Της Έλενας Μποτζιολή*
Το έγκλημα στα Τέμπη μπορεί να πάγωσε όλους στη θέα του και στην αποκάλυψη της καταστροφής που δημιούργησε, όμως οι αντιδράσεις που προκάλεσε μόνο παγωμένες δεν ήταν. O πόνος μπορεί να είναι ανείπωτος, αλλά δεν έμεινε βουβός. Από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε το «τώρα δεν είναι ώρα για σιωπή, είναι ώρα αγώνα». Το σοκ, ο αρχικός θυμός και η οργή, που προξένησε, γρήγορα μετατράπηκαν σε πολύ μεγάλες, μαζικές, με παλμό και συγκίνηση κινητοποιήσεις, που είχαν έντονο το στοιχείο της συμμετοχής της νέας γενιάς, δεκάδων χιλιάδων μαθητών και φοιτητών, που οργανωμένα, συλλογικά, πολύμορφα διαδήλωσαν, έγιναν «των νεκρών η φωνή», υποσχέθηκαν το έγκλημα να μη συγκαλυφθεί και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.Τα κέρδη τους, οι νεκροί μας...
Στα προαύλια των σχολείων με τα συμβολικά μηνύματα που σχημάτισαν με τις τσάντες τους οι μαθητές, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων με αντίστοιχες συγκινητικές δράσεις των φοιτητών για τους νεκρούς συμφοιτητές τους, η νεολαία συσπειρωμένη στους μαζικούς της φορείς έδωσε «τρόπο» στην οργή. Οταν στελέχη των αστικών κομμάτων «σκηνοθετούν» με απίστευτη χυδαιότητα και υποκρισία ακόμα και τη θλίψη τους, οι φοιτητές με σπαραγμό αφήνουν λουλούδια σε «μνημεία» που στήνουν για τους αδικοχαμένους συναδέλφους τους, δίνουν το όνομά τους σε αμφιθέατρα σχολών. Σφίγγουν τη γροθιά τους. Τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Με μεγάλη ορμή, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι κατέκλυσαν τους δρόμους, κατέβηκαν μαζικά στις πορείες και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των εργατικών συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαζικών φορέων της νέας γενιάς και του λαού. Άφησαν ισχυρό αποτύπωμα όλες τις μέρες που ακολούθησαν την τραγική σύγκρουση των τρένων.
Αυτή η μαζική παρουσία είχε συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, που αποτυπώθηκε και στα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κινητοποιήσεις, τα οποία ανέδειξαν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις εγκληματικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και της πολιτικής που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Ουσιαστικά, το «ποτάμι» οργής της νέας γενιάς, οι αποκαλύψεις του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος στους σιδηρόδρομους συνέβαλαν να δεχθεί συντριπτικό πλήγμα η προπαγάνδα όσων προσπαθούν από την πρώτη στιγμή να τα φορτώσουν όλα στο «ανθρώπινο λάθος». Είτε αυτών που, με άθλιο τρόπο, αναπαράγουν την κυβερνητική προπαγάνδα είτε όσων από τα υπόλοιπα κόμματα εστιάζουν σε «ρουσφέτια» στον σταθμάρχη, κάνοντας τελικά «ρουσφέτι» στην κυβέρνηση...
Χαρακτηριστικό ήταν, για παράδειγμα, το σύνθημα «Δεν είναι ατυχία ούτε κακιά στιγμή, είναι το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή» ή το «Κόστος η ασφάλεια και οι υποδομές, του κράτους οι ευθύνες δολοφονικές» κ.ά., γιατί αναδείχτηκε, παρά την προσπάθεια ορισμένων να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, η διαχρονική ευθύνη του κράτους, των κυβερνήσεων, της εταιρείας, όσων κινούνται στις ράγες της «απελευθέρωσης» της αγοράς των μεταφορών, που οδήγησαν στην τραγωδία. Η αντιλαϊκή συνέχεια του κράτους αποτυπώνεται βήμα βήμα στο αρχικό σπάσιμο του ΟΣΕ, στην ιδιωτικοποίηση, στην εξαγορά του από την ιταλική εταιρεία το 2017, στην επιδότηση με 750 εκατομμύρια ευρώ του επενδυτή για 15 χρόνια κ.λπ. Αυτή η αντιλαϊκή συνέχεια του κράτους αποτυπώνεται και στις δραματικές προειδοποιήσεις των συνδικάτων των σιδηροδρομικών, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ στον ΟΣΕ, αλλά και στις παρεμβάσεις - ακόμα και 1,5 μήνα πριν το έγκλημα στα Τέμπη - του ΚΚΕ στη Βουλή.
