Για την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, μετά από κάθε θετικό εκλογικό αποτέλεσμα «προοδευτικού», σοσιαλδημοκράτη (θετικό ασφαλώς με τα δικά τους κριτήρια...) είναι μια υπέροχη ευκαιρία για να πουλήσουν τις ίδιες «συνταγές» για έναν λιγότερο άδικο καπιταλισμό αλλά και για να κουνήσουν το δάκτυλο (δεν έχουν τον Θεό τους...) σε όσους αποκαλύπτουν πόσο ψεύτικες είναι αυτές οι προσδοκίες και σε όσους δεν ακολουθούν ως «παράδειγμα» πότε τον Μποριτς της Χιλής, πότε το λαϊκό μέτωπο της Γαλλίας, πότε τους (πολεμοκάπηλους) Εργατικούς της Βρετανίας, πότε την Πορτογαλία και εσχάτως τον Μαμντάνι...
Τι κι αν τα κριτήρια τους τα ξεφτιλίζει η ιστορική πείρα (παλιότερη και πρόσφατη);
Τι κι αν αποδεικνύεται κάθε ημέρα πόσο σιδερένιοι είναι οι άγραφοι νόμοι του καπιταλισμού;
Ποια πείρα και ποιοι νόμοι όμως;
