Βενεζουέλα: Η «μαδουρολογία» και η ουσία

 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Εάν περισσεύει μια εξειδίκευση αυτό το καλοκαίρι αυτή είναι η «μαδουρολογία» πολλών και εκλεκτών δημοκρατών στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Έχουν πάρει τα «επαναστατικά άρματα» του «λέγε- λέγε κάτι θα μείνει» και περιφέρονται με εξυπναδούλες για τον «δικτάτορα» Μαδούρο, αποδεικνύοντας δύο πράγματα:

• Η ευκολία που μπορεί κατασκευαστεί από την κυρίαρχη τάξη η προπαγάνδα παρουσίασης μόνο συγκεκριμένων ειδήσεων και σε αρκετές περιπτώσεις ψεύτικων ειδήσεων.
• Η ατελείωτη υποκρισία των εκλεκτών δημοκρατών που τόσο αγαπούν τα δικαιώματα των λαών και κυρίως του λαού της Βενεζουέλας… 

Ας ξεκινήσουμε με ορισμένες γενικές παρατηρήσεις, δηλώνοντας εξαρχής: 

Δεν είμαστε «μαδουρολόγοι», δεν είμαστε ειδικοί στα ζητήματα της Βενεζουέλας, όπως ορισμένοι συνάδελφοι (;) και αρκετοί πολιτικοί που παρουσιάζουν τον εαυτό τους λες και ζούνε από κοντά τα γεγονότα, λες και μεγάλωσαν σε κάποια συνοικία του Καράκας…   Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις – και πολιτικές εκτιμήσεις- με βάση τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα. Έτσι, για να εξηγούμαστε.

Η κατάσταση που επικρατεί στη Βενεζουέλα ούτε απλή είναι, ούτε εύκολο να εξηγηθεί είναι και οι πηγές πληροφόρησης που κυριαρχούν στη Δύση είναι συγκεκριμένες, επιδιώκοντας να παρουσιαστεί μια και μόνο πραγματικότητα. Έτσι, πολλοί «ξύπνιοι» τοποθετούνται σε ένα επίπεδο με ατακούλες που μοιάζουν περισσότερο με χαζοκουβέντα σε μια καφετέρια, παρά με οτιδήποτε άλλο. Το συμπέρασμα τους κοινό: Ο «δικτάτορας Μαδούρο» και η «φιλελεύθερη αντιπολίτευση». Πάνω σε αυτό χτίζονται όλα τα επιχειρήματα. Τα επιχειρήματα, όμως, βασίζονται μόνο στο παραπάνω σχήμα, το οποίο θεωρείται δεδομένο.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, είναι οι ίδιοι «άγιοι» φορείς και ηγεσίες που δεν έχουν δείξει καμία ανάλογη ευαισθησία για τις παραβιάσεις κάθε δικαιώματος σε άλλες γωνιές του πλανήτη. 

Μα, τι αγάπη κι αυτή για τον λαό της Βενεζουέλας….

Αλήθεια, πριν γυρίσουμε ξανά στη Βενεζουέλα, έχετε δει όλους αυτούς τους εκλεκτούς δημοκράτες να έχουν τις ίδιες ανάγκες υπεράσπισης των λαών, για παράδειγμα, της Ουκρανίας, της γειτονικής Τουρκίας ή (λέμε τώρα εμείς) της «συμμάχου» Σαουδικής Αραβίας; Μήπως δεν υπάρχουν χώρες που – και σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις  – γίνονται βασανιστήρια και, αλλά τυχαίνει να είναι συνεργάτες ή «πελάτες» των ΗΠΑ και της ΕΕ, οπότε δεν ακούμε και πολλές κουβέντες και οι ευαισθησίες αντιμετωπίζονται με «συστάσεις» ή ακόμα και επικρότηση  συγκεκριμένων καθεστώτων;

Ας μείνουμε όμως στα παραδείγματα που αναφέραμε:

Όταν μιλάμε για Ουκρανία αναφερόμαστε σε ένα καθεστώς που έχει οικοδομηθεί με «εργαλεία» τους ναζί και τους εθνικιστές, που το …λιγότερο είναι ότι θεωρεί παράνομα τα κομμουνιστικά σύμβολα, αλλά τιμά του συνεργάτες των ναζί στην κατοχή και οι ναζιστικές συμμορίες δρουν ανεξέλεγκτα. Όταν μιλάμε για την Τουρκία – και τις γλυκές παρατηρήσεις στον σουλτάνο Ερντογάν από την «αγία» ΕΕ – μιλάμε για φυλακίσεις, βασανιστήρια, απαγορεύσεις δικαιωμάτων, απαγόρευση στην ουσία δράσης κομμάτων και πολλά άλλα γνωστά. Όταν μιλάμε για Σαουδική Αραβία εννοούμε το ακριβώς αντίθετο του ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά αυτό δεν απαγορεύει καθόλου τις μπίζνες των Ευρωπαίων και των Αμερικανών. Δεν έχει περάσει και καιρός από τότε, τον περασμένο Απρίλη ήταν, που η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τ.Μέι επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία και υπέγραψε συμφωνίες πώλησης οπλικών συστημάτων αξίας τουλάχιστον 3,5 δισεκατομμυρίων λιρών. Πρόσφατα, αρχές του καλοκαιριού, έγινε η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ στη χώρα και κλείστηκαν συμφωνίες που έφτασαν τα 110 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Τι γίνεται; Σε αυτές (και τόσες άλλες χώρες) δεν υπάρχουν άνθρωποι, καταργήσεις δικαιωμάτων;…

Στη Βενεζουέλα, σε αντίθεση με τις παραπάνω περιπτώσεις, η αγωνία της πολιτισμένης Δύσης (και χωρών και δυνάμεων που ασκεί επιρροή στη Λατινική Αμερική) είναι τόσο μεγάλη που παρεμβαίνει στην ουσία στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας με κυρώσεις.  Οι ΗΠΑ, μάλιστα, εξετάζουν, σύμφωνα με έγκυρα διεθνή μέσα, νέες κυρώσεις, που θα περιλαμβάνουν και άλλα κυβερνητικά στελέχη και στελέχη της Συντακτικής Συνέλευσης, όπως και για τη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας. Παράλληλα, εκτιμούν ότι η ύπαρξη της Συντακτικής Συνέλευσης επιδείνωσε την κρίση στη Βενεζουέλα… Μιας που αναφερθήκαμε στη Συντακτική Συνέλευση που εξελέγη στη Βενεζουέλα ας σημειώσουμε ότι η «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε να την αναγνωρίσει. Ζήτησε να ανασταλεί η «εγκαθίδρυσή» της, σύμφωνα με μια ανακοίνωση που εξέδωσε Φεντερίκα Μογκερίνι, επικεφαλής της διπλωματίας των κρατών μελών της ΕΕ.

Υπενθυμίζουμε ορισμένα γεγονότα:

Τη διαδικασία εκλογής της Συντακτικής Συνέλευσης σαμπόταρε η αντιδραστική και φιλοδυτική αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα. Παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή έφτασε στο 41,5%, όχι και πολύ μακριά από τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές των ΗΠΑ (που ο Τραμπ εξελέγη λαμβάνοντας λιγότερες ψήφους από την Κλίντον λόγω του εκλογικού συστήματος…), ακόμα και του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας…

Κι επειδή εύκολα «ξεχνούν» κάποιοι να αναφερθούμε και σε αντιδράσεις της επίσημης και «ανεπίσημης» αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα:

