Σκοταδισμός...

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε η διαφήμιση σε σταθμούς του Μετρό από την οργάνωση «Αφήστε με να ζήσω», η οποία αυτοχαρακτηρίζεται «κίνημα υπέρ της ζωής και εναντίον των εκτρώσεων». Ως σκοπό της η οργάνωση παρουσιάζει την «προώθηση του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής από τη σύλληψή της και την προάσπιση των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού», την «αποτροπή των εκτρώσεων μέσω της σωστής ενημέρωσης».

Στις διάφορες αναρτήσεις της η έκτρωση χαρακτηρίζεται «έγκλημα» και «φόνος» και ο νόμος που την καθιστά νόμιμη «ανθρωποκτόνος», ακόμα και για περιπτώσεις εμβρύων με σοβαρές ασθένειες ή σε κυήσεις που είναι αποτέλεσμα βιασμού της γυναίκας.

Η διαφήμιση της συγκεκριμένης καμπάνιας, η οποία κατέβηκε με απόφαση του υπουργείου Μεταφορών μετά την κατακραυγή, αποτελεί ένα αντιδραστικό, σκοταδιστικό μήνυμα. Επαναφέρει τη συζήτηση για τον περιορισμό και την απαγόρευση της άμβλωσης, που θα αποτελούσε οπωσδήποτε πλήγμα στα δικαιώματα των γυναικών.

* * *

 

Η αιτιολογία της εταιρείας ΣΤΑΣΥ για την προβολή της συγκεκριμένης διαφήμισης, παρά τις δικαιολογημένες αντιδράσεις, είναι απαράδεκτη. Μέσα από τη συγκεκριμένη διαφήμιση και τη συζήτηση που τη συνοδεύει, αναπαράγονται αναχρονιστικές, συντηρητικές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις για το θεσμό της οικογένειας και για την κοινωνική θέση των γυναικών, παρουσιάζοντας ότι ο πρωταρχικός ρόλος της γυναίκας είναι η αναπαραγωγή, η δημιουργία οικογένειας, η μητρότητα.

Η προβολή της διαφήμισης στους σταθμούς του Μετρό αποτέλεσε συνέχεια του πρωτοσέλιδου της αθλητικής εφημερίδας «Sportime» (29/12/2019). Τα συγχαρητήρια στην εφημερίδα έσπευσε να δώσει τότε ο υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος σημείωσε σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πως «στην Ελλάδα δεν αμφισβητείται το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση», όμως «το να έχουμε διπλάσιες εκτρώσεις από γεννήσεις γεννά ζητήματα επιβίωσης του Εθνους μας».

Στην αντιπαράθεση που ακολούθησε, ο υπουργός ενέπλεξε στη συζήτηση και το επίδομα γέννησης, παρουσιάζοντάς το ως «μέτρο» ώστε το κράτος «να αυξήσει την πιθανότητα μια γυναίκα να προτιμήσει να γεννήσει παρά να κάνει έκτρωση».

* * *

 

Στη συζήτηση που έχει ανοίξει προβάλλονται και απόψεις που περιορίζονται στο νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα για τις αμβλώσεις, το οποίο ισχύει από το 1986. Σύμφωνα με αυτό, η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, με τη συναίνεση της εγκύου, μπορεί να γίνει όταν η κύηση δεν υπερβαίνει τις 12 βδομάδες. Στην περίπτωση βιασμού ή αιμομειξίας, η άμβλωση μπορεί να γίνει μέχρι τη 19η βδομάδα κύησης, ενώ σε περίπτωση ανωμαλιών στο έμβρυο μπορεί να γίνει έκτρωση μέχρι την 24η βδομάδα κύησης. Σε περίπτωση αναπόφευκτου κινδύνου για τη ζωή της εγκύου ή αν το έμβρυο ενέχει κίνδυνο για τη σωματική ή την ψυχική υγεία, η διακοπή της κύησης είναι νόμιμη οποιαδήποτε στιγμή πριν από τη γέννηση.

Αυτό το νομοθετικό πλαίσιο δεν διασφαλίζει τη δυνατότητα κάθε γυναίκας να καταφύγει σε ασφαλή άμβλωση. Ιδιαίτερα σε συνθήκες που η υγεία αποτελεί εμπόρευμα, άρα και η αναπαραγωγική διαδικασία, η άμβλωση, η γενικότερη πρόληψη και θεραπεία, ο προγεννητικός έλεγχος, η παρακολούθηση της εγκυμοσύνης, ο τοκετός, ο οικογενειακός προγραμματισμός και η ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται πεδία κερδοφορίας στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα της Υγείας, αλλά και στις δημόσιες μονάδες Υγείας. Στην πράξη, οι αμβλώσεις, οι προληπτικές, διαγνωστικές γυναικολογικές εξετάσεις δεν μπορούν να γίνουν στις δημόσιες μονάδες, λόγω της υποστελέχωσης, της έλλειψης εξοπλισμού και υποδομών, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να εξαναγκάζονται σε αναζήτηση υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα.

* * *

 

Ανάμεσα στις δικαιολογημένες αντιδράσεις, υπήρχαν και ορισμένοι - όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεολαία του - που στο όνομα της «αυτοδιάθεσης του σώματος» παρουσιάζουν αποκλειστικά ως ζήτημα ατομικής ευθύνης της κοπέλας τη δυνατότητα να προχωρήσει σε άμβλωση, κρύβοντας κάτω από το χαλί τα σημερινά εμπόδια που συναντά.

Αλήθεια, πώς θα στηριχθεί ουσιαστικά η ατομική απόφαση μιας νέας γυναίκας να προχωρήσει σε άμβλωση ή όχι, αφού δεν υπάρχει ουσιαστική στήριξη από το κράτος; Πόσο ελεύθερη είναι τελικά η κοπέλα να αποφασίσει, όταν ζει μέσα στην ανασφάλεια - οικονομική, εργασιακή, κοινωνική; Πώς γίνεται να μιλάμε για ελευθερία τη στιγμή που υπάρχει παντελής έλλειψη γνώσης, σεξουαλικής αγωγής και οικογενειακού προγραμματισμού από επιστημονικούς και κρατικούς φορείς;
Ο κοινός παρονομαστής του δίπολου των αντιδραστικών αντιλήψεων, είτε των σκοταδιστικών - συντηρητικών, είτε των ψευτοπροοδευτικών, είναι ένας: 
Αντιμετωπίζουν τα δικαιώματα των γυναικών στην άμβλωση, στη μητρότητα, στη δημιουργία και στήριξη της οικογένειας ως αποκλειστικά ατομική - οικογενειακή υπόθεση, αντί για κοινωνικό δικαίωμα και ευθύνη.

Β. Δ.

 

 

 

 

 

Ριζοσπάστης   Τρίτη 14 Γενάρη 2020