτελεί κριτήριο του πώς, τι και πόσο θα παραχθεί η μεγιστοποίηση του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων; Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γι' αυτό κάθε τόσο η εργατική τάξη είναι στο ίδιο έργο θεατής. Γι' αυτό δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος σε όλο τον κόσμο που να έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα.

Επομένως, η πάλη για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης παρόμοιων καταστροφών και αντιμετώπισης των συνεπειών τους προς όφελος του εργαζόμενου λαού, αποτελεί οργανικό στοιχείο του αγώνα για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Ενός αγώνα που θα φωτίζει το γεγονός ότι μόνο η εξουσία που δεν θα αντιμετωπίζει τη γη, την Ενέργεια, την προστασία της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. ως εμπορεύματα, αλλά ως κοινωνικά αγαθά που ανήκουν σε όλο το λαό, μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Είναι δηλαδή αναγκαία η ένταση της πάλης με προοπτική την εργατική εξουσία και οικονομία, που θα λειτουργούν με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των αναγκών και την προστασία όλης της κοινωνίας.

Δ. Π.

 

Ριζοσπαστης