Την Κυριακή έγινε μια …κίνηση ορισμένων στρατιωτικών που μιλούσαν σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά τους για την «τυραννία Μαδούρο». Την είδηση την είδαμε και στον ΣΚΑΪ (το γνωστό κανάλι της χώρας μας) όπου διαβάζαμε, την ώρα που οι παρουσιαστές σχολίαζαν τον Μαδούρο με το γνωστό τρόπο, για «εξέγερση»… Η ομάδα επιτέθηκε στο στρατόπεδο Παραμακάι στην 41η Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων, κοντά στην πόλη Βαλένσια στην επαρχία Καραμπόμπο (200 χιλιόμετρα από το Καράκας). Σκοπός ήταν η κατάληψη της. Η …κίνηση δεν είχε αίσιο τέλος. Ο Μαδούρο υποστήριξε πως αποτράπηκε μια «τρομοκρατική επίθεση». Επίσης, στα τέλη Ιουνίου αξιωματικός των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας σήκωσε ένα ελικόπτερο και έριξε χειροβομβίδες και πυρά σε κυβερνητικά κτίρια. Και για τέτοιες συνθήκες «αντιπολίτευσης» μιλάμε.

Παράλληλα, οι δυνάμεις της MUD (Τράπεζα Δημοκρατικής Ενότητας (MUD), ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης), προχώρησε, στα μέσα Ιουλίου, σε δημοψήφισμα για να γίνουν προεδρικές εκλογές. Η συμμετοχή, σύμφωνα με τους διοργανωτές, έφτασε τα 7,1 εκατ. και κατά συντριπτική πλειοψηφία στήριξε τις προτάσεις τους.

Στις διαδικασίες για την Συντακτική Συνέλευση, που ακολούθησε του δημοψηφίσματος και τις σαμποτάρισε η αντιπολίτευση, η συμμετοχή ήταν 41,5% (πάνω από 8 εκατ.). Να σημειωθεί ότι στις τελευταίες εκλογές (το 2013) ο Μαδούρο έλαβε ως υποψήφιος περίπου 7,5 εκατ. ψήφους και εξελέγη και το ποσοστό της συμμετοχής ήταν υψηλό (κοντά στο 80%).

Μετά από όλα τα παραπάνω τώρα μπορούμε να απευθύνουμε το ερώτημα:  Μα, είναι «άγιος» ο Μαδούρο και η Μπολιβαριανή Διαδικασία, που εξελίσσεται χρόνια τώρα στη Βενεζουέλα, το «κόκκινο πανί» για όλους τους εκλεκτούς δημοκράτες της Δύσης;

Πριν επιδιώξουμε να απαντήσουμε δεν θα λησμονήσουμε – μιλάμε για ανθρώπινες ζωές – τους πάνω από 120 νεκρούς το τελευταίο διάστημα στη Βενεζουέλα. Εάν παρακολουθήσουμε τα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και τα διεθνή θα συμπεράνουμε (χωρίς να λέγεται «επίσημα») πως πρόκειται για νεκρούς που δολοφόνησε το «καθεστώς Μαδούρο» στις διαδηλώσεις εναντίον του. Ο ΟΗΕ, χθες, καταγγέλλοντας «υπερβολική χρήση βίας» στη Βενεζουέλα κατηγόρησε τις δυνάμεις ασφαλείας ότι ευθύνονται για τον θάνατο τουλάχιστον 46 αντικυβερνητικών διαδηλωτών, πως υπάρχουν αυθαίρετες κρατήσεις 5000 ατόμων και 1000 παραμένουν κρατούμενοι. Σε στοιχεία της κυβέρνησης της Βενεζουέλας που δημοσιεύονται σε ελάχιστα ΜΜΕ μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι νεκροί προέρχονται από τις δύο πλευρές. Να επισημάνουμε σημειωθεί, δε, πως οι όροι που διεξάγεται η αντιπολίτευση δεν είναι και τόσο «ειρηνική». Δεν είναι μόνο τα πρόσφατα γεγονότα στις διαδικασίες για τη Συντακτική Συνέλευση, με εμπρησμούς δεκάδων εκλογικών μηχανημάτων (10 νεκροί μόνο τη μέρα των εκλογών για τη Συντακτική Συνέλευση σε βίαιες συγκρούσεις). Τάγματα εφόδου και συμμορίες της αντιπολίτευσης έχουν κάψει ζωντανούς ανθρώπους που εκτίμησαν πως είναι οπαδοί ή στελέχη της κυβέρνησης, άτομα σκοτώθηκαν σε πλιάτσικο μαγαζιών κ.α.

Στη Βενεζουέλα η κατάσταση δεν είναι «κανονική». Η χώρα έχει χωριστεί, κάτι το οποίο όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος. Επίσης, γεγονός είναι ότι από τις εκλογές του 2015 η αντιπολίτευση ελέγχει το κοινοβούλιο. Ο Μαδούρο, προφανώς, δεν είναι «άγιος» και εάν κανείς δεν έχει αναλυτική γνώση των συνθηκών της χώρας τότε θα ήταν λάθος να πει απλά πως μόνο αμύνεται απέναντι σε πραξικοπηματικές διαδικασίες. Πάντως, να μην ξεχνάμε πως τέτοια πράγματα στη Βενεζουέλα έχουν επιδιωχθεί στο παρελθόν, με απόπειρες ανατροπής τόσο του Τσάβες, όσο και του Μαδούρο, με διάφορους τρόπους.

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά υπάρχει και η καθημερινότητα. Υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά αγαθά, κάτι το οποίο εκμεταλλεύεται – προφανώς – η αντιπολίτευση. Ο πληθωρισμός είναι στα ύψη και το εισόδημα «χάνεται» από τα λαϊκά στρώματα τα οποία αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα.

Θα το επανάλαβουμε: Η κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν είναι απλή και σίγουρα δεν είναι όπως την παρουσιάζουν τα εγχώρια και διεθνή «παπαγαλάκια», που ξαφνικά αγάπησαν το λαό της Βενεζουέλας, μια αγάπη που μοιάζει τόσο με τη «γραμμή» κέντρων των ΗΠΑ και της ΕΕ. 

 Δεν γνωρίζουμε πως θα κινηθεί από εδώ και πέρα ο Μαδούρο και σίγουρα η πολιτική κριτική (από άλλη πλευρά) που μπορεί να του ασκηθεί είναι βάσιμη και ουσιαστική, κατά τη γνώμη μας. Μέχρι τώρα δεν δείχνει να επιβεβαιώνει τους «φόβους» που συνεχίζουν καλλιεργούν λατινοαμερικάνικα και μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, που είναι ενάντια στο «καθεστώς Μαδούρο» και αγαπούν την «αγία» δημοκρατία της Δύσης. Ακόμα και τώρα γράφεται πως στη Βενεζουέλα επιδιώκεται από την κυβέρνηση να εγκατασταθεί ένα «καθεστώς τύπου Φιντέλ Κάστρο», παρουσιάζοντας το – φυσικά…- σαν κάτι αρνητικό, «δικτατορικό» κ.ο.κ. Οι απόψεις αυτές συνεχίζονται να γράφονται με αφορμή και την εκλογή της Συντακτικής Συνέλευσης. 

 

Ας μας επιτρέψουν οι εκλεκτοί δημοκράτες της Δύσης: Μακάρι να είχε οδηγηθεί η κατάσταση στη Βενεζουέλα σε ένα «καθεστώς τύπου Φιντέλ Κάστρο», αλλά – εδώ και χρόνια – δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. 

Στη Βενεζουέλα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο είναι ενεργό στις εξελίξεις και συμμετείχε στη διαδικασία της Συντακτικής Συνέλευσης με τη δική του πλατφόρμα, μαζί με άλλες δυνάμεις, που στηρίζουν κριτικά την Μπολιβαριανή Διαδικασία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας εκτίμησε (όπως αναφέρθηκε σε πρόσφατο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 6/8/2017) ότι η συμμετοχή στην εκλογή ήταν μια «νίκη του λαού», μια «καταδίκη της φασιστικής βίας, των ξένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων». Κάνει λόγο επίσης για «ευκαιρία που στέλνει ένα μήνυμα στην ηγεσία να προχωρήσει μπροστά με κριτική και αυτοκριτική, να διορθώσει λάθη, χωρίς έπαρση και ηγεμονισμούς». Θεωρεί δε ότι μπορεί να «συμβάλει στην οικοδόμηση μιας επαναστατικής λαϊκής ενότητας και σε μια συλλογική ηγεσία όλων των επαναστατικών δυνάμεων, ώστε να δοθεί ένας μη ανατρέψιμος χαρακτήρας στη διαδικασία της εθνικής απελευθέρωσης και να δημιουργηθούν οι συνθήκες, να ανοίξουν οι δυνατότητες για την πραγματική σοσιαλιστική προοπτική». Σε αυτή τη διαδικασία καλεί «την εργατική τάξη να παίξει καθοριστικό ρόλο, να αντιμετωπίσει τόσο τις ξένες απειλές όσο και τις τάσεις συμβιβασμού, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο».

