ΗΠΑ – ΜΕΞΙΚΟ Το Τείχος Των Νεκρών

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) • 27 Ιανουαριου 2017 

 

To 1982 ήταν η χρόνια εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό όταν αυτό ανακοίνωσε μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων υλών του από πολυεθνικές των ΗΠΑ. Όμως  καθοριστικό ρόλο άρχισε να παίζει το 1995 όταν το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ το οποίο συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να εκπονηθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του.

Μετά η αναδιάρθρωση έπρεπε να εφαρμοστεί έτσι ώστε να πιστωθεί η «Γραμμή» με 30 δισ. δολάρια. Είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση των τραπεζών από τον πρόεδρο Χοσέ Λοπέζ Πορτίγιο με στόχο όχι βέβαια την οικοδόμηση ενός  σοσιαλιστικού  κράτους, μα την εθνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους της ολιγαρχίας.

 Η «αναδιάρθρωση της οικονομίας» επενδύθηκε από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες» οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα» οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» η «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».

Η οικονομία αναδιαρθρώθηκε σε τέτοιο βαθμό που  εξαρτάτε απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως το 2009 οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευαν το 78% των άμεσων ξένων επενδύσεων όπου ξεχωρίζουν η παραγωγή ηλεκτρονικών, η αυτοκινητοβιομηχανία, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως όταν μιλάμε για επενδύσεις στην παραγωγή ηλεκτρονικών συσκευών και στην αυτοκινητοβιομηχανία μιλάμε για εργοστάσια συναρμολόγησης ενός εξαρτήματος και όχι για ολοκληρωμένη παραγωγή.  Τα εργοστάσια αυτά αμερικανικών συμφερόντων αποτελούν ανάμεσα σε αλλά σύμβολα εργασιακών συνθηκών μιας μεσαιωνικής εποχής! 

Το Μεξικό είναι μια χώρα όπου το 42% του πληθυσμού ζει στο  όριο της φτώχιας, το 28%  ζει στην απόλυτη φτώχεια, μόνο το 5,6% των παιδιών συνεχίζουν την μάθηση τους στην ιδιωτικοποιημένη παιδεία μετά από τα πρώτα έξι χρόνια του σχολείου.

Όλες οι οικονομικές και πολιτικές δομές της χώρας να είναι παραδομένες στις ΗΠΑ στο ΔΝΤ και στις πολυεθνικές. Επιπροσθέτως με νόμο η κυβέρνηση του Μεξικού ποινικοποίησε την κοινωνική διαμαρτυρία χαρακτηρίζοντας ως «τρομοκράτες» και «υπονομευτές του πολιτεύματος» τους κοινωνικούς αγωνιστές και με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών τα αστυνομικά, τα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά σώματα συντρίβουν κάθε πολιτική ή κοινωνική αντίσταση.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πολλοί Μεξικανοί εγκαταλείπουν τη γη τους για τις ΗΠΑ, αναζητώντας απλώς καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Donald Trump, το νέο μέλος της θείας τάξης των ΗΠΑ, ανήγγειλε το βράδυ της Τετάρτης, 25-1-2017 ότι αρχίζουν οι διαδικασίες για το χτίσιμο ενός τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, με στόχο την εξάλειψη της εισόδου μεταναστών στη χώρα του για να αντιμετωπίσει «την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, τη βία και την τρομοκρατία». 

Η ποινικοποίηση του μη καταγεγραμμένου του «λαθραίου αλλοδαπού»  που φαίνεται να έχει γίνει το νέο τοτέμ της κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν είναι ανακάλυψη του «κακού» Trump.

 Το  «τείχος», ο φράχτης από χάλυβα έχει ήδη κατασκευαστεί στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού με σκοπό την απαγόρευση εισόδου των φτωχών μεταναστών από το Μεξικό και την Κεντρική και Νότια Αμερική. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται επί προεδρίας George Bush, του πατέρα και μέχρι σήμερα έχει κοστίσει 50 δισ. δολάρια.

 Είναι εξοπλισμένος με ηλεκτροφόρα σύρματα, κάμερες, αισθητήρες υπέρυθρης ακτινοβολίας, ραντάρ και επιτηρείται από ειδικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα τύπου MQ-9 Reaper. Τα 700 μίλια  οχυρωματικού φράχτη εποπτεύει μια δύναμη 16500 ανδρών της  Border Patrol. Τα τελευταία χρόνια στον φράχτη πάνω από 6000 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην έρημο ή από τα τοξικά  κανάλια που μεταφέρουν απόβλητα αμερικανικών εργοστασίων ή από τις σφαίρες της   Border Patrol.

Ο άνθρωπος που αποφασίζει να μεταναστεύσει επιδιώκοντας να ξεφύγει από την μιζέρια και την δυστυχία της φτώχιας και περνά «παράνομα» τα σύνορα μιας χώρας μετατρέπεται σε οικονομικό πρόσφυγα και αυτόματα στερείται κάθε νομικής προστασίας, εφόσον είναι αδύνατον, πλέον, να θεωρηθεί πολίτης μιας συγκεκριμένης χώρας.

Η σκλήρυνσης των μηχανισμών ελέγχου της μετανάστευσης είναι φαινόμενο που παρατηρείται και στις δυο άκρες του Ατλαντικού. Η μετανάστευση μετατράπηκε σε ποινικό αδίκημα και ο μετανάστης μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο αντιμετωπιζόμενος ως « βάρβαρος»,   ως «κατ’ εξοχήν εγκληματίας»  ή ακόμη και θύμα μιας άγριας εκμετάλλευσής ντυμένη μάλιστα και με αρκετές δόσεις φιλανθρωπίας.

Όπως στην Δανία όπου το «Venstre», το φιλελεύθερο κόμμα του πρωθυπουργού Λαρς Λόκε Ράσμουσεν σε συμφωνία με την αντιπολίτευση των  Σοσιαλδημοκρατών προώθησαν  ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε ότι οι μετανάστες θα έχουν δικαίωμα να έχουν στην κατοχή τους χρήματα και αγαθά έως της αξίας των 3.000 κορόνων Δανίας, κάπου 400 ευρώ,  Οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο που θα υπερέβαινε αυτό το ποσό θα κατάσχεται. Στην Γαλλία δε, στον «Κώδικα Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών και Δικαιώματος Ασύλου» προβλέπεται το «έγκλημα αλληλεγγύης» που χρησιμοποιείται για τον εκφοβισμό όσων ανθρώπων ατομικά  θα  επιχειρήσουν να συνδράμουν και να βοηθήσουν μετανάστες.

Οι μονεταριστικές πολιτικές που ηγεμονεύονται από ιδρύματα τύπου ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας υπονομεύουν την ικανότητα των κρατών να διατηρούν ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού τους.

Ταυτόχρονα η άγρια «ανταγωνιστικότητα» έχει οδηγήσει σε μια μαζική μετάλλαξη της εργασίας σε επισφαλή και πολύ χειρότερα πληρωμένη.  Ο κάθε εργαζόμενος ακόμα και στα ανεπτυγμένα κράτη πιέζεται και από την εφεδρική στρατιά εργασίας, δηλαδή των μεταναστών που τρέχουν να ξεφύγουν από την αθλιότητα της φτώχιας και από τους μικρούς ή μεγάλους πολέμους που μαίνονται  σε όλες σχεδόν τις περιοχές της οικουμένης.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αυξανόμενης μετακίνησης ανθρώπων, προς την οικονομική  ή βιολογική επιβίωση τους. Όλο αυτό το ρεύμα της μετανάστευσης θα είναι αδύνατο να το καλύψει η κεφαλαιοκρατική ανάγκη  για φτηνή εργασία.

Αλλά εν προκειμένω δεν υπάρχει κανένα «Τείχος» που να απαγορεύει ή να  διαιρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα που συνυφαίνονται σύμφωνα με τις σύγχρονες  ανάγκες.

Στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα είναι σήμερα η άρνηση οποιουδήποτε διαχωρισμού στο δικαίωμα στη  ζωή και στην αναζήτηση της ευτυχίας!