ΣΥΡΙΖΑίικα...

Πηγαίνοντας προς την τελική πορεία της εκλογικής μάχης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να θέσει εκβιαστικά διλήμματα στους εργαζόμενους στα λαϊκά στρώματα. Στην πραγματικότητα, δεν δίνει τη μάχη για να ανατρέψει το αποτέλεσμα που διαμορφώθηκε στις εκλογές του Μάη, έχει όμως στόχο να ενισχύσει όσο μπορεί περισσότερο τις δυνάμεις του διεκδικώντας το ρόλο του άλλου πόλου στο αστικό πολιτικό σύστημα, δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι όλα τα στελέχη του από την επομένη ακόμα των εκλογών του Μάη άρχισαν να μιλάνε για ενίσχυση του διπολισμού.

«Αν δεν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει η δεξιά...»

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που φέρνει τη δεξιά; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες τους στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής όλα τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις αντιλαϊκές τους αμαρτίες, κάνοντάς τους υπουργούς στην κυβέρνηση της ...«πρώτη φορά αριστεράς»; Μήπως αυτός που συνεργάστηκε κυβερνητικά με την ακροδεξιά; Μήπως είναι αυτός που κορόιδεψε το λαό λέγοντάς του ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, ότι θα επαναφέρει τα εργατικά -λαϊκά δικαιώματα και αντίθετα έφερε ένα τρίτο μνημόνιο και κατοχύρωσε όλα τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα;
Που του έλεγε ότι μπορεί μια κυβέρνηση με το ένα χέρι να μοιράζει στο λαό και με το άλλο να στηρίζει το κεφάλαιο; Μήπως αυτός που έκανε το παν για να αλλάξει την εικόνα που είχε ο λαός μας για τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Το ΝΑΤΟ; Την ΕΕ; Μήπως αυτός που λέρωσε τις αξίες και τα ιδανικά του εργατικού κινήματος, τις ιστορικές παραδόσεις της αριστεράς, τις έννοιες της προόδου; Οταν το ίδιο χέρι που έσφιγγε το χέρι του Τραμπ κατέθετε και λουλούδια προς τιμήν των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών στην Καισαριανή; Στο ερώτημα ποιος φέρνει τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη τους ας κοιταχτούν στον καθρέφτη, δεύτερη απάντηση δεν χωράει... Εξάλλου, ακόμα και αν δεν ερχόταν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε να εφαρμόζει την ίδια ...«δεξιά» αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων που εφάρμοζε μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να εφαρμόζει και η ΝΔ.

«Στις εκλογές συγκρούονται δύο διαφορετικά σχέδια για τη χώρα, το φιλολαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ και το αντιλαϊκό της ΝΔ...»

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα δύο σχέδια; Υπάρχει κάποιο από αυτά που περιλαμβάνει την κατάργηση όλων των μνημονιακών αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων, το ξήλωμα όλου του μνημονιακού πλαισίου; Υπάρχει κάποιο από αυτά που λέει ότι θα καταργήσει την εμπορευματική - επιχειρηματική δράση στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στην Κοινωνική Ασφάλιση; Υπάρχει κάποιο που θα αποκαταστήσει όλα όσα χάθηκαν στην κρίση; Υπάρχει κάποιο που θα βάλει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει προνόμια, φοροαπαλλαγές και ενίσχυση στους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την τήρηση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων και των δημοσιονομικών στόχων της ΕΕ; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την ακόμα ενεργότερη συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης; Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το πρόγραμμά τους είναι ΕΝΑ. Είναι το πρόγραμμα των αιτημάτων των επιχειρηματικών ομίλων, είναι οι κατευθύνσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ, είναι η συμμετοχή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενα κοινό και αντιλαϊκό, με διαφορές αδιάφορες και μικρής σημασίας για τον λαό.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, άρα από εδώ και πέρα ανοίγεται μια άλλη προοπτική για τη χώρα...»

Τα μνημόνια για τον λαό δεν είναι η δανειακή σύμβαση, είναι τα μέτρα και οι αποφάσεις που την συνόδευαν. Και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που την συνόδευαν είναι εδώ. Εμείς το λέγαμε από τότε ότι τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, γιατί απαντούν σε ανάγκες των μονοπωλίων, για φτηνή εργατική δύναμη, για περικοπές κρατικών δαπανών, για ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων. Ας αναρωτηθεί λοιπόν ο άνεργος που περιπλανιέται από 8μηνο σε 8μηνο, ο συνταξιούχος που συνεχίζει να μετράει περικοπές, ο εργαζόμενος με τον μισθό στα τάρταρα και την ελαστική εργασία, ο επαγγελματίας που υποφέρει από τη φοροληστεία, αυτός που τρέμει πότε η τράπεζα θα του πάρει το σπίτι, πώς νιώθει σήμερα στη... μεταμνημονιακή εποχή; Αλλωστε, είναι ψέμα ότι έφυγε η εποπτεία. Εποπτεία και ΕΕ πάνε μαζί. Εξάλλου, κάθε εξάμηνο η ΕΕ παρακολουθεί την υλοποίηση των αντιλαϊκών στόχων σε κάθε χώρα. Εδώ μάλιστα, η πιο αυξημένη εποπτεία για την παρακολούθηση δημοσιονομικών στόχων φτάνει μέχρι το 2060, όταν οι σημερινοί 20άρηδες θα είναι 60άρηδες και οι σημερινοί 40άρηδες 80άρηδες. Ψέμα λοιπόν μεγάλο η μεταμνημονιακή εποχή...

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε με βάση τον συσχετισμό δύναμης διεθνώς, δεν τον άφησαν να υλοποιήσει το πρόγραμμά του, υποχρεώθηκε να κάνει συμβιβασμό...»

Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε; Από πού άραγε προκύπτει αυτό; Γιατί πολύ πριν από τις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει όλο και πιο σαφές ότι το πρόγραμμά του περιλαμβάνει δύο μέρη. Ενα μέρος που απευθυνόταν προς τον λαό και του υποσχόταν το τέλος των μνημονίων και όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, αυτές οι υποσχέσεις γίνονταν όλο πιο θολές και αόριστες, και ένα άλλο που απευθυνόταν στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, όπου δεσμευόταν για συγκεκριμένη πολιτική στήριξης της ανάπτυξης και των κερδών τους και που όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, γίνονταν πιο συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αυτό το «δεύτερο μέρος» υπονόμευε εξαρχής όποιες φιλολαϊκές διακηρύξεις προς τον λαό. Αυτό το «δεύτερο μέρος» το εξήγησε αναλυτικά ο ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα «φόρα» του κεφαλαίου, στον ΣΕΒ κ.λπ. πριν γίνει κυβέρνηση, γι' αυτό άλλωστε πήρε και το «πράσινο φως» και στηρίχθηκε. Αλήθεια, πού αναμετρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς; Μήπως όταν κάνανε τις περατζάδες τους στις ΗΠΑ, στο Brookings και στο Τέξας, στα νταραβέρια με τους Κλίντον για να πάρουν το υπερατλαντικό ...Ok; Μήπως όταν γύρναγε την ΕΕ και έκανε κολεγιές με τον «φίλο» Ολάντ; Οχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναμετρήθηκε με τους αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά στην ουσία συνέβαλε να ενισχυθούν αυτοί οι συσχετισμοί σε βάρος του λαού, έκανε το παν για να τους εξωραΐσει στα μάτια του λαού. Το δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι: «Πρώτα το κεφάλαιο». Αυτό είναι άλλωστε το δόγμα κάθε αστικής κυβέρνησης, κάθε κυβέρνησης στο έδαφος του σημερινού συστήματος όποια ταμπέλα κι αν έχει. Η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι στην πραγματικότητα αποδυνάμωση των αρνητικών συσχετισμών.

«Εμείς δεν κόψαμε μισθούς και συντάξεις, απλά δεν μπορέσαμε να τις αυξήσουμε ικανοποιητικά, δεν είμαστε το ίδιο με τη ΝΔ»...

