*Του Παναγιώτη Ηλία
Η αστική τάξη βρισκόμενη στο τελευταίο στάδιο της ιστορικής της εξέλιξης έχει απολέσει κάθε προοδευτικό στοιχείο που θα μπορούσε να είχε κατά την άνοδό της στην εξουσία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και στην προσπάθειά της να καταλύσει κάθε έννοια δημόσιας Παιδείας, χρησιμοποίησε διαχρονικά διάφορες μεθόδους ανάλογα με τη δυναμική του εργατικού και φοιτητικού κινήματος.
Οι κυβερνήσεις της, άλλοτε νομοθετούσαν με πρόσχημα την αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, προσπαθώντας να κρύψουν μέσα σε προοδευτική φρασεολογία το βαθιά αντιδραστικό και αντιεκπαιδευτικό ρόλο των νόμων αυτών και άλλοτε, σιωπηρά με τη χρήση εδαφίων τους, δημιουργούσαν πρακτικά θύλακες «προθύμων» μέσα στα πανεπιστήμια, που είχαν σκοπό να χαλιναγωγήσουν με διάφορους τρόπους, τόσο τις αντιδράσεις του φοιτητικού κινήματος, όσο και των ακαδημαϊκών δασκάλων που είχαν την οξυδέρκεια να οσμίζονται την καταστροφή που ερχόταν.
Το ποιοτικό βήμα όμως στην προσπάθεια αυτή της αστικής τάξης, για την πλήρη υποταγή της Παιδείας στις οικονομικές ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου έγινε τα τελευταία χρόνια. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, με διαδικασίες επιτάχυνσης.
Η ίδρυση του Πανεπιστημίου χαιρετίστηκε τόσο από την επιχειρούσα στην περιοχή «Cosco» διά στόματος κινεζικής πρεσβείας, από την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, όσο και από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά.
Αναφερόμενοι σχετικά, δήλωσαν ότι πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο πολλών ετών και προσδιόρισαν χωρίς περιστροφές τους σχεδιασμούς τους, λέγοντας: «Τα τμήματα τα οποία τουλάχιστον έχουμε σχεδιάσει ως αγορά, ως πραγματική οικονομία, είναι αρχικά πέντε. Σε αυτά έχουμε δώσει την προτεραιότητα».
Ομοίως με διάφορους άλλους νόμους και προεδρικά διατάγματα πραγματοποιήθηκαν μεταβολές στη μορφή και στο περιεχόμενο της δημόσιας Παιδείας και σε άλλα πανεπιστήμια. Όπως όμως ήταν φυσικό, οι μέθοδοι που αναφέρονται παραπάνω, εξάντλησαν τη δυναμική τους ή αλλοτριώθηκαν μέσα από τη διαδικασία αυτή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν πλέον να παίξουν το ρόλο τους.
Και εδώ έρχεται το νομοσχέδιο που προτίθεται να περάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία πλέον δεν κρύβει, όσο και αν προσπαθεί μέσα από τη φρασεολογία, ότι προτάσσει το ταξικό πρόσημο της άρχουσας τάξης, τόσο σε ό,τι αφορά τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, όσο και σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες φοίτησης, περιεχομένου σπουδών και εμπορευματοποίησης της Παιδείας.
Ακριβώς στην προσπάθεια αυτή και φοβούμενη τη δράση των προοδευτικών ακαδημαϊκών δασκάλων και του φοιτητικού κινήματος ιδρύει, όπως συνηθίζει αυτή την εποχή, σύστημα αστυνόμευσης που περιλαμβάνει ειδικό σώμα αστυνομικών και επόπτευση όλων των πανεπιστημιακών χώρων με τεχνολογικά μέσα, με το πρόσχημα της «παραβατικότητας μέσα στα πανεπιστήμια». Σε αυτήν την προσπάθεια κατάργησης των ακαδημαϊκών ελευθεριών χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορο μέσο το οποίο εξυπηρετεί την προπαγάνδα της. Οι «παραβατικές συμπεριφορές» όπως αναφέρονται διά στόματος κάθε αστικής κυβέρνησης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δικό της δημιούργημα, απόρροια της δικής της πολιτικής, που πολλές φορές τη χρησιμοποιεί με διάφορους τρόπους, για να σπιλώσει τις διεκδικήσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας και να λειάνει το έδαφος για την κοινωνική αποδοχή της κάθε μορφής αστυνομοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια.
Φυσικά, μέσα στον καπιταλισμό, που έχει περάσει στην εποχή της βαρβαρότητας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υποστηριχθεί τέτοια Παιδεία που να δίνει ολιστική μόρφωση σε κάθε νέο άνθρωπο, που να προάγει την επιστήμη και τον Πολιτισμό προς όφελος των πολλών, προς όφελος των εργαζομένων.
Αλλά αυτό που μεθοδεύεται σήμερα, απέχει πολύ από την ελάχιστη ελευθερία λόγου και σκέψης που μπορεί να έχει ένα μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Αντίθετα, έρχεται να καταλύσει και να φιμώσει κάθε ελεύθερη σκέψη, τόσο κοινωνική όσο και προσωπική και να απαγορεύσει στην πράξη κάθε διεκδίκηση των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο μέλλον.
Απομένει στην ακαδημαϊκή κοινότητα - φοιτητές και καθηγητές, να αντισταθούμε σε αυτές τις μεθοδεύσεις, στην κατάλυση και την αστυνομοκρατία της δημόσιας Παιδείας και να την υπερασπιστούμε ως αγαθό που κατακτήθηκε με αγώνες σε αυτό το εχθρικό για το λαό περιβάλλον.
*Ο Παναγιώτης Ηλίας είναι Λέκτορας Εφαρμογών, Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου