Οι «νέες μορφές πάλης»...

«Η έλλειψη μαζικότητας ισχύει πλέον για κάθε μορφή διεκδίκησης. Οι πορείες και συγκεντρώσεις έχουν εκφυλιστεί (εκτός από τους στρατευμένους μάχιμους ΚΚΕ). Οι απεργίες αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων, προκαλούν δυσφορία στους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες, ενώ υπάρχει καχυποψία ότι επικροτούνται από τις κυβερνήσεις επειδή κόβεται το μεροκάματο». Αυτές τις διαπιστώσεις κάνει η «Αυγή» σε χτεσινό της άρθρο και παρακάτω αναλύει τις «νέες μορφές πάλης»: Τη συλλογή υπογραφών μέσω διαδικτύου, το facebook, τη συμμετοχή σε ΜΚΟ και κάπου προς το βάθος, τη συμμετοχή στις εκλογές. Μάλιστα, τη μέρα που γράφονταν αυτά στην «Αυγή», το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ κατήγγειλε ότι δύο συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της ΕΠΗΕΑ και ο γγ της ΕΤΙΤΑ, δήλωναν ο μεν πρώτος στο Διασωματειακό ότι «οι απεργίες είναι ξεπερασμένο εργαλείο του περασμένου αιώνα» και ο δεύτερος στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΤΙΤΑ ότι «οι απεργίες είναι αναποτελεσματικές».

... βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας

 

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι τέτοιες απόψεις διατυπώνονται με μεγαλύτερη ένταση σε μια περίοδο που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει με το μικρότερο κόστος και τις λιγότερες αντιδράσεις τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης», ενώ τα σωματεία προετοιμάζονται για πανελλαδική απεργία. Ούτε, βέβαια, προκαλεί εντύπωση ότι το επιχείρημα περί «αναποτελεσματικότητας» των αγώνων δεν διακινείται μόνο από εργατοπατέρες της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, αλλά και από την ίδια την εργοδοσία. Σε κάθε περίπτωση, το «δεν βγαίνει τίποτα με την απεργία» και το «βρες άλλο τρόπο να εκφράσεις τη διαμαρτυρία σου, περιμένοντας να έρθουν οι εκλογές», συμπληρώνει το ένα το άλλο και μαζί αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας και των κομμάτων, που θέλουν τους εργαζόμενους να εκτονώνουν ελεγχόμενα την αγανάκτησή τους, να επενδύουν μάταια στην κυβερνητική εναλλαγή και όχι βέβαια να συγκρούονται οργανωμένα με το κεφάλαιο, με όλες τις μορφές, και με απεργία, που είναι άλλωστε το μεγαλύτερο όπλο τους.

Ο καημός τους για την απεργία

 

Σε εξυπνακισμούς καταφεύγει η «Εφ.Συν.» σχολιάζοντας την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την πορεία των διαπραγματεύσεων στα Εργασιακά, το ρόλο καθενός από τους εμπλεκόμενους και το κάλεσμά του για συμμετοχή στην πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη. Ερμηνεύοντας καταπώς την βολεύει τη θέση του ΠΑΜΕ πως «τα μέτρα ουσιαστικά έχουν συμφωνηθεί», η εφημερίδα υποστηρίζει πως έτσι το ΠΑΜΕ «δεν αφήνει ούτε μια ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης καθώς είναι όλα προσυμφωνημένα», για να αναρωτηθεί στη συνέχεια δήθεν με αφέλεια: «Τότε γιατί να κατέβει κανείς σε απεργία;». Ο πραγματικός καημός της εφημερίδας, βέβαια, είναι άλλος και όχι η ερμηνεία των υποτιθέμενων - κατά τον συντάκτη - «αντιφάσεων» του ΠΑΜΕ: Την ενοχλεί η ξεκάθαρη θέση του ΠΑΜΕ πως «τόσο η κυβέρνηση όσο και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι στην ίδια μεριά με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες. Η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες υλοποιούν τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων με νόμους και μνημόνια». Με δεδομένα τα παραπάνω, οποιαδήποτε «ελπίδα» βελτίωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης προϋποθέτει σύγκρουση των εργαζομένων με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, διαχωρισμό από τους στόχους που προωθούν με την πολιτική τους, καμιά ανοχή στα αντιλαϊκά μέτρα που προσπαθούν να περάσουν με πυγμή, αλλά και ελιγμούς, επιθετική διεκδίκηση όσων έχουν χάσει οι εργαζόμενοι, οργάνωση με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Σ' αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει και η επιτυχία της απεργίας στις 8 Δεκέμβρη και αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο διάφοροι καλοθελητές προσπαθούν να την πολεμήσουν και να την υπονομεύσουν.

Δεν πάει για αναψυχή

 

Μόνο τυχαία ή εθιμοτυπική δεν πρέπει να θεωρείται η επίσημη επίσκεψη, αυτές τις μέρες, του Ελληνα Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στη Γερμανία, κατόπιν πρόσκλησης του Γερμανού ομολόγου του. Η γερμανική κυβέρνηση ήταν αυτή που μαζί με αυτές της Ελλάδας και της Τουρκίας εισηγήθηκε την έλευση στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, και πλοίο της παίζει ρόλο ναυαρχίδας της δύναμης. 

Ταυτόχρονα, η γερμανική αστική τάξη ετοιμάζει αύξηση των κονδυλίων για εξοπλισμούς και το στράτευμά της εν γένει, επιδιώκοντας αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

 Ριζοσπάστης