Μια ωραία ατμόσφαιρα...

Ανακαλώντας στη μνήμη τα - ομολογουμένως συγκρατημένα - πανηγύρια περί «ενότητας της ΕΕ» πριν από λίγες μέρες στη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης, παρατηρήσαμε ότι στη Γαλλία, πάνω από τους μισούς υποψήφιους των αστικών κομμάτων για τις εκλογές της Κυριακής μιλάνε είτε για έξοδο από την Ευρωζώνη, είτε για ΕΕ με άλλους όρους για το γαλλικό κεφάλαιο, που έχει χάσει έδαφος στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία. Χαρακτηριστικές είναι οι «ακροδεξιές» δηλώσεις περί σημαίας της ΕΕ - «κουρελόπανο», αλλά και οι «αριστερές» επισημάνσεις ότι «εμείς είμαστε Γαλλία και δεν θα καθόμαστε 17 ώρες να μας προσβάλλουν». Και ως «ηχώ», από τη Γερμανία ο Σόιμπλε διευκρινίζει πως «με δοσμένη την τωρινή κατάσταση, δεν είναι ρεαλιστικό να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περαιτέρω βήματα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ζητώντας «ευέλικτες ταχύτητες, πολλές ομάδες κρατών, "συμμαχίες προθύμων"» για «απάντηση στα επείγοντα ερωτήματα» των καπιταλιστών. Είναι φανερό ότι τη «μοίρα» της ιμπεριαλιστικής ένωσης δεν την καθορίζουν οι δημόσιες διακηρύξεις του πολιτικού της προσωπικού, αλλά οι λυσσασμένοι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί που γράφουν τα σενάρια, με θύματα - έτσι ή αλλιώς - τους λαούς. Αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους η εργατική τάξη και ο λαός και να δυναμώσουν τον αγώνα για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ένωση, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια.

Κερδίζει επάξια τα εύσημα

 

Οι αλληλοκατηγορίες που ανταλλάσσουν κατά καιρούς η κυβέρνηση και η ΝΔ με αιχμή τα Εργασιακά, είναι κανονικός «χαρτοπόλεμος». Για παράδειγμα, είδαμε πρόσφατα την υπουργό Εργασίας να «ξιφουλκεί» κατά της ΝΔ, αναφέροντας πως «τουλάχιστον 12 νόμοι και μία ΠΥΣ ισοπέδωσαν την αγορά εργασίας την καταστροφική περίοδο 2010-2014» και ότι τους νόμους αυτούς η ΝΔ είτε τους ψήφισε, «είτε τους υπηρέτησε πιστά», με αποτέλεσμα να αυξηθεί το όριο των ομαδικών απολύσεων, να μειωθεί η αποζημίωση απόλυσης, να καταργηθούν επιδόματα και να παγώσουν ωριμάνσεις, να μειωθεί η αμοιβή υπερωρίας και υπερεργασίας, αλλά και ο κατώτατος μισθός κατά 22% και κατά 32% για τους νέους. Η απαρίθμηση όμως των νόμων με τους οποίους η ΝΔ «φιλοδώρησε» το κεφάλαιο, δεν «σώζει» την κυβέρνηση από τις ευθύνες που τη βαραίνουν για τη συνέχιση και την ενίσχυση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας. Και επειδή «το κράτος έχει συνέχεια», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν κατάργησε ούτε μια αντεργατική διάταξη απ' όσα αναφέρει η υπουργός Εργασίας, δεν άλλαξε ούτε ένα «ν» από το αντεργατικό πλαίσιο, ενώ τώρα στρώνει το έδαφος για ακόμα χειρότερες αλλαγές. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο οι «σύμμαχοί» της μέσα κι έξω από τη χώρα, και προπάντων το κεφάλαιο, της αποδίδουν τα εύσημα...

«Αναδιανομή» και πρόκληση

 

«Είστε εκπρόσωποι της αστικής τάξης της χώρας που γυρνάει ένα μέρος των κερδών της στην κοινωνία, μέσα από την ενίσχυση των δημοσίων υποδομών», είπε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Π. Πολάκης, στον εκπρόσωπο του Ιδρύματος «Στ. Νιάρχος», με αφορμή τη δωρεά ασθενοφόρων στο ΕΚΑΒ, καταφέρνοντας έτσι να συμπυκνώσει σε μια φρασούλα όλο το παραμύθι της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό που λέει, δηλαδή ότι ο λαός, την ώρα που του στερούν ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά (πόσο μάλλον όσα οι σύγχρονες ανάγκες του αλλά και οι τεράστιες σημερινές δυνατότητες επιτάσσουν) για να βρίσκονται λεφτά που θα πηγαίνουν στην ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων, θα πρέπει να παρακαλά να μπουκώσουν οι καπιταλιστές αρκετά, ώστε μετά να «ελεήσουν» και να πετάξουν και κατά το «λαουτζίκο» κάποιο από τα ψίχουλα του τραπεζιού, όπου ξεκοκαλίζουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Ακόμα πιο προκλητικό είναι όταν αυτά λέγονται για το χώρο της Υγείας, όπου και αυτή η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις προηγούμενες, συνεχίζει το καθεστώς της υποχρηματοδότησης, της εμπορευματοποίησης και εντέλει της στήριξης των ομίλων που «εμπορεύονται» την υγεία του λαού.

Επί της ουσίας... 

 

Με αφορμή χτεσινό σχόλιο της στήλης, μας ενημέρωσαν από το υπουργείο Εξωτερικών και το καταγράφουμε ότι καμία ΜΚΟ δεν έχει περάσει την πόρτα του συγκεκριμένου υπουργείου από το 2015. Ωστόσο, η ουσία και ο στόχος του σχολίου ήταν να αναδείξει τη δράση και το ρόλο των ΜΚΟ διαχρονικά και το πώς αυτές οι οργανώσεις διαπλέκονται με τον κρατικό μηχανισμό, πράγμα που σταθερά, στοιχειοθετημένα και με συνέπεια κάνει ο «Ριζοσπάστης», μακριά από τον «αχό» της σκανδαλολογίας που σηκώνουν κατά καιρούς τα αστικά κόμματα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Ριζοσπάστης