Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

57η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Την 1η του Γενάρη συμπληρώνονται 57 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης. Τότε, την 1η Γενάρη του 1959, που ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα που στήριζε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και θριάμβευσε με την αποφασιστική πάλη του λαού, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική του νησιού στην αμερικανική ήπειρο, ένα παράδειγμα που βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Η μακρόχρονη προετοιμασία

Η τελική φάση της Επανάστασης ξεκίνησε στις 2 Δεκέμβρη του 1956, όταν έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το μικρό πλοίο«Γκράνμα» που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, έφτασε στην παραλία του Νίκερο, ένα μικρό χωριό στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά, κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας μόνο 12. Ανάμεσά τους οι πρωτοπόροι επαναστάτες, ο ηγέτης τους Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.

Οι φλογεροί αυτοί επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε, στηρίχτηκε στη συστηματική πολιτικο-στρατιωτική προετοιμασία που είχε ξεκινήσει το Κίνημα 26ης Ιούλη (από την επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες της Μονκάδα το 1953, όταν συνελήφθη και ο Φιντέλ Κάστρο) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε μετονομαστεί το ΚΚ Κούβας και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από πρωτοπόρους επαναστάτες φοιτητές. Αυτές ήταν και οι δυνάμεις που προχώρησαν με την ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμειςμετά τη νίκη της Επανάστασης, γεγονός που οδήγησε στην επανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, το 1965, που αναδείχτηκε σε κυρίαρχη ηγέτιδα δύναμη.

Την 1η Γενάρη του 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επομένη, με ηγέτη τον Τσε, οι επαναστάτες μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, έφτασε στην κουβανική πρωτεύουσα ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.

Δυο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του, στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, «φιλοδώρησε» στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό την πρώτη παταγώδη ήττα του (πριν από αυτή του Βιετνάμ), αναχαιτίζοντας σε 72 ώρες την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.

Ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασης

Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Ολα αυτά τα χρόνια, ο κουβανικός λαός αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες από τον πολύπλευρο αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε μετά την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασης, τη στάση άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως η ΕΕ με την Κοινή Θέση, από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989-91, που της στέρησαν σημαντική βοήθεια.

Η ζημιά από την «ασφυξία» του αποκλεισμού από το 1961 έως σήμερα για την Κούβα, που πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι ξεκινούσε από πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικής βάσης, ξεπερνάει τα 751,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Σε αυτά τα 57 χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν οργανώσει πάνω από 700 επιθετικές ενέργειες κατά της Κούβας, με3.500 νεκρούς και 2.100 τραυματίες Κουβανούς.

Ο κουβανικός λαός και με την ολόπλευρη στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών ξεκινώντας από ένα χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων κατάφερε να έχει πρωτόγνωρα επιτεύγματα και κατακτήσεις σε κρίσιμους τομείς: την Υγεία, την Παιδεία, την κοινωνική φροντίδα, την ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής και του μαζικού αθλητισμού, σε σύγκριση όχι μόνο με τον περίγυρο της χώρας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τεράστια και παγκόσμια αναγνωρισμένη είναι η διεθνιστική προσφορά της σοσιαλιστικής Κούβας σε άλλους λαούς της Γης. Πολύ γνωστά είναι τα προγράμματα αντιμετώπισης του αναλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική και άλλες περιοχές, τα προγράμματα υγείας, η «αποστολή Μιλάγκρο - θαύμα με τις χιλιάδες επεμβάσεις για προβλήματα όρασης, οι διεθνιστικές ιατρικές αποστολές σε χώρες με προβλήματα επιδημιών, της χολέρας στην Αϊτή μετά το φονικό σεισμό το 2010 ή του ιού «Εμπολα» στη Δυτική Αφρική ή τηΛατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής (Εscuela Latinoamericana de Medicina - ELAM) στην Αβάνα, που ιδρύθηκε το 1998, μετά τους καταστροφικούς κυκλώνες στην Κεντρική Αμερική, όπου έσπευσαν Κουβανοί υγειονομικοί και απ' όπου έχουν ήδη αποφοιτήσει 20.000 γιατροί από 124 χώρες. (Σήμερα, αυτή η σχολή έχει 3.000 φοιτητές από 85 χώρες: τη Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία και ΗΠΑ). Η επιλογή των φοιτητών από λαϊκές οικογένειες (που είναι πολύ αυστηρή και προϋποθέτει απολυτήριο λυκείου με καλές επιδόσεις στα μαθήματα των θετικών επιστημών), γίνεται από τις οργανώσεις που στηρίζουν το Νησί της Επανάστασης, σε συνεργασία με τις πρεσβείες της Κούβας ανά τον κόσμο, που δίνουν τις υποτροφίες στους φοιτητές.

Οι σημερινές προκλήσεις

Σήμερα η Κούβα αντιμετωπίζει με άλλη τακτική την ίδια πολιτική της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και παρεμβάσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη λεγόμενη Κοινή Θέση. Μπορεί το Δεκέμβρη του 2014 να εγκαινιάστηκε η διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων ΗΠΑ - Κούβας, που σηματοδοτήθηκε και με την απελευθέρωση και επιστροφή των 3 αγωνιστών πατριωτών (οι δύο άλλοι των 5 Κουβανών είχαν αποφυλακιστεί νωρίτερα), αλλά ο στρατηγικός στόχος δεν άλλαξε. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι κατακτήσεις που έφερε στο λαό ο σοσιαλισμός και το παράδειγμα που έδωσε.

Αλλωστε, τότε, το Δεκέμβρη του 2014, ο Αμερικανός Πρόεδρος, αναφερόμενος στην προσέγγιση των δύο πλευρών που έγινε με μεσολάβηση του Βατικανού και της κυβέρνησης του Καναδά, ήταν απολύτως ξεκάθαρος. Είπε χαρακτηριστικά: «Μετά από 50 χρόνια της πολιτικής του εμπάργκο, αυτό έχει ξεπεραστεί, γιατί απέτυχε να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα». Μιλώντας περί «ελευθεριών του κουβανικού λαού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ζήτησε «προώθηση οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση της οικονομίας της αγοράς». Σημείωσε ότι «το γεγονός ότι η Κούβα είναι ανοιχτή στον κόσμο, υπάρχει το διαδίκτυο και γίνονται αλλαγές, αυτό μας διευκολύνει και με την πρεσβεία που θα έχουμε, να διευρύνουμε την επιρροή μας». Δηλαδή, να κλιμακώσει και το λεγόμενο «ασύμβατο πόλεμο», όπως για παράδειγμα το στήσιμο υπονομευτικού δικτύου τηλεπικοινωνιών με τα δωρεάν μηνύματα σε κινητά που έφερε την ονομασία «Zunzuneo», το οποίο αποκάλυψαν οι Κουβανοί, ή τις εκπομπές χιλιάδων ωρών από ραδιοφωνικούς σταθμούς που καταγγέλλει και σήμερα η κουβανική κυβέρνηση. Είναι επομένως κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα συνεχιστεί η επίθεση στην Κούβα, γι' αυτό επιβάλλεται η συνέχιση από κάθε καλοπροαίρετο αγωνιστή σε όλο τον κόσμο της στήριξης και αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο κουβανικό λαό και τις κατακτήσεις που του έδωσε ο σοσιαλισμός.

Οι αλλαγές που γίνονται σήμερα με την εφαρμογή των μέτρων της λεγόμενης «επικαιροποίησης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής» που αποφάσισε το 6ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας τον Απρίλη του 2011 δημιουργούν εύλογες ανησυχίες και προβληματισμούς αφού ενισχύουν στοιχεία της αγοράς και του κέρδους, μειώνουν τον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας με ενίσχυση της αυταπασχόλησης. Βεβαίως με αυτά τα μέτρα γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστούν υπαρκτά προβλήματα ενώ η κουβανική ηγεσία διαβεβαιώνει ότι δεν αμφισβητούν το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της οικονομίας.

Στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος σημειώνονταν:

«Το Κόμμα μας υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της κουβανικής επανάστασης, που απέδειξε τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού, επιτυγχάνοντας στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας την επίλυση βασικών προβλημάτων που παραμένουν άλυτα και βασανίζουν την εργατική τάξη, πλατιά λαϊκά στρώματα στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.

Το ΚΚΕ, στα πλαίσια του προλεταριακού διεθνισμού, αναπτύσσει δημιουργικό διάλογο με το ΚΚ Κούβας για τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, εκφράζει τον προβληματισμό του για την εφαρμογή μέτρων που ενισχύουν την παρουσία του κεφαλαίου και αδυνατίζουν τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία, τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής».

Ο προβληματισμός αυτός παίρνει υπόψη την αρνητικότατη εμπειρία των μεταρρυθμίσεων που είχαν εφαρμοστεί στην ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του 1960 και 1970 στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες και το πως αυτές συνέβαλαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές της δεκαετίας του 1990 καθώς και την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα που δημιούργησε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

Δ.Κ

Πηγη

Αναρτήθηκε από Γκεόργκυ Ζούκωφ