Μια ωραία ατμόσφαιρα...

Eurokinissi

«Tο βασικό πλαίσιο, το θεσμικό, σε ό,τι αφορά το αναπτυξιακό μέρος, τον νόμο για τις στρατηγικές επενδύσεις, την αναπτυξιακή τράπεζα (...) αλλά και το νομοσχέδιο που είχαμε ετοιμάσει εμείς για τα εθνικά προγράμματα ανάπτυξης, αυτή είναι η βάση του νομοσχεδίου (...) Θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου δημόσια, διότι ο κ. Γεωργιάδης τήρησε το λόγο του, σεβάστηκε το έργο το οποίο αφήσαμε».

 «Παρέλαβα από τον προκάτοχό μου συγκροτημένη εργασία, την αναγνώρισα από την πρώτη βδομάδα που πήγα στο υπουργείο και είπα ότι ένα μεγάλο τμήμα του νομοσχεδίου προέρχεται από προηγούμενα σχέδια νόμου που παρέλαβα (...) προτιμώ να βλέπω την πολιτική σαν συνέχεια».

Τα παραπάνω... γλυκόλογα ανάμεσα στον πρώην υπουργό Ανάπτυξης και αντιπρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Δραγασάκη, και στον διάδοχό του, Αδ. Γεωργιάδη, για το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο - κόλαφο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που ψηφίστηκε την Πέμπτη στη Βουλή, αποτελούν μια ακόμα κορυφαία στιγμή της «δομικής» αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και της «συνέχειας του κράτους» σε ό,τι αφορά τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου.

Ο «κεντρικός στόχος»...

 

Ετσι κι αλλιώς, η συζήτηση του νομοσχεδίου, για το οποίο οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων, των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών και τραπεζιτών «έσταζαν μέλι» προ ημερών για το πόσο πολύ «αίρει» τα όποια εμπόδια είχαν απομείνει στο διάβα της κερδοφορίας τους, έδωσε για μια ακόμα φορά παραπάνω από πολλές επιβεβαιώσεις για αυτό που ακούστηκε τόσο γλαφυρά στη Βουλή από την Ντ. Μπακογιάννη: «Εχουμε ενδεχομένως (...) διαφορετικές προσεγγίσεις σε επιμέρους θέματα, συμφωνούμε όμως όλοι στον κεντρικό στόχο».

Και ο «κεντρικός αυτός στόχος» δεν είναι άλλος από τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και την προσέλκυση κεφαλαίων και «επενδύσεων» στην καπιταλιστική οικονομία, στόχος που, όπως για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται και από το πολυνομοσχέδιο, περνάει απαραίτητα μέσα από το τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, την ένταση της εκμετάλλευσης, τη «σιγή νεκροταφείου» στα γκέτο της εργοδοσίας. Και βέβαια τα νέα απίθανα προνόμια και «διευκολύνσεις» στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα «πόδια» των οποίων πέφτουν και τα τελευταία «φύλλα συκής» που είχαν απομείνει σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των εργαζομένων, την υγεία του λαού, την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλά και την ακόμα στενότερη προσαρμογή του αστικού κράτους στους ρυθμούς και τα «θέλω» που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, «επί ποινή δίωξης» όποιου τυχόν βάλει εμπόδια στον «φιλοεπενδυτικό οίστρο».

Αυτός είναι λοιπόν ο «κεντρικός στόχος», αλλά σίγουρα δεν αρκεί το «πνεύμα» των κυβερνήσεων και των αστικών πολιτικών δυνάμεων να είναι πρόθυμο. Εξίσου κρίσιμο είναι, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ΣΕΒ στο υπόμνημα που κατέθεσε στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο, και «η προώθηση φιλοεπενδυτικής κουλτούρας τόσο στη Δημόσια Διοίκηση, όσο και στην ελληνική κοινωνία, (που) πρέπει να αποτελέσει έναν εθνικό στρατηγικό στόχο χωρίς εκπτώσεις».

Καλά δηλαδή τα αντεργατικά μέτρα, μια χαρά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να συνεχίσουν να πληρώνουν από τις σάρκες τους τους στόχους του κεφαλαίου και για την καπιταλιστική ανάκαμψη όπως και πριν για την κρίση, ακόμα πολυτιμότερο όμως να κατεβάσουν κι άλλο τον πήχη των απαιτήσεων, να στρατευτούν στην «εθνική» προσπάθεια του κεφαλαίου, στηρίζοντας τις προσδοκίες τους για μια καλύτερη ζωή όχι στον δικό τους αγώνα για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, αλλά στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που τους καταδικάζει στη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

...και το «υπουργείο αντιπολίτευσης»

 

Κάπου εδώ επιστρατεύτηκαν ξανά από την κυβέρνηση της ΝΔ τα άθλια «επιχειρήματα» του «κοινού καλού» και της «ανάπτυξης για όλους» που κατά τον υπουργό «κάνει τη ζωή των συμπολιτών μας καλύτερη», με τα κυβερνητικά στελέχη να παρουσιάζουν χωρίς ντροπή ως φιλεργατικά τα μέτρα που καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις και επιχειρούν να βάλουν στο «γύψο» τα συνδικάτα, και ως «απαλλαγή των πολιτών από τη γραφειοκρατία» την απαλλαγή των καπιταλιστών ακόμα και από τους πιο στοιχειώδεις ελέγχους.

