- Συντάκτης: Διότιμος
Όμως ένα μικρό μόνο τμήμα του λαού αντιστέκεται. Το μεγαλύτερο παρακολουθεί όσα κακά του συμβαίνουν απογοητευμένο, αμήχανο, σαστισμένο, φοβισμένο, πολιτικά αποστασιοποιημένο.
Πολλοί εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι καταριούνται την πολιτική και τους πολιτικούς αμφισβητώντας όχι μόνο την ηθική των πολιτικών αλλά γενικότερα την ηθική της πολιτικής. Δηλώνουν γενικά πως συχαίνονται την πολιτική πιστεύοντας ότι αυτή δεν μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Ένα μεγάλο μέρος, που όλο και αυξάνεται με αυτό το σκεπτικό απέχει από τις εκλογές θεωρώντας μάλιστα ότι μ΄ αυτή τη στάση κάνει αντίσταση στην εξουσία. Ένα άλλο μέρος συμμετέχει στις εκλογές “ελαφρά τη καρδία” επιλέγοντας την τελευταία στιγμή εκείνον που του υπόσχεται περισσότερα, που του πουλάει “ελπίδα”, που του “γυαλίζει περισσότερο”.
Ποιος χάνει - ποιος κερδίζει;
Αν αθροίσουμε στους απέχοντες κι αυτούς που επιλέγουν ουσιαστικά εκπρόσωπο των συμφερόντων τους “κατά που φυσάει ο άνεμος”, διαπιστώνουμε, ότι το σύνολό τους αποτελεί την πλειοψηφία που γέρνει την πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη πλευρά, δηλαδή που αποφασίζει για το μέλλον του λαού. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα συνδικάτα, όπου πολλοί εργαζόμενοι κυριολεκτικά αηδιάζουν από την πολιτική των πουλημένων στα αφεντικά, την πολιτική των καρεκλοκένταυρων και την πολιτική των καιροσκόπων που ουσιαστικά στοχεύουν μόνο σε ίδιον όφελος.
Μια τέτοια θεώρηση όμως είναι πέρα για πέρα δηλωτική της απόγνωσης, της απογοήτευσης, της καθαρής έλλειψης εμπιστοσύνης του λαικού παράγοντα στη δύναμη και στην ικανότητά του για παρέμβαση και διαμόρφωση μιας διαφορετικής πολιτικής, ικανής να σηματοδοτήσει μια ουσιαστική αλλαγή. Το κατά πόσο δε είναι σωστή αυτή η στάση μπορεί να απαντηθεί, αν τεθεί το ερώτημα ποιος ωφελείται τελικά από την αδιαφορία, την απογοήτευση, την απολίτικη συμπεριφορά. Ποιος ωφελείται τελικά από την αποδοχή της μείωσης μισθών και συντάξεων, από τις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, από την απλήρωτη εργασία, από το σπάσιμο μιας θέσης σε δύο ή τρεις; Ποιος ωφελείται από την κατάργηση του έστω και λειψού “κράτους-πρόνοιας” και από το μοίρασμα της φτώχειας; Ποιος ωφελείται από την επιλογή της αδιαφορίας και της “πολυθρόνας”; Κάθε άλλο βέβαια παρά οι “αδιάφοροι”, διότι αυτοί δυστυχώς είναι εκείνοι που αποκλειστικά δέχονται τα αποτελέσματα της αδιαφορίας τους.
Η απολίτικη στάση είναι διαχρονικά βαθειά πολιτική
Έκφραση της περιφρόνησης που αισθάνονταν ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες γι αυτούς που γυρνούσαν την πλάτη τους στα κοινά, που αδιαφορούσαν και δεν ασχολούνταν με τις υποθέσεις του κράτους, ήταν η περίφημη φράση του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλή: “Των μηδέν τούτων (κοινών) μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ' αχρείον νομίζομεν”. Δηλαδή ο αδιάφορος ήταν για τη Δημοκρατική Αθηναϊκή πολιτεία όχι ένας φιλήσυχος πολίτης αλλά ένας αχρείος, που σημαίνει άχρηστος και επικίνδυνος.
Προχωρώντας στον 18ο αιώνα ακούμε το μεγάλο φιλόσοφο, διαφωτιστή και θεωρητικό της Γαλλικής Επανάστασης Ζαν Ζακ Ρουσσώ να διακηρύσσει, πως το πρώτο βήμα για την παρακμή μιας πολιτείας είναι εκείνη η στιγμή που θα πει κάποιος για τα κοινά “τι με ενδιαφέρει”;
Και για τη σημερινή εποχή έρχεται ο Μπέρτολ Μπρεχτ απλά και επιγραμματικά να ονοματίσει αυτούς που αδιαφορούν και δεν συμμετέχουν στα κοινά “πολιτικά αγράμματους” και να καταδικάσει απερίφραστα της στάση τους. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος.
Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών...».
Πηγή: http://dioti.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου