Το Στάλινγκραντ θα τους πονά για πάντα

Γράφει ο Νίκος Μόττας* // Στο Ατέχνως

Δύο είναι οι ημερομηνίες που οι φασίστες-νεοναζί όπου γης απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι: η πρώτη είναι η 9η Μάη, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Τότε που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υψώνονταν στο Ράϊχσταγκ και το χιτλερικό κτήνος συντρίβονταν μια και καλή μέσα στην ίδια του την έδρα, το Βερολίνο. Η δεύτερη ημερομηνία είναι η 2η Φλεβάρη που σηματοδοτεί τη μεγαλειώδη, αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, νίκη του Κόκκινου στρατού επί των ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ.
Πρόσφατα, με αφορμή εκδήλωση-αφιέρωμα της ΚΝΕ στην επέτειο των 73 χρόνων από το θρίαμβο του Στάλινγκραντ, τα χιτλερικά απομεινάρια της φασιστικής Χρυσής Αυγής βρήκαν την ευκαιρία για αντικομμουνιστικό δηλητήριο: «Μάλιστα! Μόνο που δεν υπάρχει πλέον πόλη που να ονομάζεται Στάλινγκραντ. Το πρώην Στάλινγκραντ λέγεται τώρα Βόλγογκραντ. Επίσης, δεν υπάρχει πλέον Σοβιετική Ένωση. Την έφαγε η… μαρμάγκα, εδώ και μια 25ετία. Τέλος, δεν υπάρχει πλέον Κόκκινος Στρατός. Κομμούνια, αφήστε τα… τσακίσματα, γιατί το κεντρικό μαγαζί κατέβασε ρολά. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα το… υποκατάστημα;». Τέτοια έγραφαν σε μια απ’ τις εμετικές ιστοσελίδες τους.
Προφανώς, η απέχθεια του χρυσαυγίτικου εσμού απέναντι στο ιστορικό ορόσημο του Στάλινγκραντ, όπως επίσης απέναντι στην ΕΣΣΔ και τον ηρωϊκό Κόκκινο Στρατό, δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Αντιθέτως, είναι απόλυτα λογικό για τους ιδεολογικούς απογόνους του Χίτλερ, του Γκέμπελς και του Μουσολίνι να αφρίζουν από αντικομμουνιστικό αμόκ όταν θυμούνται πως ο σοβιετικός λαός- του Στάλιν και του Ζούκωφ τα παιδιά- τους έστειλε εκεί που πραγματικά ανήκουν: Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.


 
Η μάχη του Στάλινγκραντ- η μάχη των μαχών- δεν ήταν απλά η σπουδαιότερη στρατιωτική αναμέτρηση του 20ου αιώνα. Σηματοδότησε μια μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι της Ιστορίας, ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τους επίδοξους καταστροφείς της. Και τη μάχη αυτήν την κέρδισε ο Κόκκινος Στρατός, ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς καμία αρωγή των δυτικών «συμμάχων», απέναντι σε οκτώ στρατιές του ναζιστικού κτήνους. Ακόμη και ο τότε αμερικανός πρόεδρος Ρουζβελτ, σε σχετικό μήνυμα του, χαρακτήριζε το Στάλινγκραντ «ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του».
Να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, στα ναζιστοειδή της εγκληματικής Χρυσής Αυγής πως όσα ονόματα κι’ αν αλλάξει η ιστορική πόλη του Στάλινγκραντ, η 2α Φλεβάρη 1943 θα θυμίζει για πάντα την αρχή του τέλους του χιτλερικού τέρατος. Να ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως όση λάσπη κι’ αν ρίχνει ο ναζιστικός τους απόπατος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, τα ιδανικά, οι ιδέες και οι αξίες που γέννησαν και έχτισαν το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο συνεχίζει να υπάρχει ταξική εκμετάλλευση.
Οι ναζί της Χρυσής Αυγής, ως βρυκόλακες της Ιστορίας και μαντρόσκυλα του καπιταλιστικού συστήματος, καλά κάνουν και φοβούνται το «Στάλινγκραντ». Καλώς το απεχθάνονται. Διότι τους θυμίζει ποιά θα είναι πάντοτε η κατάληξη της μίζερης τους ύπαρξης. Διότι τους θυμίζει- και θα τους θυμίζει πάντα-  αυτό που διδάσκει η ιστορική εμπειρία: πως τους ρουφιάνους των εκμεταλλευτών και των αφεντικών πάντα θα τους τσακίζει η πάλη των λαών. Και αυτό τους πονά.

