Φιντάνια

Ανάμεσα στα «φιντάνια» που ευδοκίμησαν με το ξεσάλωμα του αντικομμουνισμού τις τελευταίες μέρες, δεν έλειψαν και οι «διανοητές» που έσπευσαν δήθεν να προστατεύσουν την «ιστορική αλήθεια» από την «εργαλειακή μεταχείριση» (όπως υποστήριξαν) κομμάτων, φορέων κ.λπ. Τι υποστηρίζει αυτή η άποψη; Οτι η ιστορία είναι υπόθεση μόνο των ειδικών, μερικών «επιστημονικών σχολών» και ότι είναι βλαπτική η ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων... Φέρνουν, μάλιστα, ως παράδειγμα ...κακοποίησης της ιστορίας τη μεταχείριση που της κάνουν, από τη μια, το ΚΚΕ και, από την άλλη, η εσθονική κυβέρνηση, διεκδικώντας για τον εαυτό τους την αντικειμενικότητα στην ιστορική ανάλυση, ανάμεσα στα «δυο άκρα». Αυτοί οι ίδιοι δηλώνουν «αποστειρωμένοι» τάχα από οποιαδήποτε πολιτικοϊδεολογική ταυτότητα, για να μπορούν ελεύθερα και πιο πειστικά να αναπαράγουν όλη την αντικομμουνιστική σαβούρα, τη σταλινολογία, τα τερατώδη ψέμματα που έβγαλε ο ιμπεριαλισμός από το στομάχι του για την ΕΣΣΔ (π.χ. για το «Κατίν», τον «Ουκρανικό Λιμό» κ.λπ.). Οι ίδιοι, δηλαδή, που δήθεν κόπτονται για τη «μη συμφεροντολογική προσέγγιση της ιστορίας», όπως έλεγε τις προάλλες ένας από δαύτους στον «ΣΚΑΪ», κακοποιούν βάναυσα την ιστορική αλήθεια, για να αθωώσουν τα παλιότερα και κυρίως τα σύγχρονα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, διαφημίζοντας την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Βέβαια, δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε είναι «γραφικοί». Η αναθεώρηση της ιστορίας είναι ένα καλά οργανωμένο, πολυπλόκαμο και προπάντων καλοπληρωμένο έργο, που δικτυώνει αστικές κυβερνήσεις, πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΚΟ και κάθε λογής επιτελεία, με αποκλειστικό σκοπό το ξαναγράψιμο της ιστορίας με τρόπο που να υπηρετεί τα συμφέροντα του σάπιου καπιταλισμού στις σύγχρονες συνθήκες.

Διαπιστώσεις... 

 

Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα στον λεγόμενο «αντιπολιτευόμενο» Τύπο, που εκφράζουν προβληματισμούς για το κατά πόσο η ΝΔ καταφέρνει να «διεισδύσει» σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τον τρόπο που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση. Γράφτηκε, για παράδειγμα, σε άρθρο του κυριακάτικου «Βήματος» πως ο Κυρ. Μητσοτάκης «λαθεύει ασκούμενος στη λεγόμενη δημοσιονομική αντιπολίτευση», πως «το νεοδημοκρατικό επιχείρημα ότι "αυτοί δεν μπορούν και πρέπει να αντικατασταθούν πάραυτα από εμάς" δεν επαρκεί, δεν εγγυάται το μέλλον» και πως «χρειάζεται πρώτα σταθεροποίηση και μαζί όραμα ικανό να συνεγείρει τον λαό, να εμπνεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της πατρίδας και να προσελκύσει διεθνείς επενδυτές», πράγμα που επιβάλλει «σύνεση, ρεαλισμό και σχέδιο επεξεργασμένο, έτοιμο να εφαρμοσθεί με συνέπεια και ασφάλεια από την επομένη των εκλογών». Αντίστοιχα, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» γράφτηκε χτες: «Οσο βαρύ κι αν είναι το κλίμα τον Σεπτέμβριο, η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η κυβέρνηση μπορεί ακόμα να καθορίζει την πολιτική ατζέντα, φέρνοντάς την στα μέτρα της (...) Το μόνιμο μοτίβο, το οποίο καλώς ή κακώς είναι ακόμα αποτελεσματικό, είναι εκείνο το "ξέρουμε τι κάνατε εσείς επί σαράντα χρόνια". Οταν η αντιπολίτευση εκπροσωπείται από ορισμένα πρόσωπα και - κυρίως - ιδέες που έχουν κακοφορμίσει με την πάροδο του χρόνου, ο αντίλογος γίνεται δύσκολος (...) Μην πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι αυτή η κριτική βρίσκει απήχηση στις μάζες».

... και συμβουλές

 

Είναι φανερό ότι τα αστικά επιτελεία ανησυχούν για την ικανότητα της ΝΔ να κατοχυρωθεί ως αξιόμαχος πόλος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της δυσκολίας της να αντιπολιτευθεί μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τη δική της αντιλαϊκή πολιτική. Κι αυτό το «πρόβλημα» δεν αφορά στενά τη ΝΔ, αλλά συνολικά την ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να διαμορφώνει εναλλακτικές στη διακυβέρνηση, που θα υλοποιούν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις και θα συντηρούν ταυτόχρονα την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας με οποιονδήποτε τρόπο. Γι' αυτό αναλαμβάνουν να «συμβουλέψουν» τη ΝΔ ως προς την αντιπολιτευτική της τακτική, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στα γενικότερα συμφέροντα της αστικής τάξης και στην ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής διαχείρισης σε βάθος χρόνου, αφού, για την ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πραγματικός «μετρ» στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής...

Αντιλήψεις... 

 

Ανάμεσα στα πολλά που ακούσαμε αυτές τις μέρες του αντικομμουνιστικού παροξυσμού, ήταν και τούτο: Δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο της διαφωνίας της κυβέρνησης με το θέμα του αντικομμουνιστικού «συνεδρίου» στην Εσθονία, αλλά το γεγονός ότι η απουσία της απ' αυτό συντελεί στην «απομόνωση της χώρας». Το είπε η Μαριέττα Γιαννάκου σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο, το υπονόησε και ο βουλευτής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Δ. Καμμένος. Οπως μάλιστα ακούστηκε, όταν αύριο - μεθαύριο η κυβέρνηση επιδιώξει να συμπτύξει μέτωπο στην ΕΕ με τα μικρότερα κράτη - μέλη, όπως για παράδειγμα η Εσθονία και άλλες χώρες της Βαλτικής, θα βρει γυρισμένη την πλάτη τους, επειδή τοποθετεί τον εαυτό της έξω από συλλογικές αποφάσεις και «αντιλήψεις» της ΕΕ που έχουν ιδιαίτερη αξία για τις ίδιες.

... και εκβιασμοί

 

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, απόψεις όπως αυτή, πέρα από το γεγονός ότι αποδίδουν στην κυβέρνηση προθέσεις, απόψεις και χαρακτηριστικά που δεν έχει, συμβάλλουν στο να γίνεται πιο εύπεπτος ο αντικομμουνισμός και να αμβλύνονται τα αντανακλαστικά του λαού, υπό την απειλή ότι «η χώρα κινδυνεύει με απομόνωση». Το ίδιο επιχείρημα ακούγεται και όταν ο λαός αντιδρά στα αντιλαϊκά μέτρα, όταν αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στη συμμετοχή της χώρας, όταν παλεύει ενάντια στα μνημόνια και στη στρατηγική που τα επιβάλλει. Επομένως, λένε όσοι υπηρετούν αυτή την άποψη πως το σώφρον και το σωστό είναι να υπάρχει ανοχή, αν όχι συμφωνία με τον αντικομμουνισμό της ΕΕ, που είναι επίσημη ιδεολογία της, για να μη μας βρει κανένα χειρότερο κακό! Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι με τη συνολικότερη στάση και ανεξάρτητα από την απόφαση να μη συμμετάσχει φέτος στο αντικομμουνιστικό συνέδριο, η κυβέρνηση υποθάλπει και με το παραπάνω αυτές τις αντιλήψεις.

Ριζοσπάστης