Μεταξύ των προκλητικών επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και αναπαράγουν σύσσωμα τα αστικά επιτελεία είναι και αυτό της... «ενίσχυσης της δημοκρατίας» στα συνδικάτα!
Με το πολυνομοσχέδιο που φέρνει για ψήφιση στη Βουλή, στο πλαίσιο της υλοποίησης των προαπαιτούμενων της 3ης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση ικανοποιεί μια πάγια και δημόσια διατυπωμένη απαίτηση του κεφαλαίου, ανεβάζοντας την απαρτία που απαιτείται στις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για τη λήψη απεργιακής απόφασης στο 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους. Σε σχέση με όσα ισχύουν σήμερα, δηλαδή, υπερδιπλασιάζει τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτούνται για την προκήρυξη απεργίας από ένα συνδικάτο. Εστιάζει, μάλιστα, στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης των εργαζομένων, μέσα στην επιχείρηση, εκεί ακριβώς που εκφράζονται πιο έντονα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές, οι πιέσεις, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει δρόμο να χτυπηθεί η δυνατότητα προκήρυξης απεργίας και στα κλαδικά συνδικάτα.
Και ενώ η κυβέρνηση προχωρά σε ένα τέτοιο αποφασιστικό βήμα για το παραπέρα ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, στελέχη της επιστρατεύουν προκλητικά επιχειρήματα, κάνοντας λόγο για ρύθμιση που θα προωθήσει τη «δημοκρατία» στα συνδικάτα, την «ουσιαστική συμμετοχή» των εργαζομένων στις διαδικασίες τους, την καλύτερη οργάνωση και τη μεγαλύτερη επιτυχία των απεργιών...
Οι... δημοκρατικές ευαισθησίες της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας, βέβαια, αποτυπώθηκαν και στον τρόπο με τον οποίο επιχείρησαν στις αρχές του Δεκέμβρη να φέρουν στη Βουλή τα παραπάνω, μέσα από μια τροπολογία που κατέθεσαν σαν τους κλέφτες και αναγκάστηκαν να αποσύρουν μέσα στην ίδια νύχτα.
Το δε... προοδευτικό πρόσημο της ρύθμισης επιβεβαιώθηκε από τις επιδοκιμασίες του ΣΕΒ, του συνόλου του αστικού Τύπου, αλλά και από τις διαμαρτυρίες των βουλευτών της ΝΔ για την προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης, μαζί με τις διαβεβαιώσεις τους πως είναι έτοιμοι να ψηφίσουν υπέρ του περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος με χέρια και με πόδια...
Η
υποκρισία της κυβέρνησης, τα παραμύθια και τα ψέματά της περισσεύουν.
Ενδιαφέρεται τάχα για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων και των συνελεύσεων
των εργαζομένων, για την οργάνωση του αγώνα τους ενάντια στην
αντεργατική πολιτική που η ίδια υλοποιεί...
Η «δημοκρατία» την οποία έρχεται να εδραιώσει ακόμα παραπέρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προσθέτοντας ένα ακόμα εμπόδιο σε όσα ήδη συναντά η πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων και συνολικότερα η συνδικαλιστική δράση, είναι γνωστή στους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς.
Εκεί, δηλαδή, που οι απαιτήσεις της εργοδοσίας επιβάλλονται με μια σειρά από τρόπους:
Με τη βοήθεια του αντεργατικού οπλοστασίου που διατηρεί και επεκτείνει η σημερινή κυβέρνηση.
Με τη συνδρομή των δικαστικών αποφάσεων, μέσα από τις συμπληγάδες των οποίων αναγκάζονται να περνούν οι απεργιακές αποφάσεις, για να κριθούν σε ποσοστό 90% παράνομες ή καταχρηστικές.
Με τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, στο στόχαστρο της οποίας μπαίνουν οι εργαζόμενοι που σηκώνουν κεφάλι.
Το «κόσκινο» της εργοδοσίας ξεκινά πριν ακόμα από την πρόσληψη, μέσα από συνεντεύξεις, ερωτηματολόγια και άλλες διαδικασίες, που «διερευνούν» τη συμμετοχή του υποψήφιου εργαζομένου σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι «εσωτερικοί κανονισμοί» και οι «αξιολογήσεις» των εργαζομένων, που λειτουργούν ως εργαλεία περιορισμού, ακόμα και απαγόρευσης, της συνδικαλιστικής δράσης. Με κριτήρια κομμένα και ραμμένα στους στόχους, στις «αρχές» και τις «αξίες» της επιχείρησης, οι εργαζόμενοι «αξιολογούνται» συνεχώς, ενώ η εφαρμογή των «κανονισμών» γίνεται με «κατασταλτικά μέτρα», όπως απολύσεις, τρομοκρατία, δυσμενείς μεταθέσεις. Σε μια σειρά από κλάδους υπάρχουν παραδείγματα εργαζομένων που αξιολογήθηκαν ως «μη συνεργάσιμοι» επειδή διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, που τους έγιναν παρατηρήσεις για προσπάθεια να «προσηλυτίσουν πολιτικά» συναδέλφους τους, που απολύθηκαν, με την εργοδοσία να επικαλείται ως λόγο της απόλυσης την εφαρμογή του «εσωτερικού κανονισμού».
Σε άλλες περιπτώσεις, η εργοδοσία έχει φτάσει στο σημείο να μαζεύει από τους εργαζόμενους «δηλώσεις αποκήρυξης» των σωματείων τους, παραβιάζοντας ανοιχτά ακόμα και τις προβλέψεις του ισχύοντος συνδικαλιστικού νόμου, προκειμένου να επιτεθεί σε ταξικά συνδικάτα που οργανώνουν τη διεκδίκηση με απεργίες και άλλες μορφές κινητοποιήσεων.
Μηνύσεις σε βάρος εργαζομένων και συνδικαλιστών από στελέχη των επιχειρήσεων, συλλήψεις απεργών και καταστολή κινητοποιήσεων από τις δυνάμεις της αστυνομίας καθ' υπόδειξη των αφεντικών, είναι επίσης πλευρές της «δημοκρατίας» στους χώρους δουλειάς, την οποία καλλιεργούν από τη μια η εργοδοσία και από την άλλη η κυβέρνηση...
Αέρα
στα πανιά της εργοδοσίας, που αποθρασύνεται όλο και περισσότερο,
εξασφαλίζουν οι αντεργατικοί νόμοι που διατηρεί στο ακέραιο και ενισχύει
συνεχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς
εννοούν κυβέρνηση και εργοδοσία τη «συμμετοχή» των εργαζομένων αποτελεί
ο νόμος για τις περιβόητες «Ενώσεις Προσώπων».
Με βάση τις προβλέψεις του, οι εργοδότες μπορούν να «στήνουν» μια Ενωση με τη συμφωνία μόλις του 15% του συνόλου των εργαζομένων στην επιχείρηση, και να την αξιοποιήσουν για να επιβάλουν μειώσεις μισθών, κατάργηση επιδομάτων, αύξηση του ωραρίου εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους. Με «όχημα» το νόμο αυτό, οι «Ενώσεις Προσώπων» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, αποτελούμενες πρώτα από όλα από τους προϊσταμένους, τα στελέχη και τα τσιράκια των εργοδοτών, και υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις με ψαλιδισμένα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, χωρίς να ζητήσουν ούτε τη γνώμη τους.
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση... νοιάζεται για τη δημοκρατία και απαιτεί τη συμμετοχή του 50% των μελών ενός σωματείου προκειμένου να αποφασιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση, δεν έχει καμιά... δημοκρατική ευαισθησία για το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που δίνει το ελεύθερο στην εργοδοσία να επιτίθεται σε μισθούς και δικαιώματα σε συνεργασία με «Ενώσεις Προσώπων», που εκπροσωπούν μόνο το 15% του προσωπικού τους...
