Νύχι... κρέας

Ενα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα σχετικά με τον νόμο - έκτρωμα για τις διαδηλώσεις, είναι ότι «τα ίδια γίνονται και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο». Αλήθεια, όμως, τι γίνεται σε όλο τον κόσμο; Μια «γεύση» δίνει έκθεση του ΟΗΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων απ' όταν τέθηκε σε ισχύ το άρθρο του Οργανισμού «για την ελευθερία των συναθροίσεων και του συνεταιρίζεσθαι». Σύμφωνα με την έκθεση, που κατά τα άλλα εξαντλείται σε διαπιστώσεις για την αυξανόμενη φτώχεια, τις ανισότητες, τους πολέμους κ.ο.κ., το 2019 ήταν το 14ο συνεχόμενο έτος υποχώρησης της ελευθερίας παγκοσμίως. Την τελευταία μάλιστα δεκαετία, οι ελευθερίες της συγκέντρωσης, της ειρηνικής συνάθροισης και της έκφρασης έχουν υποστεί οπισθοδρόμηση σε ολόκληρο τον κόσμο και το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες όπου καταργήθηκαν οι ελευθερίες του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της έκφρασης! Η έρευνα τονίζει μάλιστα πως η μείωση των δημόσιων ελευθεριών αντικατοπτρίζεται στην αύξηση των περιορισμών στις συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο, με την έγκριση νόμων που σχετίζονται με την «εθνική ασφάλεια», την αντιτρομοκρατική και δημόσια τάξη, την ποινικοποίηση της ειρηνικής διαμαρτυρίας, την αδιάκριτη και υπερβολική χρήση βίας και την καταστολή ειρηνικών διαμαρτυριών, τα εμπόδια στη χρηματοδότηση, τη στοχοποίηση και τις επιθέσεις σε φορείς, τη λογοκρισία και την επιτήρηση του ψηφιακού χώρου.

 

Ολα τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κανείς αυτούσια στο νομοθετικό έκτρωμα που κατέθεσε η κυβέρνηση και στα όσα νομοθέτησαν και εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να βάλει στον «πάγο» το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας σε «ιδιώνυμο» αδίκημα τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς κ.ο.κ. Οπως βέβαια όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται αυτούσια και στις κατευθύνσεις της ΕΕ, η οποία σπεύδει να θωρακίσει σε όλα τα επίπεδα την εξουσία του κεφαλαίου, ανάγοντας ευθέως σε «κίνδυνο» τις «λαϊκές διαμαρτυρίες», στήνοντας μηχανισμούς για την «αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης», όπως αυτούς που «εγκαινιάζει» το κυβερνητικό τερατούργημα. Επιβεβαιώνεται «πανηγυρικά» πως η αντιλαϊκή πολιτική σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο πάει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής και της προσπάθειας να μπει στο «γύψο» το λαϊκό κίνημα. Κι όσο γι' αυτό, η κυβέρνηση πράγματι κάθε άλλο παρά «πρωτοτυπεί».

Περιβόλι

 

Ο διάλογος Χρυσοχοΐδη - Ραγκούση την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή ήταν αποκαλυπτικός. Ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ότι ο νόμος που έφερε η κυβέρνηση για τις διαδηλώσεις, είναι μεταφορά στη δημοτική χουντικών διατάξεων που είχαν γραφτεί στην καθαρεύουσα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο ως εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας για το «συνέρχεσθαι», απαντώντας ότι «μέχρι σήμερα, αυτό που ισχύει είναι χουντικοί νόμοι και βασιλικά διατάγματα, που κι εσείς (με αυτά) απαγορεύατε συγκεντρώσεις...». Για να απαντήσει ξανά με τη σειρά του ο Ραγκούσης ότι οι περιπτώσεις απαγόρευσης συγκεντρώσεων στα Εξάρχεια ή λόγω επισκέψεων ξένων ηγετών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν βασίστηκαν σε χουντικούς νόμους, αλλά σε Προεδρικό Διάταγμα του 1991, ενώ η δυνατότητα της αστυνομίας να περιορίζει μικρές ομάδες διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο βασίστηκε σε Προεδρικό Διάταγμα του 2013. Για όποιον δεν το κατάλαβε, είτε με χουντικά διατάγματα είτε με «δημοκρατικούς» νόμους, το κράτος και οι κυβερνήσεις του διαθέτουν μεγάλη γκάμα εργαλείων για να απαγορεύσουν μια διαδήλωση ή να επιβάλουν παραλυτικούς περιορισμούς. Τα ίδια έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα λέει με θράσος ότι τουλάχιστον αυτός δεν χρησιμοποιούσε χουντικές διατάξεις για να απαγορεύει συγκεντρώσεις, τις οποίες όμως δεν κατάργησε κιόλας όσο ήταν κυβέρνηση! Πραγματικό περιβόλι και πάνω απ' όλα διδακτική για το λαό η αντιπαράθεσή τους για το νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης.

Ολο και πιο μόνιμα

 

Παράταση στην παράταση και με πρόσχημα την πανδημία, τα περισσότερα από τα «έκτακτα» μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, που ανατρέπουν εργασιακές σχέσεις και μισθούς, γίνονται όλο και πιο μόνιμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τηλεργασία, που η γενίκευσή της προβλεπόταν ήδη από τις πρώτες ΠΝΠ, στις αρχές του Μάρτη. Αν και πέρασαν από τότε τέσσερις ολόκληροι μήνες και οι περιορισμοί στην κυκλοφορία έχουν πλέον αρθεί, η κυβέρνηση δίνει νέα παράταση μέχρι τις 31 Ιούλη στη δυνατότητα που έχει η εργοδοσία να επιβάλλει μονομερώς την τηλεργασία στον εργαζόμενο. Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι η εργοδοσία εκτίμησε δεόντως τα «οφέλη» της τηλεργασίας, όπως η αύξηση της παραγωγικότητας, η πλήρης κατάργηση των ορίων ανάμεσα στον εργάσιμο και τον μη εργάσιμο χρόνο, η απομόνωση του εργαζόμενου από τον εργασιακό του χώρο, όπου μπορεί να ασκεί και συνδικαλιστική δραστηριότητα και άλλα πολλά, που για τον εργαζόμενο μεταφράζονται σε νέες απώλειες και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Αντίστοιχα, πυκνώνουν οι καταγγελίες ότι η μετάθεση στην καταβολή του Δώρου Πάσχα για το καλοκαίρι άνοιξε το δρόμο για να μην το καταβάλουν καθόλου οι εταιρείες ή να το παζαρέψουν με το επίδομα άδειας, που επίσης δικαιούνται όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Με τούτα και με τα άλλα, η «επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους, στον απόηχο του πρώτου κύματος της πανδημίας και ενώ η κρίση δείχνει ολοένα και περισσότερο τα δόντια της, είναι εδώ, επιβεβαιώνοντας ότι χρειάζονται οργάνωση και καθημερινός αγώνας για να μην πληρώσουν τα σπασμένα του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Ριζοσπάστης