Λίγο πριν το τέλος του κειμένου δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ότι αν δεν ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα μάλλον δεν θα βλέπαμε στα διεθνή ΜΜΕ κάποια δήλωση που δεν είναι αρνητική για τους «Τσαβίστας»… Χωρίς να υιοθετούμε την απόλυτη στήριξη του Μαραντόνα, με τον τρόπο του,  στους «Τσαβίστας» (δεν είναι ένα πράγμα άλλωστε, αφού υπάρχουν και εσωτερικές αντιθέσεις) αναφέρουμε τη δήλωση του: «Είμαστε Τσαβίστας μέχρι θανάτου. Και όταν ο Μαδούρο διατάζει, ντύνομαι σαν στρατιώτης για μια ελεύθερη Βενεζουέλα για να παλέψω απέναντι στον ιμπεριαλισμό και σε όσους θέλουν να μας πάρουν τις σημαίες, που είναι το πιο ιερό πράγμα που έχουμε. Ζήτω ο Τσάβες! Ζήτω ο Μαδούρο! Ζήτω η επανάσταση! Ζήτω οι αληθινοί Βενεζουελάνοι, όχι αυτοί που ενδιαφέρονται και αναμειγνύονται με τη δεξιά».

Επιλέγουμε να κλείσουμε την αναφορά μας στη Βενεζουέλα με μια εκτενή ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, που ασκεί ουσιαστική κριτική. Εξηγεί ότι δεν υπάρχουν περιθώρια να συνεχιστεί αυτή η ατέρμονη διαδικασία που εγκλωβίζει σε έναν αντιαποικιοκρατικό χαρακτήρα, με τα όποια θετικά και φιλολαϊκά μέτρα έχουν ληφθεί τα τελευταία χρόνια στη Βενεζουέλα. Η Ιστορία έχει δείξει άλλωστε πως εάν δεν γίνουν ορισμένα βήματα  (και στην ώρα τους) υπάρχει κίνδυνος επαναφοράς των πιο αντιδραστικών δυνάμεων (με οποιοδήποτε μέσο, ακόμα και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις) ή διατηρείται (όχι για πολύ) μια διαχείριση που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα (με καλές ή κακές προθέσεις), στην παραμονή στον καπιταλισμό. 

Αξίζει να ξαναδιαβαστεί η ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, παρόλο που είναι γραμμένη τον Απρίλιο, διότι προβλέπει (με πολιτικούς όρους) αρκετά απ’ όσα ακολούθησαν.

Η ταξική πάλη στη Βενεζουέλα συνεχίζεται με σκληρό τρόπο, όπως συνεχίζεται και η διαπάλη εντός της Μπολιβαριανής Διαδικασίας. Σύνθετα όλα αυτά και πραγματικά, εξελίσσονται, δεν είναι υποθετικά. Άρα, η παρακολούθηση των γεγονότων χρειάζεται να μην γίνεται «από μακριά» ή «από ψηλά». Χρειάζεται προσπάθεια να αναλυθούν όσα συμβαίνουν με τα περισσότερα και τα πιο χρήσιμα στοιχεία από τα γεγονότα στη Βενεζουέλα αλλά και από τις σχετικές διεργασίες και κινήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων. 

***

Έκκληση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PCV) για αντιιμπεριαλιστική ενότητα δράσης, ώστε να καταπολεμηθούν οι πραξικοπηματίες και η αποσταθεροποίηση της χώρας (ΠΓ).

Προς τον πολίτη Νικολά Μαδούρο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας,˙προς την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό στις πόλεις και στην επαρχία,˙προς τους πατριώτες αξιωματικούς, βαθμοφόρους και στρατιώτες των FANB,προς τις εθνικές καθοδηγήσεις και τα μέλη των κομμάτων και των λαϊκών οργανώσεων του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου, συμπεριλαμβανομένου του PSUV.

Η Βολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας θεωρεί ότι για μια ακόμη φορά απειλείται από την ανάπτυξη των πολιτικών πράξεων βίας τμημάτων της άκρας Δεξιάς, με την άσκηση ενός σχεδίου αποσταθεροποίησης το οποίο σχεδίασε ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, για να εξαναγκάσει με τη βία και τον εκφοβισμό μια κυβέρνηση να υπηρετεί την ηγεμονία του πάνω στην ήπειρο και να τερματίσει τις εθνικές διαδικασίες απελευθέρωσης, που ξεκίνησαν στη Λατινική Αμερική στις αρχές του αιώνα. Θέλουν να απωθήσουν τις προοδευτικές αλλαγές, που επέτρεψαν στους εργάτες και σ’ όλο το λαό να αποκτήσει κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις, τα οποία τους είχαν αρνηθεί ιστορικά οι κυβερνήσεις που ήταν υποταγμένες στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και απόλυτα πειθαρχημένες στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης.

Αυτή τη φορά η επιθετική κλιμάκωση ενάντια στο λαό μας είναι πολύ μεγαλύτερη, εξαιτίας παραγόντων της ολιγαρχίας και της άκρας Δεξιάς. Παράλληλα, με την εχθρική προς το λαό βία και την ανεπαρκή τροφοδοσία, καθώς και το υψηλό κόστος ζωής, τις τελευταίες εβδομάδες τέθηκαν σε διαδικασία εφαρμογής σε διάφορες πόλεις της χώρας τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίες συνοδεύονται από έναν εθνικό και διεθνή επικοινωνιακό πόλεμο. Στόχος είναι να προκαλέσουν σύγχυση και σύγκρουση μεταξύ των συμπατριωτών, για τη δημιουργία γενικού χάους και βίας, που θα εξυπηρετήσουν την τρομακτική έκβαση της πολιτικής σύγκρουσης μέσω ενός πραξικοπήματος και/ή μια άμεση επέμβαση του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των διεθνών θεσμών που τον υπηρετούν. Η άκρα Δεξιά της Βενεζουέλας, η οποία ακολουθεί την υπαγόρευση του ιμπεριαλισμού των γιάνκηδων και χρηματοδοτείται απ’ αυτόν, δεν κάνει πίσω από τις παράνομες βίαιες πράξεις και προβοκάτσιες της.

Με τέτοιες προθέσεις, η φιλική προς τους γιάνκηδες Δεξιά, με διάφορες μορφές χειραγώγησης και εκβιασμού, ασκεί πίεση στους αξιωματικούς των FANB (Μπολιβαριανές Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις). Κάνουμε έκκληση στους πατριώτες στρατιωτικούς να μην ενδώσουν στους αντεθνικούς τρομοκράτες και χωρίς κανένα δισταγμό να υποστηρίξουν πλήρως την υπεράσπιση της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς και την ασφάλεια του λαού μας.

Για εμάς, τις κομμουνίστριες και τους κομμουνιστές της Βενεζουέλας, είναι καθαρό ότι οξύνεται η πολιτική ταξική πάλη, δηλαδή, η πάλη για την εξουσία κλιμακώνεται. Οι δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του βορειοαμερικάνικου και ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, θέλουν να πάρουν την εξουσία στη Βενεζουέλα και σ’ όλη τη Λατινική Αμερική. Για αυτό το σκοπό σχεδιάζουν να υποτάξουν και να νικήσουν όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν αντίσταση σ’ αυτούς τους στόχους.