Με άλλα λόγια, για τους εργάτες που παλεύουν ενάντια στην εργοδοσία και την αντεργατική κυβερνητική πολιτική απαιτείται το 50%. Για τη σφαγή των δικαιωμάτων του συνόλου των εργαζομένων κάθε επιχείρησης... μια χαρά τούς αρκεί και το 15%!
Με το πολυνομοσχέδιο που φέρνει για ψήφιση στη Βουλή, στο πλαίσιο της υλοποίησης των προαπαιτούμενων της 3ης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση ικανοποιεί μια πάγια και δημόσια διατυπωμένη απαίτηση του κεφαλαίου, ανεβάζοντας την απαρτία που απαιτείται στις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για τη λήψη απεργιακής απόφασης στο 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους. Σε σχέση με όσα ισχύουν σήμερα, δηλαδή, υπερδιπλασιάζει τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτούνται για την προκήρυξη απεργίας από ένα συνδικάτο. Εστιάζει, μάλιστα, στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης των εργαζομένων, μέσα στην επιχείρηση, εκεί ακριβώς που εκφράζονται πιο έντονα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές, οι πιέσεις, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει δρόμο να χτυπηθεί η δυνατότητα προκήρυξης απεργίας και στα κλαδικά συνδικάτα.
Και ενώ η κυβέρνηση προχωρά σε ένα τέτοιο αποφασιστικό βήμα για το παραπέρα ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, στελέχη της επιστρατεύουν προκλητικά επιχειρήματα, κάνοντας λόγο για ρύθμιση που θα προωθήσει τη «δημοκρατία» στα συνδικάτα, την «ουσιαστική συμμετοχή» των εργαζομένων στις διαδικασίες τους, την καλύτερη οργάνωση και τη μεγαλύτερη επιτυχία των απεργιών...
Οι... δημοκρατικές ευαισθησίες της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας, βέβαια, αποτυπώθηκαν και στον τρόπο με τον οποίο επιχείρησαν στις αρχές του Δεκέμβρη να φέρουν στη Βουλή τα παραπάνω, μέσα από μια τροπολογία που κατέθεσαν σαν τους κλέφτες και αναγκάστηκαν να αποσύρουν μέσα στην ίδια νύχτα.
Το δε... προοδευτικό πρόσημο της ρύθμισης επιβεβαιώθηκε από τις επιδοκιμασίες του ΣΕΒ, του συνόλου του αστικού Τύπου, αλλά και από τις διαμαρτυρίες των βουλευτών της ΝΔ για την προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης, μαζί με τις διαβεβαιώσεις τους πως είναι έτοιμοι να ψηφίσουν υπέρ του περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος με χέρια και με πόδια...
Βαφτίζουν «δημοκρατία» τη «σιδερένια φτέρνα» της εργοδοσίας
Η «δημοκρατία» την οποία έρχεται να εδραιώσει ακόμα παραπέρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προσθέτοντας ένα ακόμα εμπόδιο σε όσα ήδη συναντά η πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων και συνολικότερα η συνδικαλιστική δράση, είναι γνωστή στους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς.
Εκεί, δηλαδή, που οι απαιτήσεις της εργοδοσίας επιβάλλονται με μια σειρά από τρόπους:
Με τη βοήθεια του αντεργατικού οπλοστασίου που διατηρεί και επεκτείνει η σημερινή κυβέρνηση.
Με τη συνδρομή των δικαστικών αποφάσεων, μέσα από τις συμπληγάδες των οποίων αναγκάζονται να περνούν οι απεργιακές αποφάσεις, για να κριθούν σε ποσοστό 90% παράνομες ή καταχρηστικές.
Με τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, στο στόχαστρο της οποίας μπαίνουν οι εργαζόμενοι που σηκώνουν κεφάλι.