Το ΣΥΡΙΖΑίικο ψέμα είναι διπλό... Μήπως δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο νόμος Κατρούγκαλου, που στις ήδη τσακισμένες συντάξεις ήρθε να προσθέσει και νέες περικοπές; Μήπως το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε το νόμο που μείωσε τις συντάξεις; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε καθηλωμένα τα μισθολόγια των δημοσίων υπαλλήλων; Μήπως με την εφαρμογή του νόμου Βρούτση που έγινε Αχτσιόγλου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβεβαίωσε ότι η διαμόρφωση των μισθών θα καθορίζεται με υπουργική κυβερνητική απόφαση με βάση τις αντοχές της οικονομίας, δηλαδή με βάση το πόσο θέλει το κεφάλαιο;

Για το λαό κανένα «κοντέρ» δεν μηδενίζει κάθε φορά που αλλάζει χέρια η αντιλαϊκή σκυτάλη, με την αλλαγή των κυβερνητικών διαχειριστών. Αντίθετα, η αντιλαϊκή επίθεση συνεχίζεται από εκεί που την αφήνει η κάθε προηγούμενη κυβέρνηση, είτε σε αυτήν προστίθενται και νέα μέτρα, είτε διατηρούνται σε ισχύ όλα τα προηγούμενα, που οι συνέπειές τους «ξεδιπλώνονται» για πολλά χρόνια μπροστά για τον λαό.

Αυτό αποδείχτηκε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί ευθύς εξαρχής σε ισχύ τα μέτρα όλων των προηγούμενων μνημονίων που «κληρονόμησε» από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αυτό ισχύει και σήμερα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αφήνει τη δική της αντιλαϊκή «κληρονομιά», το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο, τις συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» και τις δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, για να συνεχίσει από εκεί η επόμενη κυβέρνηση.

Ακόμα κι αν τίποτα δεν είχε προσθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα προηγούμενα (που στην πραγματικότητα πρόσθεσε και με το παραπάνω), η παγίωση των μέτρων των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σηματοδοτούσε από μόνη της άγρια αντιλαϊκή επίθεση για πολλά χρόνια, μαχαίρι σε μια σειρά από δικαιώματα, παγίωση της εργασιακής ζούγκλας και άρα αξίζει τη λαϊκή καταδίκη.

«Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ, γιατί άμα βγει η ΝΔ θα κόψει επιδόματα και όλα τα μέτρα ανακούφισης που έχουμε πάρει...»

Καταρχήν, τα λεγόμενα «μέτρα ανακούφισης» δεν αποτελούν και καμία ριζοσπαστική πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού στο σύνολό τους περιλαμβάνονται ήδη στα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα. Δηλαδή τα μνημόνια μαζί με μέτρα τσακίσματος του λαού περιλαμβάνουν και μέτρα διαχείρισης της φτώχειας. Μην μας το παίζουν λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «ίδρωσαν» και αγωνίστηκαν σκληρά για να παρθούν αυτά τα μέτρα. Είναι ψέμα αυτό, ακόμα και η έκθεση της Κομισιόν ελέγχει την υλοποίησή τους. Γι' αυτό άλλωστε και η ΝΔ τα ενσωματώνει στο αντιλαϊκό της πρόγραμμα, ενώ διαφημίζει παντού ότι ήταν πρωτεργάτης αυτής της λογικής ήδη από το 2014. Δεύτερον, το πόσο και αν εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα, εξαρτάται από την πορεία των πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή από το πόσο καλά πάει το ξεζούμισμα του λαού. Αμα αποδίδει το ξεζούμισμα... περισσεύει και κάτι να δοθεί σε αυτούς που βρίσκονται σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αν όμως όχι, τότε τα μέτρα αυτά μπορούν να ανασταλούν, να κοπούν, σε αυτό έχει δεσμευτεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρα οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον μπορεί να τα κόψει, αν τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν πάνε καλά ή αν η οικονομία μπει πάλι σε φάση ύφεσης... Η όλη λογική αυτών των μέτρων, που βεβαίως μπορεί να δίνουν προσωρινές ανάσες σε εργαζόμενους, είναι το διάλεξε τι θα χάσεις. Δηλαδή για καθετί που «παίρνει» ο λαός, χάνει κάτι άλλο. Αυτήν τη λογική την εφάρμοσε πλήρως και πρόσφατα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Για να καταργήσει τη μείωση του αφορολόγητου... ψήφισε στον ίδιο νόμο την απόφαση να καταργήσει ταυτόχρονα και ορισμένα μέτρα που εμφάνιζε ως «αντίμετρα». Ετσι δεν θα μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ, δεν θα μειωθούν φορολογικοί συντελεστές, δεν θα καταργηθεί η εισφορά αλληλεγγύης. Σιγά λοιπόν μην τους πούμε και ευχαριστώ...

«Εμείς δεν είμαστε από τζάκια... δεν είμαστε από πολιτικές οικογένειες, είμαστε το νέο, δεν είμαστε το παλιό...»

Υπάρχουν τα παλιά, υπάρχουν και τα νέα τζάκια, πάντα συμβαίνει αυτό. Πολλοί από αυτούς που λένε ότι δεν είναι πολιτικά τζάκια, μπορεί ήδη να δημιουργούν τα δικά τους. Ομως το θέμα δεν είναι αυτό. Με τζάκια ή χωρίς, οι πολιτικοί της αστικής τάξης μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Δηλαδή, έχει μεγάλη σημασία αν αυτός που μας τσακίζει κατάγεται από μεγάλο πολιτικό τζάκι ή είναι καινούργιος στην πολιτική σκηνή; Εχει σημασία πού έχει μεγαλώσει, αν έχει δουλέψει ή όχι; Καμιά απολύτως! Αμα δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους, δεν θα τους εμπιστεύονταν κιόλας. Οσο για το νέο... ε, ας κρατάνε λίγο πισινή οι ΣΥΡΙΖΑίοι, γιατί στην πραγματικότητα ενσωμάτωσαν στους κόλπους τους ένα μεγάλο μέρος του παλιού... Γιατί βέβαια δεν είναι νέο η Κουντουρά, ο Κουίκ, ο Ραγκούσης, ο Σπίρτζης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Παπακώστα και άλλοι αστέρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν μακρά θητεία στην αντιλαϊκή πολιτική... Ας μη μιλάνε λοιπόν.

«Μήπως αν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς;»

Σκεφτείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν το ΚΚΕ είχε γίνει συνένοχο σε όλη αυτήν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, αν είχε μερίδιο στις αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, αν είχε «μερίδιο ευθύνης» σε όλη την πορεία κατασυκοφάντησης της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Εμείς το λέγαμε καθαρά πολύ πριν το 2015. Δεν υπάρχει κυβέρνηση στο έδαφος του συστήματος που να μπορεί να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, κάθε τέτοιο εγχείρημα στο παρελθόν κατέληξε σε τραγωδία για το λαό, κατέληξε σε υποχώρηση και όχι σε ριζοσπαστικοποίηση. Οδήγησε ΚΚ να πάψουν σήμερα να υπάρχουν ή να είναι καρικατούρες του εαυτού τους. Πολύ περισσότερο, βέβαια, που οι προθέσεις δεν ήταν καθόλου αγνές στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν λοιπόν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση, σήμερα δεν θα υπήρχε ένα αποκούμπι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, προοδευτικοί, που είναι αγωνιστές και παρά το στραπάτσο που έπαθαν επιλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ανασκουμπώνονται, μπορούν σήμερα να ακουμπούν, να συμπορεύονται με το ΚΚΕ, να ελπίζουν ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα και δρόμος σε σύγκρουση με το σύστημα, τις κυβερνήσεις του.

***

Δεν αξίζει κανένας εργαζόμενος, άνθρωπος του λαού να έχει καμιά ταλάντευση ανάμεσα στην ψήφο στο ΚΚΕ και την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχε έστω κάποια βάση - παρ' όλο που ήταν λανθασμένος - αυτός ο προβληματισμός το 2015, σήμερα δεν έχει καμιά απολύτως δικαιολογία. Να μη δυναμώσω το ΚΚΕ για να ενισχύσω τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα καθαρά μια αντιλαϊκή επιλογή, μια επιλογή που ο λαός αύριο θα την βρει μπροστά του.

902gr