Η φωτιά που μας καίει

 

Ελεγα σε συντροφικές παρέες πως μετά τη ...σιγουρεμένη αυτοδυναμία Μητσοτάκη, θα δούμε σημεία και τέρατα, από τα σπαράγματα των πλην ΚΚΕ κοινοβουλευτικών κομμάτων. Με βασάνιζε τις πρώτες μετεκλογικές μέρες πώς θ' ακουστεί ο πεντακάθαρος συγκροτημένος ταξικός πολιτικός λόγος ο δικός μας μέσα σ' ένα χαμό από πριμαντόνες, σαλτιμπάγκους, κομψευάμενους σοβαροφανείς και τα μουντρούχια των υποτακτικών του Δομοκού. Η συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές δυστυχώς εμπέδωσε τις ανησυχίες μου ήδη, κι ο σύντροφος Παφίλης άφηνε την επίγευση ενός καλού παλιού κρασιού που πάσχιζε να προσφερθεί ανάμεσα σε ξύδια. Φεύ, περάσαμε στην εποχή της πολιτικής κατανάλωσης, λες και οι άφραγκοι πολίτες αυτού του πανέμορφου τόπου πρέπει, ενόψει περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, να βγουν γύρα σ' ένα θηριώδες προκάτ πολυκατάστημα για να κάνουν θεραπευτικά ψώνια μπιχλιμπιδιών.

Αυτό το εγκαυματικό και τραυματικό, από κάθε άποψη, μεταπανδημικό καλοκαίρι έχει μια ηθική, πολιτική και αισθητική στεγνωμάρα, μια ξηρασία, που θα χρειαστεί όχι ένα αλλά πεντακόσια φεστιβάλ της ΚΝΕ, για να κατέβει λίγη υγρασία, λίγη δροσιά στο λαρύγγι μας και να μιλάμε σαν άνθρωποι με συντακτικό και γραμματική κι όχι με γρυλίσματα και βρυχηθμούς και συριγμούς σα συνοικιακοί δράκοι του Κόμοντο. Δε θα σταθώ λοιπόν στα καρτούν τεχνητής πολιτικής νοημοσύνης, που ξεπηδάνε από πολιτικά ιστορικά νεκροταφεία, με στολή μικροαστού καουμπόι στις μεσοδυτικές αμερικάνικες πολιτείες. Μήτε σε μουσολινικά απολειφάδια που ανακαλύπτουν τη ...μαφία στον αρχαιοελληνικό αγκυλωτό σταυρό της φυλακισμένης σαγιονάρας του ναζιστάκου, που τους καβάλησε σα να ήταν Βουκεφάλες μεγέθους μπρελόκ.

Τα σημεία και τα τέρατα του φετινού φθινοπώρου το τερμάτισαν αυτοπροβαλλόμενα σ' ένα πολιτικό σκηνικό που θυμίζει όχι θέατρο του παραλόγου, αυτό είναι της προκοπής, αλλά οπερέτα άνευ μουσικής, και κυρίως άνευ τραγουδιστών.

Θα σταθώ σε κάτι άλλο, και σας παρακαλώ να το κάνετε σε κάθε κουβέντα βασικό ερωτηματικό, όσο περίπλοκο και τρομακτικό κι αν είναι, φαίνεται και ακούγεται. Πίσω από τις τσαμπουκαλίδικες πολιτικές μεγαλοστομίες των ημερών τρέχουν καθημερινά φριχτά περιστατικά εφηβικής βίας, ενδοοικογενειακής τρομοκρατίας και σκοταδιστικής επιδρομής μιας άγνοιας, που μας απειλεί με κοινωνική παράλυση. Εφτά πιτσιρικάδες να την πέφτουν και να ξυλοφορτώνουν, κάπου έναν δεκατετράχρονο, αλλού έναν δεκαεξάχρονο, κάπου παραπέρα ένα αμούστακο δεκαπεντάχρονο να συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω για εμπρησμό. Από την οδό του χυδαιοσκοτωμένου Αλκη στα απομεινάρια του Διόνυσου, όχι του θεού της χαράς και του κρασιού, αλλά του φαλακρού βουνού που απέμεινε στην καρβουνιασμένη Αττική, τα νιάτα βασανίζονται και βασανίζουν να γυρίσουν το μέλλον ανάποδα. Με μαχαίρια, με σουγιάδες, με στειλιάρια, με μπουνιές και κλωτσιές, με αναπτήρες, με στουπιά, με τα πόδια ή με παπιά. Μ' αυτά τα παιδιά που ντύνονται σα ζόμπι λες και πρωταγωνιστούν σ' αυτό το μαύρο, θρυλιάρικο πολυετές σήριαλ των walking dead (των νεκρών που περπατάνε) τι θα κάνουμε; Τι θα υποχρεώσουμε γονείς και δασκάλους και φίλους κι αγνώστους και συμπολίτες και αντιπάλους να δουν, να τρομάξουν και να πράξουν; Δε γίνεται μωρέ. Πρέπει να μην πολλαπλασιαστούν αυτά τα ζωντανά, ολόφρεσκα μιμίδια νιάτων, για τα οποία μόνο πεδίο ζωής και σκέψης έχει απομείνει το Τικ Τοκ. Είναι δύσκολο, αλλά και ανάγκη και καθήκον να ασχοληθούμε επιτέλους με τα παιδιά που δεν είναι δικά μας, και η απόγνωσή τους δεν αντιμετωπίζεται με ΤΑΙΠΕΔ αξιοποίησης της νιότης ως περιουσίας. Θέλει δουλειά κι αγκαλιά ικανή να μη φοβάται τα μαχαίρια.

Αν αυτό που γράφω σήμερα ήταν γράμμα ή mail ή ακόμα και χαρτάκι σε μπουκάλι ναυαγού, μια ελπίδα έχω, να το παραλάβουν Κνίτες και Κνίτισσες, εθελοντές πυροσβέστες ...της φωτιάς που μας καίει.

Της
 

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