Το «κόσκινο» της εργοδοσίας ξεκινά πριν ακόμα από την πρόσληψη, μέσα από συνεντεύξεις, ερωτηματολόγια και άλλες διαδικασίες, που «διερευνούν» τη συμμετοχή του υποψήφιου εργαζομένου σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι «εσωτερικοί κανονισμοί» και οι «αξιολογήσεις» των εργαζομένων, που λειτουργούν ως εργαλεία περιορισμού, ακόμα και απαγόρευσης, της συνδικαλιστικής δράσης. Με κριτήρια κομμένα και ραμμένα στους στόχους, στις «αρχές» και τις «αξίες» της επιχείρησης, οι εργαζόμενοι «αξιολογούνται» συνεχώς, ενώ η εφαρμογή των «κανονισμών» γίνεται με «κατασταλτικά μέτρα», όπως απολύσεις, τρομοκρατία, δυσμενείς μεταθέσεις. Σε μια σειρά από κλάδους υπάρχουν παραδείγματα εργαζομένων που αξιολογήθηκαν ως «μη συνεργάσιμοι» επειδή διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, που τους έγιναν παρατηρήσεις για προσπάθεια να «προσηλυτίσουν πολιτικά» συναδέλφους τους, που απολύθηκαν, με την εργοδοσία να επικαλείται ως λόγο της απόλυσης την εφαρμογή του «εσωτερικού κανονισμού».
Σε άλλες περιπτώσεις, η εργοδοσία έχει φτάσει στο σημείο να μαζεύει από τους εργαζόμενους «δηλώσεις αποκήρυξης» των σωματείων τους, παραβιάζοντας ανοιχτά ακόμα και τις προβλέψεις του ισχύοντος συνδικαλιστικού νόμου, προκειμένου να επιτεθεί σε ταξικά συνδικάτα που οργανώνουν τη διεκδίκηση με απεργίες και άλλες μορφές κινητοποιήσεων.
Μηνύσεις σε βάρος εργαζομένων και συνδικαλιστών από στελέχη των επιχειρήσεων, συλλήψεις απεργών και καταστολή κινητοποιήσεων από τις δυνάμεις της αστυνομίας καθ' υπόδειξη των αφεντικών, είναι επίσης πλευρές της «δημοκρατίας» στους χώρους δουλειάς, την οποία καλλιεργούν από τη μια η εργοδοσία και από την άλλη η κυβέρνηση...
Στη σφαγή με 15%, στην απεργία με 50% συν 1
Με βάση τις προβλέψεις του, οι εργοδότες μπορούν να «στήνουν» μια Ενωση με τη συμφωνία μόλις του 15% του συνόλου των εργαζομένων στην επιχείρηση, και να την αξιοποιήσουν για να επιβάλουν μειώσεις μισθών, κατάργηση επιδομάτων, αύξηση του ωραρίου εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους. Με «όχημα» το νόμο αυτό, οι «Ενώσεις Προσώπων» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, αποτελούμενες πρώτα από όλα από τους προϊσταμένους, τα στελέχη και τα τσιράκια των εργοδοτών, και υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις με ψαλιδισμένα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, χωρίς να ζητήσουν ούτε τη γνώμη τους.
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση... νοιάζεται για τη δημοκρατία και απαιτεί τη συμμετοχή του 50% των μελών ενός σωματείου προκειμένου να αποφασιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση, δεν έχει καμιά... δημοκρατική ευαισθησία για το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που δίνει το ελεύθερο στην εργοδοσία να επιτίθεται σε μισθούς και δικαιώματα σε συνεργασία με «Ενώσεις Προσώπων», που εκπροσωπούν μόνο το 15% του προσωπικού τους...
Με άλλα λόγια, για τους εργάτες που παλεύουν ενάντια στην εργοδοσία και την αντεργατική κυβερνητική πολιτική απαιτείται το 50%. Για τη σφαγή των δικαιωμάτων του συνόλου των εργαζομένων κάθε επιχείρησης... μια χαρά τούς αρκεί και το 15%!
Ευ. Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου