Καμιά συναίνεση από το λαό

Μετά τον Ευ. Μεϊμαράκη, άλλα δύο στελέχη της ΝΔ (Κ. Χατζηδάκης και Κ. Παπακώστα) τοποθετήθηκαν υπερασπιζόμενοι την υπερψήφιση των μέτρων που θα φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη Βουλή. Θυμίζουμε επίσης τα σενάρια για συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, που απασχόλησαν την πολιτική επικαιρότητα την περασμένη βδομάδα. Ολη αυτή η ζύμωση περί «αναγκαίων συγκλίσεων» ανάμεσα στα κόμματα, εκτός από την υπαρκτή βάση της στρατηγικής σύγκλισης στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, περιλαμβάνεται και στο «μενού» του εκβιασμού της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος είναι να εδραιώνεται στη λαϊκή συνείδηση η «αναγκαιότητα» πολιτικής σταθερότητας και να μένει σαν συμπέρασμα ότι «αφού τα βρίσκουν μεταξύ τους "πολιτικοί αντίπαλοι", οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες...», άρα δεν είναι καιρός για διεκδικήσεις και αγώνες. Ομως η ίδια η πείρα του λαού πρέπει να τον οδηγεί στην αντίστροφη σκέψη: Να ανησυχεί ακόμα περισσότερο όσο προχωράει η συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα που του τσακίζουν τη ζωή. Να μη γίνεται μέρος της «σταθερότητάς» τους, αλλά να οργανώνεται για την ανατροπή της πολιτικής τους.

Σαν δυο σταγόνες νερό... 

 

Οποιος νομίζει ότι οι παρακάτω δύο τοποθετήσεις ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο κάνει λάθος: 1. «Δεν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι έχουν επιτευχθεί οι παραγωγικοί και οι μακροοικονομικοί μετασχηματισμοί που θα διαμόρφωναν τις συνθήκες σταθεροποίησης της οικονομίας με αύξηση της απασχόλησης (...) Η υπεραισιόδοξη εκτίμηση ότι η οικονομία σύντομα θα επιστρέψει στην "κανονικότητά" της και θα βγει οριστικά από την κρίση, όταν ακόμη δεν έχει σταθεροποιηθεί μια θετική δυναμική στην οικονομία, το μόνο που δημιουργεί είναι έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς την πολιτική ικανότητα της χώρας να διαχειριστεί με πραγματισμό την οικονομική και την κοινωνική κρίση...». 2. «Χωρίς σαφείς στόχους, μέσα και αποτελέσματα δεν μπορούμε ούτε να σχεδιάσουμε, ούτε να αξιολογήσουμε την όποια πρόοδο της οικονομίας. Είναι σαφές πως τα περιθώρια νέων καθυστερήσεων έχουν εξαντληθεί και κάθε νέα μέρα επιβαρύνει τα μακροοικονομικά σενάρια, εγκλωβίζει την οικονομία στην αβεβαιότητα, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και δυσχεραίνει τις δυνατότητες αντιστροφής της αποεπένδυσης». Το πρώτο απόσπασμα είναι από συνέντευξη του προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου, ενώ το δεύτερο από ομιλία του προέδρου των βιομηχάνων Θ. Φέσσα. Οι ομοιότητες μόνο συμπτωματικές δεν είναι και δείχνουν τις κοινές αγωνίες των καπιταλιστών και των συνδικαλιστών τους, για τα κέρδη των πρώτων, από τα οποία τρέφονται οι δεύτεροι...

Η φτώχεια στη Γερμανία

 

Αν και το 2015 το ΑΕΠ στη Γερμανία είχε αύξηση 1,7%, η φτώχεια διευρύνθηκε για τα λαϊκά στρώματα. Σύμφωνα με το Σύνδεσμο Φορέων Κοινωνικής Πρόνοιας, τη χρονιά αυτή, σχεδόν 13 εκατ. άνθρωποι ή το 15,7% του πληθυσμού ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, δηλαδή με απολαβές κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος. Αυτό υπολογίζεται για κάποιον που ζει μόνος του στα 942 ευρώ και για ζευγάρι χωρίς παιδιά στα 1.413 ευρώ (ανεβαίνει όσο αυξάνονται τα παιδιά), ωστόσο πρέπει να υπολογιστεί και το υψηλό κόστος ζωής στη χώρα. Βεβαίως, η πραγματική φτώχεια συγκαλύπτεται, όπως και η πραγματική ανεργία, κρίνοντας από το γεγονός ότι αν κάποιος δουλέψει μερικές ώρες τη βδομάδα ή το μήνα, δεν καταγράφεται ως άνεργος. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα λεγόμενα «μίνι τζομπς», με 400 ευρώ το μήνα, απασχολούν γύρω στα 7 εκατομμύρια άτομα στη Γερμανία, την «ατμομηχανή» της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ.

Για τους ύμνους στις χορηγίες

 

Πολύς λόγος έχει γίνει το τελευταίο διάστημα για την παραχώρηση του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» στο ελληνικό δημόσιο, χωρίς βέβαια να γίνεται κουβέντα για τους όρους της σύμβασης αυτής της παραχώρησης, αλλά μόνο για να ευλογούνται και να υμνούνται οι χορηγίες και οι χορηγοί. Στην πραγματικότητα, όμως, στόχος μέσα από αυτές τις δωρεές, που για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, είναι ακριβώς να ξεπλένεται το κεφάλαιο γι' αυτήν την εκμετάλλευση, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την αντίληψη ότι κοινωνική πρόοδος χωρίς το κεφάλαιο είναι αδύνατον να υπάρξει.

Ριζοσπάστης