Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «χαμένη τιμή» της Νέας Δημοκρατίας

 

Eurokinissi

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει να πορευτούν προς τις εκλογές με οξύτατες, πλην όμως ανούσιες, αντιπαραθέσεις, σκυλοκαβγάδες στα τηλεοπτικά πάνελ, θεατρινισμούς και σόου, στο πλαίσιο ενός βολικού - και για τους δύο - δικομματικού καβγά, που όμως για μεγάλα τμήματα του λαού είναι κάτι παραπάνω από αποκρουστικός. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού στα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα, αυτά που τελικά καθορίζουν τη ζωή του λαού οι θέσεις τους συγκλίνουν απόλυτα.

Τι πιο βολικό συνεπώς αυτές οι συγκλίσεις να μένουν αθέατες και να κυριαρχήσουν οι κοκορομαχίες και τα εκβιαστικά διλήμματα. «Αυτοδυναμία ή χάος» ο ένας, «ΣΥΡΙΖΑ ή εκτροπή» ο άλλος, κατά το πρότυπο των αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚικών «αντιδεξιών» συνθημάτων που τα αξιοποιούσε για να εγκλωβίζει λαϊκό κόσμο, μέχρι που τελικά συγκυβέρνησε με τη «δεξιά» και μάλιστα δύο φορές. Την πρώτη φορά στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μαζί με τη ΝΔ και το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. και τη δεύτερη φορά στην κυβέρνηση Σαμαρά. Η μόνη διαφορά του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ με το τότε ΠΑΣΟΚ είναι ότι αντιγράφει αυτά τα συνθήματα ετεροχρονισμένα, ενώ έχει ήδη συγκυβερνήσει με ένα τμήμα της «δεξιάς» και συγκεκριμένα με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.

Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας, που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ουσιαστικά μια «πρόβα τζενεράλε» αυτών των δύο κομμάτων γι' αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν μέχρι τις εκλογές. Ακόμη και στο επίμαχο ζήτημα των υποκλοπών η αντιπαράθεσή τους άφηνε απέξω το θεσμικό πλαίσιο του βούρκου και της συγκάλυψης που συνδιαμόρφωσαν όλα αυτά τα χρόνια. Οπως, επίσης, άφηνε απέξω την υπόθεση των υποκλοπών σε βάρος του ΚΚΕ, που εξελίχθηκε επί θητείας δύο κυβερνήσεων, παρά τα νέα στοιχεία που προέκυψαν.

Παρ' όλα αυτά, ακόμη και σε μια τέτοια συζήτηση, υπήρξαν τοποθετήσεις που βοηθάνε τους εργαζόμενους και τον λαό να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Και δεν αναφερόμαστε φυσικά στις τοποθετήσεις των βουλευτών του ΚΚΕ που προσπάθησαν να αναδείξουν τα βασικά ζητήματα που αφορούν τον λαό και είναι αυτά που διαμορφώνουν τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων, αλλά και σε μια σειρά από άλλες τοποθετήσεις, ιδιαίτερα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τι δεν ακούσαμε... Για «την άλωση ενός ιστορικού κόμματος, όπως η ΝΔ, από εξτρεμιστές», για «τη διάλυση και μετάλλαξη της ΝΔ», για την «αιχμαλωσία της συντηρητικής παράταξης», για «τη ΝΔ που απεμπολεί τις αξίες του αστικού κόσμου και της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής δημοκρατίας».

Μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά τη «χαμένη τιμή» της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, τώρα τον βλέπουμε να αναζητά τη «χαμένη τιμή» και της Νέας Δημοκρατίας, δίνοντας στην κυριολεξία συγχωροχάρτι στη ΝΔ κι εμφανίζοντας τις τωρινές πρακτικές της ως μια παρέκκλιση και μια παραφωνία από την υπόλοιπη ιστορική της διαδρομή. Στην πραγματικότητα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για τη φυσική συνέχειά της, καθώς όσο πιο αντιδραστικό γίνεται το σύστημα και το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου, τόσο πιο αντιδραστικά θα γίνονται και τα κόμματα που το υπηρετούν. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη ΝΔ αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Οι συγκεκριμένες αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ για το «ιστορικό κόμμα της ΝΔ που λοξοδρόμησε» προφανώς και δεν μπορούν να εξηγηθούν μόνο ως άσκηση πίεσης στους βουλευτές της ώστε να διαφοροποιηθούν στην ψηφοφορία για την πρόταση δυσπιστίας. Ούτε μόνο ως ψηφοθηρία σε απογοητευμένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Είναι μια έμμεση ομολογία ότι είναι κόμμα της ίδιας «τάξης», των ίδιων συμφερόντων και του πολιτικού τους συστήματος. Σε αυτό στηρίζεται, άλλωστε, και η δυνατότητα για πιθανές κυβερνητικές συμπράξεις με ένα τμήμα της ΝΔ ή και με ολόκληρη τη ΝΔ χωρίς τον Μητσοτάκη, αν αυτό απαιτηθεί χάριν της σταθερότητας του συστήματος. Μάλιστα, αυτά τα σενάρια έχουν υποστηριχθεί δημόσια από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και σίγουρα οι κινήσεις του συνιστούν ταυτόχρονα και μια ανάλογη «προετοιμασία εδάφους».

Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και πολύ πιο σημαντικό: Ολα τα παραπάνω συνιστούν την επιτομή της επιζήμιας κι επικίνδυνης λογικής του λεγόμενου «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται ένας κατήφορος χωρίς τέλος. Και σε ό,τι αφορά τα αστικά κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα που κάνουν σημαία τους αυτήν τη λογική, ποσώς μας ενδιαφέρει ο κατήφορός τους. Το κρίσιμο είναι να μη συμπαρασύρει μαζί εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.

Το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή χαρακτηριζόταν η χειρότερη της μεταπολίτευσης, ακόμη και «κυβέρνηση των δολοφόνων». Το 2015 έμπαινε το αίτημα «να φύγει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων», που επίσης χαρακτηριζόταν χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Είχε μεσολαβήσει η επίσης «χειρότερη» κυβέρνηση Παπανδρέου. Βεβαίως, η συνέχεια είναι γνωστή. Μαζί με όλους αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το 3ο μνημόνιο, ενώ κάποια στελέχη αυτών των χειρότερων κυβερνήσεων έγιναν υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Σήμερα όλα αυτά όχι μόνο έχουν ξεχαστεί, αλλά οι «Καραμανλικοί» και οι «Σαμαρικοί» εμφανίζονται, από διάφορους προπαγανδιστικούς διαύλους που συνδέονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, περίπου ως παράγοντες που μπορούν να αποτρέψουν τη «Μητσοτακική μετάλλαξη της ΝΔ» και να την επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο του «αστικού κόσμου» και της «φιλελεύθερης ευρωπαϊκής δημοκρατίας». Συγχωροχάρτι κανονικό, δηλαδή! Αύριο, μεθαύριο - ποιος ξέρει; - μπορεί να δοθεί συγχωροχάρτι και στον ίδιο τον Μητσοτάκη στο όνομα ενός μελλοντικού καβγά που θα αφορά την επόμενη χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών.

Αποδεικνύεται, συνεπώς, ότι το αίτημα να φύγει μια κυβέρνηση, χωρίς να μπαίνουν στο στόχαστρο αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία κι ανεβοκατεβάζουν τις αστικές κυβερνήσεις, αλλά και χωρίς να αμφισβητούνται αυτά που αφήνουν οι κυβερνήσεις πίσω τους, είναι κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγεί σε όλο και χειρότερες για τον λαό κυβερνήσεις. Θα οδηγεί σ' έναν φαύλο κύκλο που στο όνομα τού να διώξουμε τους επόμενους «χειρότερους», θα αθωώνονται οι προηγούμενοι «χειρότεροι» και κυρίως η πολιτική τους.

Και σε αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν θα θυσιάζονται μόνο δικαιώματα του λαού, δεν θα φορτώνονται μόνο νέα βάρη, αλλά πάνω από όλα θα ακρωτηριάζεται ο όποιος ριζοσπαστισμός και θα αναβάλλεται διαρκώς για το μέλλον η δυνατότητα που έχει ο λαός να παρέμβει ουσιαστικά στις εξελίξεις και να απαλλαγεί μια και καλή από όλους τους «χειρότερους».

Αραγε, δεν ήταν η απογοήτευση και ο συμβιβασμός, που προκάλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε πλατιά - και μάλιστα αγωνιζόμενα - τμήματα του λαού, το έδαφος πάνω στο οποίο καλλιεργήθηκε η συντηρητικοποίηση τού «δεν υπάρχει εναλλακτική» και που ως αποτέλεσμα έφερε ξανά τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη; Δεν επέδρασε σε τμήματα του λαού η λογική που λέει ότι «αφού τα πράγματα δεν αλλάζουν, ας επιλέξουμε αυτούς που είναι καλύτεροι και πιο έμπειροι διαχειριστές»; Το ίδιο θα συμβαίνει και μάλιστα σε ολοένα χειρότερη εκδοχή, αν δεν ηττηθεί αυτή η λογική. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ήδη σε μια σειρά από χώρες που η λογική του μικρότερου κακού και η απογοήτευση που αυτή φέρνει αποτελεί παράγοντα που φουσκώνει τα πανιά ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων, όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία.

Το ΚΚΕ παλεύει για να διώξουμε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, αλλά πάνω απ' όλα παλεύει για να διώξουμε αυτούς που κάνουν πραγματικά κουμάντο στην εξουσία και την οικονομία, αυτούς που «βαράνε τα νταούλια» και χορεύουν οι κυβερνήσεις. Παλεύει για να πάρουν οι εργαζόμενοι, ο ίδιος ο λαός την εξουσία στα χέρια τους. Το ΚΚΕ ήταν 4 χρόνια μπροστά σε κάθε αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, από τις απαγορεύσεις στο όνομα της πανδημίας μέχρι τους εργατικούς αγώνες που ακύρωσαν στην πράξη τα αντεργατικά νομοθετήματα. Την ίδια ώρα όσοι σήμερα υποκριτικά και προεκλογικά κηρύσσουν «ανένδοτους», ψήφιζαν αντιλαϊκά νομοσχέδια και συνιστούσαν υπομονή και ησυχία μέχρι τις κάλπες, διαφωνούσαν όχι στο «αν» αλλά στο «πώς» θα την πληρώσει ο λαός.

Ο λόγος αυτής τους της στάσης είναι προφανής. Κινούνται στις ίδιες ράγες που καθορίζουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τα κέρδη τους, οι κατευθύνσεις της ΕΕ και τα διάφορα ΝΑΤΟικά σχέδια. Γι' αυτό όσα αφήνει πίσω της η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα τα παραλάβει και θα τα συνεχίσει και η όποια επόμενη κυβέρνηση.

Το Ταμείο Ανάκαμψης και τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του, οι δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ, η πολιτική «απελευθέρωσης» της Ενέργειας και η λεγόμενη «πράσινη μετάβαση» που φουσκώνουν τους λογαριασμούς των λαϊκών νοικοκυριών, η μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟικό προμαχώνα, η περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό, είναι συμφωνημένα από όλους.

Οποιος κι αν φύγει και όποιος κι αν έρθει, όλα αυτά θα είναι εδώ και θα αποτελούν το επόμενο κυβερνητικό πρόγραμμα. Πάνω από όλα θα είναι εδώ οι ανάγκες και οι απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, σε συνθήκες μάλιστα που οξύνονται οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος. Αυτές είναι που θα καθορίζουν και τις πολιτικές επιλογές της επόμενης κυβέρνησης κι όχι το αντίστροφο.

Απέναντι λοιπόν στα εκβιαστικά διλήμματα και τον φαύλο κύκλο που οδηγεί τον λαό από το κακό στο χειρότερο, υπάρχει άλλη επιλογή και είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Το δίλημμα είναι αν την επόμενη μέρα θα βγει πιο δυνατός ο λαός, πιο δυνατό το εργατικό - λαϊκό κίνημα και αυτό σημαίνει να είναι αδύναμη η όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση προκύψει. Το δίλημμα είναι αν θα δυναμώνει ως πολιτική συλλογική δράση αλλά κι ως ατομική αγωνιστική επιλογή κι ως κριτήριο ψήφου το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής».

Αυτός ο δρόμος μπορεί να γεννήσει την ελπίδα και την αισιοδοξία, να φέρει ανάσες ανακούφισης, αλλά και να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις από τη σκοπιά της λαϊκής ανάτασης και της προοπτικής. Μπορεί να δώσει ώθηση στον αγώνα για να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, για να πιστέψουν ο λαός και οι εργαζόμενοι στη μεγάλη δύναμη που έχουν.

Κρίσιμο μέγεθος σε αυτό είναι να υπάρχει ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ.

Του
Γιάννη ΓΚΙΟΚΑ*
* Ο Γ. Γκιόκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ, βουλευτής Ανατ. Αττικής

 

Ριζοσπάστης