Το δόγμα της φιέστας

Βγήκαμε λέει απ' τα μνημόνια και είμαστε κυριολεκτικά για τα πανηγύρια σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί στο επικοινωνιακό κυριαρχούν εδώ και καιρό τερτίπια που θα μπορούσαν να βαφτιστούν «το δόγμα της φιέστας». 

Κοντολογίς, βγήκαμε - ακριβώς όμως - όπως οι εγκλωβισμένοι στο Μετρό κατά τη διάρκεια μιας τρίωρης διακοπής ρεύματος, που καμιά ΕΔΕ και καμιά έρευνα δεν πρόκειται να αποκαλύψουν την αιτία της. Στο μαύρο σκοτάδι, πατείς με πατώ σε, χωρίς μισό άνθρωπο να δείχνει έξοδο κινδύνου, χωρίς σχέδιο εκκένωσης, με κίνδυνο τραυματισμών τουλάχιστον και καπάκι μια συγγνώμη στη δυτική φόρμα του δελτίου Τύπου. Βγήκαμε απ' τα μνημόνια ακριβώς όπως οι εγκλωβισμένοι στο Μάτι, με μια αυθαίρετη γιγάντια απόσταση από τις ευθύνες, με ενοχές που μετατρέπονται σε ευκαιρίες και απανθρακωμένες ζωές, περιουσίες και πολυλογία για τη δηλητηριώδη φύση του καπιταλιστικού σκορπιού.

 

Η ΣΥΡΙΖΑίικη «έξοδος από τα μνημόνια» είναι μια εκφυλισμένη επιθεώρηση, γεμάτη οικονομικές βωμολοχίες και φτηνές μπαλαφάρες, την οποία δεν θα καταδέχονταν να ανεβάσουν ούτε τα χειρότερα ιδεολογικά μπουλούκια.
Το δόγμα της φιέστας, που εσχάτως αρχαιοπρεπίζει, μοιάζει με ξεθωριασμένη φωτοτυπία των δεξιών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, που από τη μεταπολίτευση έως τα σήμερα κινήθηκαν στην πιο απολίτιστη διαστροφή των λέξεων. Από το «δε δικαιούσθε δια να ομιλείτε» και το «μη πόλεμος» έως τις ΝΑΤΟικές «παράπλευρες απώλειες» και τον «διαβολικά καλό Τραμπ».

Το μυστικό του δόγματος κρύβεται στο κλισέ της λέξης «έξοδος», που δεν παραπέμπει ούτε στο Μεσολόγγι και τους ελεύθερους πολιορκημένους, που για την ώρα έχουν γλιτώσει από τον λογογραφικό οίστρο των πρωθυπουργικών εγκάτων, ούτε καν στο Πάσχα, που κρύβει την εβραϊκή έξοδο σε αναζήτηση της γης της επαγγελίας. Είναι ό,τι πιο κοντινό στην αλήθεια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛίτες, για να περιγράψουν την εξόδιο ακολουθία με την οποία ενταφιάζεται η ελληνική κοινωνία και πρωτίστως η εργατική τάξη για τα επόμενα ενενήντα εννιά χρόνια. Ο λαός λέει «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα». Τέτοια ήταν και για τον πρωθυπουργό, ντυμένο Οδυσσέα, όπως τα αγαλματάκια που πωλούνται στο Μοναστηράκι, made in China ή Korea, που πήρε αλά μπρατσέτα την καλή του, με στεγνωμένα τα δάκρυα από τη βραδιά του μεγάλου «οχιναι», όταν ο Αλέξης προβάριζε σ' ένα μαραθώνιο δεκαέξι ωρών την Οδύσσεια - μπρελόκ στο οποίο πέρασε τα κλειδιά της εξουσίας, και έγινε ο θυρωρός που τον έμαθαν όλοι. Αυτός που θέλησε να φωτίσει το μαύρο της ΕΡΤ, έστησε ένα ιδιωτικό στουντιάκι στην Ιθάκη, γύρισε το βιντεάκι του και μας το πέταξε με την ελπίδα να γίνει viral στο εγκεφαλικό YouTube των ψηφοφόρων.

 

Πάω στοίχημα πως αυτοί που τον επέλεξαν, για να τον χρησιμοποιήσουν την κατάλληλη για το κυρίαρχο σύστημα στιγμή, τον έπεισαν ότι θα παίξει στην ελληνική τραγωδία το ρόλο «του από μηχανής αριστερού θεού». Και τους πίστεψε, και το πίστεψε κι έγινε ίδιος με την άβυσσο που έλεγε πως κοίταζε επίμονα, για να την φτύνει και να την ξορκίζει.

Το δόγμα της φιέστας είναι μια αξιοθρήνητη παράσταση που κρύβει την παγίδα, τη φάκα από την οποία τα ποντίκια βγαίνουν μόνο πεθαμένα. Δίνεται δήθεν δωρεάν. Ενίοτε σου δίνουν και επίδομα να την παρακολουθήσεις. Οταν πέσει η αυλαία και έρθει ο λογαριασμός, που σου πονάει τα χέρια περισσότερο κι απ' το χειροκρότημα, τότε το κόστος καταβάλλεται μόνο από όσους επιμένουν να το παίζουν θεατές.

 

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