Εγινε αντιληπτό ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απλώς μια «κακιά στιγμή» στον χρόνο ή μία κακή εξαίρεση στον κανόνα της ...κυβερνησιμότητας. Δεν αφορά μόνο έναν υπουργό ή μόνο μία κυβέρνηση. Μέσα από τις κινητοποιήσεις της η νέα γενιά μπορεί να βγάζει συμπεράσματα και να αντιλαμβάνεται ότι έχει απέναντί της ένα εχθρικό κράτος, που σταθερά υπολογίζει ως κόστος τις ανάγκες του λαού, την ίδια ώρα που στηρίζει πολύμορφα την κερδοφορία των λίγων. Αυτό το κράτος υπηρετεί σήμερα η ΝΔ, αυτό το άδικο κράτος υπηρέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτό το δολοφονικό - για τα δικαιώματα λαού και νεολαίας - κράτος θα υπηρετεί και η επόμενη κυβέρνηση, όποια σύνθεση προετοιμάζουν να έχει... Γι' αυτό, ακόμα και στις δικαιολογίες μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Εξάλλου, παρόμοιες τραγωδίες έρχονται συχνά - πυκνά για να μας το θυμίζουν και η συσσωρευμένη πείρα μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα, ασχέτως αν αυτά δεν βολεύουν όσους προσδοκούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά - και κυρίως εκλογικά - το έγκλημα των Τεμπών και θα προτιμούσαν να πάθουμε αμνησία για το χυμένο αίμα του πρόσφατου παρελθόντος.
Στέρεψαν τα δάκρυα κι έγιναν οργή, η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί!
Η ανησυχία όλων τους για την οργή της νεολαίας όχι μόνο δεν κρύβεται, αλλά έχουν αρχίσει να ομολογούν και τον φόβο τους. Αυτό μαρτυρά η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης να μετριάσει τις αντιδράσεις, να ρίξει την ευθύνη σε «ανθρώπινο λάθος» αποποιούμενη τις δικές της, να χύσει κροκοδείλια δάκρυα που δεν πείθουν κανέναν. Παπαγάλοι της κυβέρνησης αλλά και «ναυαρχίδες» του αστικού Τύπου μιλούν για «τυφλή οργή που δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά», «βίαιη και αντισυστημική δράση που πρέπει να αποτραπεί από τη συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων», «η οργή να μετατραπεί σε ευθύνη για να αξιοποιήσουμε σωστά τα χρήματα της ΕΕ» κ.λπ. Μέσα από τέτοιες αναφορές προετοιμάζουν και το έδαφος ώστε να «φορτώσουν» στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα τη δράση ύποπτων μηχανισμών, όπως αυτών που έδρασαν την Κυριακή μετά τη λήξη της μεγάλης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, όπως αυτών που διαχρονικά αξιοποιούνται για να ανακόψουν τη μαζική συμμετοχή του λαού και της νεολαίας στους αγώνες, κάθε φορά που ξεχειλίζει το ποτήρι της δυσαρέσκειας και της οργής. Ταυτόχρονα, ανησυχούν για τη δυνατότητα οι νέοι να βγάλουν και πολιτικά συμπεράσματα με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη. Γι' αυτό μιλούν για «υπόσκαψη του πολιτικού συστήματος που ευνοεί τα άκρα», επιστρατεύοντας τις απαράδεκτες και ύπουλες ταυτίσεις και τις γνωστές θεωρίες περί άκρων.
Στο τελευταίο, μάλιστα, είχε βρει και συμπαραστάτη τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, η «προοδευτική» ματιά στις κινητοποιήσεις δεν έμεινε εκεί, αφού δεν άργησαν να εμφανιστούν άρθρα σε φίλα προσκείμενα μέσα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκφράζοντας τους φόβους τους ότι οι κινητοποιήσεις της νεολαίας θα μπορούσαν να ενισχύσουν την «αντισυστημική ψήφο», ενοχοποιώντας την! Από τη μία λέγοντας λίγο - πολύ ότι η «αντισυστημική ψήφος» είναι σχέδιο του Μητσοτάκη, προκειμένου να μην ενισχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζοντας μάλιστα την «αντισυστημική ψήφο» με την ακροδεξιά, που είναι κομμάτι του αστικού πολιτικού συστήματος (αλήθεια, σε τι μύλο ρίχνουν νερό;) και από την άλλη επιδιώκοντας να εμφανίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εγγυητή της ομαλότητας, της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης, «να μην υπάρχει κρίση στο πολιτικό σύστημα», όπως χαρακτηριστικά έγραφαν.
Με αυτόν τον τρόπο δεν ομολογούν απλώς τη δυσκολία τους να εγκλωβίσουν τη νέα γενιά και να ενσωματώσουν την οργή της για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά και το ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σάρκα από τη σάρκα του σάπιου και διεφθαρμένου συστήματος. Άλλωστε, οι καλοί φίλοι (του συστήματος) στα δύσκολα φαίνονται! Γι' αυτόν τον λόγο είναι κατανοητή η ανησυχία τους ότι μέσα στο κάδρο των ευθυνών είναι και εκείνοι που το υπηρέτησαν πιστά. Η δυσκολία, όμως, να πείσουν για το αντίθετο, τους οδηγεί σε επικίνδυνες ακροβασίες.
Εκτός αυτού, η ενοχοποίηση της ριζοσπαστικοποίησης και της «αντισυστημικής ψήφου» μαρτυρά και κάτι άλλο. Η βαθιά τους προσήλωση στη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος τους προκαλεί απέχθεια και μίσος προς κάθε νεανική φωνή που το αμφισβητεί και διεκδικεί ριζικές αλλαγές, για μια κοινωνία που θα μετράει τις ανθρώπινες ζωές και όχι «κέρδη και ζημιές», όπως φωνάζουν δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι στις διαδηλώσεις. Γι' αυτό και είναι λογική η προσπάθεια να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο πυλώνας σταθερότητας, ο εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, που θα διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει κρίση στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή η δύναμη εκείνη που θα φροντίσει να βγει έξω από το κάδρο το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τραγωδίες, να κρυφτούν οι βαθιές αιτίες και οι ένοχοι, ώστε αυτοί να μπορούν την επόμενη μέρα να συνεχίσουν απρόσκοπτα από εκεί που τους διέκοψαν οι νεκροί, η λαϊκή οργή και οι μαζικές κινητοποιήσεις... Άλλωστε, μας έχει συνηθίσει στον ρόλο του ...«πυροσβέστη», όταν και το προηγούμενο διάστημα ο Τσίπρας νουθετούσε τους φοιτητές «να μην απαντήσουν στην ένταση με ένταση» και να περιμένουν τις εκλογές...
Εκτός, όμως, από τον «σεσημασμένο» ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε κι άλλος «συμπαραστάτης», το ΜέΡΑ25 - ΛΑΕ. Χτες, μια μέρα πριν τον παλλαϊκό απεργιακό ξεσηκωμό, ο Γ. Βαρουφάκης τόνισε στη Βουλή: «Ούτε διαμαρτυρία, ούτε οργή. Καταδίκη που καταγράφεται στις κάλπες...». Ό,τι ακριβώς έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις για τον νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη.
Βλέπουμε, λοιπόν, όλους τους «πλανήτες» του αστικού πολιτικού συστήματος να ευθυγραμμίζονται για να ενσωματώσουν και να χειραγωγήσουν την οργή του λαού και της νέας γενιάς, τώρα που μπορεί να αποκτήσει πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
Γι' αυτό, προκύπτει η ανάγκη η νεολαία να συνεχίσει να κάνει αυτό που τους ανησυχεί. Να κινητοποιείται και να δρα οργανωμένα. Να διεκδικεί συλλογικά και να περιφρουρεί τους αγώνες της από την κρατική καταστολή και προβοκατόρικους μηχανισμούς. Να ζωντανέψει κι άλλο τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους συλλόγους σπουδαστών των ΙΕΚ. Να συνεχίσει ορμητικά να συμμετέχει στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και ταυτόχρονα να «εκδικηθεί» και να τιμωρήσει πολιτικά όσους ευθύνονται για το έγκλημα. Όσους «δολοφονούν» τις ελπίδες της. Να δυναμώσει το ΚΚΕ και την προοπτική να πάρουν οριστικά «τα όνειρα εκδίκηση»...
*Η Ελενα Μποτζιολή είναι μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και υποψήφια βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθήνας (αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου