Το Τείχος του Βερολίνου και τα ψέματα των ιμπεριαλιστών

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Η 9η Νοέμβρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για όσους έχουν αναγάγει την αντικομμουνιστική προπαγάνδα σε επάγγελμα. Πρόκειται για τη μέρα εκείνη που, το 1989, ξεκίνησε η καταστροφή του λεγόμενου «Τείχους του Βερολίνου». 

Έκτοτε, κάθε χρόνο παρακολουθούμε φιέστες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, της επετείου για την πτώση του Τείχους και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ). Στις φιέστες αυτές οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου επιστρατεύουν όλη τους την αντικομμουνιστική φαντασία προκειμένου να γιορτάσουν το «μεγάλο γεγονός» – το 2014, στην 25η επέτειο, επίσημος προσκεκλημένος ήταν η θλιβερή μαριονέτα του διεθνούς ιμπεριαλισμού που ακούει στο όνομα Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Εδώ και 26 χρόνια, στο πλαίσιο της κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, η αστική ιστοριογραφία, τα αστικά μέσα ενημέρωσης αλλά και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι οπορτουνιστές επιδίδονται σε μπαράζ διαστρεβλώσεων αναφορικά με την ιστορία του Τείχους. Συκοφαντούν σκόπιμα τη Λ.Δ. της Γερμανίας, τις κατακτήσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να χειραγωγήσουν την ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη με τη γνωστή αντεπιστημονική εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτήν που ο διεθνής ιμπεριαλισμός επιχειρεί να εμφανίσει.

«Το Τείχος του Βερολίνου», λένε, «ανεγέρθηκε προκειμένου να σταματήσει την αυξανόμενη φυγή ανατολικογερμανών προς την καπιταλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας». Πρόκειται για κλασσικό ψευδές επιχείρημα της αστικής προπαγάνδας. Η δημιουργία του Τείχους επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα και την συνεχή προσπάθεια υπονόμευσης της Λ.Δ. της Γερμανίας.


Για να απαντήσουμε στο «γιατί ανεγέρθηκε το Τείχος;» πρέπει να πάμε πολύ πριν το 1961 (χρονιά της ανέγερσης του), στην περίοδο που ακολούθησε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας καθορίστηκε με τις αποφάσεις της λεγόμενης Διάσκεψης του Πότσνταμ (Ιούλιος-Αύγουστος 1945) μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Σκοπός της 
Διάσκεψης ήταν να τεθούν οι προϋποθέσεις για ένα ενιαίο – αποστρατικοποιημένο, αποναζιστικοποιημένο, δημοκρατικά οργανωμένο – γερμανικό κράτος. Μέχρι να εφαμοστούν τα συμφωνηθέντα τη χώρα διοικούσαν οι διοικητές των ενόπλων δυνάμεων των τριών χωρών σε δύο τμήματα (το δυτικό υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας και το ανατολικό υπό τον σοβιετικό έλεγχο).

Οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών συμμάχων ενάντια στην ΕΣΣΔ αποτέλεσαν τροχοπέδη στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων του Πότσνταμ. Κωδικοποιημένα αναφέρουμε τα εξής:

α) Στον τομέα ελέγχου των δυτικών συμμάχων (Δυτική Γερμανία) μια σειρά μέτρων που είχαν συμφωνηθεί στο Πότσνταμ δεν έγιναν πράξη (π.χ. πλήρης διάλυση των ναζιστικών στρατευμάτων, ολοκληρωτικό ξήλωμα του χιτλερικού κράτους, σύλληψη και φυλάκιση όλων των εγκληματιών του Τρίτου Ράϊχ,  αποτροπή κάθε μιλιταριστικής-ναζιστικής δράσης). Είναι σαφές ότι ένα τμήμα του χιτλερικού κρατικού μηχανισμού ήταν χρήσιμο στους ιμπεριαλιστές στην προσπάθεια να στριμώξουν την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

β) Η διάσπαση του Βερολίνου σε «δυτικό» και «ανατολικό» ήταν αποτέλεσμα διασπαστικών πολιτικών πρωτοβουλιών των σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών της Δυτικής Γερμανίας. Οι ίδιοι (με τις ευλογίες των συμμάχων) δημιούργησαν ξεχωριστό κράτος το 1948, εισήγαγαν νέο νόμισμα και εγκατέλειψαν το δημαρχείο του Βερολίνου, επιλέγοντας να εγκατασταθούν, ως «δημοτική αρχή του Δυτικού Βερολίνου» στην συνοικία Σιένεμπεργκ. 

Ουσιαστικά, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού δημιούργησαν ένα δικό τους κρατίδιο (Δυτικό Βερολίνο) στην καρδιά της- ελεγχόμενης από την ΕΣΣΔ- ανατολικής Γερμανίας (το Βερολίνο, γεωγραφικά, ανήκε ολόκληρο στο ανατολικό κομμάτι της χώρας).

γ) Από τη δημιουργία της καπιταλιστικής Ομοσπ. Δημοκρατίας της Γερμανίας (1949) και έπειτα ξεκίνησε, πιο εντατικά και μεθοδευμένα, η προσπάθεια υπονόμευσης του ανατολικού τμήματος. Το δυτικό Βερολίνο αποτέλεσε για χρόνια το πρωκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστική επιθετικότητας ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Η επιθετικότητα και πολεμική πήρε το χαρακτήρα ψυχολογικού πολέμου απέναντι στους ανατολικογερμανούς, συνδιασμένη με σωρεία σαμποτάζ και δολιοφθορών σε δημόσιες εγκαταστάσεις του ανατολικού Βερολίνου.

