Μνημόνια τέλος, ζήτω τα μνημόνια!

Το ένα πίσω από το άλλο, τα κυβερνητικά στελέχη, προσπαθώντας να υπερασπιστούν το 4ο μνημόνιο που έφεραν στη Βουλή, επαναλαμβάνουν μονότονα ότι αυτό είναι «το τελευταίο», ότι η «επιτροπεία» τελειώνει και μετά αρχίζουν τα καλά για το λαό, που τάχα θα δει οφέλη από την καπιταλιστική οικονομία που θα ανακάμπτει. Βέβαια, αν κανείς προσέξει καλύτερα τις κυβερνητικές δηλώσεις, μάλλον το αντίθετο ομολογούν. Χαρακτηριστικά είναι, για παράδειγμα, όσα έλεγε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Το γεγονός ότι θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιτυγχάνουμε συγκεκριμένους στόχους, έτσι ώστε να παραμένει βιώσιμη η πορεία του ελληνικού χρέους, είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα, αυτό αφορά το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης. Ξέρετε ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται υπό μια μορφή αυξημένου ελέγχου των προϋπολογισμών τους, όμως αυτό εντάσσεται στις συνθήκες κανονικότητας της ΕΕ και της Ευρωζώνης». Ενώ και ο Σ. Φάμελλος, αναφερόμενος (στον ρ/σ «Flash») στα περιβόητα «αντίμετρα», έλεγε πως η κυβέρνηση τα απαίτησε γιατί «εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι βγαίνει το πρόγραμμα και η πορεία η δημοσιονομική και η παραγωγική στη χώρα, πέρα από τους συσχετισμούς στο εξωτερικό». Τι ομολογούν δηλαδή; Οτι η εξουσία, η οικονομία και οι συμμαχίες του κεφαλαίου σημαίνουν μόνιμη επίθεση στο λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης και ανεξάρτητα απ' το πώς θα βαφτίζονται κάθε φορά τα μέτρα ή ποιος θα τα υλοποιεί. Ακριβώς εκεί, στην καρδιά του προβλήματος, πρέπει να στρέψει τα βέλη της και η εργατική - λαϊκή πάλη.

«Νοκ άουτ»

 

Δεν πάει καιρός που ο ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφορούσε το σύνθημα «Εξοδος απ' την κρίση με την κοινωνία όρθια», θέλοντας να καλλιεργήσει την κάλπικη αίσθηση ότι με τη δική του πολιτική επιτυγχάνονται οι αναγκαίες για το κεφάλαιο προσαρμογές στα δημοσιονομικά και προχωράνε οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, χωρίς ο λαός να κατρακυλάει στην εξαθλίωση. Πάνω σ' αυτό το σύνθημα και στη λογική του μικρότερου κακού, ο ΣΥΡΙΖΑ οικοδόμησε την προπαγάνδα του μετά την υπογραφή και ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Καθώς, όμως, «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια», έφερε και την προσαρμογή του συνθήματος στις ανάγκες του τέταρτου μνημονίου και ενώ ο λαός συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο, το διάστημα που μεσολάβησε, ότι η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει να είναι αυτός γονατισμένος και όχι όρθιος, όπως του έλεγαν. Ετσι, στο βίντεο που κυκλοφόρησε χτες ο ΣΥΡΙΖΑ, το σύνθημα έγινε «Αταλάντευτος στόχος η έξοδος από την κρίση»... Κάπου πιο κάτω ακούγεται και το περί «όρθιας κοινωνίας», αλλά περισσότερο ηχεί σαν κακόγουστος κυνισμός, την ώρα που χτες στη Βουλή συζητούνταν και αναμενόταν να ψηφιστούν νέες περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο, νέο γενναίο δηλαδή πλήγμα στο λαϊκό εισόδημα, νέα αντεργατικά μέτρα που ενισχύουν το αντεργατικό πλέγμα που έχουν υφάνει τα προηγούμενα μνημόνια κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, το σύνθημα που θα αποτύπωνε με τη μεγαλύτερη πιστότητα την πολιτική και αυτής της κυβέρνησης είναι ένα: «Εξοδος από την κρίση, με το κεφάλαιο όρθιο και το λαό ..."νοκ άουτ"».

