Η «διαφοροποίηση»...

«Εγώ δεν μιλώ 17 ώρες με κάποιον που με προσβάλλει! Εγώ εκπροσωπώ τη Γαλλία! Οι Γερμανοί δεν έχουν δει ποτέ απέναντί τους μια Γαλλία η οποία να τους λέει όχι». Αυτά είπε ο υποψήφιος της «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας στις γαλλικές εκλογές, Μελανσόν, απαντώντας σε άλλες αστικές δυνάμεις, που του κάνουν κριτική ότι όσα λέει για επαναδιαπραγμάτευση των καταστατικών αρχών της ΕΕ δεν γίνονται. Οπως ήταν λογικό, η δήλωση προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ, ως «διαφοροποίηση» Μελανσόν από το «αδελφό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, η ουσία της δήλωσης είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη ρηχή αυτή ανάλυση, καθώς περιγράφει ανάγλυφα το πόσο έχουν μεγαλώσει οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής ανισομετρίας που αύξησε την απόσταση ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ακόμα και στο «σκληρό πυρήνα» της.

... και τα αυτονόητα

 

Το κλείσιμο αυτό της ψαλίδας προς όφελος της δικής τους αστικής τάξης διαπραγματεύονται στην πραγματικότητα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία, με «δυνατό χαρτί» τους ότι εκπροσωπούν τη δεύτερη σε μέγεθος καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Από αυτή την άποψη, είναι προφανές ότι δεν πάνε στα παζάρια με τους ανταγωνιστές τους με τους ίδιους όρους που πάει η ελληνική αστική τάξη, η οποία βέβαια αξιοποιεί άλλα «χαρτιά», όπως τη γεωστρατηγική της θέση. Η δήλωση Μελανσόν είναι επίσης ενδεικτική για το πόσο ρευστές είναι οι γραμμές ανάμεσα στον αστικό «ευρωσκεπτικισμό» και στους οπαδούς της «ολοκλήρωσης» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αλλά και για το πώς μπορούν να συναντιούνται πάνω σε στόχους του κεφαλαίου αστικές δυνάμεις με θεωρητικά «αβυσσαλέες» διαφορές. Αυτά τα «αυτονόητα» για την αστική τάξη είπε και ο Μελανσόν. Για τους λαούς ο δρόμος είναι σε αντιπαράθεση με όλα τα εναλλακτικά σχέδια που έχουν στη «φαρέτρα» τους οι αστοί και οι εκπρόσωποί τους.

«Διχασμός» και αντιθέσεις

 

Τον «διχασμό» σε όλες τις πτώσεις κλίνουν τα ΜΜΕ στις αναλύσεις τους για το δημοψήφισμα στην Τουρκία, όπου το αποτέλεσμα για τη μεταρρύθμιση του Συντάγματος ήταν οριακά υπέρ του «ναι». Πίσω από τις ερμηνείες περί «διχασμού» κρύβονται βέβαια πολλά περισσότερα από τις διαφορετικές απόψεις για το εύρος των εξουσιών που θα έχει ο επόμενος Πρόεδρος της χώρας. Τι λείπει εντελώς από το κάδρο όσων γράφονται και λέγονται αυτές τις μέρες; Η αστική τάξη της Τουρκίας, στο εσωτερικό της οποίας, όπως όλα δείχνουν, μεγαλώνουν οι αντιθέσεις και η αντιπαράθεση πάνω σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας και προσανατολισμού, όπως οι διεθνείς συμμαχίες, η αναλογία κοσμικού - θρησκευτικού στη διάρθρωση του κράτους, οι σχέσεις με τα άλλα μουσουλμανικά κράτη, η στάση απέναντι στο κουρδικό στοιχείο στην Τουρκία και στην ευρύτερη περιοχή και άλλα. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι οι διαφορετικές απόψεις πάνω σ' αυτά τα ζητήματα σχετίζονται με τη συνολικότερη ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, από την οποία τροφοδοτούνται ανταγωνιστικά σχέδια της αστικής τάξης για το ρόλο της Τουρκίας τα επόμενα χρόνια. Οι αντιθέσεις αυτές αποδείχτηκαν και την περίοδο πριν το δημοψήφισμα από τις θέσεις των αστικών κομμάτων στην Τουρκία, την εφ' όλης της ύλης πολιτική αντιπαράθεση, που εκφράστηκε και στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Είναι αυτονόητο ότι η αντιπαράθεση αυτή δεν τελείωσε το βράδυ της Κυριακής. Οπως είναι βέβαιο ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης στην Τουρκία, σε οποιαδήποτε εκδοχή τους, δεν συναντούνται πουθενά με εκείνα του τουρκικού λαού.

Σινιάλο

 

Την περασμένη Πέμπτη 13 Απρίλη, η Ουάσιγκτον επέλεξε να ρίξει την υπερ-βόμβα της στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τη δράση του «Ισλαμικού Κράτους» στην περιοχή. Μόλις δυο μέρες πριν, την Τρίτη 11 Απρίλη, στο αμερικανικό περιοδικό «Stars and Stripes», που συνδέεται στενά με τις αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις, δημοσιεύτηκε ανάλυση με τίτλο: «Η ρωσική πρωτοβουλία για την ειρήνη στο Αφγανιστάν ως υπονόμευση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ». Το άρθρο ισχυριζόταν ότι η Μόσχα στηρίζει τους «Ταλιμπάν», παρέχοντάς τους και εξοπλισμό, ενώ σημειωνόταν ότι η επιμονή της Ρωσίας να προχωρήσει τις «ειρηνευτικές συνομιλίες» για το Αφγανιστάν θα μπορούσε να βλάψει περαιτέρω τους δεσμούς ΗΠΑ - Ρωσίας «που έχουν ήδη επιβαρυνθεί από όταν η Μόσχα εισέβαλε στην Ουκρανία το 2014 και παρενέβη στον εμφύλιο στη Συρία το 2015». Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα δύο γεγονότα είναι ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά αυτές οι σκέψεις είναι «αθώες» σε μια περίοδο που οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη χτυπάνε «κόκκινο» και εκφράζονται σε κάθε περιφερειακή εστία αντιπαράθεσης. Το βέβαιο είναι ότι οι ΗΠΑ ήθελαν με την υπερ-βόμβα να στείλουν ένα ακόμη μήνυμα στους ανταγωνιστές τους, γεγονός που χρειάζεται στους λαούς να λειτουργήσει ως σινιάλο για τους κινδύνους που μεγαλώνουν σε βάρος τους από την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σ' αυτούς.

Ριζοσπάστης