Πολλαπλές αντικομμουνιστικές στοχεύσεις

Ολα τα είχε το μενού του αντικομμουνιστικού παροξυσμού των τελευταίων ημερών: Από ανοησίες πρώτης τάξης, όπως πρώην υπουργού της ΝΔ που ανακάλυψε ότι το ναζιστικό - εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ είχε «αριστερή προέλευση» (!), μέχρι ρεπορτάζ και «έρευνες» βγαλμένες απευθείας από τα συρτάρια της CIA, αλλά και ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό από διάφορες δυνάμεις. Για μια ακόμα φορά, τα κάθε λογής αστικά επιτελεία, κόμματα, ΜΜΕ κ.λπ., φάνηκαν πανέτοιμα να ανάψουν το αντικομμουνιστικό φιτίλι, φανερώνοντας τους μύχιους φόβους και τις ανησυχίες του συστήματος του οποίου είναι απολογητές.

Εξαρχής, με το ξέσπασμα της αντιπαράθεσης για τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στην αντικομμουνιστική φιέστα της ΕΕ στην Εσθονία, έγινε φανερό ότι εξυπηρετούνται πολλαπλές στοχεύσεις. Από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμα φορά, επιχειρεί να ξεπλυθεί από τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει, φορώντας το μανδύα της «προοδευτικής δύναμης». Από την άλλη, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα κρύβουν πίσω από μια κάλπικη αντιπαράθεση και το χρεοκοπημένο δίπολο «αριστεράς - δεξιάς» τη στρατηγική τους ταύτιση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το γεγονός ότι όλοι μαζί υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ.


Συνολικά, το σύστημα βρίσκει την ευκαιρία να δυσφημίσει τον σοσιαλισμό, την ταξική πάλη για την ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ταυτίζοντας ό,τι πιο προοδευτικό γνώρισε η ανθρωπότητα με τη σημερινή άθλια πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

***

 

Δεν προκαλεί καθόλου εντύπωση το γεγονός ότι ο τρόπος που επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αποστάσεις από την ανιστόρητη προσπάθεια εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, ρίχνει νερό από άλλο «αυλάκι» στον ίδιο αντικομμουνιστικό μύλο. Αλλωστε, πέρσι, στην αντίστοιχη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από την ΕΕ στην Μπρατισλάβα, υπήρχε εκπροσώπηση της κυβέρνησης, ενώ δεν πέρασε πολύς καιρός απ' όταν η «Αυγή» πήρε πάνω της - και μάλιστα με τρόπο που θα ζήλευε η εσθονική κυβέρνηση - την υπεράσπιση της «θεωρίας των δύο άκρων».

Οχι τυχαία, με αφορμή τη φιέστα στην Εσθονία, ο Στ. Κοντονής και άλλα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αρθρογράφοι της «Αυγής» κ.λπ. σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν ότι «καταδικάζουν τον σταλινισμό», αναπαράγοντας όλη την αντικομμουνιστική σαβούρα της σταλινολογίας και υπερασπιζόμενοι δήθεν τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία». «Δεν μπορεί κανένας να προσβάλει τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς», ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Δικαιοσύνης, χαρακτηρίζοντας «γελοίους και ανιστόρητους» όσους της αποδίδουν «σταλινισμό».

Βεβαίως, μια από τις πιο χαρακτηριστικές παραδόσεις της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς» είναι ο αντισοβιετισμός, προσφέροντας έτσι πολύτιμες υπηρεσίες στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα που είχαν μόνιμα στο στόχαστρό τους την ΕΣΣΔ. Κι αυτό, όχι τυχαία, αναγνωρίστηκε πολλαπλώς από την αστική τάξη σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, που βρήκε στις ευρωκομμουνιστικές δυνάμεις έναν συνεπή «αριστερό» ψάλτη του αντικομμουνισμού και μια από τις καλύτερες εναλλακτικές της για τη διαχείριση της εξουσίας της.

Τέτοια περίπτωση είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που ανάμεσα στα τεκμήρια της συνεπούς υπεράσπισης του καπιταλισμού διέθετε και την αποστροφή για την ΕΣΣΔ και τον σοσιαλισμό που οικοδομούνταν εκεί. Τελικά, ανέλαβε την πιο βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου, παίρνοντας άγρια αντεργατικά μέτρα με εξαιρετικά μεγαλύτερη ευκολία απ' ό,τι παραδοσιακά αστικά κόμματα.

***

 

Λογικός, λοιπόν, ο κοινός παρονομαστής στην προπαγάνδα όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, η καταγγελία δηλαδή του «σταλινισμού», που αποτελεί διεθνώς την αιχμή του δόρατος ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα, στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες και στην πρωτοπορία τους. Εκεί συναντιούνται τόσο οι υπέρμαχοι της συμμετοχής στην αντικομμουνιστική «διάσκεψη» του Ταλίν, όσο και οι όψιμοι αρνητές της, βάζοντας ο καθένας το δικό του λιθαράκι στη συκοφάντηση της πρώτης προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αλλωστε, να μην ξεχνάμε ότι η ΕΕ των μονοπωλίων, που όλοι υπηρετούν, έχει για επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό.

Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται, από τη μια, να αντιπολιτεύεται τη ΝΔ στο χυδαίο αντικομμουνισμό της και, από την άλλη, με τα φληναφήματα περί «σταλινισμού», προσφέρει όλο καμάρι το άλλοθι για ένταση του αντικομμουνισμού. Καθόλου παράλογο, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι η περίοδος των πρώτων δεκαετιών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης συγκεντρώνει ιδιαίτερα τα πυρά αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων. Αν κάτι απεχθάνονται όλοι αυτοί, είναι ο ισχυρός συμβολισμός των αλμάτων που έκανε τότε ο σοβιετικός λαός, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην ηγεσία του οποίου και της χώρας υπήρξε τότε ο Στάλιν. Είναι εκείνες οι κατακτήσεις και το τσάκισμα του φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό, που αναδεικνύουν την ανωτερότητα του νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, των ανεξάντλητων δυνάμεων που έχει η εργατική τάξη, όταν παίρνει την εξουσία στα χέρια της.

Συνεπώς, η όλη αντιπαράθεση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αλλού στοχεύει: Κυρίως έχει στραμμένο το βλέμμα της στο μέλλον. Κατασυκοφαντώντας τον σοσιαλισμό, υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο για να θησαυρίζουν μια χούφτα παράσιτα.

Μ. Π.

Ριζοσπάστης