Το σημαντικότερο: Κάπου εδώ έπιασε δουλειά και το «υπουργείο αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας κριτική για το «αντιαναπτυξιακό» νομοσχέδιο και εγκαλώντας την κυβέρνηση για... «ανεπάρκεια» στις παροχές στήριξης του κεφαλαίου, επειδή το νομοθέτημά της είναι, λέει, «χωρίς κεντρικό αναπτυξιακό αφήγημα, χωρίς άποψη για το παραγωγικό μοντέλο που θα μπορούσε να αναδείξει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας».

Δίνοντας «πάσα» για τα επόμενα, κατηγορώντας τη ΝΔ για «αποσπασματικά» μέτρα, αντί της «υλοποίησης ενός πλέγματος μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση του αληθινού αναπτυξιακού δυναμικού της χώρας, την τόνωση των επενδύσεων, την υποστήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας», αναγκάζοντας τους υπουργούς της ΝΔ να... συστήσουν υπομονή, αφού τα «καλύτερα» για το κεφάλαιο είναι μπροστά.

Βαφτίζοντας τα σκληρά αντεργατικά μέτρα, που αποτελούν προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, «ιδεοληψία» και «ιδεολογική εμμονή» της ΝΔ, για να κρύβεται ότι η ένταση της εκμετάλλευσης είναι το «αγκωνάρι» της καπιταλιστικής ανάκαμψης και κάνοντας τους «ανήξερους» για το γεγονός ότι η ΝΔ πατάει πάνω στα έργα του ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις και τη συνδικαλιστική οργάνωση. Με την πρώην υπουργό Εργασίας - που και το δικό της όνομα φέρει ο κατάπτυστος αντεργατικός νόμος που ορίζει με απόφαση υπουργού τον κατώτατο μισθό - να παραπονιέται για «ακραίο αντεργατισμό», σε αντίθεση προφανώς με τον δικό τους τον «μετριοπαθή» αντεργατισμό, και τον Αδ. Γεωργιάδη να ανταπαντά πως «ίσως να είμαστε λίγο πιο φιλελεύθεροι στα Εργασιακά. Αλλωστε, άμα συμφωνούμε σε όλα, τι είδους διαφωνίες θα είχαμε;»!

Παίζοντας «πασούλες» με τη ΝΔ, παρουσιάζοντας τη σκληρή ταξική πολιτική για λογαριασμό των κεντρικών στόχων του κεφαλαίου ως «εξυπηρετήσεις φίλων επιχειρηματιών» και «ρουσφέτια», ώστε στον αφρό να παραμένει και το παραμύθι μιας «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, με «υγιείς» εκμεταλλευτές.

Ο αγώνας τώρα ξεκινά!

 

Αλλά η πραγματικότητα είναι πως όσα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» ή «ανάπτυξης για όλους» κι αν επιστρατεύσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν εμφανίσουν το μαύρο άσπρο για να στρατεύσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στους κοινούς τους στόχους, όσες στημένες παραστάσεις με μοιρασμένους ρόλους κι αν ανεβάσουν, ένα πράγμα δεν μπορούν να αλλάξουν: Οτι τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού δεν «συναντιούνται» πουθενά με αυτά του κεφαλαίου.

Τα μεγάλα συλλαλητήρια της Πέμπτης σε όλη την Ελλάδα, οι απεργιακές μάχες που έδωσαν όλο το προηγούμενο διάστημα χιλιάδες εργαζόμενοι, στέλνουν το μήνυμα: Ο αγώνας δεν τελειώνει, αλλά ξεκινά. Στην πράξη το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα καταργήσει όλους τους αντεργατικούς, αντιλαϊκούς νόμους αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με παρακαταθήκη τις πολύτιμες αυτές μάχες, με τη σημαία των δικών τους αναγκών, οι εργαζόμενοι θα περάσουν στην αντεπίθεση.

Ριζοσπάστης  Σάββατο 26 Οχτώβρη 2019 - Κυριακή 27 Οχτώβρη 2019