«Αριστερό» μπακ... στο γήπεδο της εξαπάτησης

 

Σε ρόλο «αριστερού» μπακ στο γήπεδο της κυβερνητικής εξαπάτησης κατέβηκε, για μια ακόμα φορά, στη συζήτηση στη Βουλή ο Ν. Φίλης. Η «αριστερή» επιχειρηματολογία υπεράσπισης του 4ου μνημονίου που ανέπτυξε, είχε απ' όλα: και λίγο από «κομματικό πατριωτισμό», του στυλ ότι «η ψήφος μας είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση της Αριστεράς», που τάχα κρατάει ζωντανή την... ελπίδα για το λαό, και λίγο από χοντροκομμένη απάτη, του στυλ «υπογράψαμε δυο μνημόνια για την ανάκαμψη του κεφαλαίου αλλά εξακολουθούμε να μην υπογράφουμε την ιδεολογική και πολιτική προσχώρηση στη στρατηγική του κεφαλαίου» (!), και λίγο από... προβληματισμό για το αν με την κατάργηση της Κυριακής αργίας «υπηρετείς την ευθύνη σου», και βέβαια όλα αυτά πασπαλισμένα με ολίγον από «εθνικό» συμφέρον, που κατά τον Φίλη υπηρετείται όταν «τηρούμε τις συμφωνίες που μας επιβλήθηκαν». Βέβαια, υπήρξαν και στιγμές ειλικρίνειας του πρώην υπουργού, όπως όταν παρατήρησε ότι «πρέπει να προσέξουμε να μη σπάσει ο δεσμός και η ισορροπία μεταξύ δημόσιου και λαϊκού συμφέροντος που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εκπροσωπεί, γιατί διαφορετικά θα ακυρωθεί ως πολιτικός χώρος». Διαφορετικά, δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξαπατά το λαό, παρουσιάζοντάς του ως «δημόσιο» το συμφέρον των καπιταλιστών που υπηρετεί, δεν θα 'χει λόγο ύπαρξης. Περί αυτού εξάλλου και οι προβληματισμοί που παρουσιάστηκαν ως τάχα... κριτική στην κυβέρνηση.

Εύσημα αράδα!

 

Το μεγάλο κεφάλαιο σας δίνει συνεχώς εύσημα, ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων στην παρέμβασή του ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θ. Παφίλης. Εξανέστη ο υπουργός Οικονομικών και παίρνοντας το λόγο απάντησε: «Κύριε Παφίλη, θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι που θα με βοηθήσει στην τοποθέτησή μου, αλλά και στο προσωπικό μου αρχείο όταν βγω στη σύνταξη. Είπατε ότι το μεγάλο κεφάλαιο μας δίνει συνεχώς εύσημα. Αντιθέτως, τα τελευταία δυο χρόνια το εγχώριο κεφάλαιο έχει πολεμήσει λυσσαλέα την κυβέρνηση»...

Φαίνεται ότι ο Ευ. Τσακαλώτος έχει κοντή μνήμη. Ας του τη φρεσκάρουμε λιγάκι, θυμίζοντάς του λίγα απ' τα εύσημα που έχουν λάβει και δεν αναφερόμαστε στην ...αλησμόνητη συνέντευξη Σαββίδη και την ...αγιογραφία που φιλοτέχνησε στην κυβέρνηση.

Πριν λίγες μέρες, στο εβδομαδιαίο δελτίο του, ο ΣΕΒ έγραφε: «Η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης αποτελεί μια θετική εξέλιξη και αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση κινείται στη σωστή κατεύθυνση ως προς την ανάγκη να βάλει την οικονομία σε μια σταθερή τροχιά για τα επόμενα χρόνια».

Λίγο πιο πριν, ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Πάιατ, σε συνέντευξή του, αφού δηλώνει εντυπωσιασμένος απ' την κυβέρνηση, της δίνει ψήφο εμπιστοσύνης: «Από αυτή την οπτική, είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από την είδηση για τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (...) Η Ελλάδα θα πλεύσει σε ήρεμα νερά για περίπου δύο χρόνια...».
Τέλος Απρίλη, ο επίτροπος Οικονομικών, Π. Μοσκοβισί, δηλώνει: «Από το καλοκαίρι του 2015, διακόσια και πλέον μέτρα ελήφθησαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας, κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γαλλίας (...) καμία άλλη χώρα δεν έχει προχωρήσει σε τέτοια προσαρμογή».

Ριζοσπάστης