Διάλειμμα για διαφημίσεις 

 

Γράφει ο 2310net  απο Ατέχνως

Οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα  άλλο από το πνεύμα του καπιταλισμού συμπυκνωμένο σε μερικά δευτερόλεπτα.  Θεματολογία, το ύφος, η αισθητική τους βρωμοκοπάνε καπιταλισμό. Μεταφέρουν το μήνυμα σε υποσυνείδητη μορφή, έχοντας την ευελιξία να δηλώνουν χαριτωμένα την αθωότητά τους.

Σε γενικές γραμμές οι διαφημίσεις ακολουθούν και αναπαράγουν στερεότυπα. Από την χαρούμενη οικογένεια του εισαγόμενου American dream που χαμογελαστή κάθεται και παίρνει το πρωινό της, μέχρι τη «χαζή ξανθιά» ή τη «γυναίκα-ξέκωλο», πάντα το μάρκετινγκ είχε είτε το χαρακτήρα του λαγού είτε αυτόν του «δικαιολογητή» μιας υπάρχουσας κατάστασης.

Η διαφήμιση που σαρώνει τελευταία είναι αυτή με το θείο και το Τζόκερ. Όσο αργεί να βρεθεί νικητής στο τζόκερ και γεμίζουν τα ταμεία του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ, τόσο θα βλέπουμε στις οθόνες μας τη διαφήμιση με τον νεαρό που θέλει να σκοτώσει τον θείο του για να κληρονομήσει την περιουσία του.


«Σκότωσε για τα λεφτά». Γιατί όχι; Το κάνουν άλλωστε οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι υγιείς επιχειρηματίες. Το κέρδος και η επιδίωξή του δεν έχουν όρια. Ή μάλλον, τα όρια τα βάζει η ηθική. Δηλαδή δεν έχουν όρια. Μην ξεχάσουμε μετά να κλάψουμε όλοι μαζί για την αξία της ανθρώπινης ζωής…

Ο Μαρξ το έγραφε από το 1844, ότι τελικά όλες οι ανθρώπινες ανάγκες στον καπιταλισμό είναι τόσο αλλοτριωμένες που συνοψίζονται στην ανάγκη του «έχειν», δηλαδή στο χρήμα. Μπροστά σε αυτό κανένας νόμος της οικονομίας δεν έχει φραγμούς. Καθόλου τυχαίο που εμφανίζεται η προοπτική της δολοφονίας ενός συγγενή ως το μέσο για την απόκτηση της πηγής της ευχαρίστησης. Τόσες και τόσες γενοκτονίες, μαζικές εκκαθαρίσεις, εκτελέσεις και δολοφονίες έγιναν για μια χούφτα δολλάρια.

Ας ξαναγυρίσουμε στη διαφήμιση. Εκτός από τον νεαρό για-το-χρήμα-σκοτώνω-τον-θείο-μου, η διαφήμιση βρίθει σεξισμού και στερεοτυπικών αντιλήψεων για τη γυναίκα, την ξανθιά γυναίκα, την ξανθιά γυναίκα νοσοκόμα, την ξανθιά γυναίκα νοσοκόμα από κάποια ανατολική χώρα. Ο σεξισμός άλλωστε, πάει χέρι-χέρι με τον καπιταλισμό. Η πατριαρχία δεν είναι καπιταλιστική εφεύρεση. 

Έτοιμη την βρήκε από τις προκαπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, την διατήρησε, την λείανε και μας την παραδίδει σε μορφή εύπεπτη και υπόρρητη.

Μέσα από τα λίγα δευτερόλεπτα μιας διαφήμισης, πολλές φορές περνάει από μπροστά μας ολόκληρη η φιλοσοφία του συστήματος. Στην ακραία του μορφή, μας λέει «σκότωσε», το χρήμα θα σε κάνει χαρούμενο. Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμα θα καλύπτεται από την κακή αισθητική η σαπίλα του καπιταλισμού..