Πάμπλο Νερούδα
Καινούργιο τραγούδι αγάπης στο Στάλινγκραδ (1943).

Εγώ έγραψα για το νερό και για το χρόνο
περίγραψα το πένθος και το μαύρο μέταλλό του,
έγραψα για τον ουρανό και για τα μήλα,
και τώρα γράφω για το Στάλινγκραδ.

Με το μαντήλι της έχει φυλάξει η νύφη
του ερωτευμένου μου έρωτα τη λάμψη,
Πάνω στο χώμα είναι η καρδιά μου, τώρα,
στο φως και στον καπνό του Στάλινγκραδ.

Αγγιξα με τα χέρια το σκισμένο
σωκάρδι της γαλάζιας δύσης:
τώρα καθώς το πρωινό της ζωής γεννιέται
τ’ αγγίζω στον ήλιο του Στάλινγκραδ.

Ξέρω πως ο αιώνιος νέος με τα εφήμερα φτερά του,
σαν ένας κύκνος δεμένος,
το γνώριμο του πόνο ξεδιπλώνει
με την κραυγή μου αγάπης για το Στάλινγκραδ.

Αφήνω την ψυχή μου όθε μ’ αρέσει.
Εμένα δεν με τρέφουν κουρασμένα
χαρτιά μουτζουρωμένα και μελάνι.
Γεννήθηκα να τραγουδήσω το Στάλινγκραδ.

Ήταν μαζί με τους αθάνατους νεκρούς σου
στα τρυπημένα τείχη σου η φωνή μου,
κ’ ήχησε σαν καμπάνα ή σαν αγέρας
κοιτάζοντάς σε να πεθαίνεις, Στάλινγκραδ.

Πολεμιστές Αμερικάνοι τώρα
λεφούσια, άσπροι και μαύροι
σκοτώνουνε στην έρημο το φίδι.
Τώρα δεν είσαι μόνο, Στάλινγκραδ.

Γυρίζει στα παλιά οδοφράγματα ή Γαλλία
με μια σημαία τρικυμίας στημένη
πάνω σε δάκρυα που μόλις εστεγνώσαν.
Τώρα δεν είσαι μόνο, Στάλινγκραδ.

Τα τρομερά λιοντάρια της Αγγλίας
πάνω απ’ την άγρια θάλασσα πετώντας
στη μαύρη γη καρφώνουνε τα νύχια.
Τώρα δεν είσαι μόνο Στάλινγκραδ.

Μόνο οι δικοί σου δεν είναι θαμμένοι
στο χώμα των βουνών της τιμωρίας:
εκεί το κρέας των πεθαμένων τρέμει που αγγίξανε το μέτωπό σου, Στάλινγκραδ.

Νικημένα φεύγουνε των εισβολέων τα χέρια,
και δίχως φως τα μάτια του στρατιώτη,
πλημμυρισμένα με αίμα τα παπούτσια
που πάτησαν την πόρτα τη δίκη σου, Στάλινγκραδ.

Με περηφάνεια είναι το ατσάλι σου φτιαγμένο,
η χαίτη σου από φωτεινούς πλανήτες,
οι επάλξεις σου είναι από καρβέλια μοιρασμένα,
το μέτωπό σου σκοτεινιασμένο, Στάλινγκραδ.

Η πατρίδα σου είναι από σφυριά και δάφνες,
στο χιονισμένο μεγαλείο σου είναι το αίμα,
πάνω στο χιόνι είναι η ματιά του Στάλιν,
με το αίμα σου πλεγμένη, Στάλινγκραδ.

Οι δάφνες, τα μετάλλια που οι νεκροί σου
απόθεσαν στο τρυπημένο στήθος
της γης, και τη συγκίνηση όλης
της ζωής και του θανάτου, Στάλινγκραδ.

Η βαθιά πίστη που τώρα ξαναφέρνεις
στην καρδιά του κουρασμένου ανθρώπου
με τη γενιά των ρούσων καπετάνιων
από το αίμα σου βγαλμένων Στάλινγκραδ.

Η ελπίδα που γεννιέται μες στους κήπους
σαν το λουλούδι που προσμένουμε του δέντρου,
σελίδα χαραγμένη με τουφέκια,
τα γράμματα απ’ το φως σου, Στάλινγκραδ.

Τον Πύργο σου που ανέβασες στα ύψη,
τους ματωμένους πέτρινους βωμούς σου,
τους υπερασπιστές της ώριμης ηλικίας,
τους γιούς της σάρκας της δικής σου, Στάλινγκραδ.

Τους παθιασμένους σου αετούς των βράχων,
τα μέταλλα που βύζαξε ή ψυχή σου,
τους χαιρετισμούς με δάκρυα δίχως τέλος
και τα κύματα της αγάπης, Στάλινγκραδ.

 Τα κόκκαλα καταραμένων δολοφόνων
τα σφαλισμένα μάτια του εισβολέα,
και τους καταχτητές καταδιωγμένους
πίσω απ’ τη λάμψη τη δική σου, Στάλινγκραδ.

Αυτοί που ταπεινώσαν την Αψίδα
και πέρασαν τα νερά του Σηκουάνα
με την ιδία τη συγκατάθεση του σκλάβου,
εμείνανε στο Στάλινγκραδ.

Αυτοί που στην ωραία Πράγα,
πάνω σε δάκρυα, σε σιωπή και προδοσία
περάσανε πατώντας τις πληγές της,
πεθάνανε στο Στάλινγκραδ.

Αυτοί που στις ελληνικές σπηλιές
λερώσαν τον κρυστάλλινο σπασμένο σταλαχτίτη
και τη γαλάζια κλασσική του ακρίβεια,
πού είναι χαμένοι τώρα, Στάλινγκραδ;

Αυτοί που γκρέμισαν στην Ισπανία και κάψαν
κι αφήσαν την καρδιά άλυσσοδεμένη
της μάνας των δρυών και πολεμάρχων,
στά πόδια σου σαπίζουν, Στάλινγκραδ.

Εκείνοι που στην Όλλανδία ραντίσαν
τουλίπες και νερό με ματωμένη λάσπη,
κι άπλωσαν το σπαθί και το μαστίγιο,
τώρα αναπαύονται στο Στάλινγκραδ.

Εκείνοι που στης Νορβηγίας την άσπρη νύχτα
με ούρλιασμα τσακαλιού ξαμολημένου
κάψαν την παγωμένη άνοιξή της,
βουβάθηκαν στο Στάλινγκραδ.

Τιμή σ’ εσέ γι’ αυτό που ο αγέρας φέρνει,
γι’ αυτό που τραγουδήθηκε, γι’ αυτό που τραγουδιέται,
τιμή για τα παιδιά σου, τις μανάδες
και για τους εγγονούς σου, Στάλινγκραδ.

Τιμή στον πολεμάρχο της ομίχλης,
τιμή στον κομισσάριο, στο στρατιώτη,
τιμή στον ουρανό του φεγγαριού σου,
τιμή στον ήλιο το δικό σου, Στάλινγκραδ.

Φύλα μου ένα τουφέκι κ’ ένα αλέτρι,
κ’ ένα κομμάτι αφρού να μου φυλάξεις,
κ’ ένα κόκκινο στάχυ από τη γη σου,
μαζί μου να τα βάλουνε στο μνήμα,
για να γνωρίζουν, αν ποτέ αμφιβάλουν,
πως αν και δεν πολέμησα μαζί σου,
πως πέθανα αγαπώντας σε, πως μ’ είχες αγαπήσει·
αυτό το μαύρο ρόδι αφήνω στην τιμή σου,
αυτόν τον ύμνο αγάπης για το Στάλινγκραδ.

* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας