ΒΡΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, πώς θα αμυνθεί η πατρίδα αν δεν αγοράζουμε όπλα;

ΒΡΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, πώς θααμυνθεί η πατρίδα αν δεν αγοράζουμε όπλα; 

Από atexnos

Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //

 Όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς, από το 1974 μέχρι σήμερα, οι κομμουνιστές τούς καταψήφισαν, συμπεριλαμβανομένων και των κονδυλίων για την εθνική άμυνα. Όλα αυτά τα χρόνια κατήγγειλαν τις κυβερνήσεις για τις πολεμικές δαπάνες και τα πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα που πραγματοποιούσαν.

Κι έρχεται σήμερα το ΚΚΕ (τουλάχιστον τα δέκα τελευταία χρόνια) και διαλαλεί σε όλους τους τόνους, ότι σε περίπτωση πολέμου, οι κομμουνιστές θα υπερασπίσουν την πατρίδα από κάθε εισβολέα. Καλεί μάλιστα τον λαό να στρέψει τα όπλα ενάντια και στην αστική τάξη που θα μας επιτεθεί, αλλά και στην ελληνική αστική τάξη.

Πώς όμως κύριοι κομμουνιστές θα μπορέσει ο λαός να αμυνθεί (ή ακόμα και να στρέψει τα όπλα ενάντια στην δική του αστική τάξη) αν δεν έχει το Ελληνικό κράτος κάνει τους απαραίτητους εξοπλισμούς;

 Επίσης, εφόσον εσείς διαπαιδαγωγείτε την εργατική τάξη διεθνιστικά, με τι καρδιά θα πολεμήσει την επιτιθέμενη αστική τάξη (τούρκικη, βουλγάρικη αμερικάνικη κλπ);

Αγαπητέ φίλε που αντιμετωπίζεις τα παραπάνω ερωτήματα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι υπάρχουν δύο πατρίδες. Άλλη είναι η πατρίδα των καπιταλιστών και άλλη αυτή των εργαζομένων. Το κεφάλαιο ουσιαστικά δεν έχει πατρίδα. Πηγαίνει και επενδύεται εκεί όπου προσμένει τα μεγαλύτερα κέρδη. Δεν είναι τυχαίο ότι και πριν την κρίση, αλλά και στη διάρκεια της κρίσης, χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις μετακόμισαν σε άλλες χώρες. Τα μεγάλα ελληνικά μονοπώλια επένδυσαν δισεκατομμύρια ευρώ σε Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σκόπια, ΗΠΑ και αλλού. Κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε για το αν αυτό θα οδηγούσε στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους στην Ελλάδα.

Το κεφάλαιο χρειάζεται την «πατρίδα», μόνο για να έχει ένα ΚΡΑΤΟΣ, στα όρια του οποίου θα έχει την πλήρη εξουσία και που θα χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του, για την καταπίεση της εργατικής του τάξης. Το κράτος αυτό και οι κυβερνήσεις του, είναι αναγκαία στο κεφάλαιο και την εγχώρια αστική τάξη, για να το αντιπροσωπεύουν στις διακρατικές τους συμφωνίες με τους ξένους καπιταλιστές. Στην ουσία, αυτό που το κεφάλαιο και η αστική τάξη κάθε φορά υπερασπίζονται, είναι το κράτος τους και όχι η χώρα καταγωγής τους.

Αντίθετα, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, είναι «δεμένα» με τον τόπο καταγωγής τους, την χώρα τους, αλλά όχι με το καπιταλιστικό κράτος και τούς κρατικούς μηχανισμούς. Ο λαός υπόκειται την καταπίεση των μηχανισμών του αστικού κράτους, αλλά αυτός είναι που κάθε φορά θα υπερασπιστεί τις προγονικές του εστίες. Η άρχουσα τάξη, στον βαθμό που μπορεί, δεν θα εμπλέξει τα παιδιά της στις πολεμικές συρράξεις, τα παιδιά των εργατών στέλνονται για να αλληλοσκοτωθούν.

Όταν λοιπόν δύο αστικές τάξεις εμπλέκονται σε πόλεμο, τότε πολεμούν δύο κράτη μεταξύ τους και όχι δύο πατρίδες!

Μπαίνει όμως το ερώτημα: Θα πρέπει η εργατική τάξη να υποστηρίζει τους πολεμικούς εξοπλισμούς της αστικής της τάξης; Θα πρέπει στους κρατικούς προϋπολογισμούς να ψηφίζει τα κονδύλια για την «εθνική άμυνα»;

Η απάντησή μου είναι ένα ξεκάθαρο «όχι». Και τούτο επειδή τους εξοπλισμούς τούς πληρώνει η εργατική τάξη και αυτοί προορίζονται όχι για την άμυνα της πατρίδας αλλά για τους σκοπούς του αστικού κράτους (είτε αμυντικούς, είτε επιθετικούς).

Ειδικά στην Ελλάδα, όλοι οι προϋπολογισμοί από το 1974 και μετά (αυτούς που θυμάμαι) εξυπηρετούν κυριολεκτικά τους Νατοϊκούς εξοπλισμούς και τους σχεδιασμούς τους. Αρχικά στρέφονταν ενάντια στα τότε σοσιαλιστικά κράτη και στη συνέχεια ενάντια στην Ρωσία. Η Ελλάδα διέθετε όλα αυτά τα χρόνια, αναλογικά, τα μεγαλύτερα κονδύλια μέσα στο ΝΑΤΟ (πλην των ΗΠΑ) για εξοπλισμούς. Τα όπλα που προμηθευότανε έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και όχι με τις αμυντικές της ανάγκες. 

Π.χ. Τα τεράστια τανκς που έχουμε προμηθευτεί από την Γερμανία, δεν κάνουν για την άμυνα του ορεινού ανάγλυφου της Ελλάδας, αλλά για προέλαση σε μεγάλες πεδινές εκτάσεις. 

Επίσης όλα τα σύγχρονα οπλικά συστήματα (αεροπλάνα, αντιαεροπορικοί πύραυλοι, φρεγάτες κλπ), συνοδεύονται από λογισμικό του οποίου τον κώδικα δεν κατέχει η Ελλάδα. Έτσι δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει σύμφωνα με τις ανάγκες της, αλλά σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Αμυντικά λοιπόν, όλα αυτά είναι ΑΧΡΗΣΤΑ, αν δεν εγκρίνουν τη χρήση τους οι Αμερικάνοι. 

Μια προσπάθεια που είχε γίνει παλιότερα για την ανάπτυξη εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, όπου υπήρξε επιτυχής παραγωγή ελληνικών όπλων (αντιαεροπορικό ARTEMIS, ημιαυτόματα όπλα, ναυπήγηση μικρών πολεμικών πλοίων κλπ) σαμποταρίστηκε από Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ επειδή δεν ενέπιπτε στους δικούς τους σχεδιασμούς και στο τέλος η ελληνική αστική τάξη συμφώνησε στην διάλυσή της.

Ολόκληρος ο στρατός μας, οι βάσεις, τα οπλικά συστήματα, ο εναέριος και θαλάσσιος χώρος ελέγχου, τα στρατηγεία μας, όλα λειτουργούν σύμφωνα με τις ανάγκες και κάτω από τις εντολές του κεντρικού αρχηγείου του ΝΑΤΟ.

Αυτοί είναι εξάλλου και οι λόγοι που υπάρχει το αίτημα της εξόδου από ΝΑΤΟ, ΕΕ, και της απομάκρυνσης των βάσεων, επειδή όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα στην άμυνα της χώρας, αλλά αντίθετα μας εκθέτουν σε πολεμικούς κινδύνους και μας εμπλέκουν στους τυχοδιωκτισμούς των ιμπεριαλιστών.

Όσο για το αν ο διεθνισμός μειώσει το ηθικό και το αξιόμαχο του ελληνικού λαού, μην στεναχωριέσαι. Ίσα-ίσα που ο προλεταριακός διεθνισμός κάνει τους εργάτες να ξεχωρίζουν τον πραγματικό τους εχθρό και να γίνονται πιο αποτελεσματικοί. Διεθνιστική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, σημαίνει τον ανειρήνευτο αγώνα της με κάθε τρόπο ενάντια στους καπιταλιστές (ντόπιους και ξένους), ενάντια σε όλες τις αστικές τάξεις.

Σημαίνει να πολεμήσεις τον εισβολέα (όπως τους Ιταλούς το 1940), να αντισταθείς στους κατακτητές (όπως έγινε με τους Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους στην κατοχή) αλλά και να συντρίψεις την δική σου αστική τάξη (όπως δεν έγινε το 1944). Συνεπώς ο λαός με ορμή και ενθουσιασμό θα οργανώσει τον αγώνα ενάντια στις αστικές τάξεις, με την προϋπόθεση ότι θα έχει διαπαιδαγωγηθεί διεθνιστικά από σήμερα.

Όσο για το που θα βρεθούν τα όπλα, πώς θα αμυνθούμε εάν το αστικό κράτος δεν έχει σύγχρονα όπλα, μην σκοτίζεσαι. Αυτή, είναι μια ανησυχία που πρέπει να την έχουν οι καπιταλιστές. Δεν θα τους δώσουμε εμείς βοήθεια και λύσεις στο πρόβλημά τους. Δεν θα γίνουμε εμείς διαχειριστές των προβλημάτων τους, ούτε θα πληρώνουμε οικιοθελώς τους ανταγωνισμούς τους. 

Μην ανησυχείς για το λαό. Ο Λαός πάντα καταφέρνει να βρίσκει όπλα όταν έρχεται η κατάλληλη ώρα. 

Άσε τους αστούς να τρέμουν στην ιδέα ότι κάποια στιγμή, για να σώσουν τα κέρδη τους, θα είναι αναγκασμένοι να οπλίσουν το λαό.

(Σημείωση: Τον Ιούλιο του 1974, είκοσι πέντε χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την εγκληματική εκστρατεία στην Κορέα, το χουντικό στρατιωτικό καθεστώς κάλεσε το λαό σε επιστράτευση. Άφησε όμως τους επιστρατευμένους να περιφέρεται στα κέντρα επιστράτευσης άοπλους και χωρίς στολές. Αργότερα, πολλοί είπαν, ότι δεν υπήρχαν όπλα στις αποθήκες. Η αλήθεια είναι ότι η αστική τάξη φοβήθηκε μια ένοπλη λαϊκή εξέγερση και δεν έδωσε στους επιστρατευμένους όπλα. Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχαν περάσει μόνο κάτι μήνες κι αυτό την τρομοκρατούσε!).