Σήμα κινδύνου για τους λαούς

Αν η συγκυρία ήταν διαφορετική, η είδηση ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά στο Αφγανιστάν τη «μητέρα όλων των βομβών», τη μεγαλύτερη που διαθέτουν μετά την πυρηνική βόμβα, μπορεί να μην έπαιρνε τόσο μεγάλες διαστάσεις. Οταν όμως η χρήση της συγκεκριμένης βόμβας έρχεται ως ο επόμενος κρίκος μιας αλυσίδας γεγονότων και αποφάσεων της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, τότε τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Ετσι, σε διάστημα μικρότερο από δέκα μέρες, η κυβέρνηση Τραμπ βομβάρδισε τη Συρία, έστειλε αεροπλανοφόρο στην Κορεατική Χερσόνησο και χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την «υπερ-βόμβα» που διαθέτει, ανεξάρτητα αν η ρίψη της έγινε στο Αφγανιστάν και όχι σε κάποιο από τα πιο θερμά μέτωπα στα οποία εμπλέκονται οι αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις αυτήν την περίοδο. Αν κάτι δείχνουν όλα αυτά, είναι μια κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο, για να σταλεί το μήνυμα στους ανταγωνιστές τους, κυρίως σε Κίνα και Ρωσία, ότι στο παιχνίδι της παγκόσμιας κυριαρχίας τίποτα δεν έχει κριθεί, παρά τις ανακατατάξεις που επιτάχυνε η καπιταλιστική κρίση και τις διακηρύξεις Τραμπ για προστατευτισμό και απόσυρση των ΗΠΑ από το προσκήνιο των πολεμικών συγκρούσεων. Ετσι, μπορεί να μη δόθηκε άμεσα συνέχεια στην πυραυλική επίθεση ενάντια στη Συρία, ωστόσο το νέο μήνυμα στάλθηκε από το Αφγανιστάν, επιβεβαιώνοντας ότι ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα θέατρο αντιπαράθεσης ανάμεσα στα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με περιφερειακές πολεμικές εστίες που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γενικευτούν. Οι κίνδυνοι για τους λαούς μεγαλώνουν και χρειάζεται εγρήγορση και επιφυλακή απέναντι στην όποια εξέλιξη.

Εχουν χάσει την «μπάλα»!

 

«Αυτή είναι η ανίκανη κυβέρνηση. Αυτή που έθεσε την Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, στο επίκεντρο των εξελίξεων στην Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο, με όλους τους ηγέτες, τον έναν μετά τον άλλον, να έρχονται να επισκέπτονται την Ελλάδα και να αναδεικνύουν τις αξίες μας, και που έγινε ξανά η Ελλάδα παίκτης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στον γεωπολιτικό χώρο!». Αυτά είπε ο πρωθυπουργός τις προάλλες στη Βουλή, απαντώντας στην «εύκολη» κριτική της ΝΔ περί «ανικανότητας» στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Εχουν χάσει τόσο την «μπάλα», δηλαδή, που καμαρώνουν για το ποιος παίρνει πιο πολλά συγχαρητήρια από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για την αντιλαϊκή επίθεση και ποιος μπλέκει πιο βαθιά τον ελληνικό λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που έχουν βάλει φωτιά σε όλη την περιοχή, καίγοντας χώρες και λαούς. Δε λέμε, συμβαίνουν αυτά, όταν σε «παρασέρνει» το πάθος στο γήπεδο του κεφαλαίου που παίζουν και οι δύο. Κι όταν μιλάμε για πάθος στην εξυπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται πραγματικά ...άπαιχτος.

Αθωώνουν το σύστημα

 

Θα μετατραπεί σε «σουλτάνο» ο Ερντογάν ή όχι; Με αφορμή το δημοψήφισμα στην Τουρκία, δίνουν και παίρνουν αναλύσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι όποιες εξελίξεις στη γείτονα, αλλά και στις σχέσεις της με την Ελλάδα και τις άλλες χώρες, εκπορεύονται και καθορίζονται από μια ανεξήγητη «μεγαλομανία» του Τούρκου ηγέτη. Με τέτοιες «ψυχογραφικές» προσεγγίσεις ερμηνεύονται και οι κινήσεις Τραμπ, αλλά και γενικότερα οι διεθνείς εξελίξεις. Σαν να μην υπάρχουν αστικές τάξεις και ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στο φόντο μιας κρίσης που εξακολουθεί να ταλανίζει το σύστημα διεθνώς. Ο βάρβαρος καπιταλισμός αθωώνεται μέσω των «ιδιαιτεροτήτων» ορισμένων από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Ομως, όσο κι αν αυτές οι αντιεπιστημονικές αναλύσεις συσκοτίζουν την ουσία των εξελίξεων, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση, στο πώς γίνεται να «συγχρονίζονται» όλες αυτές οι εντάσεις, πώς συνδέονται με τα ζητήματα αλλαγής συνόρων, που συνοδεύονται από αιματοχυσίες ολόκληρων λαών. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που είναι σε εξέλιξη, έχουν αιτία: Το ίδιο το σύστημα που τους γεννά και η κρίση του, όχι μερικές «ιδιόρρυθμες» προσωπικότητες, που αξιοποιούνται ανάλογα για να δικαιολογήσουν εγκλήματα γραμμένα στο DNA του σάπιου συστήματος.

Στέρεψε από λέξεις

 

«Ανάπτυξη - ανάπτυξη - ανάπτυξη» ήταν το «τρίπτυχο» με το οποίο έκλεισε ο Αλ. Τσίπρας την ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο την περασμένη Πέμπτη, προαναγγέλλοντας «πολιτική αντεπίθεση». Τι περιλαμβάνει η αντεπίθεση; «Επενδυτικά πρότζεκτ», «καταπολέμηση της γραφειοκρατίας», «αναπτυξιακά αποτελέσματα» σε Ενέργεια, μεταφορές, υποδομές, δίκτυα, τουρισμό, αγροτική παραγωγή κ.λπ... Βεβαίως, αυτά απευθύνονται στο κεφάλαιο, γιατί όταν η ομιλία του έφτασε στις πιο συγκεκριμένες «προτεραιότητες», οι πομπώδεις εκφράσεις εξαντλήθηκαν. Ηρθε η σειρά της «κοινωφελούς εργασίας», των προγραμμάτων ΕΣΠΑ (διαχείριση της φτώχειας), της καταπολέμησης της «διαρθρωτικής ανεργίας», αλλά και της ...προστασίας των εργαζομένων, όσο βέβαια «επιτρέπει το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο...». Με λίγα λόγια; Οσες φορές και να επαναλάβει τη λέξη «ανάπτυξη» η κυβέρνηση, το πραγματικό της περιεχόμενο για τους εργαζόμενους θα περιγράφεται πάντα με το δημοφιλές «δουλίτσα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι», μισοδουλειά - μισοζωή και προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Ριζοσπάστης