Επομένως, ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα στα
βάρβαρα μέτρα που διασφαλίζουν το κλείσιμο της «αξιολόγησης» και σ' ένα
4ο μνημόνιο, στην περίπτωση που αυτή αποτύχει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά
το σκέλος της διευθέτησης του χρέους. Από την άλλη, ο πρόεδρος της ΝΔ
κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καθυστερεί τη διαπραγμάτευση και μ' αυτόν
τον τρόπο δυσκολεύει την πορεία της οικονομίας προς την ανάκαμψη, καθώς
απομακρύνεται χρονικά η ένταξη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης,
που είναι «ανάσα» για το κεφάλαιο, όπως και η διευθέτηση του χρέους.
Πού
συγκλίνουν οι δύο απόψεις; Στην «ανάγκη» να προχωρήσει γρήγορα και να
ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση», με ό,τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους
και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που υποβάλλονται σε θυσίες δίχως τέλος και
φορτώνονται με παλιά και νέα μέτρα.
Επομένως, μέσα από τις διαφορές και
τις διαφωνίες τους, αναγκαίες για να υπηρετείται καλύτερα η κυβερνητική
εναλλαγή και η χειραγώγηση του λαού, κοινή συνισταμένη τους είναι να
προχωρήσουν απρόσκοπτα και χωρίς καθυστερήσεις τα μέτρα που απαιτεί η
ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Κοινό μέτωπο υπήρχε και υπάρχει
«Στην
παρούσα φάση, και για κάποια χρόνια ακόμη, οι ομαδικές απολύσεις
αφορούν περιπτώσεις ζωής και θανάτου ορισμένων παραγωγικών μονάδων.
Επομένως, τυχόν περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση αυτών θα έθετε σε
κίνδυνο τη διατήρηση των υπόλοιπων θέσεων εργασίας στις μονάδες
αυτές...». Τα παραπάνω ανέφερε τις προάλλες ο ΣΕΒ, και η κυβέρνηση
...θίχτηκε, γιατί υποτίθεται ότι τέτοιες θέσεις παραβιάζουν την «κοινή
θέση» των «κοινωνικών εταίρων» για τα Εργασιακά. Η περιβόητη αυτή
συμφωνία ανάμεσα στον ΣΕΒ, τη ΓΣΕΕ κ.ά. είχε χαρακτηριστεί, μάλιστα, τον
Ιούλη από την «Αυγή» ως ...«κοινωνική συμμαχία». Ομως, δεν ήταν τίποτα
παραπάνω από μια καλλιγραφική αποτύπωση των επιδιώξεων του κεφαλαίου,
για ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Για παράδειγμα, αναφορικά
με τις ομαδικές απολύσεις, οι εργοδότες υπογράμμιζαν στο υπόμνημά τους
προς την επιτροπή των «εμπειρογνωμόνων» «τις ιδιαίτερες ανάγκες των
επιχειρήσεων στην περίπτωση αναδιάρθρωσης και/ή συγχωνεύσεων και
εξαγορών...». Τότε, αυτή η θέση, μαζί με άλλες παρόμοιες για το «λοκ
άουτ», τις συλλογικές διαπραγματεύσεις κ.λπ., δεν εμπόδιζε τον Γ.
Κατρούγκαλο να λέει ότι η «κοινή θέση» των «κοινωνικών εταίρων» θα
αποτελούσε «τον πυρήνα της εθνικής θέσης στη δύσκολη διαπραγμάτευση του
Σεπτεμβρίου». Πάει πολύ, λοιπόν, η κυβέρνηση να παριστάνει σήμερα την
«προδομένη» από τον ΣΕΒ, ενώ στην πραγματικότητα τα ίδια συζητούσαν
μεταξύ τους και τον Ιούλη, με την κυβέρνηση να διαφημίζει τότε το κοινό
μέτωπο εργοδοτών και εργαζομένων ενάντια στους δανειστές.
Το κοινό μέτωπο υπήρχε και υπάρχει. Αποτελείται από την κυβέρνηση, τους εργοδότες, τους συνδικαλιστές τους και τους «θεσμούς», όλοι απέναντι στους εργαζόμενους, με μόνη στόχευση την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Το κοινό μέτωπο υπήρχε και υπάρχει. Αποτελείται από την κυβέρνηση, τους εργοδότες, τους συνδικαλιστές τους και τους «θεσμούς», όλοι απέναντι στους εργαζόμενους, με μόνη στόχευση την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Λύση έξω από τις ιμπεριαλιστικές «σταθερές»
Ολο
και πιο ξεκάθαρο γίνεται, μετά και τη μη κατάληξη σε συμφωνία της
διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό στην Ελβετία, ότι το ζήτημα αυτό
σχετίζεται με ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και αντιθέσεις
στην περιοχή. Σε αυτούς τους σχεδιασμούς έχει αναλάβει ενεργό ρόλο και η
ελληνική κυβέρνηση, την ώρα που κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικές
επεμβάσεις, με την πολύμορφη συμβολή και της ίδιας. Μέσα σ' αυτό το
εκρηκτικό περιβάλλον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ενεπλάκη ενεργά στο
παρασκήνιο των συνομιλιών της Ελβετίας, για τις οποίες οι ΗΠΑ δείχνουν
έντονο ενδιαφέρον. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι, ανεξάρτητα από το πότε θα
προκύψει διευθέτηση του Κυπριακού, το πλαίσιο στο οποίο οι κυρίαρχες
δυνάμεις εντάσσουν τη «λύση» του προεξοφλεί από χέρι τη διχοτόμηση,
συγκαλυμμένη ή φανερή, συμφωνημένη ή «ντε φάκτο». Επομένως, χωρίς
εναντίωση και ρήξη με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμφέροντα στην
περιοχή, πραγματικά δίκαιη λύση του Κυπριακού, που να διασφαλίζει τα
συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, δεν μπορεί να υπάρξει. Για
παράδειγμα, στο θέμα των Εγγυήσεων χρειάζεται να καταργηθούν οι τρεις
συνθήκες του 1960 («εγκαθίδρυσης», που αφορά τις βρετανικές βάσεις,
«εγγύησης», που προβλέπει ότι οι εγγυήτριες δυνάμεις «μπορούν να
επέμβουν για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στο νησί» και
«συμμαχίας», που επιτρέπει σε Ελλάδα και Τουρκία «να αναλαμβάνουν να
απωθήσουν κάθε επίθεση εναντίον της ανεξαρτησίας και της εδαφικής
ακεραιότητας της Κύπρου»). Μια τέτοια προσέγγιση του ζητήματος, σαν αυτή
που κάνει το ΚΚΕ, σημαίνει εναντίωση του λαού στις «σταθερές» των
ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στα σχέδιά τους, θέση βέβαια που οι
κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα.
«Παράξενα» πράγματα
«Παράξενα»
πράγματα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ. Γράφαμε τις προάλλες για
το συντηρητικό πολιτικό περιοδικό «The Atlantic», το οποίο δημοσίευσε
άρθρο με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Το Κολέγιο των Εκλεκτόρων δημιουργήθηκε
για να σταματά άνδρες όπως ο Τραμπ από το να γίνουν πρόεδροι», όπου ο
συντάκτης, ούτε λίγο, ούτε πολύ παροτρύνει τους εκλέκτορες που
συνεδριάζουν στις 19 Δεκέμβρη (ο Τραμπ έχει πλειοψηφία στο Σώμα), να
ψηφίσουν κατά συνείδηση και να επιλέξουν Κλίντον. Αλλα δημοσιεύματα στις
ΗΠΑ επανέφεραν προχτές τις «εκκρεμότητες» του νέου Προέδρου με τη
Δικαιοσύνη, για υποθέσεις που σχετίζονται με τις επιχειρήσεις του και
έκαναν την εκτίμηση ότι η διακυβέρνηση Τραμπ δεν πρόκειται να διαρκέσει
πολύ. Βέβαια, ο ίδιος συνεχίζει κανονικά την «προεργασία» για το
σχηματισμό κυβέρνησης, στην οποία φαίνεται ότι θα αξιοποιήσει στελέχη
των ρεπουμπλικάνων με τους οποίους συγκρούστηκε προεκλογικά, ενώ
συζητάει και με μια βουλευτή των Δημοκρατικών, που στήριξε Σάντερς!
Χώρια τους διάφορους παράξενους τύπους που περνάνε από τις επαύλεις του,
για να συζητήσουν πιθανή υπουργοποίησή τους. Ο Τραμπ αξιοποιεί τις
επιθέσεις σε βάρος του, για να προβάλλεται τάχα ως αντισυστημικός και
την ίδια ώρα «δουλεύει» ρολόι ο εγκλωβισμός του λαού σε «Τραμπ-ιστές»
και «αντι-Τραμπ», προδίδοντας την πόλωση στο αμερικανικό πολιτικό
σύστημα και τη σύγκρουση ισχυρών οικονομικών συμφερόντων μακριά από τις
πραγματικές ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού.
Ριζοσπάστης
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου