Το θράσος... και το χρέος

 

«Δεσμευόμαστε στον ελληνικό λαό: Ο πρώτος νόμος που θα καταργηθεί μόλις επανέλθουμε στη διακυβέρνηση του τόπου, θα είναι αυτός. Το πρώτο που θα κάνουμε τη δεύτερη φορά, θα είναι να πάρουμε τα κλειδιά της οικονομίας από το παρασιτικό κεφάλαιο». Αυτά είπε χωρίς ίχνος ντροπής ο Αλ. Τσίπρας στη Βουλή και γέλασαν έως και τα πλακάκια στα γραφεία των τραπεζών, των funds και λοιπών κορακιών. Σε όλους αυτούς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μέχρι και... τα αντικλείδια των λαϊκών σπιτιών, γενικεύοντας τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, μετατρέποντας τις κινητοποιήσεις ενάντιά τους σε ιδιώνυμο, απορρίπτοντας ξανά και ξανά τις προτάσεις του ΚΚΕ για ουσιαστική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από την υπερχρέωση και τόσα άλλα. Αλλά και σήμερα δεν πάει πίσω, αφού πίσω από τις φιοριτούρες περί «συστημικών τραπεζών υπό δημόσιο μάνατζμεντ» και άλλα τέτοια, καλούν τον λαό να πληρώσει από την άλλη τσέπη για τη ρευστότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Το θράσος των ΣΥΡΙΖΑίων επομένως δεν έχει πάτο. Πόσο μάλλον όταν επαναλαμβάνει αλήστου μνήμης ατάκες, όπως «θα σκίσω τα μνημόνια» και «θα τα καταργήσω με έναν νόμο», που μόνο γέλιο προκαλούν στον λαό, μετά την πενταετή κυβερνητική θητεία του.

Από την άλλη, βέβαια, ούτε κατά διάνοια δεν τους «ξεπλένει» το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται με τη «φόρα» που της έδωσαν να πάει πολύ παραπέρα την αντιλαϊκή επίθεση που εκείνοι ξεκίνησαν. Πόσο μάλλον που σπεύδουν και πάλι να δώσουν πολύτιμες «ανάσες» σε κυβέρνηση και κεφάλαιο για να εξαπολύσουν το «πογκρόμ» τους τους επόμενους μήνες, αφού καλούν το λαό να κάτσει στα αυγά του και να περιμένει την κυβερνητική εναλλαγή που τάχα θα τους σώσει. Ο λαός, πάντως, πρέπει να «κρατάει το λογαριασμό» για όλους τους. Και να τον αποδώσει μετατρέποντας τις γειτονιές σε κάστρα αντίστασης για να μην πατήσουν το ποδάρι τους τράπεζες και funds, έως ότου ξεπληρωθεί οριστικά το «χρέος», να πάρει δηλαδή τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας από τα χέρια του κεφαλαίου και όσων το υπηρετούν.

Προσφορά

«Θέλω να πιστεύω ότι μια θετική παρενέργεια της σκληρής δοκιμασίας που περνάμε όλοι μαζί, θα είναι η ενίσχυση της συναντίληψής μας για τον θετικό ρόλο της επιχειρηματικότητας στην κοινωνία», είπε σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Παπαλεξόπουλος, διαφημίζοντας μάλιστα τη «συνεισφορά» των επιχειρηματικών ομίλων που εκπροσωπεί «στην αντιμετώπιση της πανδημίας». Ε, όπως και να 'χει, τέτοια «συνεισφορά» στην κοινωνία δεν περνάει κι απαρατήρητη, με τόσες δεκάδες χιλιάδες απολύσεις και αναστολές συμβάσεων, ανατροπές Συλλογικών Συμβάσεων, καθήλωση μισθών, εκτίναξη της «ευελιξίας» και πολλά ακόμα, για να θωρακίσουν τα κέρδη τους. Ούτε βέβαια μπορούν να κρυφτούν πίσω από το «φύλλο συκής» της δήθεν «κοινωνικής προσφοράς», ειδικά με τις «ευεργεσίες» στο σύστημα της Υγείας, όπου τα επιχειρηματικά συμφέροντα προσπαθούν ακόμα πιο επιθετικά να πατήσουν το πόδι τους. Από την άλλη, βέβαια, ίσως ο πρόεδρος του ΣΕΒ να μιλάει για τη «σκληρή δοκιμασία» που περνάει το μεγάλο κεφάλαιο από τη ...βαρυστομαχιά, όταν «ξεκοκαλίζει» τα προνόμια, τις νέες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές και λοιπά «δώρα» που έσπευσε να νομοθετήσει η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και την πανδημία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα περί «συναντίληψης για τον θετικό ρόλο» του κεφαλαίου, κοιτάνε μπροστά, στην «κοινωνική ειρήνη», δηλαδή στη σιωπή νεκροταφείου που θέλουν να επιβάλουν στους χώρους δουλειάς για να περάσουν τα νέα αντεργατικά εκτρώματα, με πρώτο τον συνδικαλιστικό νόμο και το τερατούργημα για τις υπερωρίες, που ο ΣΕΒ βαφτίζει «ανάγκες και προκλήσεις της εποχής». Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο.

Δεδομένα

Σε συνέντευξή της στο «Βήμα», η Σ. Ζούμποφ, ομότιμη καθηγήτρια στο Harvard, αναφέρεται στην «ψηφιακή πληροφορία» και στην αξιοποίησή της από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους (όπως η «Google», το «Facebook», η «Amazon» και η «Microsoft»), κυβερνήσεις και κράτη, σημειώνοντας ότι «ιδιωτικές εταιρείες έχουν την κυριαρχία επί της συγκέντρωσης της γνώσης. Υπάρχει τεράστιος όγκος πληροφοριών και παράλληλα υπερσυγκέντρωση αυτών των πληροφοριών σε πολύ λίγα χέρια. Αυτό επιτρέπει τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς». Θέτει επίσης τα ερωτήματα «ποιος γνωρίζει τι, ποιος αποφασίζει το ποιος γνωρίζει και ποιος αποφασίζει το ποιος αποφασίζει» και παραθέτει ενδιαφέροντα δεδομένα, όπως ότι «το 1986, μόλις το 1% της πληροφορίας αποθηκεύονταν ψηφιακά (...) και το 2007 φτάνει το 97%. Το μεγάλο άλμα ήταν φυσικά τα smartphones». Τα στοιχεία προκαλούν ανατριχίλα για το μέγεθος των δεδομένων που γίνονται αντικείμενο εμπορίας, κερδοσκοπίας, επηρεασμού της γνώμης και της συμπεριφοράς για πολιτικούς, οικονομικούς ή γεωπολιτικούς σκοπούς, από επιχειρηματικά συμφέροντα, ακόμα και κράτη. Και μιλάμε βέβαια για δεδομένα που αφορούν τη δραστηριότητα, τις συνήθεις, τις πεποιθήσεις, τις επαφές του κάθε ανθρώπου, καταγράφονται 24 ώρες το 24ωρο, αποθηκεύονται ακούσια ή εκούσια και αξιοποιούνται ανάλογα. Να λοιπόν που τα παχιά λόγια για την «επανάσταση της πληροφορίας», την «ψηφιακή οικονομία» και άλλα παρόμοια δεν μπορούν να κρύψουν το βασικό ζήτημα, την κυριαρχία δηλαδή των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, που μετατρέπουν τις σύγχρονες δυνατότητες της τεχνολογίας σε «βραχνά» για τους λαούς, ενώ θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να στηρίζουν την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ριζοσπάστης