Αριστερές αυταπάτες

Απο Cogito ergo sum


Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ο ΣυΡιζΑ θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές, άσχετα αν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση ή όχι, αν και πρέπει να θεωρείται σίγουρο πως θα τα καταφέρει με τόσους πρόθυμους που έχουν μαζευτεί γύρω για να βοηθήσουν την "εθνική προσπάθεια". Η πρωτιά τού ΣυΡιζΑ θεωρείται βέβαιη και από τις διάφορες εταιρείες στοιχημάτων, σύμφωνα με τις οποίες η Ρηγίλλης θα μείνει κάπου μιάμιση ποσοστιαία μονάδα πίσω από την Κουμουνδούρου.

Αναρωτιέμαι, τι παραμύθι καταπίνει τώρα ο λαός και ξαναψηφίζει ΣυΡιζΑ. Προφανώς, τρέφει ακόμη αυταπάτες ότι εκείνη η ρημάδα η αριστερή ελπίδα που όλο έρχεται κι όλο στον δρόμο είναι, κάποια στιγμή θα φτάσει και στα μέρη μας. Πιθανώς, επίσης αυταπατώμενος, να πιστεύει ότι κάτι πήγε στραβά τώρα, την "πρώτη φορά αριστερά", κυρίως από λανθασμένους χειρισμούς που οφείλονταν σε απειρία αλλά αποκτήθηκε πια η πείρα και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Αυτό το τελευταίο φαίνεται να αποτελεί και το κύριο δόλωμα με το οποίο ο ΣυΡιζΑ επιχειρεί να κρύψει το αγκίστρι που έχει αμολήσει για να ψαρέψει ψήφους.

Δεν είναι καθόλου αξιοπερίεργο πως το ίδιο δόλωμα χρησιμοποιεί και η Λαϊκή Ενότητα. Αλλωστε, η μετεξελιγμένη σε κόμμα Αριστερή Πλατφόρμα (μαζί με κάμποσες από τις ίσαμε χτες συνιστώσες τού ΣυΡιζΑ) στήριζε την κυβέρνηση μέχρι την προκήρυξη των εκλογών και αποσχίστηκε επειδή -υποτίθεται πως- διαπίστωσε ότι η κομματική ηγεσία απομακρύνθηκε από τις αρχές και το πρόγραμμα του ΣυΡιζΑ. Αυτός είναι ο λόγος που οι προγραμματικές θέσεις της ΛαΕν αποτελούν ακριβές σχεδόν αντίγραφο των όσων έλεγε ο ΣυΡιζΑ πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου.

(του Πάνου Ζάχαρη)

Ακολουθεί ένα δείγμα δηλώσεων, η κεντρική ιδέα των οποίων είναι κοινή: η ηγεσία ή ορισμένα στελέχη του κόμματος έκαναν κάποια λάθη αλλά τώρα μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλά:

• "Η αλλοπρόσαλλη και παραπαίουσα στρατηγική της Κυβέρνησης Μαξίμου, έχει δημιουργήσει τραγικές καταστάσεις στην ιδεολογική και πολιτική συνείδηση των αγωνιστών. (...) Συνέλθετε επιτέλους συναγωνιστές κι σύντροφοι της ηγεσίας του Ενιαίου Κόμματος." (Μανώλης Γλέζος, 17/8/2015).
• "Εμείς πήγαμε χωρίς σχέδιο. Αυτό το λάθος πληρώθηκε, οι δανειστές κατάλαβαν ότι μπορούν να σε πατήσουν." (Κώστας Ήσυχος, 24/7/2015).
• "Από το Πρόγραμμα του ΣυΡιζΑ απέρρεε μια εντελώς διαφορετική πολιτική στρατηγική από αυτή που ακολουθήθηκε στο εξάμηνο των διαπραγματεύσεων (...) Αυτό το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Και επειδή ποτέ δεν δοκιμάστηκε, η «διαπίστωση» πως «δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» πέρα από τη συνθηκολόγηση, είναι άτοπη. Η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου, η υπογραφή στις 20 Φεβρουαρίου για παράταση του προηγούμενου Μνημονίου, μάλιστα χωρίς χρηματοδότηση, ήταν αυτοκτονική." (Γιάννης Μηλιός, 14/8/2015).
• "Οι ηγετικές ευθύνες ήταν καθοριστικές για τις εξελίξεις μετά τον Γενάρη του 2015. Αυτές καθόρισαν τον χαρακτήρα της κυβέρνησης, που απέκλεισε κάθε μονομερή ενέργεια σύγκρουσης με το καθεστώς στο εσωτερικό. Αυτές καθόρισαν την τραγική υποταγή στους δανειστές που, με ενδιάμεσο σταθμό την 20ή Φλεβάρη, οδήγησαν στο Μνημόνιο 3 του Ιούλη. Αυτές διέλυσαν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζοντάς το ως «εσωτερικό εχθρό»." (Αντώνης Νταβανέλος, 28/8/2015)
• "Αλήθεια πώς να πιστέψεις τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα; Δυσκολεύεσαι πολύ να αποδεχτείς ότι ο Α. Τσίπρας είναι ο τέταρτος κατά σειρά Μνημονικός Πρωθυπουργός μετά τον Γ.Α. Παπανδρέου, τον Λ. Παπαδήμο και τον Α. Σαμαρά... Είναι δυνατόν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με διαδρομή στον χώρο της Αριστεράς, να παραμένουν Υπουργοί και μάλιστα να το «απολαμβάνουν», σε μια Κυβέρνηση , που αθέτησε με τρόπο κραυγαλέο το προεκλογικό της πρόγραμμα, που χάριν της εξουσίας «απαλλοτρίωσε» την εντολή του Ελληνικού Λαού; Αποδεικνύεται ότι και για κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι Μάγισσα Κίρκη η Εξουσία, αφού μεταμορφώνει τους ιδεολόγους της Αριστεράς, σε «θεραπαινίδες» του νεοφιλελευθερισμού!" (Χρήστος Καπούτσης, 11/8/2015)
• "(...) μια μικρή ομάδα διέπραξε πραξικόπημα στο κόμμα, σε πλήρη αντίθεση με κάθε έννοια δημοκρατίας, ακόμη και αυτής της αστικής, μετασχηματίζοντας τον αντιμνημονιακό-αντινεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του σε διαχειριστή της πιο ακραίας μνημονιακής λιτότητας. (...) Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς για την Αριστερά και την κυβέρνησή της και δυστυχώς για τους "αριστερούς", πάντα θα υπάρχει διέξοδος που περνάει από την εφαρμογή του προγράμματος του ΣυΡιζΑ, η οποία, όπως αποδείχθηκε, προϋποθέτει την έξοδο απ' την Ευρωζώνη." (Κώστας Δελημήτρος, 1/8/2015)

Καλά και άγια όλα τούτα και εξηγούν μια χαρά το πώς η κυβερνώσα αριστερά κατάφερε να σπαταλήσει μέσα σε λίγους μήνες ένα πολιτικό κεφάλαιο που μαζευόταν ψίχουλο το ψίχουλο επί δεκαετίες. Κανείς δεν αντιλέγει ότι το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έγινε φτερό στον άνεμο (εκτός ίσως από την Όλγα Γεροβασίλη), ότι η κυβέρνηση υποτάχθηκε πλήρως στις απαιτήσεις του ευρωενωσιακού αλλά και τους διεθνούς (παίζει και το ΔΝΤ στο παιχνίδι, μη ξεχνιόμαστε) κεφαλαίου ή ότι κάποια μεγαλοσχήμονα στελέχη αποδείχθηκε ότι κάθε άλλο παρά αριστερή νοοτροπία διέθεταν. Όμως, τίποτε απ' αυτά δεν εξηγεί την αισοδοξία πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα αν ξαναγίνει κυβερνώσα η ίδια αριστερά.

Όλη αυτή η φαμφαρώδης κενολογία αποκρύπτει την πραγματική αιτία για το ξεβράκωμα του "ριζοσπαστικού" ΣυΡιζΑ, η οποία δεν είναι άλλη από την θρησκευτικής ευλάβειας προσήλωσή του στον "θεσμό" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή την προσήλωση που αποτελεί σημείο αναφοράς των "μη ορθόδοξων κομμουνιστών", εκείνων, δηλαδή, που παλιότερα (από την αλήστου μνήμης εποχή τού ΚΚΕ-εσωτερικού) αποκαλούνταν "ευρωκομμουνιστές" προκειμένου να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό τους ως σοσιαλδημοκράτες.

(του Πάνου Μαραγκού)

Να το πούμε και με απλά λόγια για όποιον εξακολουθεί να μη καταλαβαίνει:

Η "ερχομένη ελπίδα" και το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" δεν ήσαν παρά φιοριτούρες που έντυναν τον βασικό κορμό τής πολιτικής τού ΣυΡιζΑ, η οποία δεν είναι άλλη από την "πάση θυσία" παραμονή τής χώρας στην ευρωενωσιακή καπιταλιστική συμμαχία. Όταν φάνηκε πως αυτός ο στρατηγικός στόχος κινδύνευε, η ελπίδα έκανε στάση για καφέ και το πρόγραμμα αναπροσαρμόστηκε ταχύτατα.

Η ένταση της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο μέσα όσο κι έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν επιτρέπει την παραμικρή αισιοδοξία. Το μόνο σίγουρο είναι πως η τιμή τής εργατικής δύναμης πρέπει να συνεχίσει να πέφτει, άρα η ζωή των εργαζομένων θα συνεχίσει να χειροτερεύει. Κι όσο δεν αλλάζουν τα δεδομένα, δεν πρέπει να περιμένουμε λύση. Ας τελειώνουμε μια και καλή με τις αριστερές αυταπάτες.