Την ίδια περίοδο που στην ανατολική Γερμανία είχε ξεκινήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με βάση το δυτικογερμανικό κράτος, τραβούσαν ολοένα και περισσότερο το σχοινί της πρόκλησης και των απειλών. Να θυμήσουμε πως στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η δυτική Γερμανία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν την εγκατάστηση σύγχρονων οπλικών συστημάτων στο έδαφος της, ενώ η κυβέρνηση του δυτικού Βερολίνου εξοπλίζονταν μέχρι τα δόντια κάνοντας επίδειξη μιλιταριστικής δύναμης (όλα αυτά, να σημειωθεί, καταστρατηγώντας τις συμφωνίες του 1945). Όλα αυτά προφανώς αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τους θιασώτες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας.

Τα σύνορα έκλεισαν το βράδυ της 12ης προς 13η Αυγούστου 1961 έπειτα από εντολή της βουλής της Λαοκρ. Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η πράξη αυτή αποτελούσε, επί της ουσίας, ένα μέτρο προς την κατεύθυνση της διασφάλισης της ειρήνης και της ασφάλειας της σοσιαλιστικής Γερμανίας.

Το «Τείχος του αίσχους» ή, μήπως, τα αίσχη των ιμπεριαλιστών;

Η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, λοιπόν, όπως είδαμε, ήταν αποτέλεσμα της κλιμακούμενης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Η επιθετικότητα αυτή είχε ως στόχο της τον σοσιαλισμό που χτίζονταν στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Λ.Δ. της Γερμανίας). Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε πως η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα είχε προσδώσει στο δυτικό Βερολίνο την ονομασία «βιτρίνα του ελεύθερου κόσμου», σε αντιδιαστολή με το δήθεν ανελεύθερο, καταπιεστικό καθεστώς της γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας.
Τον Ιούλη του 2001 ο γερμανός ιστορικός και καθηγητής Ulrich Huar έγραφε σχετικά: «Το προγεφύρωμα αυτό του ιμπεριαλισμού χρησιμοποιούνταν για διείσδυση πρακτόρων στη ΓΛΔ και για προσέλκυση πολιτών της ΓΛΔ στη Δύση, ήταν κέντρο του “ψυχρού πολέμου”, βάση εξόρμησης για υπονομευτικές ενέργειες, κέντρο προπαγάνδας των ιμπεριαλιστικών κοντσέρν των ΜΜΕ, βάση για (κατά καιρούς) πάνω από 80 μυστικές υπηρεσίες. Από το Δυτικό Βερολίνο οργανώθηκαν μέσα στη ΓΛΔ και χρηματοδοτήθηκαν παράνομες δραστηριότητες της “έρπουσας αντεπανάστασης”». Τι περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, αυτές οι παράνομες δραστηριότητες; Ιδεολογικό πόλεμο, μη τήρηση από τη Δυτική Γερμανία υποχρεώσεων παράδοσης πρώτων υλών, εμπορευμάτων, τεχνολογικών ειδών, ανταλλακτικών, νομισματική κερδοσκοπία κλπ.

Όσο, όμως, αποκρύβει τους λόγους που οδήγησαν στην ανέγερση του Τείχους, η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αποσιωπεί πλήρως το τι ακολούθησε της πτώσης του το 1989. Και αυτό διότι, πίσω από τους διθυράμβους για «νίκη της δημοκρατίας, του ελεύθερου κόσμου κλπ», η πτώση του τείχους σηματοδότησε- εκτός των άλλων- και την απαρχή ενός άνευ προηγουμένου πλιάτσικου με «λεία» τη δημόσια περιουσία της Λ.Δ. της Γερμανίας και θύματα τη γερμανική εργατική τάξη. Πρόκειται για την ίδια τακτική που εφαρμόστηκε αργότερα με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και που περιελάμβανε ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών σε ιδιώτες, στρατιές εκατομμυρίων ανέργων, ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών, σκανδαλώδεις αποκρατικοποιήσεις με μίζες σε δυτικογερμανούς πολιτικούς και κόμματα.

Το ποιος ωφελήθηκε, λοιπόν, από τη νίκη της αντεπανάστασης και την πτώση του… «Τείχους του αίσχους» είναι πλέον ξεκάθαρο. Όπως επίσης είναι ξεκάθαρο το που στοχεύουν οι φιέστες για την «επανένωση της Ευρώπης», την κατάρρευση του «σιδηρούν παραπετάσματος» και οι λοιπές αστικές φανφάρες.

Το Τείχος του Βερολίνου μπορεί να γκρεμίστηκε το Νοέμβρη του 1989, όμως τη θέση του πήρε ένα άλλο «τείχος» – αυτό της ταξικής εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων. Αυτό το τείχος προσπαθούν με νύχια και με δόντια να συντηρήσουν οι προσωρινοί «νικητές» γιατί, παρά την αλαζονεία τους, βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως η Ιστορία δεν τελείωσε το 1989…

* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.