Αόρατος;

Ολες αυτές τις μέρες, από τα χείλη υπουργών και κυβερνητικών στελεχών ακούμε για «πόλεμο» και «αόρατο εχθρό». Γιατί όμως ένας τόσο επικίνδυνος εχθρός της υγείας του λαού παραμένει αόρατος, ενώ οι επιστήμες έχουν κάνει στις μέρες μας τεράστια άλματα; Φταίει μήπως το γεγονός ότι πρόκειται για έναν καινούργιο και σχετικά άγνωστο ιό; Οχι βέβαια! Είναι αόρατος γιατί μπορεί να βρίσκεται παντού και δεν τον βλέπουμε παρά μόνο αν κάποιος νοσήσει ή εξεταστεί ως «ύποπτος», στο πλαίσιο της ιχνηλάτησης ενός διαπιστωμένου κρούσματος. Η έκταση της διασποράς εικάζεται από τον αριθμό αυτών που νοσηλεύονται ή πεθαίνουν, και μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης καραντίνας, όπου πολλά κρούσματα κρύβονται πίσω από την κατ' οίκον νοσηλεία και τις διαγνώσεις από το ...τηλέφωνο! Πώς μπορούμε να μιλάμε για έναν αόρατο εχθρό όταν προηγήθηκε η έξαρση της επιδημίας στην Κίνα και οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Δύσης καθησύχαζαν το λαό ότι «είμαστε προετοιμασμένοι και θωρακισμένοι»; Και γιατί, ενώ υπήρχε ο χρόνος, δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε στην ενίσχυση των συστημάτων ανίχνευσης, πρόληψης, διάγνωσης και θεραπείας, ώστε να μη μιλάμε σήμερα για έναν αόρατο εχθρό, που θερίζει ζωές; Πράγματι λοιπόν έχουμε πόλεμο. Αλλά για το λαό ο εχθρός δεν είναι μόνο η επιδημία που απειλεί την υγεία του, αλλά προπάντων ένα σύστημα που εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του και συνθλίβει τις ανάγκες του στο βωμό του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Κι αυτός ο εχθρός μόνο αόρατος δεν είναι...

Ερωτήματα

 

Η κυβέρνηση επικαλείται την καραντίνα και ισχυρίζεται ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα μέτρα «θα είχαμε πάνω από 2.000 νεκρούς» και θα γινόμασταν Ιταλία. Ακόμα κι έτσι, αποθεώνει την ατομική ευθύνη στην τήρηση των μέτρων αυτοπεριορισμού ως το μοναδικό «φάρμακο» για τον κορονοϊό, την ώρα που το δημόσιο σύστημα Υγείας αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις του, εξαιτίας της πολιτικής υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης από όλες τις κυβερνήσεις, που συνεχίζεται ακάθεκτη, ακόμα και στις έκτακτες συνθήκες της επιδημίας. Η κατάσταση αυτή και η πολιτική που την προκαλεί δεν γίνεται να κρύβονται κάτω από το χαλί των λιγότερων κρουσμάτων και θανάτων σε σύγκριση με άλλα κράτη, για τα οποία μάλιστα η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι καθυστέρησαν να πάρουν μέτρα εκτόνωσης της πίεσης στα ξεχαρβαλωμένα συστήματα Υγείας. Και επειδή ακούμε και ξανακούμε ότι «οι νεκροί δεν είναι αριθμοί αλλά άνθρωποι», ας μας πουν: Αν το δημόσιο σύστημα Υγείας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δεν ήταν αυτό που είναι, θα είχαμε αυτές τις εικόνες στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού; Αν στην Ελλάδα η ΠΦΥ ήταν πλήρως ανεπτυγμένη και οργανωμένη, με έμφαση στην Πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση, θα είχαμε τους θανάτους ανθρώπων που «νοσηλεύονταν» στο σπίτι τους, όπως η 41χρονη από την Καστοριά, η 70χρονη στο Πήλιο ή ο 52χρονος εργαζόμενος στη χημική βιομηχανία; Για όλα αυτά τα ερωτήματα δυναμώνουμε σήμερα τη φωνή μας και διεκδικούμε μαζί με τους υγειονομικούς σε όλη τη χώρα μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας του λαού, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία για τις σύγχρονες ανάγκες του.

Πανδημία

 

Μεγάλος όμιλος της μεταλλουργίας, αξιοποιώντας τις ΠΝΠ της κυβέρνησης για τον κορονοϊό, αποφάσισε να αναστείλει για ένα μήνα την παραγωγική δραστηριότητα των θυγατρικών του που παράγουν προϊόντα χάλυβα για την οικοδομή και τις κατασκευές. Με την απόφαση αυτή, περίπου 1.000 εργαζόμενοι μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Το 2013 και το 2015, εργαζόμενοι του ίδιου ομίλου είχαν βγει ξανά σε διαθεσιμότητα και τους είχαν επιβληθεί μειώσεις μισθών της τάξης του 15%, που διατηρήθηκαν βέβαια και μετά το τέλος της καπιταλιστικής κρίσης. Θυμίζουμε επίσης ότι στον κλάδο του Μετάλλου έχουν βάλει λουκέτο τα προηγούμενα χρόνια μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η «Χαλυβουργική» και η «Ελληνική Χαλυβουργία» στην Αττική, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι του κλάδου υπέστησαν μειώσεις, αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και πάει λέγοντας. Η επιδημία του κορονοϊού λειτουργεί επομένως ως καταλύτης σε μια πορεία που προϋπήρχε για τον κλάδο και ταυτόχρονα δίνει στην εργοδοσία τα «εργαλεία» να κλιμακώσει την επίθεση στους εργαζόμενους, όπως έγινε και στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Την ίδια ώρα, οι μονάδες του ίδιου ομίλου σε Βουλγαρία και Β. Μακεδονία, που παράγουν πιο εξειδικευμένα προϊόντα, συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία τους, ενώ συνολικά ο κλάδος ενίσχυσε τον προηγούμενο χρόνο την παρουσία του στα Βαλκάνια, ειδικά στη Ρουμανία, που εξελίχθηκε σε κύρια αγορά. Με ζέστη και με κρύο, με λουκέτα ή νέες επενδύσεις, σε κανονικές και έκτακτες συνθήκες, η «πανδημία» του καπιταλιστικού κέρδους είναι αυτή που βάζει σε διαρκή κίνδυνο ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων.
ΥΓ. Κατά τ' άλλα ο συγκεκριμένος όμιλος φιγουράρει κι αυτός από χτες στη λίστα των «μεγάλων χορηγών» που διαφημίζει μέρες τώρα η κυβέρνηση, προσφέροντας αναλώσιμα στο ΕΣΥ, περίπου όσα εξασφαλίζει σε... μισή μέρα από το κλείσιμο των μονάδων του. Σα να λέμε... και τα ρέστα «μπουρμπουάρ» για να φτιάχνουν «κοινωνικό προφίλ» οι καπιταλιστές.

Αλλη διάσταση

 

«Εξασφαλίζουμε ότι δεν σπαταλάμε δημόσιο χρήμα», είναι η φράση κυβερνητικών στελεχών και υπουργών, που συνοδεύει το καθημερινό, πλέον, «ευχαριστώ» στους επιχειρηματικούς ομίλους για τις «χορηγίες» τους στα νοσοκομεία, λόγω κορονοϊού, που τους κοστίζουν όσο τα κέρδη μιας μέρας. Τόσο οι χορηγίες όσο και οι τεμενάδες της κυβέρνησης στην επιχειρηματική γενναιοδωρία είναι ομολογία των μεγάλων ελλείψεων στο δημόσιο σύστημα Υγείας και της πολιτικής που αντιμετωπίζει ως «σπατάλη» τα κρατικά κονδύλια για την προστασία της υγείας του λαού. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ακούγονται τέτοιου είδους «ευχαριστώ», αφού και οι προκάτοχοι της σημερινής κυβέρνησης, σε καθόλου έκτακτες συνθήκες, ενθάρρυναν με το παραπάνω τις δωρεές στα δημόσια νοσοκομεία, ακόμα και για στοιχειώδη μέσα και εξοπλισμό (π.χ. μαγνητικοί και αξονικοί τομογράφοι κ.ά.). Την ίδια ώρα, βέβαια, όλοι μαζί απαλλάσσουν συνολικά τις επιχειρήσεις από ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις, μειώνουν τους προϋπολογισμούς για την Υγεία, για να ταΐζουν με προνόμια τους ομίλους, ανοίγουν νέα πεδία δράσης για τους ιδιώτες επιχειρηματίες στην Υγεία, διευρύνουν τη λειτουργία των νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, φορτώνουν εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους με καινούργια βάρη για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα, λοιπόν, αποκτά άλλη ...διάσταση η φιλανθρωπία των επιχειρηματικών ομίλων που διαφημίζει η κυβέρνηση.

Ριζοσπάστης  Τρίτη 7 Απρίλη 2020