Ενόψει της επικίνδυνης τρομοκρατικής κλιμάκωσης, να θέσουν σε κίνδυνο την κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία καθώς και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού, κάνουμε έκκληση, οι δυνάμεις αυτές να απαντήσουν ενωμένα, ολοκληρωμένα και ενιαία. Είναι αναγκαίο να δραστηριοποιηθεί χωρίς καθυστέρηση η ευρεία αντιιμπεριαλιστική συμμαχία για την εξάρθρωση των τρομοκρατικών σχεδίων πραξικοπήματος. Είναι επείγουσα ανάγκη η κοινή δράση και η κοινή θέση της ανώτατης κυβέρνησης και των κομμάτων του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου, των δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος και των πατριωτών αξιωματικών των FANB. Είναι αναγκαίο ένα ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ για να ηττηθούν η τρομοκρατική Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός. Το να πράττει κανείς το αντίθετο θα ήταν ανεύθυνο ή πρακτικά [θα σήμαινε] παράδοση. Εμείς, οι πραγματικοί επαναστάτες, δεν παραδινόμαστε, αγωνιζόμαστε ενωμένοι μέχρι τη νίκη.

Ο εργαζόμενος λαός της Βενεζουέλας χρειάζεται, ώστε τα μικροαστικά στρώματα που ασκούν την ηγεμονία στην εθνική εκτελεστική εξουσία, στους άλλους [τομείς] της κρατικής εξουσίας και στο κυβερνητικό κόμμα, να παραιτηθούν αμέσως από κάθε σεχταριστική και αυτάρεσκη στάση, επειδή αυτή αποδυνάμωσε τη μπολιβαριανή διαδικασία και πρακτικά εξυπηρετεί το σχέδιο του εχθρού.

Το ΚΚ Βενεζουέλας εδώ και χρόνια έχει επισημάνει την αναγκαιότητα για μια συλλογική και ενιαία ηγεσία της μπολιβαριανής διαδικασίας αλλαγών, όμως οι μικροαστικές τάσεις που έχουν ασκήσει η ηγεμονική ηγεσία της κυβέρνησης, δεν έδωσαν καμιά προσοχή σ’ αυτές τις εκκλήσεις και προτάσεις. Ως εκ τούτου, στη σημερινή κατάσταση υποστηρίζουμε σθεναρά αυτή την αναπόφευκτη αναγκαιότητα: Ενότητα δράσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την πατρίδα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εχθρό και τους λακέδες του.

Ενόψει, όμως, της ταλάντευσης και της ασυνέπειας της μικροαστικής τάξης που ασκεί την εξουσία, κάνουμε έκκληση στα πιο συνειδητά και στα πιο μαχητικά τμήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στους αγρότες, στα μεσαία στρώματα και στους επαναστάτες διανοούμενους καθώς και στους πατριώτες αξιωματικούς, για το σχηματισμό ενός μπλοκ δυνάμεων που θα τεθεί επικεφαλής μιας πλατιάς πατριωτικής και αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας, προκειμένου να ματαιώσει τις προσπάθειες παραπλάνησης της φιλικής προς τους γιάνκηδες Δεξιάς, αλλά να ξεπεράσει και τις ρεφορμιστικές-συνθηκολογικές τάσεις, οι οποίες, προερχόμενες από τις κυβερνητικές αρχές, τείνουν να παρέχουν πλεονεκτήματα στη μεγαλοαστική τάξη και να συμβιβάζονται με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία.

Μόνο η πιο ευρεία ενότητα του λαού υπό την ηγεμονία της συνειδητής και οργανωμένης εργατικής τάξης εγγυάται την υπεράσπιση της μπολιβαριανής πατρίδας και την επαναστατική εμβάθυνση των αλλαγών, με προοπτική την πραγματική οικοδόμηση του σοσιαλισμού πάνω σε επιστημονική και συνεπή βάση.

ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ, ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ!

Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας – Καράκας, 19 Απριλίου 2017.

Πηγή: orizondas.blogspot.gr – (Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας) 

-H ανακοίνωση του ΚΚ Βενεζουέλας εδώ